 |
| Japan ခရီးစဥ္ တစ္ခုတြင္ေတြ.ရေသာ စာေရးသူ |
ကၽြန္ေတာ္အလုပ္စလုပ္ေတာ့ အသက္ ၂၀၊ ဘြဲ႕ေတာင္မရေသးဘူး။ ျမန္မာစာ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ ေအာင္စာရင္းထြက္လို႔ ေအာင္ၿပီဆိုတာသိရတာနဲ႔ အလုပ္ရတာ။ မသန္စြမ္းသူေတြထဲမွာေတာ့ ကံေကာင္းတယ္ေျပာရမွာေပါ့ေလ။ ကၽြန္ေတာ္အလုပ္ရေတာ့ ဘာျဖစ္တုန္း …. ကၽြန္ေတာ္စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့တာေတြ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္၊ ကၽြန္ေတာ့္အားနဲ႔ လုပ္ႏိုင္တယ္ေလ။
အရင္တုန္းက ကၽြန္ေတာ့္မိဘ၊ ေမာင္ႏွမ၊ ေဆြမ်ဳိးအကူညီေတြယူခဲ့ရတယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ့္အစ္မ စက္ဘီးနဲ႔တင္ေခၚလို႔ ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းကိုေရာက္ရတာ၊ ကၽြန္ေတာ္မိဘေတြထားေပးလို႔ ဘြဲ႔ရတဲ့အထိပညာသင္ႏိုင္ခဲ့တာ။ အဝတ္အစား၊ အစားအေသာက္ကမွစလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ မိဘေတြစီစဥ္ေပးရတာ။ 'သားကိုေဆးကုခဲ့ရတာ အေမတို႔ စုေဆာင္းရွာေဖြထားတာေလးေတြ ေတာ္ေတာ္သံုးခဲ့ရတာ’ အဲ့စကားက ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ခ်င္လုပ္ခ်င္တာေတြ
ဒါေပမယ့္ မိဘေတြက အေကာင္းဆံုးစီစဥ္ေပးခဲ့လို႔ အျမင္က်ယ္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ အေဖတို႔၊ အေမတို႔တာဝန္ေက်ခဲ့ၿပီးၿပီေလ။
ကၽြန္ေတာ့္ခြန္၊ ကၽြန္ေတာ့္အားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ခ်င္တာေလးေတြလုပ္ႏ
ဟိုသင္တန္းတက္မလား ဒီသင္တန္းတက္မလားလာေမးၾက၊ သြားရတာမလြယ္လို႔ မတက္ႏိုင္ေသးပါဘူးေျပာေတာ့ Give up လုပ္တာျမန္လိုက္တာလို႔ လဲ ေဝဖန္ခံရဖူးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္တုန္းကမွ Give up မလုပ္ခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က ဘာလုပ္လုပ္ လုပ္ႏိုင္တဲ့ အတိုင္းတာ စိတ္ခ်ရတဲ႔ အတိုင္းတာထိေတြးၿပီးမွ လုပ္တက္ပါတယ္။ ကားလမ္းကူးရင္ေတာင္ ခ်ဳိင္းေထာက္နဲ႔မို႔ ဘယ္ speed ေလာက္ ကိုယ္ျမန္ျမန္သြားႏိုင္မလဲ ေတြးၿပီးမွ ကူးတာပါ။ ဘာလို႔ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သူမ်ားအကူညီယူခဲ့ရစဥ္က
အခုကၽြန္ေတာ္ရေနတဲ့လစာ၊ အလုပ္ဆိုတာေတြက တည္ၿမဲတာမဟုတ္တဲ့ အတြက္ အမ်ားႀကီးစဥ္းစားရပါမယ္။ မသန္စြမ္းတစ္ေယာက္အတြက္ အလုပ္ရွာရတာခက္ခဲတာကို ေမ့ထားလို႔မရပါဘူး။ ဒီေနရာမွာရပ္တန္႔သြားရင္ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝေသသြားတာနဲ႔အတူတူမိ
ေတြးေတာထိန္းခ်ဳပ္စဥ္ကာလတုန္းကလ
တကယ္ခက္တဲ့ေလာကႀကီးပါ….
အားေပးစကားဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ၾကားရခဲတာပဲလို႔ သိရတဲ့အခ်ိန္
You can say anything … I like it.
No comments:
Post a Comment