အကၽြမ္းတ၀င္ ရွိေသာ သူစိမ္းမ်ား

 ကြၽန္မတို႕ဟာ ပတ္၀န္းက်င္ေလာကကို ေန႕စဥ္ၾကည့္ျမင္ေနၾက ျဖစ္ေပမယ့္ မျမင္မေတြ႕ခဲ့ၾကပါဘူး။ ဘယ္အခ်ိန္ၾကမွ ျမင္မိၾကသလဲဆိုေတာ့ အကြၽမ္းတ၀င္ရွိခဲ့တဲ့ တစ္စံုတစ္ဦးကိုဘဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဒါမွမဟုတ္ တစ္စံုတစ္ခုကိုျဖစ္ျဖစ္၊ ကိုယ့္ရဲ႕ပါတ္၀န္းက်င္က ကြယ္ေပ်ာက္သြားေတာ့မွ သတိထားမိတတ္ၾကတယ္။ ဥပမာေျပာရရင္ ကြၽန္မေန႕စဥ္အလုပ္သြားတိုင္း ဆံုေတြ႕ေနၾကျဖစ္တဲ့ ဆံပင္ကိုအျမဲျဖန္႕ခ်ထားတတ္တဲ႕ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦး.. သူဟာ ၃ႏွစ္လံုးလံုး ဘယ္လိုရာသီဥတုမွာပဲျဖစ္ပါေစ၊ မနက္၈နာရီထိုးတာနဲ႕ ကားမွတ္တိုင္မွာ အျမဲေစာင့္လွ်က္သား ေတြ႕ရတတ္တယ္။ သူ႕အသြင္အျပင္ ေၾကာ့ရွင္းေနတာကို ၾကည့္ယံုနဲ႕ သူဟာကုမၸဏီတစ္ခုခုမွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနသူလို႕ ခန္႕မွန္းလို႕ရတယ္။

အဲ့ဒီလို သူ႕ကိုယ္ေတြ႕ေနက်ကေန သူ႕ကိုတစ္ေန႕ေလာက္ ကြၽန္မျမင္ကြင္းကေန မေတြ႕မိရင္ အမွတ္တရ ျမင္ေယာင္မိေနတတ္တယ္။ ေနာက္တစ္ေန႕ဆို ကြၽန္မသူ႕ကို ေတြ႕ႏိုးႏိုးနဲ႕ ဂရုစိုက္ရွာေဖြေနမိၿပီ။ သူ႕ကို အကြၽမ္း၀င္သူတစ္ဦးကို လြမ္းဆြတ္ေနမိသလိုမ်ဳိး ခံစားေနမိျပန္ေရာ..။ တစ္ပါတ္ထက္ပို မေတြ႕မိေတာ့ရင္ေတာ့.. သူ.. ခရီးမ်ားသြားသလား၊ ေနမေကာင္းမ်ားျဖစ္ေနလား ..မေတာ္တဆ ထိခိုက္ဒဏ္ရာရေနသလား.. ဒါမွမဟုတ္ ဒီထက္ဆိုး၀ါးတဲ့ အမွဳေတြနဲ႕မ်ား ၾကံဳေနရသလား၊ သူမရွိေတာ့မွ သူ႕ကိုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက ခင္မင္လာခဲ႕မိသလိုမ်ဳိး ခံစားမိလာရတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ တျဖည္းျဖည္း ကြၽန္မ သိနားလည္လာရတာကေတာ့ ကြၽန္မတို႕ရဲ႕ ေန႕စဥ္ဘ၀ေတြမွာ အေရးပါတဲ႕ အစိတ္အပိုင္းအျဖစ္နဲ႕ အကြၽမ္းတ၀င္ ရွိေနတဲ့ သူစိမ္းေတြ ပါ၀င္ေနမိလွ်က္ရွိတယ္ဆိုတာပါဘဲ။

ေန႕စဥ္ ေန႕လည္ ၃နာရီလာေနက် စာပို႕သမား၊ မနက္တိုင္း ေခြးစုတ္ဖြားေလးနဲ႕ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ေနက် လမ္းထဲက အမ်ဳိးသမီး၊ စာၾကည့္တိုက္မွာ ဆံုေနၾက အမႊာညီအစ္ကို၊ သူတို႕ဟာ ကြၽန္မနဲ႕ မသိတဲ႕ ရင္းႏွီးကြၽမ္း၀င္သူေတြျဖစ္ေနတာ အ့ံၾသစဖြယ္သိလိုက္ရတယ္။ သူတို႕ေတြဟာ ကြၽန္မတို႕ရဲ႕ ဘ၀ျမင္ကြင္းေတြမွာ အေရးပါလွတဲ႕ အမွတ္အသားေတြျဖစ္ေနတယ္။ ကြၽန္မတို႕ေနထိုင္သြားလာ လွဳပ္ရွားရာေနရာမွန္သမွ်ကို အားျဖည့္ေလးနက္ေစ သူေတြပါဘဲ။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မတို႕ အလုပ္ခြင္သြားရာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ အေဆာက္အဦ၊ ေစ်းဆိုင္ေတြကို မွတ္သား ျဖတ္သန္းသြားရသလိုဘဲ လမ္းမွာ ဆံုေတြ႕ေနက် အမည္မသိသူတစ္ေယာက္ကိုလည္း သတိထားမွတ္သားသြား မသင့္ေပဘူးလား။ ဆိုၾကပါစို႕။ လမ္းမွာ ႏိုင္ငံျခားသားခရီးသြားတစ္ေယာက္ေတြ႕လိုက္ရင္ သူကေတာ့ ကြၽန္မအဖို႕ သူစိမ္းသက္သက္ပါဘဲ။ ဒါေပမယ့္ အျမဲျမင္ေတြ႕ေနၾက အေျပးေလ့က်င့္ေနသူကိုေတာ့ ကြၽန္မအသိအမွတ္ကို ျပဳမိေနသင့္တယ္။

ျမင္ေတြ႕ေနက် သူစိမ္းတစ္ဦးကိုလည္း ကြၽန္မတို႕မသိစိတ္က ေမွ်ာ္္ေနမိတတ္တယ္။ ေစ်း၀ယ္ထြက္လို႕ ဆိုင္ရွင္က အသိအမွတ္ျပဳ ျပံံဳးျပတာဘဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေခါင္းကေလး ဆတ္ျပလိုက္တာဘဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေန႕စဥ္အလုပ္သြားရာမွာ ကားေမာင္းပို႕ေပးေနၾကသူကိုဘဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကေလးလက္ကိုဆြဲေက်ာင္းပို႔ေနတဲ့ မိခင္တစ္ေယာက္ကိုဘဲျဖစ္ျဖစ္၊ သတိထားေတြ႕ျမင္ေနရရင္ စိမ္းမေနေတာ့ဘဲ စိတ္ထဲသက္ေတာင့္သက္သာ ရွိေနမိတတ္တယ္။

ကြၽန္မကလည္း တျခားကြၽန္မ မသိသူတစ္ဦးအတြက္ အကြၽမ္းတ၀င္ ျမင္ေနၾက သူစိမ္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနႏိုင္မယ္ဆိုတာ စဥ္းစားမိပါတယ္။ စူပါမားကက္မွာ ေစ်း၀ယ္သူတစ္ဦးက ကြၽန္မကို စေနေန႕တိုင္းေစ်း၀ယ္တတ္သူလို႕ ျမင္ေတြ႕သတိထားမိႏိုင္ပါတယ္။ ကြၽန္မေန႕စဥ္ထိုင္တတ္တဲ႕ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ကို ကြၽန္မ မသြားမိရင္လည္း ျမင္ေတြ႕ေနက် တစ္ဦးက ကြၽန္မကို သတိရမိေနတတ္တာမ်ဳိးလည္း ျဖစ္ေနႏိုင္ပါတယ္။

လြန္ခဲ႕တဲ႕ ရက္ကပဲ ျမင္ေတြ႕ေနက် သူစိမ္းတစ္ဦးနဲ႕ မနက္ခင္းေစ်းမွာ ကြၽန္မဆံုျဖစ္ပါေသးတယ္။ သူက ” မေတြ႕တာၾကာၿပီေနာ္ ” ဆုိ ႏွဳတ္ဆက္ၿပီး သူနဲ႕ကြၽန္မ ေရွးကသိခဲ့တဲ့သူေတြလို ၃မိနစ္ခန္႕ စကားေတြ ေျပာျဖစ္ၾကေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္မတို႕ တစ္ေယာက္နာမည္တစ္ေယာက္ေတာင္္ မသိၾကပါဘူး။

အကြၽမ္းတ၀င္ျမင္္ခဲ့တဲ့ သူစိမ္းေတြရဲ႕ အေရးပါပံုတစ္ခုကို ကြၽန္မမွတ္မိေနေသးတယ္။ တစ္ခါ ကြၽန္မ ခြင့္ရက္ရွည္ယူၿပီး ခရီးထြက္ရာက အိမ္အျပန္.. ေနေနက်လမ္းထဲ၀င္လာေတာ့ လမ္းတေလွ်ာက္ ဘယ္သူကိုမွမေတြ႕လို႕ တစ္ခုခုုလစ္ဟာေနသလိုလည္း ခံစားေနမိတယ္။ ကိုယ့္ေနရာမဟုတ္သလို စိမ္းေနမိတယ္။ ျမင္ေတြ႕ေနက် ဦးထုတ္အစိမ္း အျမဲေဆာင္းတတ္တဲ႕ ဦးေလးၾကီးတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕လိုက္ရမွ ကိုယ့္လမ္း၊ ကိုယ့္အိမ္ ျပန္ေရာက္ၿပီလို႕ ေက်နပ္စိတ္ျဖစ္မိေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မတို႕ဘ၀မွာ အကြၽမ္း၀င္တဲ့ သူစိမ္းေတြသာ ပါ၀င္ေနျခင္းမရွိဘူးဆိုရင္ ေျခာက္ေသြ႕ ျငီးေငြ႕စရာေကာင္းတဲ့ ပါတ္၀န္းက်င္နဲ႕ဘဲ ရင္ဆိုင္ခရီးဆက္ ေနရလိမ့္မယ္ ထင္မိတယ္။ ၿပီးျပည့္စံုတဲ့ ဘ၀ျမင္ကြင္းေတြလည္း ျဖစ္လာလိမ့္မယ္ မထင္မိဘူး။ ေသျခာတာကေတာ့ ကြၽန္မနဲ႕ အစဥ္တြဲၿပီး ရွိေနရမယ့္သူမ်ားမွာ အကြၽမ္းတ၀င္ရွိတဲ့ သူစိမ္းမ်ား အျမဲပါ၀င္ေနမွာပါ။

အခု ကြၽန္မတို႕တေတြ အြန္လိုင္းမွာေန႕တစ္ဓူ၀ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႕ ဆံုေတြ႕ေနၾကပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ဆိုရင္ အျပင္မွာလံုး၀ကို ေတြ႕ျမင္သိထား ျခင္း မရွိၾကပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတို႕ေတြနဲ႕ ရင္းႏွီးခင္မင္ရတဲ႕ အတိုင္းအတာကေတာ့ တကယ့္ကိုရက္ေတြ ရွည္ၾကာလာတာနဲ႕အမွ် သံေယာဇဥ္ေတြ က ရင့္သန္ေနရပါၿပီ။ တစ္ခါတစ္ရံ အြန္လိုင္းမွာ အျမဲျမင္ေတြ႕ေနၾက သူမ်ား ႏွစ္ရက္သံုးရက္ေလာက္ မေတြ႕ရင္ျဖင့္ ဘာမ်ားျဖစ္ေနၾကပါလိမ္႕ဆို စိုးရိမ္မိေနတတ္ပါၿပီ။ သူတို႕ေတြရဲ႕ “မဂၤလာပါ ”  “ေနေကာင္းလား”  “ အလုပ္မ်ားေနလား ” ဆိုတာေလးေတာ့ အျမဲၾကားခ်င္ေနမိပါတယ္။ အနည္းဆံုး သူတို႕မႏွဳတ္ဆက္အားေတာင္ အြန္လိုင္းမွာ သူတို႕နဲ႕အတူ အနီေရာင္မီးနီေလးေတြ လင္းေနခဲ႕မယ္ ဆိုရင္ေတာင္ အဲ႕ဒီေန႕ေတြ ေနရတာ အဆင္ေျပလို႕ေနပါတယ္။

စာဖတ္သူတို႕ေရာ သေဘာတူၾကပါရဲ႕လားရွင္..။

Reader’s Digest ( 1993, December) issues မွ Alice Steinbach ရဲ႕ Those Strange’s We Know ကို ဆီေလွ်ာ္ေအာင္ ခံစားၿပီး  ျပန္လည္ေရးဖြဲ႕ထားျခင္းပါ။  ေနာက္… ပို႕စ္အေဟာင္းေလး ဆားျပန္ခ်က္ထားျခင္းျဖစ္ပါေၾကာင္း။

ဆႏၵနဲ႕ဘ၀တစ္ထပ္ထဲက်ၾကပါေစ။

 Written by  ၿမေသြးနီ @ http://www.myathwayni.com