ႏိုင္ငံကိုတကယ္မခ်စ္လို့စြန့္ရစ္ေလေရာ့သလား

စာေရးသူ ေဒါက္တာ ေအးေအးၿမင္.

 အစိုးရသစ္ရဲ႕အၾကံေပးအဖြဲ႕က ဦး၀င္စတန္ဆက္ေအာင္ေျပာလိုက္တဲ့ပညာတတ္မ်ား ျပန္လည္ေခၚယူေရးဆိုတာေလးၾကားၿပီးကတည္းက ကၽြန္မရင္ထဲမွာေျပာခ်င္တာေလးေတြ ပလံုစီေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ကလည္း စာေခ်ာေအာင္မေရးတတ္၊ ကြန္ပ်ဴတာကလည္း ဝလံုးတန္း ဆိုေတာ့ စာ႐ိုက္ရမွာေၾကာက္တာေတြေပါင္းၿပီး လက္တြန္႔ေနမိပါတယ္။

၅-၈-၂၀၁၁ ေၾကးမံုသတင္းစာမွာပါတဲ့ ေမာင္တင္ေအး(သရက္)ရဲ႕ ႏိုင္ငံကိုစြန္႔ခြါျခင္း ေဆာင္းပါးကိုဖတ္ရေတာ့ ေျပာခ်င္စိတ္ေတြ တားမရေတာ့ပါဘူး။ တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ နဲ႔ဒီ Post ေလးတင္ၿပီးရင္ဖြင့္ခ်င္ပါတယ္။ အေျပာမတတ္လို႔ ဆဲသလိုျဖစ္ရင္လည္း ခြင့္လႊတ္ၾကပါလို႔ ေတာင္းပန္ခ်င္ပါတယ္။

ပထမဆံုးေျပာခ်င္တာကေတာ့ ကၽြန္မဟာ ႏိုင္ငံကိုစြန္႔ခြါသူထဲမွာ မပါေၾကာင္းပါ။ အခုထိ ကၽြန္မ ျမန္မာျပည္ထဲမွာဘဲ စြဲစြဲျမဲျမဲ ေနထိုင္လ်က္႐ွိပါတယ္။ ဘယ္ကိုမွလည္း ေျပာင္းေ႐ႊ႕ဘို႔ေျခလွမ္း ေနျခင္းမ႐ွိပါ။ ကၽြန္မရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြ၊ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေတြထဲမွာေတာ့ ႏိုင္ငံကိုစြန္႔ခြာသူေတြ အမ်ားႀကီး႐ွိေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မဘယ္ေတာ့မွ သူတို႔ကိုအျပစ္မျမင္၊ အျပစ္မတင္ခဲ့ပါဘူး။ သူတို႔ေတြ ႏိုင္ငံကိုမခ်စ္လို႔ စြန္႔ခြါသြားၾကတယ္လို႔လည္း ဘယ္တံုးကမွ မထင္ခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔ ဒီတိုင္းျပည္ကို ခ်စ္သေလာက္ သူတို႔လည္း ခ်စ္ႀကမွာပါ။ ေမးၾကည့္လိုက္ပါ။ အကယ္၍ သူတို႔လက္႐ွိ ေနတဲ့ တိုင္းျပည္နဲ႔ ျမန္မာျပည္ အားကစားပြဲတစ္ခုမွာ ထိပ္တိုက္ဆိုရင္ ဘယ္သူ႔ကိုႏိုင္ ေစခ်င္သလဲ လို႔။ သူတို႔ ျမန္မာလို႔ဘဲေျဖၾကမွာပါ။

ဒါဆိုသူတို႔ဘာလို႔ႏိုင္ငံကို စြန္႔ခြါသြားၾကသလဲလို႔ေမးရင္ ကၽြန္မအျမင္မွာေတာ့ သူတို႔ကို ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ့တာ၀န္႐ိွသူမ်ားက တန္ဖိုးမထားခဲ့လို႔နဲ႔ သူတို႔ရဲ႕မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြရဲ႕ေနာင္ေရးအတြက္ လံုျခံဳစိတ္ခ်ရတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုေပးခ်င္လို႔ ဆိုတဲ့အေျဖ ႏွစ္ခုကၽြန္မေတြ႕ပါတယ္။

သူတို႔ကိုႏိုင္ငံေတာ္႐ဲ့တာ၀န္႐ွိသူမ်ားက တန္ဖိုးမထားလို႔ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း ကၽြန္မကိုယ္ေတြ႕ေတြနဲ႔ ႐ွင္းျပပါမယ္။ ကၽြန္မတို႔ဘြဲ႕ရတဲ့ေခတ္က အစိုးရဝန္ထမ္း အလုပ္ရဘို႔ အလြန္ခက္ပါတယ္။ ဝန္ထမ္းေ႐ြးခ်ယ္ေလ့က်င့္ ေရး စာေမးပြဲကို ေရးေျဖ၊ ႏႈတ္ေျဖ စစ္ေဆးၿပီး ေအာင္မွ သတ္မွတ္ဦးေရဘဲ ခန္႔ထားတဲ့စနစ္ပါ။ ဆရာဝန္ေတြ အတြက္ေတာ့ ဝန္ထမ္းလုပ္သက္ ၂ ႏွစ္႐ွိမွ ဘြဲ႕လြန္ေျဖခြင့္ေပးတဲ့ေခတ္ပါ။

ကၽြန္မဟာ ငယ္ငယ္ကတည္းက ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ ဦးခ်စ္ေမာင္ရဲ႕ “သူ” ၊ေဒါက္တာထြန္းေ႐ႊရဲ႕ “သက္ေဝေမေက်ာ့”၊ ေဒါက္တာေမာင္သင္ရဲ႕“ကိုယ္ေတြ႕ဝတၳဳတိုမ်ား” နဲ႔ႀကီးခဲ့ရေတာ့ အဲဒီဝတၳဳေတြထဲ ကလို ေစတနာဆရာဝန္ ျဖစ္ခ်ုင္ခဲ့သူပါ။ ငယ္ငယ္ကေ႐ႊေသြးထဲမွာ ဖတ္ခဲ့ရတဲ့ ကယားျပည္နယ္က ဆရာဝန္မေလး သူလက္ထပ္တဲ့ေန႔မွာ ဧည့္ခံပြဲက်င္းပေနရင္းထားခဲ့ျပီး မီးမဖြားႏိုင္တဲ့ လူနာကို ေဆးသြားကုေပးလို႔ ေယာကၡမေလာင္းက မဂၤလာပြဲဖ်က္ပစ္တာေတြ၊ သူေသေတာ့ ေဆးခန္းက “အထက္သို႔”ဆိုတဲ့ လမ္းညႊန္ဆိုင္းဘုတ္ေလးကို ကယားလူမ်ဳိးေတြက အုတ္ဂူေလးမွာတပ္ေပးတာေတြဖတ္ရင္း မ်က္ရည္ က်မတတ္ အားက်မိခဲ့ရသူပါ။ ေျပာရရင္ေတာ့ ႏိုင္ငံ့ဝန္ထမ္း ဆရာဝန္လုပ္ဖို႔ စိတ္အားထက္သန္ခဲ့သူ လို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။

ကၽြန္မတို႔ေ႐ွ႕အတန္းကအကိုအမေတြ ေအာင္ၿပီးေသာ္လည္း ဝန္ထမ္းေ႐ြးခ်ယ္ေလ့က်င့္ေရးက စာေမးပြဲမက်င္းပေပးလို႔ ဆမ လက္မွတ္ကိုင္ၿပီးေစာင့္ေနၾကတာ ၄-၅ ႏွစ္ထက္ မနည္းေတာ့ပါဘူး။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ကၽြန္မတို႔ ေအာင္တဲ့ႏွစ္မွာ (ကၽြန္မတို႔အတန္းက လူႀကီးသားသမီးေတြမ်ားတယ္) စာေမးပြဲေခၚၿပီဆိုေတာ့ အရမ္းေပ်ာ္ရပါတယ္။

အဂၤလိပ္စာနဲ႔ဗဟုသုတ စာေမးပြဲ ႏွစ္ဘာသာအတြက္လည္း ေလ့လာရပါတယ္။ က်ဴ႐ွင္က နယ္မွာေနတာလည္းျဖစ္၊ တစ္သက္လံုး က်ဴ႐ွင္မတက္ခဲ့ဘူးေတာ့ ဒါအတြက္နဲ႔ေတာ့ မတက္ေတာ့ပါ ဘူး။ ေန႔စဥ္ ဖတ္ေနက်သတင္းစာေတြလည္း ညက္ညက္ေက်ေအာင္ဖတ္မွတ္တာေပါ့။ ေရးေျဖက ေတာ့ လြယ္လြယ္ကူကူဘဲ ေအာင္ပါတယ္။

ႏႈတ္ေျဖအတြက္အမ်ားေျပာသလို ျမန္မာဆန္ဆန္ေလးဝတ္၊ ႐ို႐ိုက်ဳိးက်ဳိးေလးနဲ့ Interview ခန္းထဲဝင္၊ ဝန္ထမ္းေ႐ြးခ်ယ္ေရးက လူႀကီးေတြ ၅ ေယာက္ဝိုင္းၿပီးေမးၾကသမွ် ကၽြန္မ အထင္ ၈၀ – ၉၀ % ေလာက္ကၽြန္မေျဖႏိုင္မယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ နာရီဝက္ေလာက္ၾကာေအာင္ေမးၿပီး တဲ့အခါ တစ္ေယာက္က သမီးအသက္ဘယ္ေလာက္႐ွိၿပီလဲတဲ့။ ကၽြန္မက ၂၄ ႏွစ္လို႔ေျဖပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ေအာ္ငယ္ပါေသးတယ္တဲ့။ ကၽြန္မသိလိုက္ပါၿပီ။ ကၽြန္မကိုမေ႐ြးေတာ့ဘူးလို႔။ ေျပာဘို႔ေမ့ က်န္သြားတယ္ ေက်ာင္းမွာလည္း ကၽြန္မကအမွတ္ေတြသိပ္မဆိုးတဲ့အထဲမွာပါပါတယ္။ အရည္အခ်င္း ကိုမေရြးဘဲ ငယ္ေသးလို႔မေခၚခ်င္ရင္လည္း အစကတည္းက အသက္ကို ျမႇင့္ၿပီးကန္႔သတ္ပါလား။ ျပန္အထြက္မွာ အသိတစ္ေယာက္နဲ႔တိုးေတာ့ ေစာေစာကမွႀကိဳမေျပာဘဲ။ Plaster ႐ွာေပးလို႔ရတယ္တဲ့ ေလ။ ကၽြန္မအရည္အခ်င္းမ႐ွိဘဲ Plaster နဲ႔မွရမယ့္အလုပ္ကို ကၽြန္မလည္းမလိုခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ႏွစ္ေတြမွာ စာေမးပြဲေခၚေတာ့ စာေတာင္မဖတ္ေတာ့ဘဲ သြားေျဖပါတယ္။ ေရးေျဖကေတာ့ ေအာင္တာပါဘဲ။ ႏႈတ္ေျဖကေတာ့ စိတ္နာလို႔ သြားကိုမေျဖေတာ့ပါဘူး။ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ တကယ္ တိုင္းျပည္အတြက္လုပ္ေပးမယ့္ ဝန္ထမ္းေကာင္းတစ္ေယာက္ကို သူတို႔လႊင့္ပစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။

ေနာက္ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကေတာ့ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းပါ။ သူကစာသိပ္ေတာ္ပါတယ္။ လူရည္ခၽြန္ ေျခာက္ထပ္ကြမ္းပါ။ ေက်ာင္းမွာ Roll No: (2) ပါ။ စာေမးပြဲတိုင္း ဂုဏ္ထူးနဲ႔ေအာင္သူပါ။ ဘြဲ႕ရၿပီးေတာ့ ေဆးသုေတသနက အလုပ္ေခၚတာ သူသြားေလွ်ာက္ပါတယ္။ သူ႔မိဘေတြရဲ႕ လုပ္ငန္းေမးၿပီး၊ အဲဒီအလုပ္ဘဲ ျပန္လုပ္ပါလားလို႔ ေျပာခံခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီကတည္းက သူျပည္ပထြက္ သြားတာ အခု အထူးကုႀကီးအျဖစ္ ျပည္ပမွာ အေျခခ်ေနပါၿပီ။ ေတာ္တဲ့သူက ဘယ္ေရာက္ေရာက္ စင္ေတာ္က ေကာက္သြားမွာပါ။ တိုင္းျပည္ကေတာ့ နစ္နာခဲ့ပါၿပီ။

88 အေရးအခင္းအၿပီးမွာ ျပည္ပထြက္ဖို႔လည္းလြယ္သြားေတာ့ ကၽြန္မတို႔အတန္းက ဝန္ထမ္းအလုပ္မရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြေရာ၊ဆရာေတြ၊ေနာင္ေတာ္အမေတာ္ေတြေရာ ႏိုင္ငံအသီးသီးကို ထြက္ၾကပါတယ္။ သူတို႔ လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႔ တိုင္းတစ္ပါးမွာ အေျခခ်ႏိုင္ၾကတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဓါတ္ဆီဆိုင္ဝန္ထမ္း၊ အိုက္တိုး ပေဂးဆံ၊ Waiter ၊ ဓါတ္ခြဲခန္းအကူ စသည္ျဖင့္ ကိုယ့္ပညာအရည္အခ်င္းထက္နိ္မ့္က်တဲ့ အလုပ္ေတြ ပင္ပင္ပန္းပန္းလုပ္ၿပီး ဝင္ေငြ႐ွာ၊ တစ္ဖက္ကလည္း ေက်ာင္းတက္ၾကရပါတယ္။ သက္ေတာင့္ သက္သာနဲ႔ မူလအသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းအတိုင္းရတဲ့သူ အနည္းအက်ဥ္း ႐ွိႏိုင္ေပမယ့္ အမ်ားစုကေတာ့ ႐ုန္းကန္လႈပ္႐ွားၿပီးမွ ဆရာဝန္အျဖစ္နဲ႔ဘဲ အသက္ေမြးႏိုင္တဲ့သူလည္း႐ွိ၊ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ လိုင္းေျပာင္းၿပီး Sushi ဆိုင္ဖြင့္တာမ်ဳိး၊ အျခားအသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းလိုင္းကို ေျပာင္းလိုက္ၾကတဲ့သူ ေတြလည္း႐ွိပါတယ္။
ဒီလိုဆို အစိုးရဝန္ထမ္းအလုပ္မရလည္း G.P လုပ္ၿပီး အဆင္ေျပေနတဲ့ သူေတြအမ်ားႀကီးပါ၊ ျပည္ပထြက္စရာ မလိုပါဘူးလို႔ ေမးစရာ႐ွိပါတယ္။ ကၽြန္မအေတြ႕အၾကံဳပဲေျပာပါမယ္။ ကၽြန္မကနယ္ၿမိဳ႕ ေလးမွာ G.P 5 ႏွစ္လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ မိဘပိုင္အိမ္မွာ မိဘကရင္းေပးတဲ့ ေငြငါးေသာင္းနဲ႔ ေဆးခန္းပရိေဘာဂေတြလုပ္၊ ေဆးေတြဝယ္ၿပီးေတာ့ ေဆးခန္းဖြင့္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က တ႐ုပ္ကလာတဲ့ ထိုးေဆး စားေဆး ေတြက B.P.I ထက္ ေဈ းသက္သာၿပီး Effective လည္းျဖစ္ပါတယ္။ ထိုးေဆးတစ္လံုးကို တစ္က်ပ္ ပတ္ဝန္းက်င္၊ ပါရာစီတေမာ တစ္လံုးကို ၁၀ ျပား၊ Ampicillin တစ္လံုးကို တစ္မတ္ေလာက္ က်တဲ့ေခတ္ပါ။ အဲဒီအခ်ိန္က အသားေဆးတစ္လံုးထိုးေပးၿပီး တစ္ရက္စာေဆးေပးရင္(ကၽြန္မက ေဆး ကို စာအုပ္ထဲကအတိုင္း Dose အျပည့္ဘဲေပးပါတယ္) ေဆးဖိုး သံုးက်ပ္ေလာက္က်ပါတယ္။ ကၽြန္မ လူနာဆီက ငါးက်ပ္ယူတယ္။ ေတာကလူနာဆိုရင္ သူထပ္မလာႏိုင္မွာစိုးလို႔ Antibiotics ကို ငါးရက္စာ တစ္ခါတည္း ေပးလိုက္ရတယ္။ ဆင္းရဲတဲ့လူနာဆိုရင္ ေဆးဖိုးမယူတဲ့အျပင္ ဝမ္းေလွ်ာေနရင္ ဓာတ္ဆား ရည္ပါေဖ်ာ္တိုက္လိုက္ရတယ္။ အာဟာရမျပည့္တဲ့ ကေလးေတြဆိုရင္ မုန္႔ပါဝယ္ေပးလိုက္ရတယ္။ တစ္ခါသံုးေဆးထိုးအပ္ေတြမေပၚေသးေတာ့ Syringe နဲ႔ Needle ေတြကို အနည္းဆံုး မိနစ္ ၂၀ ၾကာ ေအာင္ ျပဳတ္ၿပီးမွ ေဆးထိုးတယ္။ မီးမလာတဲ့ေန႔ေတြမွာ ကၽြန္မရဲ႕လူနာေတြဟာ မီးေသြးမီးဖိုေလးကို ကူၿပီး မီးေမႊးေပးၾကရတယ္။ လူနာ႐ွင္းသြားၿပီးခ်ိန္ Syringe နဲ႔ Needle ျပဳတ္တဲ့အိုးေလး ေမ့ထားမိလို႔ တးူျခစ္ၿပီး လႊင့္ပစ္ရေပါင္းလည္း မနည္းဘူး။ အဲဒီလို မိဘလုပ္စာ ထိုင္စား၊ မိဘဆင္တဲ့ အဝတ္ ဝတ္ၿပီး ၅ ႏွစ္ေလာက္ ေဆးခန္းဖြင့္လိုက္တာ ကၽြန္မလက္ထဲ ေဆးခန္းထဲက ေဆးေတြနဲ႔ ေငြ ငါးေသာင္းဘဲ စုမိတယ္။ ကၽြန္မ မိဘကလည္း ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ တင္ေကၽြးထားလို႔ေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္ ကၽြန္မအေဖ ကလည္း အသက္ႀကီး ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္လည္းမ႐ွိေတာ့ အေဖ့စီးပြားေရးလုပ္ငန္းကို ကၽြန္မတာဝန္ယူ လိုက္ရတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ေဆးခန္းေလးပိတ္လိုက္ခ်ိန္မွာ လူနာေတြလာေမးရင္ ေဆးခန္းနဲ႔တဲြလ်က္ ပြဲ႐ံု စားပြဲေနာက္မွာ ကၽြန္မပုန္းေနရတယ္။ မ်က္ႏွာပူလို႔ ။ ခုထိလည္း ကၽြန္ရဲ႕ေတာကလူနာေတြ ကၽြန္မကို ေတြ႕ရင္ ဝမ္းသာအားရ ႏႈတ္ဆက္ၾကတုန္းပါဘဲ။ ကၽြန္မကေတာ့ ဒီ Profession မွာ ကၽြန္မဆက္လက္ မရပ္တည္ႏိုင္ခဲ့တာကို ခုထိ လိပ္ျပာမလံုႏိုင္ေသးပါဘူး။

G.P နဲ႕ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ ဆရာဝန္ေတြ အမ်ားႀကီးပါဘဲ။ ဒါေပမယ့္ မိဘေဆြမ်ဳိးေတြရဲ႕ ေထာက္ပံ့ ကူညီမႈ မပါရင္ ေစတနာ ဆရာဝန္မလုပ္ႏိုင္ပါဘူး။ အစိုးရဝန္ထမ္းအျဖစ္ဆိုရင္ေတာ့ သူ႔ရဲ႕ေစတနာေတြ ျပည္သူအေပၚ ပိုၿပီးထင္ဟပ္ႏိုင္မွာပါ။

အခုျပည္ပေရာက္ေနတဲ့ ဆရာတစ္ေယာက္အေၾကာင္းလည္းေျပာ ျပခ်င္ပါေသးတယ္။ 88 မတိုင္မီက အျဖစ္ပါ။ M.Sc ေအာင္ၿပီး M.R.C.P ဝင္ခြင့္ကို အႀကိမ္ႀကိမ္ေျဖပါ တယ္။ တစ္ႏွစ္ၿပီးတစ္ႏွစ္ ေနာက္ဆံုးဆန္ကာတင္မွာ သူက်န္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးတစ္ႏွစ္ Viva ေျဖၿပီး ေတာ့ ဆရာမႀကီး ကိုယ္တိုင္က ေမာင္——– ရယ္ ဒီႏွစ္မင္းပါမွာ ေသခ်ာျပီလို႔ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဒါလည္း သူျပဳတ္ က်န္ခဲ့တာပါဘဲ။ ဆရာကစာေတာ္ေပမယ့္ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံမွ မေကာင္းခဲ့တာကိုး။ အဲဒီေတာ့ ထြက္ခြင့္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဆရာထြက္သြားပါတယ္။ ဆံုး႐ံႈးမႈတစ္ခုပါဘဲ။
မၾကာေသးခင္က House Surgeon ေလးေတြ လစာ ၁၂၀၀ က်ပ္ကေန ၅၅၀၀၀ က်ပ္ ကို တိုးေပးလိုက္တယ္ဆိုလို႔ မုဒိတာပြားရပါတယ္။ အခုအျပင္မွာ စာမတတ္တဲ့ စည္ပင္ဝန္ထမ္းက တစ္ေန႔ ၁၅၀၀ က်ပ္ ရပါတယ္။ ၈ တန္းေလာက္တတ္တဲ့ အထည္ခ်ဳပ္သမေလးေတြ(ခ်ည္ေမႊးညႇပ္ေလးေတြ) ေအာက္ထစ္ တစ္လကို ၅၀၀၀၀ က်ပ္ ရပါတယ္။ House Surgeon ဘဝ သိပ္ပင္ပန္းပါတယ္။ မိဘလုပ္ စာ စားေနလို႔သာ ဒီလိုလုပ္ေနႏိုင္ၾကတာပါ။

ဒီလိုဆုိရင္ ဘြဲ႕လြန္ေတြရၿပီးမွ ထြက္သြားတဲ့သူေတြ ဘယ္လိုေၾကာင့္လဲလို႔ေမးစရာ႐ွိပါတယ္။ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္း M.R.C.P ယူၿပီး ျပန္လာခါစမွာ Ward တိုင္းမွာ Defibrillator ေခၚတဲ့ ႏွလံုးႏိႈးစက္ ထားေပးသင့္တဲ့အေၾကာင္း ( ႏိုင္ငံျခားမွာ ဆရာဝန္မဟုတ္တဲ့ သူေတာင္တတ္ရပါတယ္) အၾကံေပးေတာ့ သူအဆူခံလိုက္ရပါတယ္။ ဒီေနာက္ပိုင္းေတာ့ သူလည္း ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္အလိုက္သင့္ ေနသြားရပါတယ္။

M.Sc ေအာင္ထားတဲ့ အမတစ္ေယာက္ကေတာ့ သူ႔အမ်ဳိးသားကလဲ ဝန္ထမ္းပါ၊ကေလးေတြ ငယ္စဥ္မွာေတာ့ အမနဲ႔ကေလးေတြက တစ္ၿမိဳ႕၊ သူ႔အမ်ဳိးသားကတစ္ၿမိဳ႕နဲ႔ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ႏိုင္ငံ့ဝန္ထမ္း လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ သမီးေလးေတြ ကိုးတန္းဆယ္တန္းမွာ ေက်ာင္းေကာင္းတဲ့ ၿမိဳ႕ၾကီးမွာလည္းထားခ်င္႐ွာ တာေပါ့။ အဲဒိီအခ်ိန္ ဒီဆရာဝန္မကို ပိုေသးတဲ့ၿမိဳ႕ေလးကို Transfer ထြက္လာပါတယ္။ သူလည္း ေစလႊတ္ရာသြားရင္း သူ႕အမ်ဳိးသားတာဝန္က်ရာတိုင္းၿမိဳ႕ႀကီးတစ္ၿမိဳ႕(ရန္ကုန္၊ မႏ ၱေလးမဟုတ္ဘူးေနာ္) ကို ေ႐ႊ႕ေပးဘို႔ အသနားခံတာ၊ စာသင္ႏွစ္ ႏွစ္ဝက္သာက်ဳိးသြားေရာ ေျပာင္းမေပးပါဘူး။ ဒါနဲ႔သူလည္း ကေလးေတြ ေ႐ွ႕ေရးအတြက္ Absconded အလုပ္က ထြက္ေျပးလိုက္ရပါေတာ့တယ္။ အဲဒီအတြက္ ျပစ္ဒဏ္က (၁၅ ႏွစ္ေလာက္ႏိုင္ငံ့တာဝန္ထမ္းခဲ့သူပါ) ဆမ ၅ ႏွစ္ ပိတ္ခံရပါတယ္။ ဆမ မ႐ွိတဲ့ ဆရာဝန္ဟာ စိတ္ထဲ မလံုျခံဳပါဘူး။ ကိုယ္ပိုင္ေဆးခန္းလည္း မဖြင့္ရဲ၊ ပုဂၢလိကေဆး႐ံုေတြမွာလည္း ကိုယ့္နာမည္နဲ႔ မလုပ္ရဲပါဘူး။

အဲဒီလိုဘဲ သားသမီးေ႐ွ႕ေရးကိုၾကည္႕ၿပီး ဒီႏိုင္ငံကိုစြန္႔ခြါရတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီးပါဘဲ။ နယ္မွာ ေနတံုးက ကၽြန္မတူေလးရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္႐ွိတယ္။ ေမာင္ေမာင္ဆိုတဲ့ ကေလးေလးဟာ သူ႔အေဖက သြားဆရာဝန္၊ အေမက ဆရာဝန္ပါ။ ဆိုလိုတာက Gene ကိုက ဥာဏ္ရည္ျမင့္ပါတယ္။ အဲဒီကေလးဟာ သိပ္ေတာ္ပါတယ္။ genius ကေလးပါဘဲ။ သူငယ္တန္းေတာင္မတက္ရေသးခင္ ကာတြန္းေတြကို သြက္သြက္ႀကီးဖတ္ႏို္င္ေနပါၿပီ။ ေနာက္တစ္ေယာက္က ေအာင္ေအာင္ဆိုပါေတာ့။ သူ႔မိဘက ဆယ္တန္းေတာင္မေအာင္တဲ့ ကုန္သည္ေတြပါ။ ခ်မ္းသာပါတယ္။ သူ႔ဥာဏ္ရည္က သာမာန္ ပါဘဲ။ သူငယ္တန္းကေန စတုတၳတန္းထိ စာေမးပြဲတိုင္းမွာ ေမာင္ေမာင္က အျမဲပထမပါ။ ေအာင္ေအာင္က အဆင့္ ၅ ေလာက္မွာ႐ွိပါတယ္။ မူလတန္းေက်ာင္းကေန အထက္တန္းေက်ာင္းေျပာင္းၿပီးေတာ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေမးလိုက္ရင္ ေအာင္ေအာင္က ပထမအျမဲရသြားတယ္။ ေမာင္ေမာင္ ေလးကအဆင့္ ၃ ေလာက္ေရာက္သြားတယ္။ ကေလးက အဲဒီအတြက္ မ်က္ႏွာမေကာင္း႐ွာပါဘူး။ ေသခ်ာေမးၾကည့္ ေတာ့မွ ေအာင္ေအာင့္အေမက ေအာင္ေအာင့္ကို အတန္းပိုင္ဆရာမအိမ္မွာ ညအိပ္က်ဴ႐ွငထားေပးလိုက္ပါတယ္။ ဖိဖိစီးစီး သင္ေပးလို႔ေတာ္လာတယ္လို႔ေျပာႏိုင္ေပမယ့္ ေမာင္ေမာင္ ေလးခမ်ာ မွာသူေျဖတာေတြ ဘယ္လိုမွန္မွန္ ရသင့္တဲ့အမွတ္မရလို႔ စိတ္ဓာတ္ေတြက်လာပါတယ္။ အဲဒါကို သူ႔မိဘေတြ မခံစားႏိုင္ၾကပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္ သူ႔အေဖရဲ႕ မိတ္ေဆြက ျပည္ပကသြားေဆးခန္းမွာ အကူ လိုတယ္ဆိုေတာ့ အဲဒီသြားဆရာဝန္ဟာ ေဆးခန္းအကူအျဖစ္နဲ႔ ထြက္သြားပါေတာ့တယ္။ မၾကာခင္ ဆရာဝန္မနဲ႔ သူ႔ကေလးေတြပါ လိုက္သြားပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ကၽြန္မတို႔တိုင္းျပည္ဟာ သြားဆရာဝန္ တစ္ေယာက္၊ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ သာမက အနာဂတ္ရဲ႕လူေတာ္ေလးေတြပါ ဆံုး႐ံႈးသြားရပါတယ္။
ဒီလိုသားသမီးေ႐ွ႕ေရးဦးစားေပးၿပီးထြက္သြားၾကေပမယ့္ သူတို႔ေတြ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ သိပ္ေပ်ာ္ ေနၾကတယ္လို႔ မစြပ္စြဲလိုက္ၾကပါနဲ႔။ မၾကာေသးခင္က ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕အေဖဆံုးသြား တယ္။ သူငယ္ခ်င္းကျပည္ပမွာ။ သူ႔အေဖ ျပည္တြင္းမွာ နာမက်န္းျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ ျပန္လာလို႔လည္း မရေတာ့ စိတ္ထဲမွာ မခ်င့္မရဲခံစားေနရ႐ွာပါတယ္။ မိဘအေပၚ တာဝန္မေၾကဘူးလို႔ ဝမ္းနည္းေန႐ွာ တယ္။ ကၽြန္မတို႔ ဘယ္လိုေဖ်ာင့္ဖ်ေပမယ့္ တစ္သက္လံုး ဒီအတြက္ကို Guilty အျပစ္႐ွိသလို ခံစား သြားရ႐ွာပါေတာ့မယ္။ ဘယ္သူမဆို ကိုယ့္မိဘ ေဆြမ်ဳိးအသိုင္းအဝိုင္းထဲမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ ေနခ်င္ၾက မွာပါ။ ကိုယ့္ေရေျမမွာ ကိုယ့္စကားကို သြက္သြက္ေျပာၿပီး ေနခ်င္ၾကမွာပါ။

လူဆိုတာေရၾကည္ရာ ၊ ျမက္ႏုရာ ရွာတတ္တာ ကမာၻဦးအစထဲကပါ။ က်ြန္မတို႔ တုိင္းျပည္သာ ေရၾကည္ေအာင္၊ ျမက္ႏုေအာင္ မွ်တတဲ့အေျခအေနေတြ ဖန္တီးေပးႏုိင္ရင္ ဒီလုိတုိိင္းျပည္ကုိ စြန္႔ခြာရတဲ့ အျဖစ္ေတြ ျဖစ္လာမယ္မထင္ပါဘူး ။

ကၽြန္မကကၽြမ္းက်င္ရာ ဆရာဝန္ေတြအေနနဲ႔ေျပာရေပမယ့္ ဒီလိုအျဖစ္ေတြ အင္ဂ်င္နီယာေလာ က၊ စီပြားေရးပညာ႐ွင္ေလာက၊ ကြန္ပ်ဴတာပညာ႐ွင္ေလာက စသည္ျဖင့္ အမ်ားႀကီးဘဲေနမွာပါ။
က်ြန္မတို့မွာ
MRT,Sky Train,Subway ဆိုတာေတြ မ႐ွိရင္ေနပါေစ စစ္က်န္Busေတြ စီးေနရလည္း ေနႏိုင္ပါတယ္။
Charles & Keith မစီးရလည္း ကတၱီပါ ပံုေတာ္ဖိနပ္နဲ့ ေက်နပ္ပါမယ္။
Chocolate နဲ့ Pistachio မစားရလည္း ဘိန္းမုန့္ နဲ့ ေကာက္ညွင္းေပါင္းစားျပီး ဗိုက္၀ႏိုင္ပါတယ္။
Ashworth ,Victoria Secret ဆိုတာေတြ မ၀တ္ရလည္းေယာလံုခ်ည္၊ကခ်င္လံုခ်ည္၊႐ွမ္းအက်ီၤေလးေတြ ၀တ္ျပီးလွတယ္လို႕ခံယူပါမယ္၊
ATM card,Credit cardေတြမ႐ွိလည္း ပိုက္ဆံ ႏြမ္းႏြမ္းေလးေတြကို ဆာလာအိတ္ေတြနဲ့ ထမ္းျပီး အလုပ္လုပ္ပါမယ္။
Internet connection ေႏွးေနလည္းစိတ္႐ွည္႐ွည္နဲ့ ေစာင့္ဖတ္ပါမယ္။
ေပါက္ျပဲေနတဲ့ လမ္းေတြဖာမေပးရင္ေနပါေစ ခ်ိဳင့္ခြက္ေတြ ၾကည့္ေ႐ွာင္ပါမယ္။

လံုေလာက္တဲ့က်န္းမာေရးေစာင့္ေ႐ွာက္မွဳ ၊ ေကာင္းမြန္မ်ွတတဲ့ ပညာေရးစံနစ္ ၊မိမိအရည္အခ်င္းလိုက္ခံစားခြင့္ ဆိုတာေတြ႐ွိရင္ ကိုယ့္ရဲ့မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြအတြက္ စိုးရိမ္စရာမလိုဘဲ
ဒီေျမဒီေရဒီႏိုင္ငံေတာ္ကို တတ္ခဲ့တဲ့ပညာေတြနဲ့ အလုပ္အေက်ြးျပဳမယ့္သူေတြေပါမ်ားလာမွာပါ။

တ႐ုတ္ျပည္ တခါးဖြင့္ဝါဒ က်င့္သံုးေတာ့ ႏိုင္ငံရပ္ျခားေရာက္ေနတဲ့ Oversea Chinese ေတြကို လႈိက္လႈိက္လဲွလဲွ ဖိတ္ေခၚပါတယ္။ သူတို႔ ႏိုင္ငံျခားမွာ ရေနတဲ့ လစာ၊ အခြင့္အေရးေတြထက္မနည္း ရေစမယ္လို႔ ဖိတ္လိုက္တာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ျပန္လာၾကပါတယ္။ ကၽြန္မသိသေလာက္ တ႐ုတ္ျပည္ရဲ႕ ပထမဆံုး အဏုျမဴဗံုးထြင္တဲ့သူဟာ အေမရိကားကျပန္လာတဲ့သူလို႔ မွတ္ဘူးပါတယ္။
အခု ကၽြန္မတို႔ တိုင္းျပည္မွာ မၾကာခဏ ၾကားေနရတဲ့ လူနာနဲ႔ ဆရာဝန္ၾကား ျပႆနာေတြဟာ ကၽြမ္းက်င္ဆရာဝန္ မလံုေလာက္မႈ ကေနစၿပီးျဖစ္လာတာပါ။ အထးူကုဦးေရနဲ႔ လူနာဦးေရဟာ မမွ်တ ေတာ့ပါဘူး။ လူနာေတြကလည္း ကိုယ့္ေဝဒနာကို အေတာ္ဆံုး၊ နာမည္အႀကီးဆံုးနဲ႔မွ ေရြးျပခ်င္တာ အျပစ္ဆိုလို႔မရပါဘူး။ ဆရာဝန္ႀကီးေတြခမ်ာ မနက္႐ံုးခ်ိန္မွာ ေဆး႐ံုတာဝန္ထမ္းရတယ္။ ညေန ေဆး႐ံုကျပန္ေတာ့ တန္းစီေနတဲ့ ေဆးခန္းက လူနာေတြကို ၾကည့္ရတယ္။ ၿပီးရင္ ပုဂၢလိက ေဆး႐ံု အတြင္းလူနာေတြကို ၾကည့္ရတယ္။ တခါတေလ လူနာၾကည့္ခ်ိန္ဟာ ညသန္းေခါင္ျဖစ္လို႔ လူနာေရာ လူနာ႐ွင္ပါ အိပ္ေမာက်ေနတာကို ႏႈိးၿပီးၾကည့္ရတာမ်ဳိးလည္း ၾကားေနက်ပါ။ ဆရာဝန္ႀကီးမွာလည္း လူနာၾကည့္ရင္း ပင္ပန္းလြန္းလို႔ ေျပာတာေတြ နားထဲမဝင္ဘဲ ငိုက္ေနတယ္ဆိုတာလည္း ၾကားဖူးၾက မွာပါ။ ဒီလိုအခါမွာ အမွားအယြင္းေတြဆိုတာ ေပၚလာေတာ့တာပါဘဲ။ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလို ဆရာဝန္ လူနာ အခ်ဳိးမမွ်တရလဲ။ ကၽြန္မတို႔ တိုင္းျပည္က လူေတာ္ေတြကို ကၽြန္မတို႔ ျပည္သူျပည္သားေတြ ဘာေၾကာင့္ အသံုးခ်ခြင့္မရတာလဲ။ ဆရာဝန္ေတြကလည္း ျပည္ပထြက္အလုပ္လုပ္တယ္။ လူနာေတြကလည္း ျပည္ပ ထြက္ ေဆးကုခံတယ္။ ျမန္မာဆရာဝန္ကို ျပည္ပကေတာင္ လက္ခံ အသံုးျပဳေသးတာ ျပည္တြင္းက ဘာလို႔ မသံုးခ်င္ရမွာလဲ။ ေတာလက္ေက်း႐ြာေတြမွာလည္း လိုအပ္ေနဆဲ၊ ၿမိဳ႕ႀကီး ျပႀကီးေတြမွာ လည္းလိုအပ္ေနဆဲပါ။ အသစ္အသစ္ေတြ ေမြးထုတ္တာထက္ ကၽြမ္းက်င္ၿပီးသူမ်ား ျပန္လာရင္ ပိုမေကာင္းေပဘူးလား။

ၿမန္မာႏိုင္ငံသားေတြအတြက္ လူမ်ိဳးလူတန္းစားမေရြးကိုေစာင့္ေရွာက္လြွမ္းၿခံဳမွုၿပဳႏိုင္တဲ့ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မွုစနစ္ၾကီးတခုကို စနစ္တက် အေကာင္အထည္ေဖၚဘို့လိုေနပါၿပီ။
ဒီအတြက္ ႏိုင္ငံတကာမွာ Healthcare System management ပါရဂူဘြဲံရသူေတြ ကၿမန္မာ နိုင္ငံကိုၿပန္အက်ိဳးၿပဳၾကဘို့ ဆႏၵေတြ အလ်ံပယ္ရွိေနေၾကာင္းလည္း ၾကားေနရပါတယ္။

 ကၽြန္မအျမင္မွာေတာ့ ႏိုင္ငံကို စြန္႔ခြါသူေတြဟာ Salmon ငါးေတြနဲ႔တူပါတယ္။ Salmon ငါးေတြ ဟာ ပင္လယ္ထဲက ေရငန္ငါးေတြပါ။ သူတို႔ဓေလ့က ျမစ္ညာထိဆန္တက္ၿပီး ဥခ်ၾကပါတယ္။ အဲဒီမွာ အေကာင္ေပါက္မွ ပင္လယ္ကိုျပန္စုန္ဆင္းလာၾကပါတယ္။
ကၽြန္မတို႔ ဆရာေတြ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ေရေျမရာသီဥတု အဆင္ေျပမယ့္ ျမစ္ညာနဲ႔ တူတဲ့ ႏိုင္ငံရပ္ျခားေတြကို ႐ုန္းကန္လႈပ္႐ွား ဆန္တက္သြားတယ္လို႔ ျမင္ပါတယ္။ Salmon ငါးေတြ ၾကင္ေဖာ္နဲ႔တကြ သားသမီးေတြနဲ႔ မိခင္ပင္လယ္ဆီ ျပန္လာတာကို ငါ့ကိုပစ္သြားရေကာင္းလားလို႔ အျပစ္ တင္မေစာေနၾကပါနဲ႔ေတာ့။ သူ႔သဘာဝပါဘဲ။
ျပန္ခ်ိန္သင့္လို႔ ျပန္လာၾကတဲ့သူေတြကို လမ္းကေန အတားအဆီးပိုက္ကြန္ေတြနဲ႔လည္း မဖမ္း သင့္ပါဘူး။ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ လက္ကမ္းလို႔ ႀကိဳသင့္ပါတယ္လို႔ဘဲ ေျပာခ်င္ပါတယ္။

က်ြန္မရဲ့ေပါက္ကြဲသံစဥ္ေလးကို သည္းခံဖတ္႐ွဳေပးတာေက်းဇူးပါ၊ေတးေရးေတးဆို ခင္၀မ္းရဲ့သီခ်င္းေတြထဲက က်ြန္မႏွစ္သက္မိတဲ့ ဆယ္လမြန္ငါးတို့အျပန္ သီခ်င္းထဲကလိုဘဲ oversea burmese ေတြ အမိျမန္မာျပည္ကို ျပန္လာျပီး ျပန္လည္တည္ေထာင္ေရးမွာ တစ္တပ္တစ္အားပါ၀င္ႏိုင္မယ့္ အိပ္မက္ေလးေတြ မက္ရင္း ဒီသီခ်င္းစာသားေလးလက္ေဆာင္ေပးခဲ့ပါရေစ၊
“ေရလႊာလဲခင္းျပန္႔ ၾကည္လင္ေစ
မုိးဦးလဲလွပသာယာေစ
ဘ၀ေစရာတာ၀န္ ေက်ပြန္ေဆာင္ရြက္ခဲ့သူတုိ႔
ေရစုန္ကုိဆန္ကာ ျပန္ခဲ႔ျပီ
(မုိးဦးေရဆန္ မုိးဦးေရဆန္ ဆယ္လမြန္ငါးတုိ႔ အျပန္ …………..
ဆယ္လမြန္ငါးတုိ႔ အျပန္ ………….. ဆယ္လမြန္ငါးတုိ႔ အျပန္ …………..
အျပန္အျပန္ အျပန္ ဆယ္လမြန္ငါးတုိ႔ ……………အျပန္ …………..)

ျပန္ခ်ိန္လည္းဆုံးျဖတ္ခုိင္မာေစ
ရာသီလဲတြက္ခ်က္မွန္ကန္ေစ
စိတ္တူရာခုိ၀င္ ျပည္႔စုံခ်ိန္ျပန္ခဲ႔မယ္တဲ႔
ငယ္ရြယ္စဥ္ရွာေဖြစြန္႔ခဲ႔ျပီ……………
(မုိးဦးေရဆန္ မုိးဦးေရဆန္ ဆယ္လမြန္ငါးတုိ႔ အျပန္ …………..
ဆယ္လမြန္ငါးတုိ႔ အျပန္ ………….. ဆယ္လမြန္ငါးတုိ႔ အျပန္ …………..
အျပန္အျပန္ အျပန္ ဆယ္လမြန္ငါးတုိ႔ ……………အျပန္ …………..)

Written by Aye Aye Myint @ Facebook Note