( ကၽြန္ေတာ္တို႕ ရြာဘက္ေတြမွာ ပဲနဲ႕ ႏွမ္းကို အဓိက စိုက္ပ်ိဳးၾကပါတယ္။ သဲေျမေတြေပၚမွာ စိုက္ၾကရတာပါ။ ပဲေတြ၊ ႏွမ္းေတြ ရင့္မွည့္ခ်ိန္မွာ ရြာထဲက အိမ္ကို သယ္ေဆာင္ မလာေသးဘဲနဲ႕ ယာခင္းထဲမွာပဲ ခဏ ထားၾကပါတယ္။ ပဲ ဆုိရင္ ပဲပင္ေတြကို ႏုတ္ၿပီး ပဲသီးကို ေျခာက္ေအာင္ ထားၾကရပါတယ္။ ႏွမ္းဆုိရင္ ႏွမ္းပင္ေတြကို ႏုတ္ၿပီး ေျခာက္သြားေအာင္ ေထာင္ထားၾကပါတယ္။ အဲဒီလုိ အပင္ေတြႏုတ္ၿပီး ယာခင္းထဲ ထားတဲ့ ရက္ပိုင္းမွာ သူခုိးေတြရဲ႕ရန္က ကာကြယ္ဖုိ႕ တဲကေလးထုိးၿပီး ယာခင္းထဲမွာ သြားေစာင့္ၾကရပါတယ္။ ညေနခင္း ေရာက္ၿပီဆိုရင္ အိမ္ကေန ထမင္းနဲ႕ ေစာင္ထုပ္ဆြဲၿပီး ယာခင္း ေစာင့္ဖုိ႕ သြားၾကရတယ္။ ယာခင္းမွာ ညအိပ္ေစာင့္ၿပီး မနက္ခင္းၾကမွ ရြာကို ျပန္လာေလ့ရွိၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အေဖနဲ႕အတူ ယာခင္းေစာင့္ လိုက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ညေမွာင္ၿပီဆုိရင္ ေၾကာက္ဖုိ႕ေတာ့ အေကာင္းသား။ လူသြားလူလာကလည္း မရွိ၊ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း ေမွာင္မဲေနတာပဲ။ ယာခင္းေစာင့္တဲ့ တဲေတြကလည္း တစ္တဲနဲ႕ တစ္တဲ အလွမ္းေဝးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ရြာဓေလ့နဲ႕ မရင္းႏွီးတဲ့ သူေတြသိေအာင္ ေျပာရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္ )
ကိုသာေအာင္ တစ္ေယာက္ ယာခင္းေစာင့္ဖို႕ ဆိုၿပီး ညေနပိုင္းမွာ ရြာကေန ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ သူေစာင့္ရမယ့္ ယာခင္းဟာ ကၽြန္းဖုိကုန္းဘုရားရဲ႕ ေျမာက္ဘက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ရွိတာပါ။ ကၽြန္းဖုိကုန္း ဘုရားဟာ ကၽြန္ေတာ္ေရးခဲ့တဲ့ (ကၽြန္ေတာ္ၾကားခဲ့ရေသာ ၾကပ္တေစၦတုိ႕၏ အသံမ်ား) အေၾကာင္းမွာ ပါၿပီးသား ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုသာေအာင္ဟာ သရဲေဘာနည္းတဲ့ လူတစ္ေယာက္ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ညဘက္ ယာခင္းေစာင့္ဖုိ႕အတြက္ သူတစ္ေယာက္တည္း လာခဲ့တာပါ။ ဒီလုိနဲ႕ ညဘက္ေရာက္ေတာ့ ယာခင္းရဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္ အေျခအေနကို အကဲခတ္ရင္း ခဏေတာ့ အိပ္ဦးမယ္ဆိုၿပီး အိပ္ယာေပၚမွာ လွဲေနလိုက္ပါတယ္။ မနက္ျဖန္ မနက္ေစာေစာ အိပ္ကို ျပန္ၿပီး လုပ္စရာ ကိစၥေတြ ရွိေနသည့္အတြက္ ကိုသာေအာင္ တစ္ေယာက္ စိတ္ေစာေနလို႕ အိပ္ရာကေန ခဏ၊ ခဏ ႏုိးေနတယ္။ အဲဒီလုိ ေဇာနဲ႕ အိပ္ေနရင္းနားက ကိုသာေအာင္ ျဖတ္ခနဲ ႏုိးလာတဲ့အခိုက္ အိပ္ရာက ထၿပီး ယာခင္း ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေလ့လာပါတယ္။ လေရာင္က ရွိေနသည့္အတြက္ ဝုိးတဝါး အလင္းေရာင္ေတာ့ ညက လံုးဝ ေမွာင္မဲမေနပါ။ အဲဒီလုိ ကိုသာေအာင္ ယာခင္း ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေလ့လာေနတဲ့ အခိုက္မွာ အေဝးဆီက ၾကက္တြန္သံ သဲ့သဲ့ကို ၾကားလိုက္ရပါတယ္။
“ဟင္ … လင္းၾကက္တြန္သံေတာင္ ၾကားရၿပီပဲ။ ရြာကို ျပန္မွပဲ”
ကိုသာေအာင္ တစ္ေယာက္တည္း ေရရြက္လုိက္ပါတယ္။
ကုိသာေအာင္ ၾကက္တြန္သံကို ၾကားရလုိ႕ မနက္ (၄) နာရီေလာက္ ရွိၿပီထင္ၿပီး ျပန္ဖုိ႕ ျပင္ပါေတာ့တယ္။ ဟုတ္သည္ေလ။ အိမ္မွာ လုပ္စရာ အလုပ္ေတြကလည္း ရွိေသးသည္ မဟုတ္ပါလား။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေတာဘက္မွာ နာရီ ပတ္ခဲပါတယ္။ ၿမိဳ႕တက္မွသာ နာရီကို မ်ားေသာအားျဖင့္ ပတ္ၾကတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကိုသာေအာင္မွာ နာရီ မပါပါဘူး။ ၾကက္တြန္သံနဲ႕သာ အခ်ိန္ကို မွတ္ၾကတာပါ။ ဒီလုိနဲ႕ ကိုသာေအာင္တစ္ေယာက္ အထုပ္ဆြဲၿပီး ရြာကို ျပန္လာပါေတာ့တယ္။
တကယ္တမ္း သူၾကားခဲ့ရတဲ့ ၾကက္တြန္သံက လင္းၾကက္တြန္သံ မဟုတ္ဘဲ လူႀကီး ေခါင္းခ်ခ်ိန္ေလာက္မွာ တြန္တဲ့ ၾကက္တြန္သံပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကို စိတ္ေစာလြန္းေနတဲ့ ကိုသာေအာင္က လင္းၾကက္တြန္သံလို႕ ထင္ခဲ့တာပါ။ ကိုသာေအာင္ ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲထဲမွာ ရြာဆီကို ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ သူ႕မွာ ဓာတ္မီးလည္း ပါမလာပါဘူး။ ဒီလမ္းေတြက ကၽြမ္းက်င္ၿပီးသား လမ္းေတြဆုိေတာ့ မ်က္စိမွိတ္ၿပီးေတာင္ ေလ်ာက္လို႕ရေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဓာတ္မီး ယူမလာဘဲ ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ လေရာင္ကိုသာ အားျပဳၿပီး ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ကၽြန္းဖုိကုန္းဘုရားကို ေက်ာ္လာခဲ့တယ္။ ကိုသာေအာင္ မေၾကာက္တတ္ေပမယ့္ ကၽြန္းဖုိကုန္း ဘုရားကို ျဖတ္လာတုန္းက ေၾကာထဲက စိမ့္သြားပါတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ဘုရားနားတစ္ဝိုက္က နာမည္ႀကီးတာကိုး။
ဘုရားေက်ာ္လာေတာ့ ကိုသာေအာင္တစ္ေယာက္ သူ႕လုိပဲ ယာခင္းေစာင့္က ျပန္လာတဲ့ အေဖာ္ေလး ဘာေလး ေတြ႕လုိေတြ႕ျငား လိုက္ၾကည့္မိေတာ့ ဟိုးခပ္လွမ္းလွမ္းဆီမွာ ခပ္မည္းမည္းတစ္ခုက လႈပ္ရွားေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ကိုသာေအာင္ ဝမ္းသာသြားပါတယ္။ အေဖာ္ရၿပီေပါ့။ ဒါနဲ႕ အဲဒီ ခပ္မည္းမည္းေလး လာမယ့္လမ္းထိပ္ကေန ရပ္ေစာင့္ေနလိုက္ပါတယ္။
အဲဒီ ခပ္မည္းမည္းေလးက လေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ေအာက္မွာ ရုပ္လံုးပီျပင္လာပါတယ္။ ကိုသာေအာင္ဆီကို တည့္တည့္ကို ေရြ႕လ်ားလာတာပါ။ ကုိသာေအာင္ကလည္း အဲဒီ ခပ္မည္းမည္း ကို ရပ္ၾကည့္ၿပီး ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ ဒီလုိ ေစာင့္ေနရင္းနဲ႕ ခဏၾကာေတာ့ ကိုသာေအာင္ သူ႕မ်က္လံုးကို သူ ျပန္ပြတ္ၾကည့္တယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ အဲဒီ ခပ္မည္းမည္း က ပံုမွန္ထက္ ပိုၿပီးမ်ား အရပ္ျမင့္လာသလားလို႕။ ကိုသာေအာင္ ျမင္တာ မမွားပါဘူး။ ကိုသာေအာင္ မ်က္လံုးျပဴးသြားတယ္။ အဲဒီ ခပ္မည္းမည္း အရာက တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ပိုၿပီး ပိုၿပီး ရွည္လာပါတယ္။ သူ႕ရဲ႕ လမ္းေၾကာင္းကေတာ့ မေျပာင္းဘူး။ ကိုသာေအာင္ဆီကို တည့္တည့္ပါပဲ။
ကိုသာေအာင္ မ်က္လံုးျပဴးေပမယ့္ ရပ္ေစာင့္ၾကည့္ေနတုန္းပါပဲ။ ကိုသာေအာင္က ေဘးနားမွာ သစ္သီးတစ္လံုး ေၾကြက်တာနဲ႕ ကမၻာပ်က္ၿပီဆိုၿပီး ထြက္ေျပးတတ္တဲ့ ယုန္သူငယ္လို လူမ်ိဳးမွ မဟုတ္တာ။ ဒါေပမယ့္ ပုထုဇဥ္ဆိုေတာ့ ေသရမွာကိုေတာ့ ေၾကာက္တတ္တာေပါ့။ အခု ခပ္မည္းမည္း ခပ္ရွည္ရွည္ႀကီးက ကိုသာေအာင္နဲ႕ အလွမ္းငါးဆယ္ အကြာေလာက္ကို ေရာက္လို႕လာပါၿပီ။ ကိုသာေအာင္ လည္ပင္းအဆံုး ေမာ့ၾကည့္တာေတာင္ မ်က္ႏွာကို လွမ္းမျမင္ရေလာက္ေအာင္ကို ရွည္လာပါတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ကိုသာေအာင္ ၾကက္သီး ေမႊးညွင္းေတြ ထလာပါေတာ့တယ္။ ကိုသာေအာင္ တစ္ေယာက္ အဲဒီ ခပ္မည္းမည္းႀကီးကို လေရာင္ ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ေအာက္မွာ အနီးကပ္ဆံုး မ်က္ဝါးထင္ထင္ ျမင္လိုက္ရတဲ့ အခိုက္မွာေတာ့ သူ႕ရဲ႕ ေျခေထာက္ေတြက သစၥာေဖာက္ အျဖစ္မခံႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ရြာဆီကို တစ္ခ်ိဳးတည္း ေျပးပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ကေန အဲဒီ အေကာင္ႀကီး လိုက္လာလား၊ မလိုက္လာလားလဲ ကိုသာေအာင္ေအာင္ မသိေတာ့ဘူး။
ေျပာရမယ္ဆိုရင္ သူ႕အိမ္သူ ျပန္ေရာက္တာေအာင္ သိလိုက္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႕လုိ မျမင္ဘူးလုိ႕ မေၾကာက္တတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ တကယ့္လက္ေတြ႕မွာ ပထမဆံုးနဲ႕ အေသခ်ာဆံုး အထင္ရွားဆံုး ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ ေတာ္ေတာ့္ကို ေၾကာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ပါးစပ္ကလည္း အိမ္ေရာက္တဲ့အထိ “သရဲႀကီး ၊ မည္းမည္းႀကီး” ဆိုၿပီး ကေယာင္ကတမ္းနဲ႕ ျမည္တမ္းေနပါေတာ့တယ္။ ဖ်ားသြားတာလည္း တစ္ပတ္ေလာက္အထိ ပါပဲ။ အဲဒီ အခ်ိန္ကစၿပီး ကိုသာေအာင္တစ္ေယာက္ ကၽြန္းဖုိကုန္း ဘုရားလမ္းဘက္ကို တစ္ေယာက္တည္း မသြားရဲေတာ့ပါဘူး။ ရြာထဲက လူေတြကေတာ့ ေျပာၾကတယ္။
” သာေအာင္ေရ … မင္းေနာက္ကို သရဲႀကီး လုိက္မလာတာ ကံေကာင္းတယ္လို႕ ေျပာရမွာပဲ။ အဟဲ … သမင္ဆယ္လွမ္း က်ားတစ္လွမ္းဆိုတာ ၾကားဖူးတယ္ မဟုတ္လား။ မင္း ဘယ္ေလာက္ေျပးေျပး ဒီေကာင္ႀကီးက တကယ္တမ္း မင္းကိုဖမ္းခ်င္ရင္ ႏွစ္လွမ္း၊ သံုးလွမ္းေလာက္ပဲေနာ္။ မင္းကို ေျခာက္ရုံတင္ ေျခာက္လႊတ္လိုက္တာ ကံေကာင္းတယ္မွတ္ …. ”
အဲဒီလုိ အခါမ်ိဳးမွာ ကိုသာေအာင္က
” ဟုတ္တယ္ဗ်ိဳ႕။ က်ဳပ္လည္း နဖူးေတြ႕ ဒူးေတြ႕ ေတြ႕ရေတာ့မွ က်ဳပ္ရဲ႕ သတၱိက ကိုရင္တင္ထူးရဲ႕ ေျခဖ်ားေတာင္ မမွီပါလားဆုိတာ သိရတယ္ဗ်ိဳ႕ ”
ဟူ၍ ေျပာတတ္သည္။
ကုိသာေအာင္ေျပာေသာ ကိုရင္တင္ထူး ဆိုသည္မွာ တကယ့္ ကိုရင္ကို ေျပာသည္ မဟုတ္ပါ။ သူ႕ထက္ အသက္ ႏွစ္ႏွစ္ခန္႕ႀကီးေသာ ကိုထင္ထူးကို ဆုိျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ရြာဘက္တြင္ ကိုယ့္ထက္အနည္းငယ္ႀကီးသူ၊ ကိုယ္နဲ႕ အရြယ္တူသူမ်ားကို သူတို႕ရဲ႕ နာမည္ေရွ႕မွာ ကိုရင္ တပ္ၿပီး ေခၚေလ့ရွိၾကပါသည္။ ယခု အျဖစ္အပ်က္သည္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရြာတြင္ ျဖစ္ခဲ့ေသာ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္အား တင္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ထုိသရဲႀကီးႏွင့္ ေတြ႕ခဲ့ဖူးသူမွာ ယခုအခ်ိန္ထိ သံုးေလးဦးခန္႕ ရွိပါသည္။
Written by မဟာရာဇာ အံစာတံုး
No comments:
Post a Comment