တိတၳိတဦး၏မွတ္တမ္း (၁) (သရဲဆိုတာ)

သူ မယံုၾကည္ေသာ အရာအေတာ္မ်ားမ်ား ရွိေလသည္။ ဥပမာ - သရဲ တေစၦ ဥစၥာေစာင့္ နတ္ စသည္ တို႕ကို သူ မယံုပါ။ သည္လို အရာေတြႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး ဖတ္ခဲ့ဖူးေသာ စာေတြ ဇာတ္လမ္းေတြလည္း မ်ားလွျပီ။ သူရဲေၾကာက္တတ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုလည္း သူ ဆဲခဲ့ ဖူးလွျပီ။ ငယ္စဥ္တုန္းက စာအုပ္ဆိုင္မွ ငွားဖတ္ခဲ့ေသာ ဆရာၾကီး ျမစၾကာ၏ သူရဲ တေစၦ သိုက္ စုန္း ကေ၀ႏွင့္ ဥစၥာေစာင့္ ဇာတ္လမ္းမ်ားက ဖတ္ေကာင္းရံုမွ်သာ။ သည္စာအုပ္မ်ားကို ဖတ္ျပီး ညဖက္ အိမ္သာ မသြားရဲေသာ သူ႕သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုလည္း သူ ေလွာင္ေျပာင္ ဟားတိုက္ဖူး ေလသည္။ သူကေတာ့ သရဲ တေစၦကို လံုး၀ အယံုအၾကည္ မရွိ။ သည္လို သူ႕ မယံုၾကည္မႈကို ပိုျပီး ခိုင္မာေစေသာ အေၾကာင္းမ်ားကလည္း ရွိလာေသးသည္။ သူ႕ မိသားစု ေနထိုင္ရာ ျခံ၀င္းအတြင္း သူတို႕ ညီအကို ေနထိုင္ေသာ အိမ္ႏွင့္ ကပ္လ်က္ ထန္းပင္တြင္ ေန႕တိုင္း ထန္းတက္ေနၾကျဖစ္ေသာ ထန္းတက္သမားၾကီး မေတာ္တဆ ထန္းပင္မွ ျပဳတ္က်ကာ ေသဆံုး သြားျပီး ေနာက္ပိုင္း သရဲေျခာက္သည္ဟု ရပ္ကြက္ထဲတြင္ နံမည္ၾကီးလာေသာ သည္ထန္းပင္ကို ညသန္းေခါင္ မ်ားတြင္လည္း သူ သြားၾကည့္ဖူးသည္။ မည္သည့္ သရဲကမွ် သူ႕ကို မေျခာက္။ သူကလည္း မည္သည့္ အခါကမွ် ထိုသရဲကို မေတြ႕ခဲ့ဖူးပါ။

တေန႕ လဘက္ရည္ဆိုင္သို႕ သူေရာက္သြားခ်ိန္တြင္ ေရာက္ႏွင့္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက သရဲ တေစၦ အေၾကာင္းမ်ား ေျပာေနၾကေလသည္။ သူက စားပြဲတြင္ ၀င္ထိုင္ရင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ား ေျပာေနၾကသည့္ အေၾကာင္းကို ေခတၱခဏ နားစြင့္လိုက္သည္။ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ မႏၱေလး ေဆာင္မွ ေက်ာေပါက္ၾကီးတို႕၊ တံတားျဖဴ အနားတြင္ မ်က္လံုး လိုက္ရွာေနေသာ သူတို႕၊ တကၠစီသမား တေယာက္ ညဖက္ အိမ္အျပန္တြင္ ကားေနာက္ခန္းမွာ မည္သည့္ အခ်ိန္က ပါလာမွန္း မသိေသာ မိန္းမၾကီးတဦးတို႕ စသည္စသည္ ၾကားဖူး ေနၾကျဖစ္ေသာ တေစၦ ပံုျပင္ မ်ားသာ ျဖစ္ေနေလသည္။ - မင္းတို႕ကလည္းကြာ အဓိပၸါယ္ မရွိတာေတြပဲ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာ။ အဲဒါေတြက တကယ္ေရာ ဟုတ္လို႕လား - သူ ၀င္ေျပာသည့္အခါ - ဟုတ္လို႕ ဒီအေၾကာင္းေတြ ၾကံဳခဲ့တဲ့လူေတြက ေျပာလာၾကလို႕ လူေတြ သိလာတာေပါ့ ဟ... - မ်ိဳးၾကီးက ျပန္ေျပာေလသည္။ - ဟုတ္တယ္လို႕ မင္းတို႕ ဘယ္လိုနည္းနဲ႕ သက္ေသ ျပမတုန္း... ။ ဥပမာကြာ - ေက်ာေပါက္ၾကီး ဇာတ္လမ္း ဆိုရင္ ငါ့ အေဒၚေတြ တကၠသိုလ္ တက္ကတည္းက ငါၾကားဖူးခဲ့တာ...။ ခုထိလည္း ၾကားေနရတုန္း...။ မႏၱေလး ေဆာင္မွာဆို ငါကိုယ္တိုင္လည္း ညအိပ္ခဲ့ဖူးပါတယ္... ။ မင္းတို႕ ေျပာသလိုသာဆို ငါလည္း အဲသည္ ေက်ာေပါက္ၾကီးကို ေတြ႕ရမွာေပါ့... ။ လူေတြက ဇာတ္လမ္း လုပ္ျပီး ေလွ်ာက္ေျပာေနတာပါကြာ... ။ ငါေတာ့ သရဲဆိုတာကို ယံုကို မယံုဘူး... - သူ ေျပာေတာ့ - မင္းကေတာ့ သရဲက မင္းကို လည္ပင္းညွစ္တာ ကိုယ္တိုင္ခံရမွ ယံုမယ့္ ေကာင္စားမ်ိဳးပါကြာ ... - ထြန္းလွက ၀င္ေျပာ ေလေတာ့သည္။ - ဟီး... ဟီး... ငါ့ လာ လည္ပင္း ညွစ္ရင္ သရဲကုိလည္း ငါ ျပန္ညွစ္မွာေပါ့... ဟ... သူညွစ္ ကိုယ္ညွစ္ေပါ့... - သူ ျပန္ေျပာေတာ့ က်န္သည့္ သူငယ္ခ်င္း မ်ားက ၀ိုင္းရီၾကေလသည္။ - ေဟ့ေရာင္... မင္း တကယ္ သတၱိရွိတယ္ ဆိုရင္ သရဲ ရွိတယ္ ဆိုတာ မယံုဘူး ဆိုရင္ ေလာင္းေၾကး စားေၾကး လုပ္မလား... - ေဒါကန္ ေနသည့္ ထြန္းလွက ေျပာလာ ေလေတာ့သည္။ - အာ... အေလာင္းအစားေတြ ငါ ၀ါသနာ မပါဘူး... ဒါေပမယ့္ သတၱိ ရွိတာ မရွိတာနဲ႕ သရဲရွိတာ မရွိတာနဲ႕ ဘာဆိုင္လို႕လဲ... - သူ ျပန္ေမးသည့္အခါ - ေအးေလ... ဆိုင္လို႕ ေျပာေနတာေပါ့... သရဲဆိုတာ သခ်ၤိဳင္းတိုင္းမွာ ရွိတယ္... ။ မင္းမယံုဘူးဆိုရင္ အခု ည သန္းေခါင္မွာ က်ိဳကၠဆံသခ်ၤိဳင္းမွာ သရဲေတြ သြားေခၚရဲမလား....။ ဒါေပမယ့္ မင္း တေယာက္တည္း သြားရမွာ... သတၱိရွိမွ လုပ္...- ထြန္းလွက ေျပာလာသည့္အခါ - ေနပါဦး အဲတာ သြားလုပ္တာနဲ႕ ေလာင္းေၾကးစားေၾကးက ဘယ္လို ပတ္သက္ေနလို႕လဲ... - သူ ျပန္ ေမးမိေလသည္။ - မဟုတ္ဘူးေလ ... သရဲရွိတယ္ဆိုတာကို မင္းမယံုဘူး မဟုတ္လား...။ ငါေတာ့ ယံုတယ္...။ အဲေတာ့ အခု ငါေျပာသလို မင္းသြားလုပ္ၾကည့္... မင္းကိုယ္တိုင္ သရဲကို ေတြ႕ကို ေတြ႕ရလိမ့္မယ္...။ အဲသည္အခါက်မွ ထြက္မေျပးနဲ႕... ။ အဲဒါကို ငါေလာင္းမွာ... - ထြန္းလွက ျပန္ေျပာေလသည္။ - ေအာ... အဲလိုလား... ။ ဟုတ္ျပီ...။ ဒါဆို ငါ သရဲ မေတြ႕ရင္ မင္းရံႈးျပီးေပါ့...။ ဒါနဲ႕ ဘာေၾကး ေလာင္းမွာလဲ...။ ဒါေပမယ့္ မင္းက စျပီး ေလာင္းတာေနာ္... ။ ငါက ဘာမွ ေၾကးထပ္ စရာ မလိုဘူး...။ မင္းရံႈးရင္သာ ငါ့ကို ဘာ အေလ်ာ္ေပးမလဲ... - သူ ေမးလိုက္ ေလသည္။ - မင္းဘာလိုခ်င္လဲ ေျပာ... - ထြန္းလွက ခပ္မာမာေမးေလသည္။ - အိုေက... မင္းရံႈးရင္ မင္း အခု စီးေနတဲ့ ျပိဳင္စက္ဘီးကို ငါ့ကို ေပးမလား... - သူက ထြန္းလွ၏ အသည္းစြဲ စက္ဘီးကို ေစ်းေခၚလိုက္ပါသည္။ - ေအး... ေပးမယ္...။ ဒါေပမယ့္ သခ်ၤိဳင္းထဲမွာ မင္း အက်ယ္ၾကီး ေအာ္ေျပာရမွာေနာ္... ငါတို႕က နားေထာင္ေနမွာ... - ထြန္းလွက ေျပာေလသည္။ - ေကာင္းျပီေလ... - သူ ေျပာျပီးသည့္အခါ - ေဟ့ေရာင္ေတြ ဒါက ေနာက္စရာ ေလာင္းစရာ မဟုတ္ဘူးေနာ္... ။ မလုပ္နဲ႕ ေဟ့ေရာင္... - စိုးလင္းေအာင္က သူ႕ကို ၀င္တားေလသည္။ - ေနပါကြာ... လက္ေတြ႕ စမ္းသပ္ၾကည့္မွ သိမွာေပါ့... မဟုတ္ဘူးလား... - သူ ေျပာရင္း - ကဲ ... ငါက သခ်ၤိဳင္းထဲေရာက္ရင္ ဘာကို အက်ယ္ၾကီး ေအာ္ေျပာရမွာလဲ... - ထြန္းလွကို ေမးလိုက္ေလသည္။ - မင္း ေျပာရမွာက... ဤအရပ္တြင္ မွီတင္းေနထိုင္ေနသည့္ ရွိရွိသမွ်ေသာ အသူရကာယ္ ျပိတၱာ မွင္စာ သရဲ တေစၦႏွင့္ စုန္း ကေ၀မ်ားပါမက်န္ သင္တို႕ရွိေနေၾကာင္း ငါမယံုပါ... သင္တို႕ ရွိေနေၾကာင္း သက္ေသျပသည့္ အေနျဖင့္ ငါ့အား ကိုယ္ထင္ျပၾကပါ... လို႕ မင္း... ၃ ခါ ေအာ္ရမယ္... - ဟု သူ႕ကို ေျပာေလသည္။ - ဟုတ္ျပီ... - သူေျပာရင္း လဘက္ရည္ဆိုင္ ပိတ္သည္အထိ ထိုင္ရင္း ညသန္းေခါင္ကို ေစာင့္ေနၾကေလသည္။ သန္းေခါင္ ေရာက္ေသာအခါ သူငယ္ခ်င္း တစုလံုး က်ိဳကၠဆံသခၤိ်ဳင္းကုန္းရွိရာသို႕ ခ်ီတက္ခဲ့ၾကေလသည္။

ထိုည သန္းေခါင္မွာ အပုပ္နံ႕တခ်ိဳ႕ လြင့္ေမ်ာေနေသာ က်ိဳကၠဆံသခ်ၤိဳင္းမွာ တေစၦသရဲမ်ားကို ေခၚခဲ့ေသာ သူ႕ ေအာ္သံကို သူငယ္ခ်င္း အားလံုး ၾကားခဲ့ၾကပါသည္။ သူ႕ကို မည္သည့္ တေစၦသရဲကမွ် ကိုယ္ထင္ မျပခဲ့ပါ။ သူကလည္း ထြန္းလွ၏ ျပိဳင္စက္ဘီးကို ေလာင္းေၾကးအျဖစ္ မယူခဲ့ပါ။

 သူ ဘြဲ႕ရျပီးသည့္အခါ ရွမ္းျပည္နယ္ရွိ ျမိဳ႕တျမိဳ႕တြင္ ေက်ာင္းဆရာအျဖစ္ အလုပ္ရေလသည္။ သည္လိုႏွင့္ ထိုျမိဳ႕ ကေလးသို႕ ေက်ာင္းဆရာ တေယာက္အျဖစ္ ေရာက္လာသည့္ သူ႕ကို နယ္ခံအားလံုးက ၀မ္းပမ္းတသာ ေလးေလးစားစား ၾကိဳဆိုၾကေလသည္။ သူ႕ကို အိမ္တအိမ္တြင္ တာ၀န္ရွိသူမ်ားက ေနရာခ်ထားေပး ေလသည္။ သို႕ေသာ္လည္း သူက တကိုယ္ေရ တကာယသမား ျဖစ္သည္ႏွင့္ အညီ တဦးတည္းသာ သီးသန္႕ေနခ်င္ေလေတာ့သည္။ သည့္ အတြက္ သူ တဦးတည္း ေအးေအးေဆးေဆး ေနႏိုင္မည့္ ေနရာတခုကိုသာ ျဖည့္ဆည္းေပးဖို႕ ေတာင္းခံမိေလသည္။

- ဆရာေလးရဲ႕... သည္မွာကေတာ့ အားလံုးက မိသားစုေတြခ်ည္းပဲဆိုေတာ့ တေယာက္တည္း ေနတဲ့သူက လံုး၀ကို မရွိဘူးဗ်... - သူ တာ၀န္က်ရာ ေက်ာင္းရွိသည့္ အရပ္မွ ရပ္ကြက္လူၾကီးက ေျပာေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ - က်ေနာ္ ကေတာ့ က်ေနာ့္ အတြက္ ဘယ္သူမွ တာ၀န္ မၾကီးေစခ်င္ လို႕ပါ...။ က်ေနာ့္ဘာသာ က်ေနာ္ ခ်က္ျပဳတ္ စားလို႕လည္း ျဖစ္ပါတယ္... ။ အဲလို ေနရာ တခုေလးသာ က်ေနာ့္ကို ရွာေပးပါ... - သူက ထပ္ ေျပာလိုက္ ပါသည္။ - အင္း... ဒါဆို တေနရာေတာ့ ရွိတယ္ ဆရာေလးရဲ႕... ဒါေပမယ့္ ဆရာေလးကိုလည္း အဲသည္မွာ မေနေစခ်င္ဘူး... - ဟု ရပ္ကြက္လူၾကီးက ဆက္ေျပာေလသည္။ - ဟာ... တေနရာ ရွိရင္ ရျပီေလ... က်ေနာ္ေနပါ့မယ္... ကိစၥမရွိဘူး... - သူက အားတက္သေရာ ေျပာမိသည့္အခါ - မဟုတ္ဘူး ဆရာေလးရဲ႕ .. အဲသည္ ေနရာက သရဲေျခာက္လို႕ပါ... ဒါေၾကာင့္ ဘယ္သူမွ မေနဘူး... - ဟု သည္လူၾကီးက ေျပာလာေလသည္။ - က်ေနာ္က သရဲကို အယံုအၾကည္ မရွိပါဘူး... ရပါတယ္ က်ေနာ္ ေနပါ့မယ္... - သူေျပာသည့္အခါ - အင္း... ဆရာေလးလိုပဲ ဆရာေလးတခ်ိဳ႕ အဲသည္မွာ ေနခဲ့ဖူးပါတယ္... ၃ -၄ ေယာက္ေပါ့...။ ေနာက္ေတာ့ သူတို႕အားလံုး ေျပာင္းေျပးသြားၾကတာပါပဲ... - ဟု လူၾကီးက ေျပာေလသည္။ - အား... က်ေနာ္ကေတာ့ ေျပာင္း မေျပးပါဘူး... တကယ္ပါ... အဲသည္မွာပဲ က်ေနာ္ ေနပါ့မယ္... - သူက ဇြတ္အတင္း ေျပာေလသည္။

သည္လိုႏွင့္ ေတာင္ေျခအစပ္တခုရွိ ျခံ၀င္းတခုအတြင္းမွ အုတ္ခံ အိမ္ကေလး တလံုးသို႕ သူ ေရာက္ရွိ သြားေလ ေတာ့သည္။ ျခံ၀င္းအတြင္းမွာ စံပယ္ပင္မ်ားသာ ရွိသည္။ အျခား ဘာမွ် မရွိ။ အိမ္ကေလးကလည္း အခန္း ၂ ခန္းသာ ရွိေလသည္။ ဧည့္ခန္းႏွင့္ အိပ္ခန္း။

- ဒါနဲ႕ ေနပါဦး ဒီေလာက္ ေအးေဆးတဲ့ ေနရာမွာ သရဲက ဘယ္လို ေျခာက္တာတုန္း... - သူ ေမးမိ သည့္အခါ - သည္လို ဆရာေလးရဲ႕ ... သည္ အိမ္ရွင္ကလည္း ေက်ာင္းဆရာ တေယာက္ပါ... ရွမ္းအမ်ိဳးသားေပါ့... မႏၱေလးမွာ တကၠသို္လ္တက္ရင္း ဗမာ အမ်ိဳးသမီး တေယာက္နဲ႕ အေၾကာင္းပါတယ္...။ ေနာက္ေတာ့ သည္မွာပဲ သူက ေက်ာင္းဆရာ လာျပန္လုပ္တာ...။ သူ႕အမ်ိဳးသမီးကလည္း ေယာင္ေနာက္ ဆံထံုးပါ ပါလာတာ ေပါ့ေလ...။ သည္အမ်ိဳးသမီး ကေတာ့ အခု ဆရာေလး ျမင္ေနတဲ့ စံပယ္ေတြပဲ စိုက္တယ္... ။ စံပယ္ေတြကို သူ ေရာင္းတာေပါ့ေလ...။ တရက္ေတာ့ သည္ ေက်ာင္းဆရာက သူ႕ ပညာေရးကိစၥနဲ႕ ျမိဳ႕ကို သြားရတယ္။ လမ္းမွာ ကားေမွာက္ျပီး ေသေရာ...။ အဲသည္ေနာက္မွာေတာ့ သည္အမ်ိဳးသမီး ခမ်ာ စိတ္ေနာက္ သလို ျဖစ္သြားတာပဲ...။ ဘယ္သူ႕ကိုမွ စကား မေျပာေတာ့ဘူး...။ လူေတြ ေတြ႕တာကေတာ့ တခ်ိန္လံုး အခန္းထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနတာပဲ ေတြ႕တယ္...။ တရက္မေတာ့ သည္ အိပ္ခန္းထဲမွာ ၾကိဳးဆြဲခ်ျပီး ေသေနတာ ေတြ႕ရတယ္ ဆရာေလးရဲ႕...။ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြကလည္း မရွိ အိမ္ကလည္း သူတို႕ ပိုင္တာဆိုေတာ့ သည္အတိုင္းပဲ ရပ္ကြက္က ထားထားတာပါ...။ ေနာက္ေတာ့ ေက်ာင္းဆရာတခ်ိဳ႕ ေရာက္လာေတာ့ သည္မွာ က်ေနာ္တို႕ ေနရာ ခ်ေပးတယ္...။ သရဲေျခာက္တယ္ဆိုျပီး ဆရာေလးေတြလည္း ထြက္ေျပးၾကတာပဲ... - ရပ္ကြက္လူၾကီးက အေသးစိပ္ စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ ရွင္းျပေနေလသည္။

သူ႕အတြက္ လိုအပ္ေသာ စားနပ္ရိကၡာမ်ားႏွင့္ မီးဖိုေခ်ာင္ ပစၥည္းမ်ားကို အစစ စီစဥ္ေပးျပီးသည့္အခါ ရပ္ကြက္ လူၾကီးႏွင့္ သူ႕လူမ်ား ျပန္သြားၾကေလသည္။ သိပ္မမ်ားလွေသာ သူ႕ပစၥည္းမ်ားကို ေနရာ ခ်ထားျပီးသည့္ အခါ စားေသာက္ဖို႕အတြက္ သူ စီစဥ္ရင္း ျခံ၀င္းနွင့္ အိမ္ကေလးကို လွည့္ပတ္ၾကည့္မိ ေလသည္။ ျခံ၀င္းအတြင္းရွိ စံပယ္ပင္ မ်ားကေတာ့ အေတာ့ကို ၾကီးမား ထူထပ္ေနေလသည္။ အိမ္ထဲသို႕ သူ ျပန္၀င္လာရင္း သူ႕အတြက္ သယ္လာေပးေသာ ေခါက္စားပြဲကို ဧည့္ခန္းတြင္ ျဖန္႕ခင္းလိုက္သည္။ စာအုပ္တခ်ိဳ႕ကို စားပြဲေပၚသို႕ တင္ထားလိုက္သည္။ သည့္ေနာက္ အိပ္ခန္းထဲသို႕ ျပန္၀င္ရင္း ကြပ္ပ်စ္ေပၚရွိ သူ႕ အိပ္ယာကို ျပင္လိုက္ေလသည္။ သည္လိုႏွင့္ ညေရာက္လာသည္။ ေနာက္တေန႕ စာသင္ဖို႕ အတြက္ လိုအပ္သည္မ်ားကို ျပင္ဆင္ရင္း သူ႕ဖာသာ ခ်က္ျပဳတ္ျပင္ဆင္ထားေသာ ညစာကို စားလိုက္သည္။ သည့္ေနာက္ မေတာ့ ဥတၱရေလ ေအးေအးမွာ ေစာင္ျခံဳရင္း သူ ေကြးလိုက္မိ ပါေတာ့သည္။

ရာသီဥတု ေအးေအးမွာ ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္ သြားေသာ သူသည္ အသံ တသံေၾကာင့္ ႏိုးလာမိေလသည္။ သူ နိုးလာေတာ့ ပထမဆံုး ျမင္ရသည္က ေခါင္းရင္းရွိ ျပတင္းေပါက္မွ ၀င္လာေနေသာ လေရာင္သာ ျဖစ္ပါသည္။ သူ႕မ်က္လံုးမ်ားက လေရာင္ကို က်က္မိသြားခ်ိန္မွာ သူ႕နားမ်ားက ေျခသံ တျဖတ္ျဖတ္ကို အေသအခ်ာ ၾကားေနရ ေလသည္။ သည္ ေျခသံက ဧည့္ခန္းထဲမွ ထြက္ေပၚလာေနျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ သူ႕ဘ၀မွာ ပထမဆံုး အၾကိမ္ သူ႕တကုိယ္လံုး ေအးခဲသြားသည္ကို သူခံစားလိုက္ရေလသည္။ - အိမ္ထဲမွာ လူတေယာက္ ေရာက္ေနျပီ... - သူ႕ဘာသာ စဥ္းစားမိလိုက္သည္။ ၾကိမ္းေသတာတခုကေတာ့ သည္အိမ္မွာ ခိုး၀ွက္ယူစရာ အဖိုးတန္ ပစၥည္း ဘာမွ်ကို မရွိ။ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း သည္ေန႕မွ သည္အိမ္ကို ေရာက္လာသူ။ သည္ အိမ္မွာ သူကလြဲလို႕ တျခားသူလည္း မည္သူမွ် မေန...။ ဒါဆို ဘယ္သူလဲ...။ ပထမဆံုး အၾကိမ္ သူ႕ ရင္ေတြ တဒုတ္ဒုတ္ ခုန္သြားေလသည္။ - ဒါဟာ... သူတို႕ ေျပာေနတဲ့ သရဲလား... ။ အာ... ေဟ့ေကာင္... မင္း ဘာေတြ ေတြးေနတာလဲ... - သူ႕ကိုယ္သူ ေျပာရင္း ေခါင္းရင္းမွ လက္ႏွိပ္ ဓါတ္မီးကို သူ ဆြဲယူလိုက္သည္။ သည့္ေနာက္ မေတာ့ လက္ႏွိပ္ ဓါတ္မီးကို ထိုးခ်လိုက္ရင္း ဧည့္ခန္းထဲသို႕ သူ ထြက္ၾကည့္လိုက္ေလသည္။ ထိုအခါ တျဖတ္ျဖတ္ ေျခသံက ရုတ္တရက္ ေပ်ာက္သြား ေလေတာ့သည္။ ဓါတ္မီးႏွင့္ ဧည့္ခန္း တခုလံုးကို သူ ထိုးၾကည့္ ေသာ္လည္း ဘာတခုမွ် မေတြ႕ပါ။ သူခင္းထားသည့္ ေခါက္စားပြဲႏွင့္ စားပြဲေပၚမွ စာအုပ္ တခ်ိဳ႕ကလြဲ၍ ဘာမွ် မရွိေသာ ဧည့္ခန္းကို သူ အေသအခ်ာ ၾကည့္ေနဆဲမွာပင္ တျဖတ္ျဖတ္ ေျခသံကို သူ ထြက္လာရာ အိပ္ခန္းဆီမွ သူ႕နားႏွင့္ ဆတ္ဆတ္ ၾကားလိုက္ရေလေတာ့သည္။ ဓါတ္မီးကို ထိုးရင္း အိပ္ခန္းထဲသို႕ သူ အလ်င္အျမန္ ၀င္လိုက္ေလသည္။ အိပ္ခန္းထဲမွာ သူ႕အိပ္ယာခင္းထားေသာ ကြပ္ပ်စ္မွ လြဲ၍ ဘာတခုမွ် မရွိပါ။ ထို႕အတူ သူၾကားခဲ့ေသာ ေျခသံကိုလည္း ထပ္မၾကားရေတာ့ပါ။ ကြပ္ပ်စ္ နံေဘးတြင္ သူ ေတြေ၀ ေနမိစဥ္မွာပင္ ေနာက္ထပ္ တျဖတ္ျဖတ္ ေျခသံကို ဧည့္ခန္းဆီမွ သူ ျပန္ၾကားေနရပါ ေလေတာ့သည္။ ဓါတ္မီးကို ထိုးထားရင္း ဧည့္ခန္းသို႕ သူ ေျပးထြက္လာခဲ့သည္။ သူေျပးထြက္လာခဲ့သလိုပင္ တျဖတ္ျဖတ္ ေျပးသြားေသာ ေျခသံကို သူ႕နားႏွင့္ ဆတ္ဆတ္ ၾကားလိုက္ရပါေလသည္။ ေျခသံက အိမ္အျပင္ ဖက္သို႕ ဦးတည္သြားေနခဲ့သည္။ သူ႕လက္မွာ ပတ္ထားေသာ နာရီကို ၾကည့္မိေတာ့ မနက္ ၃ နာရီ ထိုးေတာ့မည္။ လတ္တေလာမွာေတာ့ သူ အေတာ္ ေတြေ၀သြားေလသည္။ - ဒါဟာ သရဲလား...။ သရဲဆိုတာ တကယ္ ရွိတာမွ မဟုတ္တာ...။ တေယာက္ေယာက္ ငါ့ကို လာ ေႏွာက္ယွက္ေနတာလား...။ ဒါဆို ေျခသံေတြက ဘယ္ကေန လာေနတာလဲ...။ ၾကိမ္းေသတာကေတာ့ ေျခသံေတြက တကယ့္ ေျခသံစစ္စစ္ပဲ... ငါ ေျပးထြက္လာတဲ့ ေျခသံလိုပဲ... - သူ႕ အေတြးမ်ား ရႈပ္ေထြးသြားေနပါျပီ။ သရဲ မယံုေသာသူ သရဲနဲ႕ ေတြ႕ေနျပီလား။ သူ႕ဘာသာ ျပန္ေမးေနမိေလသည္။ သည္လိုႏွင့္ သူ ျပန္မအိပ္ႏိုင္ေတာ့ပဲ မိုးလင္းခဲ့ရ ေလေတာ့သည္။

သည္အိမ္မွ သူ႕ ပထမဆံုးည အေတြ႕အၾကံဳကို မည္သူ႕ကိုမွ် ေနာက္တေန႕မွာ သူ မေျပာျပျဖစ္ပါ။ သူ လုပ္စရာ ရွိသည္မ်ား အားလံုးကို လုပ္ျပီးသည့္အခါ ဒုတိယေျမာက္ ညအတြက္ သူ ျပင္ဆင္ဖို႕ စဥ္းပါေလ ေတာ့သည္။ - အခန္း ၂ ခန္းလံုးကို မီးေတြ ဖြင့္ထားမယ္... - သည္လို သူေတြးျပီး ၂ ခန္းလံုးကို မီးဖြင့္ထားကာ သူ အိပ္ယာ ၀င္ခဲ့ေလသည္။ ျပီးခဲ့သည့္ ညက အိပ္ေရး မ၀ခဲ့သည့္ အတြက္လည္း အိပ္ယာ ၀င္လိုက္သည္ႏွင့္ သူ အိပ္ေမာက်သြားခဲ့ေလသည္။

ျဖတ္ျဖတ္ ျဖတ္ျဖတ္ ျမည္ေနသည့္ အသံတခုက သူ႕ကို အိပ္ေမာက်ေနရာမွ လႈပ္ႏိႈး လိုက္ေလသည္။ သူ႕ မ်က္လံုး ၂ လံုး ပြင့္သြားခ်ိန္မွာ အိပ္ခန္း အလယ္တည့္တည့္မွ မီးလံုးကို သူ အရင္ဆံုး ျမင္ရေလသည္။ သည့္ေနာက္ မွာေတာ့ ဧည့္ခန္းဆီမွ ထြက္ေပၚလာေနသည့္ တျဖတ္ျဖတ္ ေျခသံမ်ားကို ေသေသခ်ာခ်ာ သူ ၾကားလိုက္ရေလသည္။ အခန္း ၂ ခုလံုးမွာ မီးဖြင့္ထားသည္မို႕ ဓါတ္မီးကို သူမလိုပါ။ အိပ္ခန္းမွ သူ ထြက္လာလာခ်င္းပင္ ဧည့္ခန္းထဲမွ သူၾကားေနရေသာ ေျခသံ တျဖတ္ျဖတ္က ရုတ္တရက္ ေပ်ာက္သြား ေလေတာ့သည္။ ဧည့္ခန္းထဲတြင္ ဘာမွ် မရွိပါ။ ဧည့္ခန္းထဲတြင္ သူ ဟိုသည္ ၾကည့္ေနဆဲမွာပင္ တျဖတ္ျဖတ္ ေျခသံမ်ားက အိပ္ခန္းထဲမွ ျပန္ထြက္ေပၚလာေနသည္ကို သူ ၾကားလိုက္ရေလေတာ့သည္။ အိပ္ခန္းထဲသို႕ သူ ေျပး၀င္ၾကည့္လိုက္သည္။ ထိုအခါ ေျခသံကလည္း ျပန္ ေပ်ာက္သြားေလေတာ့သည္။ သည့္ေနာက္မေတာ့ ဧည့္ခန္းဆီမွ တျဖတ္ျဖတ္ ေျခသံကို သူ ၾကားရျပန္ပါေတာ့သည္။

ၾကိမ္းေသပါသည္။ သူ႕ကို သရဲေျခာက္ေနျပီ။ သည္အိမ္မွာ သရဲရွိေနျပီ။ - ဟင္... သရဲ မယံုတဲ့ေကာင္... အခုေတာ့ သရဲနဲ႕ ေတြ႕ေနျပီေပါ့.... - သူ႕ဘာသာ သူ ျပန္ေျပာရင္း - ဒါက တကယ္ေရာ ဟုတ္လို႕လား... စိတ္က လွည့္စားေနတာ မဟုတ္လား... - သူ ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္ေနပါေလျပီ။

အိပ္ခန္းထဲတြင္ သူ ငိုင္ေတြစဥ္းစားေနရင္း ဧည့္ခန္းထဲမွ ၾကားေနရသည့္ ေျခသံတျဖတ္ျဖတ္က ပိုျပီး က်ယ္ေလာင္ လာသည္ဟု သူ ခံစားေနရေလသည္။

ရုတ္တရက္ သူ႕ စိတ္ထဲမွာ ေပၚလာသည့္ ခံစားမႈအတိုင္း သူ႕ပါးစပ္မွ စကားလံုးတခ်ိဳ႕ ထြက္က်သြား ေလေတာ့သည္ - ေဟ့... ဒီ္မွာ... ခင္ဗ်ား ဘာလဲဆိုတာ က်ေနာ္ မသိဘူး...။ က်ေနာ္ ဒီမွာ လာေနတာကေတာ့ ကေလးေတြကို စာသင္ေပးဖို႕ပဲ...။ ခင္ဗ်ားကို ဒုကၡေပးဖို႕ ေႏွာက္ယွက္ဖို႕ မဟုတ္ဘူး...။ တျခားမွာ ေနစရာ မရွိလို႕ က်ေနာ္ ဒီမွာ လာေနတာပါ...။ ခင္ဗ်ား မၾကိဳက္ရင္ က်ေနာ္ ဒီမွာ မေနေတာ့ပါဘူး... ။ ခင္ဗ်ား အေၾကာင္းကိုလည္း က်ေနာ့္ကို ဒီကလူေတြ ေျပာျပထားပါတယ္...။ က်ေနာ္ စိတ္မေကာင္းပါဘူး...။ တခုပဲ က်ေနာ့္ကို ဒီမွာ ဆက္မေနေစခ်င္ရင္ ခင္ဗ်ားေျခသံေတြနဲ႕ က်ေနာ့္ကို ေျပာပါ...။ တကယ္လို႕ က်ေနာ့္ကို ဆက္ေနေစခ်င္တယ္ဆိုရင္ ခင္ဗ်ားေျခသံေတြကို က်ေနာ္ ထပ္မၾကားပါရေစနဲ႕ေတာ့... -

အရူးတေယာက္လို သူေျပာေနသည့္ စကားအဆံုးမွာ မည္သည့္ ေျခသံကိုမွ် သူ ထပ္မၾကားရေတာ့ပါ။ ထို အခ်ိန္ကစျပီး ထိုအိမ္တြင္ မည္သည့္ ေျခသံကိုမွ် သူ ထပ္ မၾကားရေတာ့ပါ။

Written by ေအာင္သာငယ္ @ တံခါးဖြင္.ထားတဲ့လြင္ၿပင္ - http://aungthange.blogspot.com