ၿမတ္ေသာဆရာ...သူလိုဆရာ @ ေဒၚမာဂရက္

၀ါးခယ္မ အေနာက္ပိုင္း ေက်ာင္းႀကီးဆရာကန္ေတာ.ပြဲ က်င္းပရန္ ၃ ရက္ခန္.သာ လိုေတာ.သည္မို. ေက်ာင္းႏွင္.ပတ္သက္ေသာ ..ဆရာ/ဆရာမမ်ားႏွင္.ပတ္သက္ေသာ Post မ်ားရွာေဖြေရြးတင္ေပးၿခင္းၿဖစ္ပါသည္ 

ဆရာမေဒၚမာဂရက္ ဆိုရင္က်မတို႔ၿမိဳ႕ေလးက လူတိုင္းသိၾကပါတယ္။အလြန္႐ိုးသားတဲ့ Baptist ဘာသာ၀င္ ကရင္လူမ်ိဳး အပ်ိဳႀကီးပါ။အရပ္ျမင့္ျမင့္ ၊တစ္ေခါင္းလံုးျဖူေနတဲ့ဆံပင္ေတြကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ထံုးဖြဲ႔၊အျမဲတမ္း အ၀တ္အစားလည္း သန့္သန့္ျပန္႔ျပန့္နဲ့ ရုပ္ေခ်ာတဲ့ ဆရာမျဖစ္ပါတယ္။

(ဒီေလာက္ရုပ္ေခ်ာ သေဘာေကာင္းတဲ့ ဆရာမ ဘာလို႔ အပ်ိဳၾကီး ျဖစ္ေနလဲဆိုတာ ငယ္ငယ္တံုးက သေဘာမေပါက္ခဲ့ပါဘူး။)

စာသင္တာလည္း အလြန္ေကာင္း၊စိတ္လည္းရွည္၊ေက်ာင္းသားေတြကိုလည္းခ်စ္ ၊ေက်ာင္းသားတိုင္းကလည္း ခ်စ္တဲ႔ ဆရာမပါ။

ဆရာမသက္တမ္းအလြန္ရွည္ေတာ့ တစ္ျမိဳ႔လံုး ဆရာမတပည့္ေတြခ်ည္းပါပဲ။အားလံုးကိုလည္း နာမည္နဲ့ တကြမွတ္မိသူျဖစ္ပါတယ္။

သတၱမတန္း “A” ခန္းရဲ႕ အတန္းပိုင္ဆရာမအျဖစ္နဲ႔ အဂၤလိပ္စာ သင္ၾကားျခင္းမွာ တစ္သက္တာလံုး ျမဳႇပ္ႏွံသြားသူပါ။

က်မတို႔ေခတ္က ၅တန္းေရာက္မွ အဂၤလိပ္စာ စသင္ရပါတယ္။ က်ဴ႐ွင္ေတြလည္း မတက္ခ်င္တဲ့ က်မ ၅ တန္းအတက္မွာ အဂၤလိပ္စာ အခက္အခဲနဲ႔ စေတြ႔ေတာ့တာပါဘဲ။

၄ တန္းေအာင္ၿပီး ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္တံုးမွာ က်ဴ႐ွင္ယူထားၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက “This is a book” တို႔ “Please sit down” တို႔ ဆိုတာေတြကို

၅ တန္း အဂၤလိပ္စာ ဆရာမ ေဒၚမူမူ သင္သလို သြက္သြက္လက္လက္ ဆိုႏိုင္ေနၾကေပမယ့္ က်မမွာ ေခြးအႀကီး လွည္းနင္းတာမွ ဂိန္ဂိန္အသံထြက္ေသး။

ခုေတာ့ လွည္းက်ိဳးႀကီးကို ေခြးအနင္းသလို အသံေတာင္ မထြက္တတ္ေတာ့ပါဘူး။

အဲဒီ ၅ တန္းနဲ႔ ၆ တန္း ၂ႏွစ္မွာ အဂၤလိပ္စာကို ေရးႏုိင္ နားလည္ႏိုင္ ဖတ္ႏိုင္ေပမယ့္ ေျပာထြက္ဖို႔ဆိုတာေတာ့ ေတာ္ေတာ္၀န္ေလးခဲ့ရပါတယ္။

က်မေတာ္ေတာ္လည္း ႀကိဳးစားခဲ့ရၿပီး အျခားဘာသာေတြမွာ အမွတ္ေကာင္းလို႔သာ ၆ တန္းမွာ တတိယေလာက္ ခ်ိတ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

၇ တန္းႏွစ္စမွာေတာ့ အတန္းပိုင္ဆရာမ ေဒၚမာဂရက္ နဲ႔ ဆံုစည္းခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ဆရာမရဲ႕ အသံ ခ်ိဳခ်ိဳေအးေအးေလးရယ္။ ေစတနာပါတဲ့ စကားခ်ိဳခ်ိဳေတြရယ္ ၊

ေက်ာင္းသင္ခန္းစာ သာမက ျပင္ပက အဂၤလိပ္ စာ ဗဟုသုတေလးေတြရယ္ပါ ညႇပ္ၿပီးသင္ေပးတဲ့အတြက္ အဂၤလိပ္စာကို မေၾကာက္ေတာ့ဘဲ ခ်စ္လာပါတယ္။

စာကိုလဲခ်စ္ ၊ ဆရာမကိုလည္း ခ်စ္ေပါ့။ ဆရာမကို ခ်စ္လို႔လည္း သူ႔စာကိုပိုႀကိဳးစားခ်င္လာတာပါပါတယ္။

ဆရာမက က်မတို႔ကို အဂၤလိပ္ကဗ်ာေလးေတြ ႐ြတ္ျပတယ္။ ပံုျပင္ေလးေတြ ဖတ္ျပပါတယ္။

အဂၤလိပ္လို ပံုျပင္ေလးေတြေျပာျပတဲ့အခါ ဆရာမကို ေငးၾကည့္ျပီး သူ႔လို သိပ္ေျပာတတ္ခ်င္တာပါပဲ။

က်မမွတ္မိသေလာက္ ဆရာမဟာ ေ႐ွးေခတ္ ၇ တန္းပဲ ေအာင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔အဂၤလိပ္အသံထြက္ Pronuncication အလြန္ေကာင္းပါတယ္။

သူသင္ေပးခဲ့တဲ့အတြက္လည္း က်မတို႔ေတာမွာ ႀကီးျပင္းရလို႔ ငါးပိသံပါေပမယ့္ အသံထြက္ ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါးေတြ (Purpose ကို ပါးပို႔စ္ ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့) မထြက္မိေတာ့ပါဘူး။

ၾကံဳတံုးစာသင္နည္းစနစ္အေၾကာင္း ေျပာရရင္ ဆရာမေဒၚမာဂရက္ရဲ့ သင္နည္းအျပင္ ၈ တန္း အဂၤလိပ္စာသင္တဲ့ ဆရာမေဒၚတင့္တင္႔ဆိုရင္လည္း

အတန္းထဲမွာ ေယာက်ာ္းေလး ၊ မိန္းကေလးခဲြၿပီး Vocabulary Competition ေခၚတဲ့ ေ၀ါဟာရ ဘယ္ေလာက္ၾကြယ္တယ္ဆိုတာ ၿပိဳင္ခိုင္းပါတယ္။

ဥပမာ Timetable ဆိုတဲ့ စာလံုးေရးျပၿပီးရင္ ဒီထဲက Word ဘယ္ ၂ လံုးျပန္ထြက္မလဲ ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့။

Time, Table, Eat, Ate, Mat, Able…..etc မ်ားမ်ားစဥ္းစားႏိုင္တဲ့ အဖြဲ႔ကႏိုင္ပါတယ္။

အဲဒီလို စာသင္လို႔လဲ က်မတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုး အဂၤလိပ္စာသိပ္မညံ့တဲ့ စာရင္း၀င္ၾကပါတယ္။

ဆရာမေဒၚမာဂရက္ကို ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးၾကသလဲဆိုရင္ ေနာက္အတန္းေတြ တက္သြား တာေတာင္မွ ေႏြရာသီစာေမးပြဲေနာက္ဆံုးေန႔ ေျဖျပီးရင္ 

ဆရာမတို႔အိမ္မွာ ေပါက္တဲ့အ႐ြက္တစ္မ်ိဳး (ေခ်လိုက္ၿပီး သူရဲ႕အရည္ ကို ခြက္ကေလးထဲထည့္ရင္ ေက်ာက္ေက်ာလို ခဲသြားလို႔ ေက်ာက္ေက်ာ႐ြက္လို႔ က်မတို႔က ေခၚပါတယ္။)

အဲဒီ အ႐ြက္ေတြသြားခူးၿပီး ဆရာမအိမ္မွာေဆာ့တတ္ၾကပါတယ္။

က်မတို႔ တကၠသိုလ္တက္ခ်ိန္မွာ ဆရာမ သက္ျပည့္ပင္စင္ယူလိုက္ပါတယ္။ က်မေက်ာင္းၿပီးလို႔ ၿမိဳ႕ကိုျပန္ေရာက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ဆရာမဟာ သူ႕အိမ္မွာ ကေလးငယ္ေလးေတြ က်ဴ႐ွင္သင္ေပးေနတာ ေတြ႔ရ ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ယိုယြင္းလာတဲ့ ပညာေရးစနစ္ေအာက္မွာ အတန္းပိုင္ဆရာမဆီမွာတက္မွ အမွတ္ရတဲ့ ေခတ္ႀကီးကို မလြန္ဆန္ႏိုင္ေတာ့ ဆရာမ က်ဴ႐ွင္မွာ ေက်ာင္းသားတျဖည္းျဖည္း ေလ်ာ့လာပါတယ္။

ဆရာမဟာ အပ်ိဳႀကီးဆိုေပမယ့္ သူ႔မွာညီမျဖစ္သူ ဆရာမေဒၚမူမူရဲ႕ သားသမီးေတြအတြက္ ကူညီတာ၀န္ထမ္းရ႐ွာပါတယ္။

အဲဒီေတာ့ ရတဲ့ပင္စင္လစာေလးနဲ႔ မေလာက္ငေတာ့ပါဘူး။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ၀န္ထမ္းေတြလစာတိုးခ်ိန္မွာလည္း သူတို႔ပင္စင္လစာေတြက မတိုးေတာ့ ပိုခက္ခဲေနပါတယ္။

ဆရာမရဲ႕ တပည့္ေဟာင္းတစ္ခ်ိဳ႕က သူတို႔သားသမီးေတြ အဂၤလိပ္စာ ပိုေတာ္ေအာင္ အပိုေခၚသင္ ရင္း ဆရာမတို႔ကို ေထာက္ပံ့ၾကပါတယ္။

တစ္ရက္ေတာ့ ဆရာမ က်မဆီေရာက္လာပါတယ္။ လက္ထဲမွာ ပါလာတဲ့ အထုပ္ကေလးကို ျဖည္ျပေတာ့ ေက်ာက္နီလက္စြပ္ေလးတစ္ကြင္းပါ။ အဲဒါေလးယူၿပီး ဆရာမကို ပိုက္ဆံေခ်းပါတ၊ဲ့ အတိုးလဲ ယူပါတဲ့။

က်မ ေတာ္ေတာ္စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္ အလုပ္မွာ က်မက ဦးစီးသူ မဟုတ္ေတာ့ ဆရာမကို ေရာ့ယူသြားလို႔ မေပးလိုက္ႏိုင္ပါဘူး။

ဆရာမရဲ႕ လက္စြပ္ေလးကိုယူထားၿပီး သူလိုသေလာက္ ပိုက္ဆံေခ်းေပးလိုက္ ရပါတယ္။ လမၾကာခင္ ဆရာမအဆင္ေျပ ေငြေပၚသြားလို႔ ျပန္လာေ႐ြးေတာ့မွ အတိုးမယူ ျပန္ေပးလိုက္ ရပါတယ္။

ဆရာမကိုလည္း ပြဲ႐ုံကေရာင္းတဲ့ ဆီ ၊ ပဲ ၊ င႐ုတ္ စတဲ့ ဆရာမစားလို႔ ရတာေတြကို လာတိုင္း ကန္ေတာ့တဲ့အေနနဲ႔ ေပးလိုက္ပါတယ္။

ဆရာမလည္း သိပ္အဆင္မေျပတဲ့အခါေတြမွာသာ ဘုရား္ေက်ာင္းက အျပန္လာလာေတြ႔႐ွာပါတယ္။ ဆရာမကို ျမင္ရင္ ဆရာမစားလို႔ရမွာေလးေတြ ၾကံဳတိုင္းေပး႐ံုေလာက္ဘဲ ကူညီခဲ့ရပါတယ္။

က်မ ရန္ကုန္ေျပာင္းလာၿပီးေနာက္ပိုင္း ၿမိဳ႕ကိုျပန္ရင္ ဆရာမကို သြားကန္ေတာ့ျဖစ္တဲ့အခါလည္း႐ွိ သိပ္အလုပ္က်ပ္ရင္ေတာ့ မကန္ေတာ့ျဖစ္ပါဘူး။

မႏွစ္ကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေဆြေဆြသင္းက ေျပာလာပါတယ္။ “ဆရာမေဒၚမာဂရက္ေနမေကာင္းဘူး ေနာ္ အိပ္ရာထဲ လဲေနၿပီတဲ့” ၊

သူေတာင္ Shine Hope Co ကို ေလွ်ာက္လႊာတင္ေပးၿပီး ေထာက္ပံ့ေငြ ေတာင္းေပး လိုက္ေသးတယ္လို႕ သတင္းေပးလာပါတယ္။

အဲဒီႏွစ္ၿမိဳ႔ကို အျပန္မွာေတာ့ ဆရာမဆီသြားျဖစ္ေအာင္ သြားရပါတယ္။ က်မနဲ႔အတူ ဆရာမကို ေဆးအၿမဲကုေပးေနတဲ့ အကိုဆရာ၀န္ ၂ ေယာက္သား ဆရာမအိမ္ေရာက္သြားေတာ့

ဆရာမကို အိပ္ရာေပၚမွာ ပက္လက္ေလးေတြ႕ရပါတယ္။ အသက္ ၉၀ ေက်ာ္ၿပီျဖစ္တဲ့ ဆရာမဟာ လူႀကီးနာေခၚတဲ့ တျဖည္းျဖည္း အားအင္ဆုတ္ယုတ္ ၊ မွတ္ဉာဏ္ခ်ိဳ႕ယြင္းလာတာပါဘဲ။

ဆရာမေဒၚမူမူက ေဒါက္တာတို႔ေလ မွတ္မိလားဆိုေတာ့ ျပံဳးၿပီးေခါင္းခါပါတယ္။ သူဘယ္သူကိုမွ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ထမင္းစားၿပီးမွန္း မၿပီးမွန္းလည္းမသိေတာ့ပါဘူး။

အိပ္ရာေပၚလဲေနေပမယ့္ ဆရာမမ်က္ႏွာေလးကေတာ့ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ေလးပါဘဲ။ ဆရာမ ပါးစပ္က ျပံဳးၿပီး လႈပ္လႈပ္လႈပ္လႈပ္ ႐ြတ္ေနလို႔ ဘာလဲလို႔ ကပ္နားေထာင္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ “Always” ပါတဲ့။

ေအာ္ မွတ္ဉာဏ္ခ်ိဳ႕ယြင္းေနတာေတာင္ စာသင္ေနတံုးပါလား ဆရာမရယ္။

ဆရာမ ၂ ေယာက္လံုးကို ပါသြားတဲ့ေငြနဲ႔ စားစရာေလးေတြကို အနားခ်ေပးၿပီး က်မတို႔ ေမာင္ႏွမ ၂ေယာက္ ကန္ေတာ့ခဲ့တာ ဆရာမေဒၚမာဂရက္ကို ေနာက္ဆံုးကန္ေတာ့ခဲ့ျခင္းပါဘဲ။

ေနာင္ဘယ္ေတာ့မွ ကန္ေတာ့ခြင့္မရႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အခုဆို ဆရာမဆံုးပါးသြားတာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ပါၿပီ။

ဆရာမသင္ေပးခဲ့တဲ့ အဂၤလိပ္စာနဲ႔ က်မ ကမာၻေလာကႀကီးကို ေလ့လာေနရဆဲပါ။

ဆရာမရဲ႕ေက်းဇူးကိုလည္း ထိထိေရာက္ေရာက္ မဆပ္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။

သက္႐ွိထင္႐ွားက်န္ေနေသးတဲ့ ေက်းဇူး႐ွင္ ဆရာ ဆရာမေတြကိုေတာ့ မၾကာခင္က်င္းပမယ့္ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲမွာ ကန္ေတာ့ခြင့္ထပ္ရပါအံုးမယ္။

အားလံုးပဲ ကိုယ္တတ္စြမ္းသ၍ပမာဏနဲ့ ကိုယ့္ေက်းဇူး႐ွင္ဆရာ ဆရာမမ်ားကို သူတို႔အသက္ထင္ရွားရွိၾကစဥ္မွာ လက္အုပ္ခ်ီကန္ေတာ့ၾကပါစို႔။

 Written by Padonmar @ http://mandalaygazette.com