သူသိေသာ ဆရာမ ေဒၚမူမူ

အာစရိယ ဂုေဏာ အနေႏၲာ....

"ေဇာ္လြင္ႀကီး"
"ရွိပါတယ္ ဆရာမ"
"လာ...ေရွ႕ထြက္ခဲ့"
ကိုရီးယားလို အလယ္တန္းပထမနွစ္ ေခၚရမယ့္ ပဥၥမတန္းရဲ႕ ပထမဦးဆံုး အတန္းစတက္တဲ့ ေန႔ ၊ ပထမဦးဆံုး ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္မွာပဲ အတန္းပိုင္ ဆရာမ
အတန္းထဲ ဝင္ဝင္လာခ်င္း
ဘုမသိ ဘမသိ အတန္းေရွ႕ထြက္ဖို႔ အေခၚခံလိုက္ရတဲ့ ကြၽန္ေတာ္။ အေျဖမပါတဲ့ အေတြးမ်ားစြာနဲ႔ အတန္းေရွ႕ ထြက္လာခဲ့ရေပါ့။
သည္လိုပါ။
ဝါးခယ္မၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ တစ္ခုတည္းေသာ ေဆး႐ံုရွိသမို႔ ေဆး႐ံုရပ္ကြက္လို႔ အမည္နာမတြင္တဲ့ရပ္ကြက္ေလးမွာ ကြၽန္ေတာ္ ေနပါတယ္။ ေဆး႐ံုဝန္းအဆံုးမွာ လမ္းကေလးတစ္ခုျခားလ်က္ တည္ရွိေနတာက ခရစ္ယာန္ေက်ာင္းဝန္း။ အဲ့သည္ ခရစ္ယာန္ေက်ာင္းဝန္းရဲ႕ အဝင္ေပါက္ဝတည့္တည့္ ၊ ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕အဓိကလမ္းမႀကီး ျမဴ႐ံုးလမ္းသာ ျခားၿပီး မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္တည့္တည့္မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔အိမ္။
သည္ေလာက္ထိ ေျပာျပေနရတာကေတာ့ ပဥၥမတန္း အတန္းပိုင္ဆရာမက ခရစ္ယာန္မို႔ တနဂၤေႏြဆို ဘုရားေက်ာင္း လာတက္ေလ့ရွိတယ္။
"NYEIN ... Hey.... NYEIN"
"Hi"
"How are you"
"Fine sayarma, are you OK"
"Oh! I'm also fine ...."
စသည္ျဖင့္ေပါ့။
(က်န္ေသာစကားမ်ား ထိုအခ်ိန္က နားမလည္ခဲ့၍ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ အစဥ္ ႏႈတ္ဆက္ေနက် စကားမ်ားဟူ၍သာ မွတ္မိပါေတာ့ေၾကာင္း ဝန္ခံပါသည္)
ဘုရားေက်ာင္းအတက္(သို႔မဟုတ္)အဆင္း တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ့ အိ္မ္ေရွ႕လမ္းမမွကေန တစ္မ်ဳိး ၊ အိမ္ေပါက္ဝအထိ အေရာက္လာလို႔ တစ္နည္း ၊ တစ္ခါတရံ အိမ္ထဲသို႔ပင္ ဝင္လာ၍ တစ္ဖံု ႏႈတ္ဆက္ေျပာဆိုေနက်။
ကြၽန္ေတာ့္ကိုေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ကြၽန္ေတာ္၏ ဦးေလးေတာ္စပ္သူမွာ ထိုအခ်ိန္က ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ တစ္ေက်ာင္းတည္းေသာ အထကမွာ အထက္တန္း အဂၤလိပ္စာျပ ဆရာတစ္ဦးျဖစ္သကဲ့သို႔ ဆရာမသည္လည္း အလယ္တန္း အဂၤလိပ္စာျပ ဆရာမတစ္ဦး ျဖစ္ၾကလို႔ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ဆိုတာထက္ ငယ္႐ြယ္သူ ကြၽန္ေတာ့္ဦးေလးကို ခ်စ္ခင္ရင္းစြဲန႔ဲ ဝတၱရားမပ်က္ ႏႈတ္ဆက္ေလ့ရွိတာလို႔ မွတ္ယူသိရွိထားပါတယ္။

သည္ေတာ့လည္း တစ္အိမ္တည္း အတူေန ဖုိးစပ္စု (သူတို႔နွစ္ေယာက္ စကားေျပာေနခ်ိန္မ်ဳိးမ်ားမွာ အနားသြား နားေထာင္တတ္လို႔ပါ) ကြၽန္ေတာ့့္ကိုလည္း ခ်စ္ခင္ၾကင္နာမႈအျပည့္နဲ႔ ဦးေခါင္းပြတ္သပ္ အသိအမွတ္ျပဳတတ္ပါတယ္။

ငယ္ငယ္ေလးတုန္းက မွည့္ေခၚခံခဲ့ရဖူးတဲ့ "ေဇာ္လြင္ေအာင္" ဆိုတဲ့အမည္နာမကို ခ်စ္စနိုးနဲ႔ "ေအာင္" ျဖဳတ္လို႔ "ႀကီး" တပ္ေခၚခဲ့တာပါ။ ဆရာမ ဖန္တီး အစြဲျပဳခဲ့တဲ့ "ေဇာ္လြင္ႀကီး" အမည္က အိမ္ပတ္ဝန္းက်င္မွာေတာ့ အေတာ္ တာသြားခဲ့ပါတယ္။ (ယခုအခ်ိန္အထိ ေဇာ္လြင္ႀကီးလို႔ ေခၚၾကတုန္းပါ)
ဆရာမရဲ႕ သားငယ္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔က အတန္းတူ ေက်ာင္းေနဖက္ ၊ ဆရာမသမီးေလးနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ညီမကလည္း အတန္းတူေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုေတာ့ ပိုရင္းနွီးၾကတာ သိပ္ေတာ့ မဆန္းေပမယ့္ ဆရာမက ကြၽန္ေတာ္တို႔ အိမ္သားေတြကို သံေယာဇဥ္ရွိပံု ရပါတယ္။
အစေလး ျပန္ေကာက္ပါရေစ...။

ကြၽန္ေတာ္ အတန္းေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ဆရာမက ပုခံုးေလး အသာလွမ္းဖက္လို႔ ၿပံဳးၿပံဳးေလးနဲ႔ စကား စပါတယ္။
"သူ႔ကို သိၾကလား"
"သိပါတယ္"
"ေအး...မင္းတို႔က သူ႔အေၾကာင္း ဆရာမထက္ ပိုသိမွာေပါ့။ ေစ်းေက်ာင္း (ေစ်းရပ္ကြက္မွာ ရွိတဲ့ အမကေက်ာင္းကို ေစ်းေက်ာင္းလို႔ အလြယ္ေခၚၾကပါတယ္) အတူတူ တက္လာၾကတာပဲ။
ဟုတ္တယ္မလား"
"ဟုတ္ပါတယ္"
(အျခား အမကမ်ားက လာသူမ်ားလည္း ေရာေယာင္ ေအာ္ခဲ့ၾကမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္)
"ဟုတ္ၿပီ...သူက ေစ်းေက်ာင္းမွာ ဘာလုပ္ခဲ့လဲ"
တစ္တန္းလံုး ၿငိမ္သြားတယ္။ ေျဖမယ့္သူ မရွိ။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ရင္ေတြ တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္လို႔ေပါ့။ ငါ ဘာလုပ္မိခဲ့ပါလိမ့္။ ဆရာမရဲ႕ ေမးခြန္းကို နားလည္ဖို႔ထက္ ကိုယ့္လုပ္ခဲ့တာေတြ ျပန္ေတြးေနမိတာမ်ား တီဗီေၾကာ္ျငာေတြ အျမန္ဆြဲျပေနသလို တရိ္ပ္ရိပ္။ အဲ့သည့္အခ်ိန္မွာပဲ အသံတစ္သံ ထြက္လာတယ္။
"အားလံုး သတိ ေအာ္ရပါတယ္ ဆရာမ"
သူေျပာမွ သတိရသြားတယ္။ သည္လိုပါ။ အမကေက်ာင္းေလးမွာ ၂ တန္း ၊ ၃ တန္း ၊ ၄ တန္း ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြ စုေပါင္းလို႔ နံနက္ေက်ာင္းစတက္ခ်ိန္မွာ ဘုရားရွိခိုးရတယ္။ ဘုရားရွိခိုးၿပီးတာနဲ႔ အားလံုးမတ္တပ္ရပ္ၾကရၿပီး ကြၽန္ေတာ္က -
"အားလံုး....သတိ ၊ ျပည္ေထာင္စုသမၼတျမန္မာနိုင္ငံေတာ္အလံအား အေလး....ျပဳ" လို႔ ေအာ္ေပးရတယ္။ အားလံုး ဦးၫြတ္ အေလးျပဳၾကရတယ္။ တစ္ေအာင့္အၾကာမွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က - "ေနၿမဲ" လို႔ ျပန္ေအာ္ ၊ အားလံုး ျပန္မတ္ စသည္ျဖင့္ ေရွ႕က ေအာ္ေပး (အမိန္႔ေပး)ရတာကို ဆိုလိုတာပါ။
"မွန္လိုက္တာ သားရယ္ ၊ သူက လုပ္ဖူးေနက် ဆိုေတာ့ ဆရာမက သူ႔ကို ေမာ္နီတာ လုပ္ခိုင္းမလို႔"

ဆရာမက စကား ခဏရပ္လို႔ အတန္းကို အကဲခတ္တယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္က "ေမာ္နီတာ" ဆိုတဲ့ ေဝါဟာရကို သိပ္မသိၾကေသး။ ပါးစပ္အေဟာင္းသားေလးေတြနဲ႔ ေငးလို႔ေပါ့။
သိၾကတာက အတန္းေခါင္းေဆာင္လို႔ေလ။
ဆရာမကလည္း ပါးပါးလွပ္လွပ္ေလး။ ေမာ္နီတာ ဆိုတာ ဆိုၿပီး အစခ်ီလို႔ အတန္းေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ေၾကာင္းကအစ တာဝန္ဝတၱရားေတြအလယ္ ဘာညာကြိကြအဆံုး ရွင္းျပေနပါတယ္။

ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲက ဘုမသိ ဘမသိ အလံုးႀကီးလည္း က်သြားလိုက္တာ ဂုကနဲေတာင္ ျမည္မလားပါပဲ။
သည္လို ေရးျပေနမိတာက မေန႔က ၆-၆-၂၀၁၆ မွာ ဆရာမ ေနအိမ္ ေရာက္သြားတဲ့ တပည့္တစ္ေယာက္က status ေရးတင္ပါတယ္။ ဆရာမရဲ႕ လက္ရွိ က်န္းမာေရး အေျခအေနနဲ႔ ေနထိုင္စားေသာက္ေနရပံုေတြကို ဓာတ္ပံုေတြနဲ႔ေပါ့။
ဒါကို ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း အရင္းေခါက္ေခါက္ႀကီးက ထပ္ share ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ဖတ္မိၾကည့္မိခ်ိန္က ၇-၆-၂၀၁၆ ရက္ေန႔ကို အစပ်ဳိးေနတဲ့ သုညခံတဲ့ နာရီအခ်ိန္ပါ။ ဒါနဲ႔ပဲ cmt ေလးေရးၿပီး အိပ္ရာဝင္ပါတယ္။ ဘယ္လိုမွ အိပ္မေပ်ာ္ပါဘူး။ အလူးလူး အလွိမ့္လွိမ့္နဲ႔ပဲ ၂ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္မွာ ျပန္ထလာလိုက္ၿပီး ရင္ထဲ ေပါ့သြားမလားလို႔ သည္စာကို ေရးမိတာပါ။

ဖတ္မိသူ တပည့္အေပါင္း....
အာစရိယ ဂုေဏာ အနေႏၲာ...ပါ။
ဆရာမႀကီး ေဒၚမူမူ အတြက္
တတ္နိုင္သေလာက္ ဝိုင္းဝန္းေစာင့္ေရွာက္ ေက်းဇူးဆပ္ၾကရေအာင္လား.....။ ။

ေဆာင္းမြန္းခ်စ္
၇-၆-၂၀၁၆ ၀၃၃၃ နာရီ
ေခတၱ-ေနျပည္ေတာ္