ဆရာမမ်ား နားေနခန္းထဲ ၀င္လိုက္သည္။ ဆရာေတြလည္း အမွတ္ျခစ္သူ ျခစ္ ၊ ထမင္းစားသူ စားႏွင့္ ရွိသည္။ ေျမျဖဴဗူးကို ခံုေပၚခ်ရင္း လက္မွာ ကပ္ေနေသာ ေျမျဖဴမႈန္႔ ေတြကို ခါခ်လိုက္သည္။ ဒီေန႔ ကေလးေတြကို စာသင္ရင္း တို
က္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္
ေက်ာင္းဆရာမ မျဖစ္ခင္တုန္းက အ သံုးလံုး သြားသင္ေပးခဲ့ရေသာ ေမာင္းတီး
ဆိုသည္႔ ကရင္ရြာကေလးကို သတိရေနမိသည္။ အဲဒီတုန္းက ဆရာအတတ္သင္သိပံၸ တက္ေတာ့
ကၽြန္မ အသက္ ဆယ့္ကိုးႏွစ္ပဲ ရွိေသးသည္။ ဆရာမႀကီးက ရြာတစ္ရြာကို
ႏွစ္ေယာက္က်န႔ဲ အ သံုးလံုး စာသင္သြားရမယ္ ဆိုေတာ့ ျဖစ္မွ ျဖစ္ပါ့မလား
ဆိုၿပီး ရင္တထိတ္ထတ္န႔ဲ ရွိေနခဲ့သည္။
ကၽြန္မ ႏွင့္ ခင္စန္း၀င္းတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ၀ါးခယ္မရွိ ေမာင္းတီးဆိုေသာ ကရင္ရြာတြင္ တာ၀န္က်သည္။ ဆရာမႀကီးေတြက ကိုယ္တိုင္လိုက္ပို႔ရင္း သေဘၤာေပၚမွာ တဖြဖြမွာသည္။ ရြာခံေတြနဲ႔ တည္႔ေအာင္ေပါင္းဖို႔ ၊ သူတို႔ ဓေလ့ေတြကို မဆန္႔က်င္ဖို႔ စသည္ျဖင့္ စံုေနသည္။ ထိုအထဲတြင္ ဤ ေဒသ ဓေလ့အရ ၊ အင္း စသည္တို႔၌ ငါးဖမ္းထြက္လွ်င္ ဧည္႔သည္မ်ားပါ လိုက္ဖမ္းရသည္ ဆိုေသာ အခ်က္မွာ ၾကားရံုႏွင့္ပင္ စိတ္ညစ္မိေလ၏။ ထိုအခါက်လွ်င္ မျငင္းဘဲ လိုက္သာဖမ္းပါဟု ဆရာမၾကီးက မွာ၏။
ဤသို႔ႏွင့္ ေမာင္းတီး ရြာသူႀကီး ဦးမန္းပို အိမ္သို႔ ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ ဆရာမႀကီးေတြက အိမ္အထိ လိုက္ပို႔ၿပီး ျပန္သြားသည္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို အိပ္ခန္းထဲမွာ ေနရာခ်ထားၿပီး ၊ ဦးမန္းပို တို႔မိသားစုက အျပင္ဘက္မွာ ေရႊ ႔ အိပ္ရန္ စီစဥ္သည္။ ေဆးပုလင္းေတြ ၊ ေဆးထိုးအပ္ေတြ အစီအရီ ေတြ႔ရေတာ့ ဦးမန္းပိုကို ေဒါက္တာဘြဲ႔ရ ဆရာ၀န္ တစ္ေယာက္ဟု ကၽြန္မတို႔ ထင္ခဲ့ၾကသည္။ ဦးမန္းပိုတို႔ကေရာ ၊ ရြာသူ ရြာသားေတြပါ ၀မး္ပန္းတသာ ႀကိဳဆိုၾကသည္။ သူတို႔သည္ ခရစ္ယာန္ ဘာသာ၀င္ ကရင္မ်ား ျဖစ္ၾကၿပီး ရိုးသား ပြင့္လင္း ၾကသည္။
ေရခ်ိဳးခါနီးက်ေတာ့ ေရတိုင္ကီ ၊ စဥ္႔အိုး ရွာၾကည္႔သည္။ မေတြ ႔ ရ။ အဲဒါနဲ႔ ဦးမန္းပို၏ ဇနီး ကရင္မႀကီးကိုေမးရသည္။ ေၾသာ္…ဒါမ်ား လြယ္လြယ္ေလး ..ဟိုေခ်ာင္းထဲ ဆင္းခ်ိဳးလိုက္ေပါ့ ဟု ေျပာေလ၏။ သူတို႔ရြာသည္ ေခ်ာင္းရိုးကေလး အတိုင္း ေဆာက္ထားေသာ ရြာတန္းရွည္ေလး ျဖစ္သည္။ ေခ်ာင္းထဲတြင္ သစ္ပင္ႀကီး တစ္ပင္ ခုတ္လွဲထားသည္။ ေရမွာ အဆက္မျပတ္ စီးေနသျဖင့္ သစ္တံုးႀကီး ေမ်ာမသြားေစရန္ ႀကိဳးႏွင့္ ဆြဲထားရသည္။ ထိုသစ္ပင္ၾကီး၏ အကိုင္း အခက္မ်ားကို ကိုင္ကာ ေရခ်ိဳးၾကရသည္။ အထက္ အညာမွ ေရခ်ိဳးလိုက္ျပီး စီးလာေသာ ေရသည္ ကၽြန္မတို႔ဆီသို႔ ေရာက္ ၊ ကၽြန္မတို႔ ေရခ်ိဳး ၿပီးစီးသြားေသာ ေရသည္ ဟိုျမစ္ေအာက္ေရာက္ ၊ ဟိုျမစ္ေအာက္ဘက္တြင္လည္း ေရခ်ိဳး၊ အ၀တ္ေလွ်ာ္သူေတြ အစီအရီ ။ ေသာက္ေရ ခပ္ေတာ့လည္း ဒီေခ်ာင္းထဲကပဲ ခပ္သည္။ ေရစပ္မွာ ခပ္လွ်င္ မသန္႔မွာ စိုးလို႔ ဆိုကာ ေရလယ္မွာ အိုးကေလးႏွင့္ သြားခပ္သည္။ ေၾသာ္…ဘာထူးမွာလဲ ဟု ကၽြန္မတို႔ ၾကည္႔ကာ ရယ္မိေသးသည္။ ေရေသာက္ရတာပင္ မသတီ သလို ျဖစ္မိသည္။
ညဘက္ေရာက္ေတာ့ ဖားမီးခြက္ႀကီးကို အိမ္လယ္မွာ ခ်ထားသည္။ ကၽြန္မႏွင့္ ခင္စန္း၀င္း က မီးခြက္အနီး၌ ထိုင္ၾကသည္။ ဦးမန္းပိုတို႔ မိသားစုကလည္း ဟိုဟာလုပ္ ၊ ဒီဟာလုပ္နွင့္ အသီးသီး အၿငိမ္မေနၾက။ ည ခုႏွစ္နာရီ ေလာက္က်ေတာ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ ေလွကေလး တစ္စီး ေလွာ္ကာ ေရာက္လာသည္။ ေလွကေလးကို တိုင္မွာ ခ်ည္ကာ အိမ္ေပၚ တက္လာသည္။ ၿပီးလွ်င္ ဦးမန္းပို ႏွင့္လည္း စကား တစ္စံု တစ္ရာ မေျပာဘဲ ကၽြန္မတို႔ႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ တစ္ေယာက္တည္း ဆိတ္ၿငိမ္စြာ ထိုင္ေနသည္။ မၾကာမီ ေနာက္တစ္ေယာက္လည္း ေလွကေလး ေလွာ္ကာ ေရာက္လာျပန္သည္။ သူလည္း အိမ္ေပၚ တက္လာကာ တိတ္ဆိတ္စြာ ထိုင္ေနျပန္သည္။ ဤသို႔ ေလွကေလး တစ္ေယာက္ တစ္စီးစီႏွင့္ လာၾကရာ လူငယ္မ်ားမွာ ရွစ္ေယာက္ ၊ ကိုးေယာက္ခန္႔ ရွိေလသည္။ ဦးမန္းပို ႏွင့္လည္း စကား တစ္စံု တစ္ရာ ေျပာဆိုျခင္း မျပဳၾက ။ ၎တို႔ အခ်င္းခ်င္းလည္း ဟုတ္တိ ပတ္တိ စကားမဆိုဘဲ ငုတ္တုတ္ကေလးေတြ ထိုင္ေနၾက၏။ တစ္ခါတစ္ရံ မွသာ တီးတိုး ေျပာဆိုၾကေသာ္လည္း ကရင္စကား ျဖစ္၍ ကၽြန္မတို႔ နားမလည္ေပ။
ကၽြန္မတို႔ စိတ္ထင္ ဦးမန္းပိုက အစည္းအေ၀း ေခၚထားသည္ ဟုေအာက္ေမ့မိ၏။ ေတာ္ေတာ္ ၾကာသည္ အထိ ၿငိမ္ေနၾကရာ ကၽြန္မတို႔ အထူးအဆန္း သဖြယ္ ျဖစ္ကာ သိခ်င္လာသျဖင့္ မေအာင့္ႏိုင္ဘဲ ဦးမန္းပိုကို တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ေမးမိၾကသည္။ ဦးမန္းပိုက “ ေၾသာ္…ဒါလား ..အဲဒါ ငါတို႔ ဓေလ့ ကြယ့္ ။ အိမ္ တစ္အိမ္မွာ ဧည္႔သည္ အပ်ိဳ ေရာက္လို႔ ရွိရင္ ကာလသားေတြ လူပ်ိဳ လွည္႔ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ ေရာက္လာၾကတာ” ဟုဆိုလွ်င္ ကၽြန္မႏွင့္ ခင္စန္း၀င္းမွာ ရွက္ရွက္ႏွင့္ အိပ္ခန္းထဲ ၀င္ၾကေတာ့သည္။ ဒီလိုမွန္း သိလွ်င္ အေစာက ထိုင္ပင္ မထိုင္ပါ။ အခုေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား ထိုင္ေနလိုက္ၾကသည္မွာ အၾကာႀကီး။ ေတြးရင္း ေတြးရင္း ရွက္လိုက္သည္မွာ မေျပာပါႏွင့္ေတာ့။ အခုထိ ေတြးၿပီး ရယ္ခ်င္ေနေသးသည္။
ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ ဦးမန္းပိုက သူ႔ သား သမီးေတြကို စာသင္ေပးဖို႔ ေျပာသျဖင့္ သင္ေပးရန္ ေခၚခိုင္းလိုက္သည္။ သူ႔ သား သမီးမ်ားမွာ အိမ္ေထာင္ ခြဲေနၾကေလၿပီ။ ေရာက္လာလို႔ ၾကည္႔လိုက္ေတာ့ ခပ္ငယ္ငယ္သာ ရွိေသးသျဖင့္ အသက္ ေမးၾကည္႔၏။ ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ ဟုဆိုသည္။ ကိုယ့္ထက္ပင္ တစ္ႏွစ္ငယ္ေသးသည္။ ကေလး သံုးေယာက္ ရျပီ ဟုဆို၏။ သူတို႔ဆီမွာ ဆယ့္သံုးႏွစ္ဆိုလွ်င္ အိမ္ေထာင္ျပဳၾကသည္ဟု ေျပာျပ၏။ ကၽြန္မတို႔ အဖို႔ အထူးအဆန္း ျဖစ္ေနသည္။ စာသင္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔က ျမန္မာအသံထြက္ အတိုင္း ပီပီသသ သင္သည္။ သူတုိ႔က မဟုတ္ဘူး ..သူတို႔ အသံထြက္က အမွန္ ဆိုကာ ျငင္းသည္။ ကၽြန္မတို႔မွာ ရယ္လည္း ရယ္ခ်င္သည္။ ေနာက္ေတာ့လည္း ျပင္ေပးလို႔ မရသျဖင့္ ကိုယ္ကပဲ အေလွ်ာ့ေပးလိုက္ရေတာ့သည္။
ဦးမန္းပိုက အိမ္ေရွ ႔ မွ ျဖတ္ေသာ ၀ါးခယ္မ တက္မည္႔ ေလွမ်ားကို လွမ္းၿပီး ဘယ္ဆိုင္က ဘာ၀ယ္ခဲ့စမ္းပါ ဟု အၿမဲမွာေလ့ရွိသည္။ တစ္ေန႔ကလည္း ေနမေကာင္းသည္႔ လူတစ္ေယာက္ လာသျဖင့္ ေဆးထိုးေပးလိုက္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ေသြးလည္း သြင္းေပးေလ့ရွိသည္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ တစ္ေန႔က်ေတာ့ စပ္စုၾကည္႔သည္။ ဦးေလးႀကီး ဘယ္တကၠသိုလ္ ဆင္းလဲ ဟုေမးရာ နင္တို႔ ဘာေျပာတာလဲ။ ငါ နားမလည္ ဟုဆိုသည္။ ဦးေလးႀကီး ေဆးကုတာ ေဒါက္တာဘြဲ႔ ရၿပီးၿပီ မဟုတ္ဘူးလား ဟုေမးရာ ဟင့္အင္း…ငါ ေဆးထိုးတတ္တယ္။ ေဆးသြင္းတတ္တယ္။ ငါမွ ေက်ာင္းမေနဖူတာ ဟုဆိုလွ်င္ ကၽြန္မတို႔မွာ အံ့ၾသျပီး ငိုအားထက္ ရယ္အားသန္ ရေသးသည္။ ေနာက္ ေနမေကာင္းျဖစ္လွ်င္ ကိုယ္ ပါလာေသာ ေဆးေတြသာ က်ိတ္မွိတ္ ေသာက္ရသည္။ ေနမေကာင္း ဟုမေျပာရဲ ။ ဦးမန္းပို ရမ္းကုမွာကို ေၾကာက္၍ ျဖစ္သည္။
ထိုရြာရွိ အိမ္တိုင္း ၊ အိမ္တိုင္းတြင္ တံခါး မရွိေခ်။ ျပတင္းေပါက္ေတြေရာ ၊ တံခါးမႀကီးေတြပါ ေဟာင္းေလာင္းပင္ ။ ညလည္း ထိုအတိုင္း အိပ္၏။ ကၽြန္မတို႔ အိပ္ခန္းတြင္လည္း တံခါးမရွိ။ ကၽြန္မေရာ ခင္စန္း၀င္းပါ မိန္းကေလးမ်ားပီပီ ေၾကာက္တတ္သူမ်ား ျဖစ္၍ ညအိပ္ခါနီးဆိုလွ်င္ ထမင္းစား စားပြဲႀကီးကို အခန္း၀ ၌ ပိတ္ေထာင္ထားၿပီး အိပ္ၾကသည္။ သန္းေခါင္ယံ အခ်ိန္ေလာက္တြင္ ေၾကာင္ခုန္ခ်သျဖင့္ စားပြဲႀကီး ၀ုန္းကနဲ လဲက်ေလသည္။ ညဘက္ တိတ္ဆိတ္ခ်ိန္လည္းျဖစ္ ၊ စားပြဲခံုႀကီးကလည္း ေလးသျဖင့္ အသံမွာ က်ယ္ေလာင္လွ၏။ ကၽြန္မႏွင့္ ခင္စန္း၀င္းမွာ နဂိုတည္းက ေၾကာက္တတ္သူမ်ားျဖစ္၍ လိပ္ျပာလြင့္မတတ္ လန္႔ၿပီး ေအာ္လိုက္ၾကသည္မွာ ငယ္သံပင္ ပါေလ၏။ တစ္အိမ္လံုးလည္း လန္႔ျဖန္႔ကာ ႏိုးကုန္ၾကေတာ့သည္။
မနက္ေရာက္ေတာ့ ဦးမန္းပိုက ခရစ္ယာန္ဘုရားေက်ာင္းရွိ သင္းအုပ္ဆရာႀကီးကို သြားေခၚလာ၏။ ကၽြန္မတို႔ကိုလည္း လာၾကဟု ေခၚသည္။ ဘာလုပ္ဖို႔လဲ ေမးေတာ့ ညည္းတို႔က လန္႔ၿပီး လိပ္ျပာလြင့္သြားတာ ..အဲဒါ လိပ္ျပာ ျပန္ခ်ဳပ္ဖို႔ ဟုဆိုေလ၏။ ကၽြန္မတို႔ကလည္း မဟုတ္ပါဘူး …ရိုးရိုးလန္႔တာပါ ။ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး ဟုရွင္းေသာ္လည္း မရ။ ဒါ တို႔ ဓေလ့ပဲ ဟု အတင္းဆို၏။ ဦးမန္းပိုက အေလ်ာ့ေပးမယ့္ပံု မေပၚသည္႔ အျပင္ ဆရာမႀကီးမ်ားကလည္း မွာထားခဲ့သျဖင့္ ကၽြန္မတို႔ ၿငိမ္ေနလိုက္ၾကရ၏။
သင္းအုပ္ဆရာႀကီးနွင့္ ဦးမန္းပိုတို႔သည္ ပထမဦးဆံုး ဘဲဥ ႏွစ္လံုး ျပဳတ္၏။ က်က္ေသာအခါ ဘဲဥထိပ္ကေလးကို ေဖာက္လိုက္၏။ ဘဲဥထိပ္၌ ေလခိုျပီး ခြက္ေနေသာ ေနရာေလး ရွိ၏။ ဦးမန္းပို တို႔သည္ ထို ခြက္ေနေသာ ေနရာေလးကို ေတြ႔လွ်င္ ၀မ္းသာ အားရျဖင့္ ေတြ႔လား အဲဒါ လိပ္ျပာ ထြက္သြားလို႔ ခြက္ေနတာဟု ဆိုၾကလွ်င္ ကၽြန္မတို႔မွာ ထိန္းထားသည္႔ၾကား ကပင္ တခိြခိြႏွင့္ ရယ္မိေသးေတာ့သည္။ မဟုတ္ဘူး ဟုဆိုကာ ကၽြန္မတို႔က ဘဘာ၀က်က် ရွင္းျပေသး၏။ သို႔ေသာ္ သူတို႔က လက္မခံ ပါေခ်။ သူတို႔၏ ရိုးသားမႈကိုေတာ့ အျပစ္မတင္ခ်င္ေတာ့ပါၿပီ။ ၿပီးေတာ့ အပ္ခ်ည္ႀကိဳးေတြ ႏွင့္လည္း လုပ္ၾကေသးသည္။
ေနာက္ဆံုး ဘဲဥႏွင့္ ထမင္းေတြကို နယ္သည္။ လက္၀ါးျဖန္႔ခိုင္းျပီး လက္၀ါးေပၚမွာေရာ ေခါင္းေတြေပၚပါ တင္၏။ သူတို႔ လုပ္ေပးသမွ် ၿငိမ္ေနရေသာ္လည္း ရယ္ခ်င္စိတ္ကို မနည္း ေအာင့္ထားရ၏။ လိပ္ျပာခ်ဳပ္သည္ ဆိုကာ အပ္ခ်ည္ႀကိဳး တစ္ကြင္းစီလည္း လက္မွာ စြပ္ေပး၏။ ဘဲဥႏွင့္ နယ္ထားေသာ ထမင္းေတြ ေခါင္းေပၚ တင္သျဖင့္ ေနာက္တစ္ေန႔ ေခါင္းေလွ်ာ္လိုက္ရသည္။
မွတ္မွတ္ရရ ဆရာအတတ္သင္ သိပံၸံ မွာ ကထိန္လုပ္၍ ေက်ာင္းသို႔ ခဏ ျပန္ၾကသည္။ ေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြက လက္ကအပ္ခ်ည္ႀကိဳးေတြ ဘာျဖစ္လို႔ ၀တ္ထားတာလဲ ဟု၀ိုင္းေမးၾကသည္။ ကၽြန္မတို႔မွာ ေျပာျပၿပီး ရယ္လိုက္ရသည္မွာ အူေတြပင္နာသည္။ ထိုအပ္ခ်ည္ကြင္းကို ထိုရြာ၌ ေနသမွ် ကာလပတ္လံုး မခၽြတ္ရဲေပ။ ဦးမန္းပို ေမးမွာ ေၾကာက္၍ ျဖစ္သည္။ ရြာမွ ျပန္ခါနီးက်မွ အသာေလး ပစ္ထားခဲ့ရသည္။
ဤသို႔ျဖင့္ ေနလာၾကရာ စာသင္ရင္း စာျပရင္းပင္ ရက္ေတြ ေန႔ေတြ ကုန္ဆံုးခဲ့သည္။ တစ္ေန႔တြင္ အင္းမွာ ငါးဖမ္းၾကမည္ဟု ဆိုကာျပင္ဆင္ေန သျဖင့္ ကၽြန္မတို႔လည္း ဆရာမႀကီး သင္ထားသည္႔ အတိုင္း အလိုက္တသိပင္ ကၽြန္မတို႔လည္း လုိက္ပါ့မယ္ ဟုဆိုလိုက္ရသည္။ အင္းသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ရင္ေခါင္းခန္႔ နစ္ေသာ ေနရာ၌ ဆင္းကာ ပိုက္ေတြႏွင့္ ငါးဖမ္းၾကသည္။ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ေလွေပၚက မဆင္းပါ။ ငါးေတြ ၊ ပုစြန္ေတြ ဖမ္းၿပီး အိမ္ျပန္ပို႔ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ လိုက္သြားသည္။ ဤသို႔ သြားလိုက္ ျပန္လိုက္ျဖင့္ သံုးေခါက္ေျမာက္ၿပီးေနာက္ ပုစြန္ထုပ္ေလွႏွင့္က်ေတာ့ ဆရာမတို႔ အိမ္မွာပဲ ေနပါေတာ့ ဆိုသျဖင့္ ျပန္မလိုက္ၾကေတာ့ေပ။ ပုစြန္ထုပ္ႀကီးမ်ားမွာလည္း အလြန္ဆူၿဖိဳးလွသည္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ပုစြန္ထုပ္ ေတာင္းႀကီးကို မီးဖို နံေဘးခ်ၿပီး ပုစြန္ေတြ ဖုတ္စားၾကသည္မွာ ညေနစာ ထမင္းပင္ မစားႏိုင္ေခ်။ မွတ္မွတ္ရရ ဘ၀ တစ္သက္တာတြင္ ထိုေန႔မွာ ပုစြန္ထုပ္ ၀၀လင္လင္ စားခဲ့ရဖူးသည္။
ကၽြန္မတို႔ ျပန္ရခါနီးေလ ၀မ္းသာေလ ျဖစ္သည္။ သူတို႔ ခမ်ာေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ျပန္ရခါနီးေလ ၀မ္းနည္းေလပင္ ။ ကၽြန္မတို႔ ေပ်ာ္ေနတာ ေတြ႔လွ်င္ သူတို႔ မႀကိဳက္။ သူတို႔ႏွင့္ ခြဲရတာ ေပ်ာ္ရပါမည္လား ဟု။
ရက္ေတြလည္း တေရြ႔ေရြ႔ႏွင့္ပင္ ျပန္မည္႔ေန႔ ေရာက္ခဲ့သည္။ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ရြာထဲ လိုက္ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။ အနီးအပါး လိုက္ႏႈတ္ဆက္ၿပီး အထုပ္အပိုးေတြ ျပင္ၾကရသည္။ သူတို႔ ၀မ္းနည္းေနၾကသည္။ မ်က္ႏွာမေကာင္းၾက။ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ၀မ္းနည္း ၀မ္းသာ ျဖစ္မိသည္။ ကိုယ့္ေက်ာင္းကိုယ္ ျပန္ရမွာမို႔ ၀မ္းသာသည္။ ငါးေတြ ပုစြန္ေတြ ေဖာေဖာသီသီ မစားရေတာ့ဟု ေအာက္ေမ့မိေသး၏။ အျပန္တြင္ ဦးမန္းပိုႏွင့္ရြာသားတခ်ိဳ ႔လိုက္ပို႔ ၾကသည္။ ေလွႏွင့္ တဲအိမ္ကေလးေတြ ေရွ ႔ ကျဖတ္သြားတိုင္း ထြက္ျပီး ႏႈတ္ဆက္ၾက သည္။ ၀ါးခယ္မ အထိ လိုက္ပို႔သည္။ ၀ါးခယ္မ ထမင္းဆိုင္မွာ ထမင္းေကၽြးေသးတာ အမွတ္ရမိသည္။ တျခားရြာမွ ဆရာ ၊ ဆရာမေတြလည္း ၀ါးခယ္မမွာ ဆံုၾကရသည္။ ဆရာမႀကီးေတြက ၀ါးခယ္မကို လာႀကိဳမည္ ျဖစ္သည္။ ဆရာ၊ ဆရာမေတြကို လိုက္ပို႔ၾကေသာ တျခားရြာက ရြာသားေတြ ၀မး္နည္း၍ မ်က္ရည္က် ၾကသည္။ ေနာက္ေတာ့ ဦးမန္းပိုတို႔လည္း ေခါင္းခ်င္းဆိုင္၍ က်ိတ္၍ ရိႈက္ေနၾကသည္။ ကၽြန္မတို႔လည္း စိတ္ထဲက လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ၀မ္းနည္းၿပီး မ်က္ရည္၀ဲလာသည္။ ရိုးသား ပြင့္လင္းၿပီး စိတ္သေဘာထား ျဖဴစင္တဲ့ ရြာသူ ရြာသားေတြကို ကၽြန္မ မေမ့ႏိုင္ပါ။
အခ်ိန္ေတြလည္း အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ယခု ကၽြန္မ အသက္ပင္ ေလးဆယ္ေက်ာ္ပါၿပီ။ အခုေလာက္ဆို ဦးမန္းပိုေရာ ရွိမွ ရွိပါေတာ့မလား မသိ။ ရြာသူ ရြာသားေတြလည္း ကၽြန္မကို မွတ္မိခ်င္မွ မွတ္မိၾကေတာ့မည္။ ဘ၀တစ္ေကြ႔က အသစ္အဆန္း အေတြ႔အႀကံဳေလးမို႔ ကၽြန္မ မေမ့ႏိုင္ပါ။ ႏွစ္ေတြ အလီလီ ေျပာင္းေသာ္လည္း သူတုိ႔ရဲ ႔ ရိုးသားမႈေလးေတြ ၊ ေဖာ္ေရြမႈေလးေတြက ရင္ထဲမွာ စြဲထင္ေနဆဲ ျဖစ္ပါသည္။ ေတြးမိတိုင္းလည္း သတိရေနမိေသးသည္။ လြမ္းေမာေနမိေသးသည္။
အခ်ိန္ေျပာင္း သံေခ်ာင္းေခါက္သံ ၾကားမွ အသိတရားတို႔ ျပန္လည္ စုစည္းမိသည္။ လာႀကိဳေသာ ကေလးေတြကို စာအုပ္ႏွင့္ ေျမျဖဴဗူး ေပးလိုက္ၿပီး ကၽြန္မ အတန္း၀င္ရန္ ထြက္လာခဲ့ပါေတာ.သည္..
ကၽြန္မ ႏွင့္ ခင္စန္း၀င္းတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ၀ါးခယ္မရွိ ေမာင္းတီးဆိုေသာ ကရင္ရြာတြင္ တာ၀န္က်သည္။ ဆရာမႀကီးေတြက ကိုယ္တိုင္လိုက္ပို႔ရင္း သေဘၤာေပၚမွာ တဖြဖြမွာသည္။ ရြာခံေတြနဲ႔ တည္႔ေအာင္ေပါင္းဖို႔ ၊ သူတို႔ ဓေလ့ေတြကို မဆန္႔က်င္ဖို႔ စသည္ျဖင့္ စံုေနသည္။ ထိုအထဲတြင္ ဤ ေဒသ ဓေလ့အရ ၊ အင္း စသည္တို႔၌ ငါးဖမ္းထြက္လွ်င္ ဧည္႔သည္မ်ားပါ လိုက္ဖမ္းရသည္ ဆိုေသာ အခ်က္မွာ ၾကားရံုႏွင့္ပင္ စိတ္ညစ္မိေလ၏။ ထိုအခါက်လွ်င္ မျငင္းဘဲ လိုက္သာဖမ္းပါဟု ဆရာမၾကီးက မွာ၏။
ဤသို႔ႏွင့္ ေမာင္းတီး ရြာသူႀကီး ဦးမန္းပို အိမ္သို႔ ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ ဆရာမႀကီးေတြက အိမ္အထိ လိုက္ပို႔ၿပီး ျပန္သြားသည္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို အိပ္ခန္းထဲမွာ ေနရာခ်ထားၿပီး ၊ ဦးမန္းပို တို႔မိသားစုက အျပင္ဘက္မွာ ေရႊ ႔ အိပ္ရန္ စီစဥ္သည္။ ေဆးပုလင္းေတြ ၊ ေဆးထိုးအပ္ေတြ အစီအရီ ေတြ႔ရေတာ့ ဦးမန္းပိုကို ေဒါက္တာဘြဲ႔ရ ဆရာ၀န္ တစ္ေယာက္ဟု ကၽြန္မတို႔ ထင္ခဲ့ၾကသည္။ ဦးမန္းပိုတို႔ကေရာ ၊ ရြာသူ ရြာသားေတြပါ ၀မး္ပန္းတသာ ႀကိဳဆိုၾကသည္။ သူတို႔သည္ ခရစ္ယာန္ ဘာသာ၀င္ ကရင္မ်ား ျဖစ္ၾကၿပီး ရိုးသား ပြင့္လင္း ၾကသည္။
ေရခ်ိဳးခါနီးက်ေတာ့ ေရတိုင္ကီ ၊ စဥ္႔အိုး ရွာၾကည္႔သည္။ မေတြ ႔ ရ။ အဲဒါနဲ႔ ဦးမန္းပို၏ ဇနီး ကရင္မႀကီးကိုေမးရသည္။ ေၾသာ္…ဒါမ်ား လြယ္လြယ္ေလး ..ဟိုေခ်ာင္းထဲ ဆင္းခ်ိဳးလိုက္ေပါ့ ဟု ေျပာေလ၏။ သူတို႔ရြာသည္ ေခ်ာင္းရိုးကေလး အတိုင္း ေဆာက္ထားေသာ ရြာတန္းရွည္ေလး ျဖစ္သည္။ ေခ်ာင္းထဲတြင္ သစ္ပင္ႀကီး တစ္ပင္ ခုတ္လွဲထားသည္။ ေရမွာ အဆက္မျပတ္ စီးေနသျဖင့္ သစ္တံုးႀကီး ေမ်ာမသြားေစရန္ ႀကိဳးႏွင့္ ဆြဲထားရသည္။ ထိုသစ္ပင္ၾကီး၏ အကိုင္း အခက္မ်ားကို ကိုင္ကာ ေရခ်ိဳးၾကရသည္။ အထက္ အညာမွ ေရခ်ိဳးလိုက္ျပီး စီးလာေသာ ေရသည္ ကၽြန္မတို႔ဆီသို႔ ေရာက္ ၊ ကၽြန္မတို႔ ေရခ်ိဳး ၿပီးစီးသြားေသာ ေရသည္ ဟိုျမစ္ေအာက္ေရာက္ ၊ ဟိုျမစ္ေအာက္ဘက္တြင္လည္း ေရခ်ိဳး၊ အ၀တ္ေလွ်ာ္သူေတြ အစီအရီ ။ ေသာက္ေရ ခပ္ေတာ့လည္း ဒီေခ်ာင္းထဲကပဲ ခပ္သည္။ ေရစပ္မွာ ခပ္လွ်င္ မသန္႔မွာ စိုးလို႔ ဆိုကာ ေရလယ္မွာ အိုးကေလးႏွင့္ သြားခပ္သည္။ ေၾသာ္…ဘာထူးမွာလဲ ဟု ကၽြန္မတို႔ ၾကည္႔ကာ ရယ္မိေသးသည္။ ေရေသာက္ရတာပင္ မသတီ သလို ျဖစ္မိသည္။
ညဘက္ေရာက္ေတာ့ ဖားမီးခြက္ႀကီးကို အိမ္လယ္မွာ ခ်ထားသည္။ ကၽြန္မႏွင့္ ခင္စန္း၀င္း က မီးခြက္အနီး၌ ထိုင္ၾကသည္။ ဦးမန္းပိုတို႔ မိသားစုကလည္း ဟိုဟာလုပ္ ၊ ဒီဟာလုပ္နွင့္ အသီးသီး အၿငိမ္မေနၾက။ ည ခုႏွစ္နာရီ ေလာက္က်ေတာ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ ေလွကေလး တစ္စီး ေလွာ္ကာ ေရာက္လာသည္။ ေလွကေလးကို တိုင္မွာ ခ်ည္ကာ အိမ္ေပၚ တက္လာသည္။ ၿပီးလွ်င္ ဦးမန္းပို ႏွင့္လည္း စကား တစ္စံု တစ္ရာ မေျပာဘဲ ကၽြန္မတို႔ႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ တစ္ေယာက္တည္း ဆိတ္ၿငိမ္စြာ ထိုင္ေနသည္။ မၾကာမီ ေနာက္တစ္ေယာက္လည္း ေလွကေလး ေလွာ္ကာ ေရာက္လာျပန္သည္။ သူလည္း အိမ္ေပၚ တက္လာကာ တိတ္ဆိတ္စြာ ထိုင္ေနျပန္သည္။ ဤသို႔ ေလွကေလး တစ္ေယာက္ တစ္စီးစီႏွင့္ လာၾကရာ လူငယ္မ်ားမွာ ရွစ္ေယာက္ ၊ ကိုးေယာက္ခန္႔ ရွိေလသည္။ ဦးမန္းပို ႏွင့္လည္း စကား တစ္စံု တစ္ရာ ေျပာဆိုျခင္း မျပဳၾက ။ ၎တို႔ အခ်င္းခ်င္းလည္း ဟုတ္တိ ပတ္တိ စကားမဆိုဘဲ ငုတ္တုတ္ကေလးေတြ ထိုင္ေနၾက၏။ တစ္ခါတစ္ရံ မွသာ တီးတိုး ေျပာဆိုၾကေသာ္လည္း ကရင္စကား ျဖစ္၍ ကၽြန္မတို႔ နားမလည္ေပ။
ကၽြန္မတို႔ စိတ္ထင္ ဦးမန္းပိုက အစည္းအေ၀း ေခၚထားသည္ ဟုေအာက္ေမ့မိ၏။ ေတာ္ေတာ္ ၾကာသည္ အထိ ၿငိမ္ေနၾကရာ ကၽြန္မတို႔ အထူးအဆန္း သဖြယ္ ျဖစ္ကာ သိခ်င္လာသျဖင့္ မေအာင့္ႏိုင္ဘဲ ဦးမန္းပိုကို တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ေမးမိၾကသည္။ ဦးမန္းပိုက “ ေၾသာ္…ဒါလား ..အဲဒါ ငါတို႔ ဓေလ့ ကြယ့္ ။ အိမ္ တစ္အိမ္မွာ ဧည္႔သည္ အပ်ိဳ ေရာက္လို႔ ရွိရင္ ကာလသားေတြ လူပ်ိဳ လွည္႔ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ ေရာက္လာၾကတာ” ဟုဆိုလွ်င္ ကၽြန္မႏွင့္ ခင္စန္း၀င္းမွာ ရွက္ရွက္ႏွင့္ အိပ္ခန္းထဲ ၀င္ၾကေတာ့သည္။ ဒီလိုမွန္း သိလွ်င္ အေစာက ထိုင္ပင္ မထိုင္ပါ။ အခုေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား ထိုင္ေနလိုက္ၾကသည္မွာ အၾကာႀကီး။ ေတြးရင္း ေတြးရင္း ရွက္လိုက္သည္မွာ မေျပာပါႏွင့္ေတာ့။ အခုထိ ေတြးၿပီး ရယ္ခ်င္ေနေသးသည္။
ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ ဦးမန္းပိုက သူ႔ သား သမီးေတြကို စာသင္ေပးဖို႔ ေျပာသျဖင့္ သင္ေပးရန္ ေခၚခိုင္းလိုက္သည္။ သူ႔ သား သမီးမ်ားမွာ အိမ္ေထာင္ ခြဲေနၾကေလၿပီ။ ေရာက္လာလို႔ ၾကည္႔လိုက္ေတာ့ ခပ္ငယ္ငယ္သာ ရွိေသးသျဖင့္ အသက္ ေမးၾကည္႔၏။ ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ ဟုဆိုသည္။ ကိုယ့္ထက္ပင္ တစ္ႏွစ္ငယ္ေသးသည္။ ကေလး သံုးေယာက္ ရျပီ ဟုဆို၏။ သူတို႔ဆီမွာ ဆယ့္သံုးႏွစ္ဆိုလွ်င္ အိမ္ေထာင္ျပဳၾကသည္ဟု ေျပာျပ၏။ ကၽြန္မတို႔ အဖို႔ အထူးအဆန္း ျဖစ္ေနသည္။ စာသင္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔က ျမန္မာအသံထြက္ အတိုင္း ပီပီသသ သင္သည္။ သူတုိ႔က မဟုတ္ဘူး ..သူတို႔ အသံထြက္က အမွန္ ဆိုကာ ျငင္းသည္။ ကၽြန္မတို႔မွာ ရယ္လည္း ရယ္ခ်င္သည္။ ေနာက္ေတာ့လည္း ျပင္ေပးလို႔ မရသျဖင့္ ကိုယ္ကပဲ အေလွ်ာ့ေပးလိုက္ရေတာ့သည္။
ဦးမန္းပိုက အိမ္ေရွ ႔ မွ ျဖတ္ေသာ ၀ါးခယ္မ တက္မည္႔ ေလွမ်ားကို လွမ္းၿပီး ဘယ္ဆိုင္က ဘာ၀ယ္ခဲ့စမ္းပါ ဟု အၿမဲမွာေလ့ရွိသည္။ တစ္ေန႔ကလည္း ေနမေကာင္းသည္႔ လူတစ္ေယာက္ လာသျဖင့္ ေဆးထိုးေပးလိုက္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ေသြးလည္း သြင္းေပးေလ့ရွိသည္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ တစ္ေန႔က်ေတာ့ စပ္စုၾကည္႔သည္။ ဦးေလးႀကီး ဘယ္တကၠသိုလ္ ဆင္းလဲ ဟုေမးရာ နင္တို႔ ဘာေျပာတာလဲ။ ငါ နားမလည္ ဟုဆိုသည္။ ဦးေလးႀကီး ေဆးကုတာ ေဒါက္တာဘြဲ႔ ရၿပီးၿပီ မဟုတ္ဘူးလား ဟုေမးရာ ဟင့္အင္း…ငါ ေဆးထိုးတတ္တယ္။ ေဆးသြင္းတတ္တယ္။ ငါမွ ေက်ာင္းမေနဖူတာ ဟုဆိုလွ်င္ ကၽြန္မတို႔မွာ အံ့ၾသျပီး ငိုအားထက္ ရယ္အားသန္ ရေသးသည္။ ေနာက္ ေနမေကာင္းျဖစ္လွ်င္ ကိုယ္ ပါလာေသာ ေဆးေတြသာ က်ိတ္မွိတ္ ေသာက္ရသည္။ ေနမေကာင္း ဟုမေျပာရဲ ။ ဦးမန္းပို ရမ္းကုမွာကို ေၾကာက္၍ ျဖစ္သည္။
ထိုရြာရွိ အိမ္တိုင္း ၊ အိမ္တိုင္းတြင္ တံခါး မရွိေခ်။ ျပတင္းေပါက္ေတြေရာ ၊ တံခါးမႀကီးေတြပါ ေဟာင္းေလာင္းပင္ ။ ညလည္း ထိုအတိုင္း အိပ္၏။ ကၽြန္မတို႔ အိပ္ခန္းတြင္လည္း တံခါးမရွိ။ ကၽြန္မေရာ ခင္စန္း၀င္းပါ မိန္းကေလးမ်ားပီပီ ေၾကာက္တတ္သူမ်ား ျဖစ္၍ ညအိပ္ခါနီးဆိုလွ်င္ ထမင္းစား စားပြဲႀကီးကို အခန္း၀ ၌ ပိတ္ေထာင္ထားၿပီး အိပ္ၾကသည္။ သန္းေခါင္ယံ အခ်ိန္ေလာက္တြင္ ေၾကာင္ခုန္ခ်သျဖင့္ စားပြဲႀကီး ၀ုန္းကနဲ လဲက်ေလသည္။ ညဘက္ တိတ္ဆိတ္ခ်ိန္လည္းျဖစ္ ၊ စားပြဲခံုႀကီးကလည္း ေလးသျဖင့္ အသံမွာ က်ယ္ေလာင္လွ၏။ ကၽြန္မႏွင့္ ခင္စန္း၀င္းမွာ နဂိုတည္းက ေၾကာက္တတ္သူမ်ားျဖစ္၍ လိပ္ျပာလြင့္မတတ္ လန္႔ၿပီး ေအာ္လိုက္ၾကသည္မွာ ငယ္သံပင္ ပါေလ၏။ တစ္အိမ္လံုးလည္း လန္႔ျဖန္႔ကာ ႏိုးကုန္ၾကေတာ့သည္။
မနက္ေရာက္ေတာ့ ဦးမန္းပိုက ခရစ္ယာန္ဘုရားေက်ာင္းရွိ သင္းအုပ္ဆရာႀကီးကို သြားေခၚလာ၏။ ကၽြန္မတို႔ကိုလည္း လာၾကဟု ေခၚသည္။ ဘာလုပ္ဖို႔လဲ ေမးေတာ့ ညည္းတို႔က လန္႔ၿပီး လိပ္ျပာလြင့္သြားတာ ..အဲဒါ လိပ္ျပာ ျပန္ခ်ဳပ္ဖို႔ ဟုဆိုေလ၏။ ကၽြန္မတို႔ကလည္း မဟုတ္ပါဘူး …ရိုးရိုးလန္႔တာပါ ။ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး ဟုရွင္းေသာ္လည္း မရ။ ဒါ တို႔ ဓေလ့ပဲ ဟု အတင္းဆို၏။ ဦးမန္းပိုက အေလ်ာ့ေပးမယ့္ပံု မေပၚသည္႔ အျပင္ ဆရာမႀကီးမ်ားကလည္း မွာထားခဲ့သျဖင့္ ကၽြန္မတို႔ ၿငိမ္ေနလိုက္ၾကရ၏။
သင္းအုပ္ဆရာႀကီးနွင့္ ဦးမန္းပိုတို႔သည္ ပထမဦးဆံုး ဘဲဥ ႏွစ္လံုး ျပဳတ္၏။ က်က္ေသာအခါ ဘဲဥထိပ္ကေလးကို ေဖာက္လိုက္၏။ ဘဲဥထိပ္၌ ေလခိုျပီး ခြက္ေနေသာ ေနရာေလး ရွိ၏။ ဦးမန္းပို တို႔သည္ ထို ခြက္ေနေသာ ေနရာေလးကို ေတြ႔လွ်င္ ၀မ္းသာ အားရျဖင့္ ေတြ႔လား အဲဒါ လိပ္ျပာ ထြက္သြားလို႔ ခြက္ေနတာဟု ဆိုၾကလွ်င္ ကၽြန္မတို႔မွာ ထိန္းထားသည္႔ၾကား ကပင္ တခိြခိြႏွင့္ ရယ္မိေသးေတာ့သည္။ မဟုတ္ဘူး ဟုဆိုကာ ကၽြန္မတို႔က ဘဘာ၀က်က် ရွင္းျပေသး၏။ သို႔ေသာ္ သူတို႔က လက္မခံ ပါေခ်။ သူတို႔၏ ရိုးသားမႈကိုေတာ့ အျပစ္မတင္ခ်င္ေတာ့ပါၿပီ။ ၿပီးေတာ့ အပ္ခ်ည္ႀကိဳးေတြ ႏွင့္လည္း လုပ္ၾကေသးသည္။
ေနာက္ဆံုး ဘဲဥႏွင့္ ထမင္းေတြကို နယ္သည္။ လက္၀ါးျဖန္႔ခိုင္းျပီး လက္၀ါးေပၚမွာေရာ ေခါင္းေတြေပၚပါ တင္၏။ သူတို႔ လုပ္ေပးသမွ် ၿငိမ္ေနရေသာ္လည္း ရယ္ခ်င္စိတ္ကို မနည္း ေအာင့္ထားရ၏။ လိပ္ျပာခ်ဳပ္သည္ ဆိုကာ အပ္ခ်ည္ႀကိဳး တစ္ကြင္းစီလည္း လက္မွာ စြပ္ေပး၏။ ဘဲဥႏွင့္ နယ္ထားေသာ ထမင္းေတြ ေခါင္းေပၚ တင္သျဖင့္ ေနာက္တစ္ေန႔ ေခါင္းေလွ်ာ္လိုက္ရသည္။
မွတ္မွတ္ရရ ဆရာအတတ္သင္ သိပံၸံ မွာ ကထိန္လုပ္၍ ေက်ာင္းသို႔ ခဏ ျပန္ၾကသည္။ ေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြက လက္ကအပ္ခ်ည္ႀကိဳးေတြ ဘာျဖစ္လို႔ ၀တ္ထားတာလဲ ဟု၀ိုင္းေမးၾကသည္။ ကၽြန္မတို႔မွာ ေျပာျပၿပီး ရယ္လိုက္ရသည္မွာ အူေတြပင္နာသည္။ ထိုအပ္ခ်ည္ကြင္းကို ထိုရြာ၌ ေနသမွ် ကာလပတ္လံုး မခၽြတ္ရဲေပ။ ဦးမန္းပို ေမးမွာ ေၾကာက္၍ ျဖစ္သည္။ ရြာမွ ျပန္ခါနီးက်မွ အသာေလး ပစ္ထားခဲ့ရသည္။
ဤသို႔ျဖင့္ ေနလာၾကရာ စာသင္ရင္း စာျပရင္းပင္ ရက္ေတြ ေန႔ေတြ ကုန္ဆံုးခဲ့သည္။ တစ္ေန႔တြင္ အင္းမွာ ငါးဖမ္းၾကမည္ဟု ဆိုကာျပင္ဆင္ေန သျဖင့္ ကၽြန္မတို႔လည္း ဆရာမႀကီး သင္ထားသည္႔ အတိုင္း အလိုက္တသိပင္ ကၽြန္မတို႔လည္း လုိက္ပါ့မယ္ ဟုဆိုလိုက္ရသည္။ အင္းသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ရင္ေခါင္းခန္႔ နစ္ေသာ ေနရာ၌ ဆင္းကာ ပိုက္ေတြႏွင့္ ငါးဖမ္းၾကသည္။ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ေလွေပၚက မဆင္းပါ။ ငါးေတြ ၊ ပုစြန္ေတြ ဖမ္းၿပီး အိမ္ျပန္ပို႔ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ လိုက္သြားသည္။ ဤသို႔ သြားလိုက္ ျပန္လိုက္ျဖင့္ သံုးေခါက္ေျမာက္ၿပီးေနာက္ ပုစြန္ထုပ္ေလွႏွင့္က်ေတာ့ ဆရာမတို႔ အိမ္မွာပဲ ေနပါေတာ့ ဆိုသျဖင့္ ျပန္မလိုက္ၾကေတာ့ေပ။ ပုစြန္ထုပ္ႀကီးမ်ားမွာလည္း အလြန္ဆူၿဖိဳးလွသည္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ပုစြန္ထုပ္ ေတာင္းႀကီးကို မီးဖို နံေဘးခ်ၿပီး ပုစြန္ေတြ ဖုတ္စားၾကသည္မွာ ညေနစာ ထမင္းပင္ မစားႏိုင္ေခ်။ မွတ္မွတ္ရရ ဘ၀ တစ္သက္တာတြင္ ထိုေန႔မွာ ပုစြန္ထုပ္ ၀၀လင္လင္ စားခဲ့ရဖူးသည္။
ကၽြန္မတို႔ ျပန္ရခါနီးေလ ၀မ္းသာေလ ျဖစ္သည္။ သူတို႔ ခမ်ာေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ျပန္ရခါနီးေလ ၀မ္းနည္းေလပင္ ။ ကၽြန္မတို႔ ေပ်ာ္ေနတာ ေတြ႔လွ်င္ သူတို႔ မႀကိဳက္။ သူတို႔ႏွင့္ ခြဲရတာ ေပ်ာ္ရပါမည္လား ဟု။
ရက္ေတြလည္း တေရြ႔ေရြ႔ႏွင့္ပင္ ျပန္မည္႔ေန႔ ေရာက္ခဲ့သည္။ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ရြာထဲ လိုက္ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။ အနီးအပါး လိုက္ႏႈတ္ဆက္ၿပီး အထုပ္အပိုးေတြ ျပင္ၾကရသည္။ သူတို႔ ၀မ္းနည္းေနၾကသည္။ မ်က္ႏွာမေကာင္းၾက။ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ၀မ္းနည္း ၀မ္းသာ ျဖစ္မိသည္။ ကိုယ့္ေက်ာင္းကိုယ္ ျပန္ရမွာမို႔ ၀မ္းသာသည္။ ငါးေတြ ပုစြန္ေတြ ေဖာေဖာသီသီ မစားရေတာ့ဟု ေအာက္ေမ့မိေသး၏။ အျပန္တြင္ ဦးမန္းပိုႏွင့္ရြာသားတခ်ိဳ ႔လိုက္ပို႔ ၾကသည္။ ေလွႏွင့္ တဲအိမ္ကေလးေတြ ေရွ ႔ ကျဖတ္သြားတိုင္း ထြက္ျပီး ႏႈတ္ဆက္ၾက သည္။ ၀ါးခယ္မ အထိ လိုက္ပို႔သည္။ ၀ါးခယ္မ ထမင္းဆိုင္မွာ ထမင္းေကၽြးေသးတာ အမွတ္ရမိသည္။ တျခားရြာမွ ဆရာ ၊ ဆရာမေတြလည္း ၀ါးခယ္မမွာ ဆံုၾကရသည္။ ဆရာမႀကီးေတြက ၀ါးခယ္မကို လာႀကိဳမည္ ျဖစ္သည္။ ဆရာ၊ ဆရာမေတြကို လိုက္ပို႔ၾကေသာ တျခားရြာက ရြာသားေတြ ၀မး္နည္း၍ မ်က္ရည္က် ၾကသည္။ ေနာက္ေတာ့ ဦးမန္းပိုတို႔လည္း ေခါင္းခ်င္းဆိုင္၍ က်ိတ္၍ ရိႈက္ေနၾကသည္။ ကၽြန္မတို႔လည္း စိတ္ထဲက လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ၀မ္းနည္းၿပီး မ်က္ရည္၀ဲလာသည္။ ရိုးသား ပြင့္လင္းၿပီး စိတ္သေဘာထား ျဖဴစင္တဲ့ ရြာသူ ရြာသားေတြကို ကၽြန္မ မေမ့ႏိုင္ပါ။
အခ်ိန္ေတြလည္း အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ယခု ကၽြန္မ အသက္ပင္ ေလးဆယ္ေက်ာ္ပါၿပီ။ အခုေလာက္ဆို ဦးမန္းပိုေရာ ရွိမွ ရွိပါေတာ့မလား မသိ။ ရြာသူ ရြာသားေတြလည္း ကၽြန္မကို မွတ္မိခ်င္မွ မွတ္မိၾကေတာ့မည္။ ဘ၀တစ္ေကြ႔က အသစ္အဆန္း အေတြ႔အႀကံဳေလးမို႔ ကၽြန္မ မေမ့ႏိုင္ပါ။ ႏွစ္ေတြ အလီလီ ေျပာင္းေသာ္လည္း သူတုိ႔ရဲ ႔ ရိုးသားမႈေလးေတြ ၊ ေဖာ္ေရြမႈေလးေတြက ရင္ထဲမွာ စြဲထင္ေနဆဲ ျဖစ္ပါသည္။ ေတြးမိတိုင္းလည္း သတိရေနမိေသးသည္။ လြမ္းေမာေနမိေသးသည္။
အခ်ိန္ေျပာင္း သံေခ်ာင္းေခါက္သံ ၾကားမွ အသိတရားတို႔ ျပန္လည္ စုစည္းမိသည္။ လာႀကိဳေသာ ကေလးေတြကို စာအုပ္ႏွင့္ ေျမျဖဴဗူး ေပးလိုက္ၿပီး ကၽြန္မ အတန္း၀င္ရန္ ထြက္လာခဲ့ပါေတာ.သည္..
Post By သင္ကာ (monday 26 january 2009 10:14:24) @ lawkaahla
No comments:
Post a Comment