No Pain No Gain

အနာခံမွအသာစံရတယ္ဆိုတဲ့အသိနဲ့ပတ္သက္လို့ ငယ္ငယ္က က်ြန္မ စက္ဘီးစီးသင္ ခဲ့တာကိုသတိရမိပါတယ္။ ေလးတန္းေက်ာင္းသူဘဝေလာက္ကေပါ့။ ရြယ္တူသူငယ္ခ်င္းေတြက BMX စက္ဘီး (အဲ့ဒီႏွစ္ေတြတုန္းက ေခတ္စားတဲ့ ကေလးေတြ စီးခဲ့ရတဲ့တဲ့စက္ဘီး) ေတြစီးႀကတယ္။ မဝယ္စီးႏိုင္တဲ့သူက နာရီပိုင္းနဲ့ ငွားစီးရတယ္။ မိဘ ကတတ္ႏုိင္္ရင္ေတာ့ အပိုင္ဝယ္ေပးတာေပါ့ ။ ကေလးဆိုေတာ့ သူမ်ားစီးသလိုစီးခ်င္တယ္။ မိဘေတြကိုဝယ္ခိုင္းေတာ့လဲအေဖ က ငွားျပီးသင္မယ္သမီးရယ္ ခုဝယ္လဲေနာက္ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ဆို သမီးက စက္ဘီးအႀကီး စီးလို့ႏိုင္ျပီဆိုေတာ့ .. ဒီစက္ဘီးေလးအလကားျဖစ္မယ္ ေျပာတယ္။ အင္း အေဖေျပာတာလဲဟုတ္သား။ ဒါနဲ့ ေဘးအိမ္ ကရြယ္တူ အမႊာေလးေတြကိုသူတို့အဖိုးအစီး သင္ေပးေနႀက BMX စက္ဘီးခပ္စုတ္စုတ္ေလးကို ညေနဆိုငွားသင္ရတယ္။ စက္ဘီးကလဲ စုတ္တာမွ လက္ကိုင္တဖက္က ကြာ ။ ဖင္ထိုင္ခံုကထိုင္လိုက္ရင္ က်ြံဝင္ဝင္သြားလို့အဝတ္စုတ္ေတြ ထိုးထည့္ထားရတယ္။ ေျခနင္းဆိုတာေတာ့ ရာဘာေတြကြာလို့ သံေခ်ာင္းပဲရွိတယ္။  

ဒါေပမဲ့ ဘရိတ္ေတြ ကေတာ့ေကာင္းေကာင္းမိတယ္။ ေယာင္ျပီးေရွ့ဘရိတ္မ်ားသြားမဖမ္းမိေစနဲ့ ေနာက္ဘီးက်ြမ္းျပန္သြားမယ္။ စက္ဘီးကလဲ ကိုယ့္အရပ္နဲ့ကမတိမ္းမယိမ္း။ ခုလို ဘရိတ္နဲ့ပတ္သက္တဲ့ စကားေတြကလဲ ပိုင္ရွင္ဆီကႀကားထားရ။ ေနာက္ျပီး စက္ဘီးစီးသင္ခ်င္စိတ္စေပါက္ကတည္းက စဥ္းစားမိတာက စက္ဘီးစီးသြားတဲ့သူေတြကိုႀကည့္ျပီး ဒီစက္ဘီး ေခြ ႏွစ္ခုကို လဲမက်ေအာင္ဘယ္လိုမ်ားထိန္းစီးႏိုင္ႀကပါလိမ့္ေပါ့ … စတာေတြ နဲ့တင္ ဒါဟာလြယ္ကူတဲ့အလုပ္ေတာ့မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ကေလးအေတြးနဲ့ နားလည္္ထားခဲ့တယ္။ အိမ္က မိေက်ာင္းတံဆိပ္စက္ဘီးကို စီးထြက္သြားတဲ့အေဖတို့ ။ အစ္မ တို့ကေတာ့ က်ြန္မရဲ့ အနီးစပ္ဆံုး သူရဲေကာင္းေတြေပါ့။ တုိ့အိမ္မွာ သူမ်ားအိမ္ ကတခ်ိဳ့သူေတြလိုပဲ စက္ဘီးစီးတတ္တဲ့သူရဲေကာင္းႏွစ္ေယာက္ရွိတယ ္။ တခါတေလမ်ားအေဖ က အျပင္ကေနစက္ဘီးနဲ့ျပန္လာရင္း ေရွ့ကျခင္းထဲထည့္လို့မရတဲ့အရာေတြ ဥပမာ… ထမင္းခ်ိဳင့္လိုမ်ိဳး ကို လက္တစ္ဖက္လႊတ္ျပီကိုင္လာတာမ်ားေတြ့ရင္ မိုက္တယ္ကြာ ဆိုျပီး လမ္းထဲ က သူငယ္ခ်င္းေတြကို ငါ ့အေဖက စက္ဘီးကို လက္တစ္ဖက္လႊတ္စီးတတ္တယ္။ နင္တို့အေဖေတြေရာစီးတတ္လားဆိုျပီး  အႀကြားၿပိဳင္  ရတာ အေမာ….
ဒီလိုနဲ့ က်ြန္မလဲ စက္ဘီးစီးတတ္ခ်င္ တဲ့ စိတ္ေတြ ပို မ်ားလာတယ္။ ငါလဲ သူငယ္ခ်င္းေတြ ႀကားမွာ တေန့ေတာ့ စက္ဘီးကိုလက္တစ္ဖက္ လႊတ္ စီးျပဦးမယ္ေပါ့။
တစ္ညေနမွာေတာ့ ေဘးအိမ္က စက္ဘီးအစုတ္ေလးကိုသြားငွားျပီးတြန္းအလာ ဂိုက္ကိုေကာင္းေကာင္းမကိုင္ တတ္ေတာ့ တြန္းရတာေတာင္မေျဖာင့္ခ်င္ ဘူး။ ခက္ျပီ။
အေဖကေတာ့ က်ြန္မကို စက္ဘီးစီးသင္ေပးဖို့ ေလးေပေလာက္ရွည္တဲ့ ဝါးလံုးတစ္လံုးကိုင္ ျပီး အိမ္ေရွ့ကေနေစာင့္ေနတယ္။ ျပီးေတာ့ က်ြန္မကို လွမ္းေျပာေသးတယ္။ စက္ဘီးစီးတတ္ ခ်င္ရင္စက္ဘီး အတြန္းအရင္က်င့္ရတယ္တဲ့။  

ပထမေတာ့ က်ြန္မေတြးတာက အေဖ ကလဲ စက္ဘီးေလးေတာင္သြားမတြန္းလာေပးဘူး။ မ်က္ေစာင္းထိုးအိမ္ က သူငယ္ခ်င္းဆို သူ့ အေဖ က သူ့သမီးကိုစက္ဘီးစီးသင္ေပးေတာ့
မယ္ဆိုရင္ အိမ္ ေပၚ ကစက္ဘီးကို ေအာက္ခ်။ လမ္းေပၚေရာက္ေအာင္တြန္းလာေပးတဲ့အျပင္ ကို သူ့ကုိပါခ်ီျပီးစက္ဘီးေပၚတင္ေပးလိုက္ေသးတယ္။

က်ြန္မတြန္းလာတဲ့စက္ဘီးအနားေရာက္ေတာ့ အေဖ လက္ထဲမွာကိုင္ ထားတ ၀ါးလံုးကို စက္ဘီးဖင္ထိုင္ခံုေနာက္က ေန လ်ွိဳထည့္လိုက္ျပီး ပီနံႀကိုးနဲ့ခ်ည္တယ္။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္မကိုစက္ဘီးေပၚခြတက္ခိုင္းတယ္။ " စက္ဘီးဂိုက္ႀကီးကလဲေလးလိုက္တာ ပါႀကီးရယ္" လို့ေျပာေတာ့ " စက္ဘီးကို အတြန္းက်င့္ေပး ဒါမွဂိုက္ကေပါ့လာမွာ။ ေနာက္ျပီး အနာမခံ အပင္ပန္းမခံရင္ဘယ္ပညာမွမ တတ္ဘူး။ စက္ဘီးစီးတာလဲဒီလုိပဲ ဒဏ္ရာရမွ တတ္တာ။" လို့ျပန္ေျပာတယ္။ " ဟာ ဒါဆို ပါႀကီးတို့ငယ္ငယ္က စက္ဘီးစီးသင္တုန္းကလဲ စက္ဘီးေမွာက္ဖူးတာပဲလား" လို့ေမးေတာ့ " ေမွာက္တာမွမေျပာနဲ့ ။ အနာတရေတြလဲမ်ားမွမ်ားပဲ။"
ေႀသာ္ ဒါေႀကာင့္ ငါ့အေဖက စက္ဘီးကိုလက္တစ္ဖက္ေတာင္ လႊတ္စီးႏိုင္ေလာက္ေအာင္ က်ြမ္းက်င္ေနတာသံသယျဖစ္စရာမရွိပါလား လို့ က်ြန္မ ေတြးမိတယ္။ တကယ္ေတာ့ အေဖက ကိုယ္အစီးသင္မဲ႔စက္ဘီးကိုယ့္ဘာသာသြားယူေစခ်င္တယ္။ တြန္းရတာခက္တယ္ထင္ လို့ အဆင္ သင့္လုပ္ေပးတာကို အလြယ္လိိိုက္တတ္တဲ့အက်င့္ကို မေလ့က်င့္ ေပးခဲ့တာ။ အနစ္နာမခံပဲ ဘာကိုမွလြယ္လြယ္မရဘူးဆိုတဲ့ လူေတာ္ေတြသိတဲ့အသိကို ေလ့က်င့္ ေပးခဲ့တာမွန္းု ေနာင္ခါမ်ားမွနားလည္ခဲ့ပါတယ္။

ဒါနဲ့ပဲ ေနာက္က ဝါးလံုးကိုထိန္းကိုင္ ေပးရင္း ခါးကို မတ္မတ္ထားဖို့…. ဂိုက္ကို အေသႀကီးကိုင္ မထားပဲ ေဖာ့ျပီးႏိုင္ေအာင္ထိန္းတတ္ဖို့ စတာေတြကို ပါးစပ္က တတြတ္တြတ္ေျပာရင္း ျမက္ပင္ေတြ ေနရာတက္ယူထားတဲ့လမ္းက်ဥ္းေလးတစ္ေလ်ွာက္
သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ ညေနတိုင္း စက္ဘီးစီးသင္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ညေန ေက်ာင္းဆင္းတာနဲ့ ေက်ာင္းကေနအိမ္ကိုျမန္ျမန္
ျပန္ေရာက္ေရး ….အမႊာေတြျပန္မေရာက္ခင္ စက္ဘီးကို ကိုယ့္လက္ထဲျမန္ ျမန္ေရာက္ေရး စတာေတြဟာက်ြန္မအတြက္ အေရးႀကီးဆံုးေတြေပါ. .. ျပီး  အိမ္ေရာက္တာနဲ့ အေမ ငါ့ကို ခိုင္းစရာေတြ ရွိမေနပါေစနဲ့ လို့ဆုေတာင္းရတာလဲ အေမာ။ အဲ့ထက္အေရးႀကီးဆံုးကေတာ့ အေဖ ဆိုင္ ကေန အိမ္ေစာေစာျပန္ေရာက္ေနဖို့ပါပဲ။ 

ေလးရက္ေလာက္ ႀကာေတာ့ က်ြန္မ စက္ဘီးေကာင္းေကာင္းစီးတတ္ပါျပီ။ ဂိုက္ကိုေကာင္းေကာင္းႏိုင္ျပီ။ အေဖ ေနာက္ကလိုက္စရာမလိုပဲ ေကာင္းေကာင္းနင္းတတ္ျပီ။ ဒါေပမဲ့အတက္အဆင္းကေတာ့စတိုင္သိပ္မက်ေသးဘူး။ အတက္ကေတာ့ အေဖ ကကိုင္ေပးျပီးဘီးလည္ေအာင္နင္းလိုက္ရင္ ေတာ့ ေရွ့ကိိုေျဖာင့္လို့။ အဲ ဆင္းခါနီးက်ေတာ့ ဘရိတ္ကိုညွစ္ျပီး ကားယားႀကီးခုန္ဆင္းရတယ္။
ေျခတစ္ဖက္ကိုေဘးထိုးျပီးသက္ေတာင့္သက္သာဆင္းလို့မတတ္ေသးတာသာရွိတယ္။ ဒီေန့ထိေတာ့ အေဖ ေျပာသလို စက္ဘီးမေမွာက္ေသး ဒဏ္္ရာမရေသး။ ဒါကိုက်ြန္မ ဘဝင္မက်ပါ။ ငါ ဒဏ္ရာမရသေရြ့ေတာ့မတတ္ေသးဘူး ဆိုတဲ့အသိကို အေဖေျပာတဲ့စကားအျပင္ တျခားသာဓကေတြကလဲ ပိုျပီးခိုင္မာေစခဲ့တာကိုး။ အမႊာႏွစ္ေကာင္ စက္ဘီးေမွာက္ျပီးဒူးျပဲတဲ့ေန့ေတြ။ မ်က္ေစာင္းထိုးအိမ္ က သူငယ္ခ်င္း စက္ဘီးစီးရင္းေခြးလိုက္ခံရလို့ ဒဏ္ရာေတြရျပီးဖ်ားပါယူရတဲ့အျဖစ္ေတြ။ အစ္မ ဝမ္းကြဲေတြ ရဲ့ စက္ဘီးစီးသင္ အေတြ့အႀကံဳ အိပ္ယာဝင္ပံုျပင္ေတြ ။ က်ြန္မမွာ ဒီဒဏ္ေတြတစ္ခုမွမရေသးပါ။ စက္ဘီးကိုေကာင္းေကာင္းနင္းႏိုင္ေပမဲ့ လဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယံုႀကည္မွုကမရွိႏိုင္ေသး။

ဖိနပ္ခ်ြတ္ျပီးအစီးသင္ရင္ ဖိနပ္ဝတ္ထားတဲ့အခါ ေျခနင္းရတာ မရဲျဖစ္တတ္တဲ့အ ေႀကာင္း ဖိနပ္ခ်ြတ္ျပီးစီးမယ္လို့ခဏခဏေျပာတဲ့က်ြန္မကို သင္ေပးရင္းအေဖ က " မနက္ျဖန္က်ရင္ ပါႀကီးတို့ ဦးရွင္ႀကီးကြင္းထဲသြားနင္းမယ္။ သမီးကိုေကြ.တာ  သင္ေပးရမယ္" တဲ့။

ဟုတ္သားပဲ။ အေျဖာင့္သာနင္းေနတာ။ တခါမွ စက္ဘီးကိုမေကြ့ရဲေသးဘူး။ က်ြန္မေပ်ာ္ပါသည္။ အေႀကာင္းက ဦးရွင္ႀကီးကြင္းထဲသို့သြားမယ္ဆိုရင္ က်ြန္မတို့လမ္းထိပ္က ထြက္ ဘယ္ေကြ့ျပီး လမ္းတစ္လမ္းကိုေက်ာ္နင္း ျပီးမွ အမႊာေတြ ညေနဆို သြားကူလုပ္ေပးရတဲ့ သူတို့အေမ ရဲ့ ေရႊႀကည္ဆိုင္ေလး ကိုျဖတ္သြားရမ ယ္…လမ္းမွာလဲ ေခြးလိုက္ခံရလို့ စက္ဘီးဆက္သင္ဖို့ေႀကာက္သြားတဲ့သူငယ္ခ်င္းအိမ္။ ေက်ာင္းမွာ တခန္းထဲတက္ေနရတဲ့ စက္ဘီးမစီးတတ္ေသးတဲ့ က်ြန္ မလိုပဲ စက္ဘီးစီးသင္လက္စ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ့ အိမ္ ေတြကို ျဖတ္ျပီး ခပ္လွမ္းလွမ္းက ေနလမ္းေလ်ွာက္လိုက္ လာမဲ့ အေဖ့ေရွ့ကေန ဂိုက္ကို တည့္တည့္ထိန္းျပီး စက္ဘီးနင္းသြားမည့္ က်ြန္မ ကိုသူတို့မ်က္လံုးေတြထဲ မွာ  ဘယ္လိုၿဖစ္ေနမလဲ.. မနက္ျဖန္ ဟာက်ြန္မ အတြက္  ဘယ္လိုမွေစာင့္မေနႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ပင္ စိတ္လွုပ္ ရွားစရာေကာင္းေနပါေတာ့သည္။

ဦးရွင္ႀကီးကြင္းအတြင္း ပသပြဲ က်င္းပရန္ ၿပင္ဆင္ေနေသာ ညေနခင္း တစ္ခု

 ဥးီရွင္ႀကီးကြင္းတြင္ စက္ဘီးေကြ့နည္းသင္ရသည့္အေႀကာင္းကားအေထြအထူးေတာ့မဟုတ္ဆိုေသာ္လည္း့ ကြင္းနာမည္ႏွင့္ပတ္သက္၍ အထူးအဆန္းျဖစ္ႏိုင္ဖြယ္ရွိသည္။ ရွင္းျပရေသာ္ ဧရာဝတီတိုင္းတြင္းရွိ ျမို့ေလးတစ္ျမိဳ့အေနျဖင့္ ေရငန္ ႏွင့္ထိစပ္မွုမရွိေသာ္လည္း ျမစ္ေခ်ာင္း နားနီး …ေရလမ္းခရီး မ်ားကိုသာ  အားထားရသျဖင့္ ေရငန္ပိုင္ဦးရွင္ႀကီး ႏွင့္အျခား အတြင္း ၃၇ မင္း အျပင္ ၃၇ မင္းအနက္မွ ကိုးျမိဳ့ရွင္ႏွင့္ အခ်ိဳ့ေသာ နတ္မ်ားကို ႏွစ္စဥ္ပင့္ဖိတ္၍ ျမိဳ့ရြာေအးခ်မ္းေအာင္ ပူေဇာ္ပသရာ ေနရာ ျဖစ္ျပီး ပူေဇာ္ပြဲတႏွစ္တစ္ႀကိမ္လုပ္သည့္အခ်ိန္မွလြဲ၍ က်န္ အခ်ိန္မ်ားမွာ ျမက္ပင္္မ်ားကြင္းအျပည့္နီးပါးေနရာယူထားေသာ ကြင္းျပင္တစ္ခုျဖစ္သည္။ ကြင္းလယ္တြင္ သစ္ေမာင္းသားတိုင္ႏွစ္တိုအကြာအေဝးညီစိုက္၍ပိုက္တစ္ခု ဆင္ထားသည္။ 
လူလတ္ပိုင္း လူႀကီးပိုင္း တို့၏ညေနခင္းခ်ိန္ခါ ပိုက္ေက်ာ္ျခင္းခတ္ရာ။ ျခင္းလံုးခတ္ ရာ ။ ကေလးမ်ား စက္ဘီးစီးသင္ရာ အထူးသျဖင့္ အသင့္စိုက္ထားေသာ သစ္ေမာင္းတိုင္မ်ား မွာ ကေလးမ်ား စက္ဘီးအေကြ့အဝိုက္သင္ ရန္ အႏၲရာယ္အကင္းဆံုးေနရာ တစ္ခု ျဖစ္ေတာ့သည္။

က်ြန္မ ေက်ာင္းကျပန္ေရာက္ပါျပီ။ ေမ်ွာ္လင့္ထားသည့္အတိုင္းပဲ အေဖနဲ့က်ြန္မ ကြင္းသို့သြားသည့္လမ္းမွာ ေတြးထားတာထက္ပင္ ပို၍ စိတ္လွုပ္ ရွားစရာေကာင္းခဲ့ပါသည္။ လမ္းတစ္ေလ်ွာက္ ေတြ့သမ်ွအသိမ်ားက " သမီး စက္ဘီးစီးတတ္ေနျပီလား" ေမးသူကေမး အေဖ့အား "ကိုႀကည္ ခင္ ဗ်ားသမီးစက္ဘီး စီးတတ္တာျမန္သား။ အႀကီးမႀကီးကိုသင္တုန္းက ခဏခဏ စက္ဘီးလဲလို့ေတာ္ေတာ္ႀကာႀကာသင္ရတယ္ေနာ္ " ဟု ေျပာသူကေျပာေပါ့။ က်ြန္မကေတာ့ ေျပာသမ်ွသူတိုင္းကို တဟုတ္ဟုတ္ႏွင့္ျပံဳးျပရင္း မမႀကီးထက္ေတာင္္ငါပိုေတာ္ပါလား။ ငါသင္တာ ေလးငါးရက္ပဲရွိေသးတယ္။ တယ္ဟုတ္တဲ့ငါေပါ့။
တစ္ခုပဲ ဘဝင္မက်တာ ။ ခုထိ္စက္ဘီးမလဲေသးဘူး။ အနာလဲမခံရေသးဘူး ငါမတတ္ေသးဘူးထင္တယ္။ ဥာဏ္မွီသေလက္ေတြးႀကည့္ေတာ့လဲ စက္ဘီးေကြ့တတ္ျပီဆို ျပီးျပီ။ စိတ္ထဲေတာ့ေဝေဝဝါးဝါးျဖစ္တုန္းပဲ။  

Writter

ကြင္းထဲေရာက္ပါျပီ အေဖ သင္ေပးတဲ့အတိုင္း ႀကိုးစားနင္းရင္းေကြ့ရင္းကေန သစ္ေမာင္းတိုင္ႏွစ္တိုင္ ကို ေကာင္းေကာင္းပတ္ျပီးနင္းႏိုင္ျပီ။ အမယ္. . လြယ္လြယ္ေလးပဲ။ ခုလိုက်ေတာ့လဲ တြန္းရင္သိပ္ေလးတယ္ထင္ရတဲ့ဂိုက္က ေပါ့ပါးလိုက္တာမ်ားမေျပာပါနဲ့ေတာ့။ 

အေဖက" ကဲ ေကာင္းေကာင္းေကြ့တတ္ျပီ ဂိုက္ကေတာ့ႏိုင္ျပီးသားဆိုေတာ့ လမ္းေပၚမွာ နင္းတဲ့အခါ လူေတြ စက္ဘီး ဆိုက္ကားေတြ ေခြးေတြ ကို ေရွာင္ႏိုင္ရင္ ရျပီ။ လမ္းေပၚမွာ တကယ္နင္းတဲ့အခါ သမီးလမ္းမွာလာတုန္းကေတြ့တယ္မလား။ မ်က္စိရွင္နားရွင္ ထားရတယ္။ ေနာက္ကလာတာေရာ ေရွ့ကလာတာေရာ လမ္းေလ်ွာက္တဲ့လူေရာ အားလံုးကိုေရွာင္နင္းရမွာ မဟုတ္ရင္သူမ်ားကိုတိုက္မယ္။ ကိုယ္အတိုက္ခံရမယ္။ အဲ့ေတာ့ဘဲလ္ တီးရမယ္။ မွတ္ထားလမ္းျဖတ္ကူးေနတဲ့ လူက စက္ဘီးကိုေရွာင္ ရင္ သူေလ်ွာက္ေနတဲ့တည့္တည့္ကိုပဲေျပးေရွာင္ေလ့ရွိတယ္။ လမ္းေပၚအိပ္ေနတဲ့ေခြးေတြက်ေတာ့ သူတို့အတြက္အႏၲရာယ္တစ္ခုခုႀကံဳ ရင္လာလမ္းအတိုင္းျပန္လွည့္ေျပးတတ္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ကိုယ္က ေရွာင္တဲ့အခါမွာဘယ္ဘက္ကိုေရွာင္ရမလဲဆိုတာသတိထား. . .ကဲကဲ ျပန္ႀကစို့ " ေျပာရင္းက ျမက္ပင္ေတြကို နင္းျပီးကြင္းအျပင္ကိုေလ်ွာက္ သြားတယ္။ က်ြန္မ လဲ အေေဖေျပာတာေတြကိုေခါင္းထဲမွာဘာသာျပန္ရင္း ၿမက္ပင္ေတြေပၚစီးဘီးနဲ့ျဖတ္နင္းရင္းလမ္းမေပၚေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ လမ္းေပၚကို ေကြ့တက္လိုက္တယ္။ တဖက္ကလာေနတဲ့ဆိုက္ကားကက်ြန္မကိုေရွာင္သြားပါတယ္။ အခ်ိန္အဆမမွန္တဲ့ အေကြ့ကို ရိပ္မိတဲ့ ဆိုက္ကားဆရာက စက္ဘီးစီးသင္ေနတာလားလို့ လွမ္းေအာ္သြားေသးတယ္။ လမ္းတေလ်ွာက္စက္ဘီးကိုခပ္ေျဖးေျဖးနင္းျပီးအေဖက ေေဘးကလမ္းေလ်ွာက္လိုက္လာ ရင္းကေန သတိထားစရာေတြကို ထပ္ေျပာျပေနပါတယ္။  

 က်ြန္မတို့ေရွ့မွာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ့ အန္တီႀကီးတစ္ေယာက္ လမ္းေလ်ွာက္သြား္ေနတာ ခပ္လွမ္းလွမ္းကတည္းက ျမင္ပါ တယ္… ေကာင္မေလး လက္ေဖာင္းအကၤ်ီေလးႏွင့္ သံုးတန္းေလာက္ရွိမည္ဟုေတာ့မွန္းရသည္။ က်ြန္မသူတို့ကိုေက်ာ္တက္သြားမယ္ ။ လမ္းေပၚကိုသိပ္တက္လို့မျဖစ္။ လူရွုပ္ေနသည္။ ရုတ္တရက္က်ြန္မသူတို့ေဘးကျဖတ္အနင္းမွာပဲ က်ြန္မညာဘက္စက္ဘီး လက္ကိုင္ကို တစ္ေယာက္ေယာက္ေစာင့္ဆြဲလိုက္သလိုခံစားလိုက္ရျပီး ဂိုက္က ဆြဲသည့္ဘက္သို့လည္ကာ လဲက်သြားသည္။ ဘယ္လိုမွထိန္းလို့မရလိုက္ဘဲ ကတၲရာလမ္းမေေပၚကို ညာဘက္လက ္ေထာက္ရက္သားက်သြား ပါတယ္။ အေဖလဲ က်ြန္မကိုေရာ စက္ဘီးကိုပါ လွမ္းဆြဲခ်ိန္ရလိုက္ပံုမေပၚ ။  

ေတာ္ေတာ္အက်နာပါ တယ္္။ တံေတာင္ဆစ္ စုတ္သြားတယ္။ ဒီ့ထက္ဆိုးတာက တံေတာင္ဆစ္အထက္နားမွာ လမ္းမနဲ့ ပြတ္မိလို့အေရျပား စုတ္ျပီးအကြင္းလိုက္ႀကီး အသားတစ္ ထြက္သြားသည္။ မေမ့ႏိုင္ပါ က်ြန္မညာဘက္လက္တြင္ထိုအမာရြတ္ယေန့ထိခပ္ေရးေရးက်န္ေနပါေသးသည္။  

 ထိုျမင္ကြင္းသည္ က်ြန္မမေန့ကေတြးခဲ့သလို က်ြန္မသူငယ္ခ်င္းမ်ားသာမက လမ္းေပၚရွိလူကုန္ျမင္လိုက္ရသည့္ျမင္ကြင္းပါ။ က်ြန္မ ေသေလာက္ေအာင္နာေနပါသည္။ ငါ ငိုလိုက္ရင္ႏွစ္ခါရွက္ ရျပီ။ မငိုဘူးဟုဆံုးျဖတ္ခ်ိန္တြင္ အေဖ က က်ြန္မကိုေရာစက္ဘီးကိုပါထူေပးျပီးေနျပီ။
ဒီေလာက္ကေတာ့ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး ။ စက္ဘီးစီးသင္တာ ဒီလိုပဲ စက္ဘီးလဲတတ္တာ ထံုးစံပဲ " ဟုက်ြန္မကိုေျပာရင္း က်ြန္မတို့ေဘးမွာ သူ့လက္ေမာင္းေလးကိုဖိရင္းငိုေနတဲ့ေကာင္မေလးနဲ့ အန္တီႀကီး ကိုေတြ့လိုက္သည္။"က်ြန္မတို့ကလဲေနာက္က စက္ဘီးလာေနတာ မသိလိုက္ဘူး။ သမီး ကိုလဲ လမ္းေပၚ တက္မေလ်ွာက္ပဲ လမ္းေဘးဆင္းေလ်ွာက္ဖို့ေျပာလာရင္းကေန ျဖစ္သြားတာ။" ဟု အန္တီႀကီးကသူ့သမီးေလးကိုမ်က္ရည္သုတ္ေပးရင္းက " သမီးတိတ္ တိ္တ္ သမီး အက်ီၤနဲံ ဟိုမမ စက္ဘီးလက္ကိုင္ခ်ိတ္မိတာ သမီးက လက္ေမာင္းပဲနာသြားတာ။ မမကိုႀကည္.စမ္း။ လက္မွာဒဏ္ရာႀကီးေတြ့လား။" ဟုေျပာေတာ့ ကေလးမေလးက ငိုမဲ့မဲ့နဲ့ ႀကည့္ေနတယ္။ က်ြန္မ လဲ အနာရွိန္ေႀကာင့္ လန့္လည္းလန့္သြားတဲ့အျပင္ စက္ဘီးေပၚျပန္တက္ရမွာကိုပင္ရုတ္တရက္ေႀကာက္ သြားပါသည္။ ေတာင္းပန္စကားေတြအျပန္အလွန္ေျပာျပီး က်ြန္မ တို့လမ္းေလ်ွာက္လာခဲ့ပါသည္။
အေဖ ကလဲ ကိုယ့္သမီးဒီေလာက္ ဒဏ္ရာရတာကို ဟိုအေဒၚႀကီးကိုပဲေတာင္းပန္ျပီးငါ့မ်ားလွည့္ေတာင္မႀကည့္ဘူး လို့ေတြးမိတာအမွန္ပင္။ ဒါနဲ့ က်ြန္မတို့က လမ္းထဲေကြ့ဝင္ ဟိုသားအမိကေတာ့ သူတို့လမ္းသူတို့တည့္တည့္ဆက္ေလ်ွာက္သြားႀကပါသည္။ " သမီးနာသြားလား။ အိမ္က်မွေရခ်ိဳးျပီးေဆးထည့္မယ္။ ဒီအနာေလးေလာက္က ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ ခု ဘယ့္ႏွယ့္လဲ စက္ဘီးေမွာက္တာဘယ္လိုလဲသိပလား။ သူမ်ားေတြက သင္ရင္းဂိုက္မႏိုင္ စက္ဘီးမႏိုင္လို့လဲရတာ ငါ့သမီးကေတာ့တခ်ိန္လံုးေျဖာင့္ေနျပီး သူမ်ားအက်ၤီ လက္နဲ့ ခ်ိတ္မိျပီး စက္ဘီးေမွာက္ရတယ္လို့။ ွ
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ငါ့သမီးေတာ့ ဒီေန့ကစျပီးစက္ဘီးေကာင္းေကာင္းစီးတတ္သြားျပီမွတ္" တဲ့ အေဖ့စကားကိုနားေထာင္ေနရင္းမွ က်ြန္မ ျပဳး လိုက္မိသည္။ ဟုတ္ပ ငါ့ဒဏ္ရာရျပီဆိုေတာ့ ေသခ်ာျပီငါစက္ဘီးတကယ္စီးတတ္သြားျပီ။  

ငိုခ်င္္စိတ္ထက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုႀကည္မွု က ေန့တိုင္းအိမ္ျပန္တဲ့ရက္ေတြနဲ့မတူ။ သက္ေသႏွင့္တကြျပစရာရွိျပီ။ အိမ္ဝေရာက္ေတာ့ က်ြန္မဝမ္းသာအားရ အိိမ္ထဲေျပးဝင္သြားျပီး အိမ္ရွိလူကုန္ကို က်ြန္မရလာေသာဒဏ္ရာကိုျပသည္။ က်ြန္မ အေဒၚ တို့ေနတဲ့ေဘးအိမ္ကိုေျပးတက္သြားျပီး ေနာက္ေဖးမွာ ဟင္းခ်က္ေနေသာအေဒၚကိုျပသည္။ ဒါ က်ြန္မ စက္ဘီးအမွန္တကယ္စီးတတ္ျခင္း၏ အထိမ္းအမွတ္။ ဂုဏ ္ယူရမည္။ ေရခ်ိဳးသည့္အခ်ိန္မွာေတာ့ ေစာေစာကမငိုျဖစ္ခဲ့သည့္မ်က္ရည္ေတြပိုးပိုးေပါက္ေပါက္က်ရပါသည္။ ေရနဲ့ထိလ်ွင္မနာသည့္အနာရွိပါက စက္ဘီးေမွာက္လို့မငိုသည့္ ကေလးမ်ားစာရင္းတြင္က်ြန္မထိပ္ဆံုးက ပါမည္မွာေသခ်ာပါသည္။  

က်ြန္မတို့ဘဝေတြမွာ စက္ဘီးစီးသင္ျခင္းထက္လြန္စြာခက္ခဲေသာ အရာမ်ားစြာကို အသက္အပိုင္းအျခားအလိုက္ ႀကံဳေတြ့ ခဲ့ပါသည္။ႀကံဳေတြ့ရပါဦးမည္။ ထိုသို့ႀကံုေတြ့တိုင္းက်ြန္မအေဖေျပာခဲ့သည့္ အနာမခံရင္မတတ္ဘူး ဆိုသည့္စကားကိုက်ြန္မ အျမဲအမွတ္ရမိပါသည္။ စက္ဘီးစီးသည့္သူတိုင္း တေန့မဟုတ္တေန့မွာ မလြဲမေသြစက္ဘီး ေႀကာင့္ရတဲ့ဒဏ္ရာတခုမဟုတ္တခုရတတ္သည္။ အစီးသင္စဥ္ အနာတရမျဖစ္ေသးေသာက်ြန္မ ..ငါ …သူမ်ားလို မဟုတ္ ဘယ္ေတာ့မွဒဏ္ရာရလိမ့္မည္မဟုတ္ဟု ေတြးေနမည့္အေရးကိို က်ြန္မအေဖ က ေလးတန္းကေလးတေယာက္နားလည္ႏိုင္ေသာဘာသာစကားျဖင့္ ျပင္ဆင္ေပးခဲ့ျခင္းသာျဖစ္သည္။
အခက္အခဲေတြ အတားအဆီးေတြသည္ ေအာင္ျမင္မွုလမ္းေႀကာင္းမွာအခ်ိန္မေရြးေရာက္လာႏိုင္သည္ ကိုစိတ္ပိုင္းဆိုင္ ရာအားျဖင့္ႀကိုတင္ ျပင္ဆင္ ထားႏိုင္ မွ သာ အနာတရျဖစ္လာလွ်င္   ခံႏိုင္ရည္ရွိေပမည္။ ေရွ့ဆက္ေလ်ွာက္ဖို့ဝန္ဲ့္ မေလးမည္ျဖစ္သည္။  

လူတိုင္း လူတိုင္း ဘဝအတြက္ေလ်ွာက္တဲ့လမ္းတိုင္းမွာယံုႀကည္မွုေတြ ရွိေနဖို့ မွန္ကန္တဲ့လမ္းျပ ေတြ လိုအပ္ပါသည္ ဆိုလ်ွင္ က်ြန္မတို့အားလံုး ၏ မိဘမ်ားသည္ သူတို့ဘဝ အေတြ့အႀကံဳမ်ာႏွင့္ယွဥ္၍ ေရွာင္ရန္ေဆာင္ရန္ကိုပါ မ်ွေဝေပးႏိုင္သည့္ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေသာ့ လမ္းျပေကာင္းမ်ားပင္ၿဖစ္ပါသည္ ။ ျပ ေပးသည့္လမ္းကို တာဝန္သိသိ ိ နားလည္မွုရွိရွိေလ်ွာက္ဖို့ ေတာ. ႀကိဳးစားရေပမည္။  

Written by Su Wai Phyo @ Facebook