 |
| (၁၉၉၂ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၃ ရက္ The Nation သတင္းစာတြင္ ေဖာ္ျပခဲ့သည့္ ဓာတ္ပံု (ဝဲမွယာ - ကိုေက်ာ္ႏိုင္ဦး၊ မနန္းေအာင္ေထြးၾကည္၊ ကိုႏိုင္ဝင္းေအာင္၊ ကိုညီညီ၊ ကိုတိုးၾကည္)) |
တေလာက သန္းဂ်ီးမေတြ အေၾကာင္း ေရးလိုက္ေတာ့ တခ်ဳိ႕လည္း သေဘာေတြ႔ၾက၊ တခ်ဳိ႕ကလည္း ပူပန္ၾက အသံမ်ဳိးစံု ၾကားခဲ့ရပါ တယ္။ ဒီတခါေတာ့ တမ်ဳိးေျပာင္ၿပီး “ပိုး” ေတြအေၾကာင္း ေရးမယ္ စိတ္ကူးမိပါတယ္။ ပိုးက ႐ိုး႐ိုးပိုးမ်ဳိးမဟုတ္ပါဘူး ဂီတပိုး၊ အႏုပညာ ပိုးမ်ား အေၾကာင္းပါ။ သန္းဂ်ီးမေတြကို ေရေႏြးေတြ ႀကိဳထားတဲ့ ဒယ္အိုး ထဲ ထည့္လိုက္ေတာ့ အားလံုးႂကြကုန္ေပမယ့္ ဒီအႏုပညာပိုးက ေရေႏြး အိုးထဲ ထည့္လည္း မေသ၊ လွ်ပ္စစ္နဲ႔တို႔လို႔လည္း မေသ၊ အင္မတန္ ခ်ဳိးရ ႏွိမ္ရ ခက္တတ္ပါတယ္။ ၁၉၉၈ ေန ၂၀၀၄ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းထိ အင္စိန္ေထာင္၊ မန္းေထာင္နဲ႔ ေျမာင္းျမေထာင္ သံုးေထာင္ကို ဂႏၶာရီလွည့္လည္ စံျမန္းစဥ္ကာလ ေျခာက္ႏွစ္ခြဲအတြင္း ေထာင္အာဏာပိုင္နဲ႔ အရွင္းရဆံုးအမႈဟာ ေထာင္တြင္း သီခ်င္းေအာ္ဆိုမႈ အမ်ားဆံုးပါ။ တခါကဆို သီခ်င္းအသစ္ တပုဒ္ကို စိတ္နဲ႔ေရးၿပီးစ သီခ်င္းတပုဒ္ကို ထ အသံစမ္းဆိုၾကည့္ေတာ့ ေထာင္၀န္ထမ္းေတြ နံပတ္တုတ္ေတြ တိုက္ထဲကို အလန္႔တၾကား ေျပး၀င္လာၾကပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္ သီခ်င္းဆိုတာဆိုလည္း သိေရာ ဆဲလိုက္ဆိုလိုက္တာ မိုးမႊန္ေနသြားေတာ့တာပါပဲဗ်ာ။ သူတို႔ အဆိုအရ က်ေနာ့္သီခ်င္းဆိုသံဟာ ေခြးေဟာင္သံထက္ကို ဆိုးတယ္ လို႔ ဆိုပါတယ္။ အဲဒီေလာက္ထိ ပါရမီ ထူးျခားပါတယ္။ အဲဒီၾကားထဲက ကိုထိန္လင္းက စိတ္ကူးလြဲေနတာ ပန္းခ်ီဆြဲရမွာ မဟုတ္ဘူးဗ်၊ သီခ်င္း ဆိုရမွာလို႔ တခါတေလ ကာရာအိုေကမွာ တစံုတေယာက္ ေျပာလာ ရင္ေတာ့ က်ေနာ္လက္ထဲက မိုက္က႐ိုဖုန္းဟာ ဆြဲလုမယူခဲ့ရင္ တျခား လူရဖို႔ မျမင္ေတာ့ပါဘူး။ အဲေလာက္႐ူးပါတယ္။ ႐ူးတဲ့အထဲမွာေတာ့ ကာလတခုမွာ လူကက္ဆက္ ျဖစ္သြားတဲ့ အထိပါ။ အဲဒီကာလက စီဒီေတြ မေပၚေသးတဲ့ ကက္ဆက္ေခတ္ ျဖစ္တာမို႔ လူကက္ဆက္ ျဖစ္သြားရတာပါ။ ခုလို စီဒီေခတ္၊ အိုင္ေပါ့ ေခတ္ဆိုရင္ေတာ့ လူစီဒီ၊ လူအိုင္ေပါ့တို႔ ဘာတို႔ ျဖစ္သြားႏိုင္ပါတယ္။ လူကတ္ဆက္က ဘယ္တုန္းက ျဖစ္ခဲ့ဘူးျပန္တာတုန္းဟု ေမးေသာ္ ၁၉၉၁ စက္တင္ဘာ ေနာက္ပိုင္းကေန ၁၉၉၂ မိုးလယ္ပိုင္းအတြင္း ကခ်င္ျပည္နယ္ ပါေဂ်ာင္ေဒသ ABSDF (NB) တပ္ဖြဲ႔၏ အက်ဥ္းသား ဘ၀ကဟု တိတိက်က် ေျပာမွျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
အဲဒီလို ေျပာရတဲ့အေၾကာင္းကေတာ့ ေတာင္ပိုင္း ထိုင္းနယ္စပ္မွာ ABSDF တပ္ဖြဲ႔ဟာ ေတာ္လွန္ေရးတပ္ဖြဲ႔တခုအျဖစ္ ဆက္လက္ ရပ္တည္ ေနျပန္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ မဆီမဆိုင္ အလကားေနရင္း မတ္တပ္ တခ်ဳိ႕က ဒီတပ္ဖြဲ႔က ရဲေဘာ္ေတြကို ဒီျပႆနာေတြနဲ႔ ဆက္စပ္ ပတ္သက္ေနသေယာင္ ထင္ေယာင္ထင္မွား မျဖစ္ရဖို႔ တိတိက်က် ႀကိဳေျပာထားရျခင္း ျဖစ္ပါသဗ်။ ျပႆနာက ေတာင္ပိုင္းတပ္ဖြဲ႕ ဦးေဆာင္သူေတြထဲမွာက ကိုမ်ဳိး၀င္း နာမည္တူက ရွိေနေတာ့ အလကားေနရင္း ကိုမ်ဳိး၀င္း အိပ္ရာေအာက္ ေရ၀ပ္တဲ့ကိန္း ၀င္ႏိုင္တာ ျမင္ေယာင္မိလို႔ပါ။ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ဒီအေၾကာင္းအရာကို ေရးသားဖို႔ လက္တြန္႔တဲ့ အထဲမွာ အဓိက အခ်က္တခုကေတာ့ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္လာ တဲ့ ေက်ာင္းသားေတာ္လွန္ေရးသမိုင္း အလံေတာ္ကို မည္သုိ႔ပင္ ျဖစ္ေစ ခ်စ္ေနဦးမည္ဆိုတဲ့ စာသားလို ဒုကၡအေပါင္း ခါးစည္းခံၿပီး စြဲစြဲျမဲျမဲ လုပ္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြလည္း ရွိေနေသးတယ္ဆိုတာကို လည္း သိေနတဲ့အခါ အေတာ္ လက္တြ႔ံမိတယ္ဆိုတာ ႐ိုးသားစြာ ၀န္ခံပါတယ္။ ျပည္ပကို ထြက္ခြင့္စၿပီးရေတာ့ ခ်င္းမိုင္ကို ပန္းခ်ီျပပြဲကိစၥနဲ႔ လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ လက္ရွိ ေအဘီေခါင္းေဆာင္(ကုိ) သံခဲက သမီးေလးနဲ႔ အတူ ဆိုင္ကယ္ေလးနဲ႔ ေလယာဥ္ကြင္းလာႀကိဳသဗ်။ က်ေနာ္တို႔ ေတာစခိုကာစက အိႏၵိယ ေလခြန္းစခန္းမွာ က်ေနာ့္အႏြံအတာ အမ်ားႀကီး သည္းခံနားလည္မႈေပးခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္လို႔ပါ။
ပန္းခ်ီျပပြဲ ဖြင့္ပြဲအၿပီး ေနာက္တရက္မွာေတာ့ သံခဲက မင္းကို ဒီေန႔ စပါယ္ရွယ္ဒင္နာ ေကၽြးမယ္ဆိုၿပီး လာေခၚပါတယ္။ သိတဲ့အတိုင္း လက္ရွိ ေအဘီဥကၠ႒တဦးက တည္ခင္းမယ့္ ညစာဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္၀င္စားၿပီး သူ႔ဆိုင္ကယ္ေလးေနာက္ကေန လိုက္သြားပါတယ္။ လမ္းမွာ စမူဆာတို႔၊ နံျပားတို႔၊ ဒန္ေပါက္တို႔ရတဲ့ ကုလားဆိုင္တဆိုင္ကို ၀င္ၿပီး ပဲဟင္းနဲ႔ ၾကက္သားဟင္း ၂ ထုပ္ ၀င္၀ယ္သဗ်။ ၿပီးတဲ့အခါက်ေတာ့ သူတို႔မိသားစု ငွားထားတဲ့ အခန္းေလးကို သြားၾကပါတယ္။ သူတို႔မိသားစု သံုးေယာက္ေနတဲ့ အခန္းေလးထဲေရာက္ေတာ့ မဒမ္သံခဲက က်ေနာ့္အတြက္ အထူးစီမံထားတဲ့ ဟင္းတခြက္နဲ႔ ေစာင့္ေနပါတယ္။ တျခားဟုတ္ပါ႐ိုးလားဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႔ အိႏၵိယမွာ ေနခဲ့စဥ္က ေရႊလွံဗိုလ္လို႔ နာမည္ႀကီးတဲ့ ကုလားေအာ္ျငဳပ္သီးကို ငပိနဲ႔ ေထာင္းထားသဗ်။ ေျပာစရာတခုရွိတာကေတာ့ မဒမ္သံခဲ (က်ေနာ္တို႔အေခၚ ေဒၚလႈိင္ ေခၚ မခင္ေဆြလႈိင္) ဟာ က်ေနာ္တို႔ ေျမာက္ပိုင္းျပႆနာေတြ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ပါေဂ်ာင္မွာ တထိတ္ထိတ္ တလန္႔လန္႔နဲ႔ ျဖစ္ပ်က္သြားတဲ့ အနိ႒ာ႐ံုအားလံုးကို ျမင္ေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ မ်က္ျမင္တဦးလည္း ျဖစ္ပါသဗ်။ ဒီလိုနဲ႔ သံုးဦးသား ေရွးေဟာင္း ေႏွာင္းျဖစ္ေတြ ေျပာရင္း မ်က္ရည္ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္က်ရပါတယ္။ (ေရႊလွံဗိုလ္ၿငဳပ္သီးေၾကာင့္ပါ ဒီျငဳပ္သီးက စားတဲ့သူတိုင္း မ်က္ရည္ က်ေအာင္ စပ္ပါတယ္။) ထမင္းစားၿပီးေတာ့ စကားေျပာၾကရင္း ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔ေတြ ေထာက္လွမ္းေရးအျဖစ္ စြပ္စြဲခံခဲ့ရၿပီး က်ဆံုးခဲ့ရတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး လက္ရွိေတာင္ပိုင္း ABSDF (NB) က ေတာ္လွန္ေရးသမား ေက်ာင္းသား ရဲေဘာ္ေတြသာ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ေၾကညာခ်က္ထုတ္ေပးဖို႔ သင့္၊ မသင့္ကိစၥ စကားေျပာမိၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ သူက ခပ္ရွင္းရွင္းပဲ ဒီလိုေျပာပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္း မင္းစဥ္းစားၾကည့္ ဒီကိစၥျဖစ္ေနခ်ိန္ ငါက အေနာက္ပိုင္း (အိနၵိယ) ဘက္မွာပဲ ရွိေသးတာ၊ မ်က္စိနဲ႔ တပ္အပ္ ျမင္ခဲ့တာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ဒီကိစၥမွာ တိုက္႐ိုက္ပါ၀င္ခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ သက္ရွိထင္ရွားရွိေနပါရက္နဲ႔ ဘာသေဘာထားမွ မေပးဘဲ ေရငံုေနၾကတာကို ငါက သေဘာထားထုတ္ေပးဖို႔ ဘာမွမလိုဘူးထင္တယ္ လို႔ ေျပာပါတယ္။ သူေျပာတာ အမွန္ပါပဲ။
အမွန္ကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ မေသဘဲ က်န္ေနသူေတြ လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ပါ။ က်ေနာ္တို႔ေတြရဲ႕ အားနည္းခ်က္။ က်ေနာ္တို႔ေတြရဲ႕ တာ၀န္ပ်က္ကြက္မႈသက္သက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆက္ေျပာတာက ငါတို႔က အခုလက္ရွိ ရွိေနတဲ့ အေျခအေန ကို ထိမ္းထားႏိုင္ဖို႔ကို မနည္းရုန္းကန္ေနရတာ။ အျပင္ေရာက္ေနတဲ့ ကိုယ့္ျမန္မာေတြ ကူညီေနလို႔ ဒီေလာက္ထိ ရပ္တည္ေနႏိုင္တာ။ ဒါလည္း အမွန္ပါ။ ေလာေလာဆယ္ က်ေနာ္တို႔ သံုးေယာက္ ထမင္းစားေနရတာ ကိုက သူတို႔မိသားစု အိပ္ခန္းထဲမွာ စားေနရတာပါ။ အိပ္ခန္းနဲ႔ မီးဖိုေခ်ာင္နဲ႔ ထမင္းစားခန္းကို ေပါင္းထားတဲ့ သရီးအင္န္၀မ္း အခန္းေလးကို ၾကည့္ၿပီး လက္ရွိ ေအဘီ အတြက္ စခန္းျပင္ထြက္ၿပီး လႈပ္ရွားေနတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ တဦးေတာင္ ခုလို က်ပ္က်ပ္တည္းတည္း ခ်ဳိ႕ခ်ဳိ႕တဲ့တဲ့ ေနရရင္ အထဲမွာ ႐ုန္းေနရတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြခမ်ာ ဘယ္ေလာက္ ခက္ခဲၾကမလဲဆိုတာကို ခန္႔မွန္းမိၿပီး စာနာမိပါတယ္။ ဒီလို အက်ပ္တည္းၾကား ခရီးဆက္ေနတဲ့ သူတို႔စိတ္ဓာတ္ကိုလည္း ေလးစားမိသြားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အခု ေရးသားမယ့္ လူကတ္ဆက္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားမွာ လက္ရွိ ABSDF တပ္ဖြဲ႔မွာ တာ၀န္မရွိပါေၾကာင္း ႀကိဳတင္ ေျပာထားရပါတယ္။ ႐ိုး႐ိုးသားသားေျပာရရင္ ခုလို ႀကိဳတင္ ရွင္းလင္းထားရတာကလည္း သတင္းေတြထဲမွာ အျမဲပါပါလာတတ္တဲ့ ရဲေဘာ္သံခဲ ဆိုတဲ့ ဒီပုဂၢိဳလ္ကို နည္းနည္းလန္႔တာလည္း ပါပါတယ္။ မလန္႔လို႔လည္း မရဘူးဗ်။ က်ေနာ္ရဲ႕ ငယ္က်ဳိးငယ္နာအားလံုးကို ဒီငသိက သိထားတာ၊ မေတာ္ အိႏၵိယ စခန္းမွာ ေနခဲ့တုန္းက က်ေနာ္ေၾကာင္ခဲ့တဲ့ ကသည္းမေတြထဲက တေယာက္ေယာက္ နာမည္ကို မွား႐ိုက္သလိုနဲ႔ အြန္လိုင္းကေန က်ေနာ့္မိန္းမေမးလ္ထဲ ႐ိုက္ထည့္လိုက္တာမ်ဳိးေပါ့ဗ်ာ။ ေဆာရီး တလံုး ထဲနဲ႔တင္ က်ေနာ္ စပြန္ဆာေပ်ာက္သြားႏိုင္တဲ့ အကြက္ေလးေတြက ရွိေနေတာ့ ႀကိဳခင္းရက်င္းရ တင္ရေျမာက္ရတာေလးေတြေတာ့ ရွိတာ ေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႔ လူျပက္ေတြ ျပက္လံုးျပက္တာေတာင္မွ မျပက္ခင္ မွာ ရပ္ရြာအေျခအေန ၾကည့္ၿပီး ပဏာမအမႈနဲ႔ ဂါရ၀ျပဳပါသည္ ဆိုတာ ေလးေတြက လုပ္ရေသးတာကိုး။ ႏို႔မဟုတ္ရင္ ပြဲခင္းထဲ ဖားခုန္ ၀င္လာတာကေန က်ားခုန္၀င္လာတယ္ျဖစ္လို႔ ေျပးေပါက္ေတြ မွားခဲ့ရဖူး တဲ့ ကိုယ္ေတြ႔ေတြက ရွိခဲ့တာကိုး။ ေနာက္ျပႆနာတခုကေတာ့ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ နာမည္တူျပႆနာ ပါ။ ခက္တာက ၂ ေယာက္စလံုးက ေအဘီဥကၠ႒ေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနတာ ပါ။ ခုေလာေလာဆယ္ အေမရိကားမွာ ရွိေနတဲ့ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ က ေတာင္ပိုင္းက ဥကၠ႒ေဟာင္းျဖစ္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ေရွ႕က ၁၉၇၄ မ်ဳိးဆက္ က ျဖစ္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ထက္အရင္ ေထာင္ပံုစံထမင္းကို စားခဲ့သူပါ။ ဒီေလာက္ နိဒါန္းပ်ဳိးၿပီးၿပီဆိုရင္ျဖင့္ က်ေနာ့္ လူကက္ဆက္ဖက္ကို လွည့္လို႔ရၿပီ ထင္တယ္ဗ်ာ။ ေျပာမယ့္သာ ေျပာရတာ အြန္လိုင္းမွာ စာေရးရတာလည္း မလြယ္ဘူးဗ်။ ေျပာသလို အင္မတန္ ၀ဋ္ေႂကြးမကင္း တဲ့ လူေတြ လုပ္တဲ့ အလုပ္ဗ်။ ေရးတဲ့စာမူက စာ႐ိုက္လို႔ မၿပီးေသးခင္ ကြန္မင့္က ေအာက္က အရင္တက္လာတဲ့ ေခတ္ႀကီးကိုး။
က်ေနာ္တို႔ ပါေဂ်ာင္မွာ ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ သန္းဂ်ီးမ အေတြ႔အၾကံဳကို ဖတ္ၿပီး ၾကတဲ့ေနာက္မွာ အမ်ဳိးမ်ဳိး တုန္႔ျပန္လာတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ က်ေနာ္ကို လည္း ဒီျပႆနာကို ဘယ္သူေတြ က်ဴးလြန္တယ္။ ဘယ္သူေတြ ဘယ္ပံု ေသဆံုးခဲ့ရတယ္။ ဘယ္သူေတြ အသက္မေသဘဲ က်န္ေနတယ္ … စသည္ျဖင့္ေပါ့ဗ်ာ။ ေျပာရရင္ က်ေနာ္နဲ႔အတူ ထြက္ေျပးလာၾကတဲ့ ရဲေဘာ္ ၅၀ လံုး ျပည္တြင္းမွာ အသက္ရွိထင္ရွား ရွိေနၾကသလို တိက်တဲ့ စာရင္း ဇယားနဲ႔ ထုတ္ဖို႔လည္း လုပ္ေနတယ္ဆိုတာ ၾကားရပါတယ္။
ေနာက္ တကယ္ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြရဲ႕ ေျပာၾကားခ်က္ေတြကတဆင့္ အခ်က္အလက္ေတြကို ေဖ႔ဘြတ္စာမ်က္ႏွာေပၚ တက္လာတာလည္း ေတြ႔ေနရတာမို႔ အခ်က္အလက္ေတြ သိခ်င္ရင္ေတာ့ အဲဒီစာမ်က္ႏွာေတြ ကိုပဲ ညြန္းဆိုရပါတယ္။ က်ေနာ္အဓိက ေရးခ်င္တာက အဲဒီကာလဆိုးႀကီး မွာ က်ေနာ္တို႔ ဘယ္လို ခံစားရသလဲ၊ ဘယ္လို အသက္ရွင္ေအာင္ ေမြးခဲ့ ၾကသလဲ၊ ဘယ္လို အမွားေတြ ရွိခဲ့သလဲဆိုတဲ့ အခ်က္ေတြကိုပါ။ ဒီလိုဗ် ဒီျပႆနာေတြ မျဖစ္ခင္က ABSDF(NB) အဖြဲ႔ရဲ႕ ဥကၠ႒က ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ပါ။ ဥကၠ႒အပါအ၀င္ ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္ အားလံုး လိုလိုကို ေထာက္လွမ္းေရးေတြဆိုၿပီး ဖမ္းဆီးခဲ့တဲ့အဖြဲ႔မွာ ဥကၠ႒ လုပ္ခဲ့ သူက ကိုေအာင္ႏိုင္။ အတြင္းေရးမွဴးက ကိုမ်ဳိး၀င္းပါ။ စစ္ေရးတာ၀န္ခံက ကိုသံေခ်ာင္းပါ။ က်ေနာ္တို႔ကို ဖမ္းဆီးႏွိပ္စက္ စစ္ေဆးတဲ့ ကိစၥေတြ ကိုေတာ့ ေက်ာင္းသားတပ္ ေထာက္လွမ္းေရးတပ္ဖဲြ႔က ေဆာင္ရြက္ၿပီး ကိုမ်ဳိး၀င္းက ဦးစီးသဗ်။
အဲဒီကာလမွာေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးတပ္ဖြဲ႔ဟာ ထင္တိုင္းၾကဲခြင့္ ရွိပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကိုလည္း အခ်ိန္မေရြး ေထာင္ကေန ေခၚထုတ္ ၿပီး အခ်က္အလက္ လိုခ်င္သည္ျဖစ္ေစ မလိုခ်င္သည္ျဖစ္ေစ ေခၚယူ ၿပီး ႀကိဳက္တဲ့နည္းနဲ႔ စစ္ေဆးလို႔ရပါတယ္။ ညႇဥ္းပန္းနည္းမ်ဳိးစံုကို လည္း တီထြင္ခြင့္ရွိပါတယ္။ ဒီလို ေျပာရတာကေတာ့ တႀကိမ္မွာ က်ေနာ္ကို ေခၚၿပီး ပါးစပ္ထဲကို ၀ါယာႀကိဳး ၂ ပင္ ပူးထည့္ပါတယ္။ ၿပီး ပါးစပ္ကို တိတ္နဲ႔ ပိတ္လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ၀ါယာစကို လက္နဲ႕ လွည့္ေခၚရတဲ့ တယ္လီဖုန္းနဲ႔ ဆက္ၿပီး လွ်ပ္စစ္ဓာတ္ ထြက္လာတဲ့ အထိ လွည့္ၿပီး ညႇဥ္းဆဲပါေတာ့တယ္။ အမွန္ေတာ့ စမ္းသပ္တာပါ။ အဲဒီက ထြက္လာတဲ့ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္ေၾကာင့္ က်ေနာ့္ ေခါင္းတ၀ိုက္မွာ လွ်ပ္စစ္စီးေနတာကို မ်က္လံုးမိွတ္ ေအာ္ေနတဲ့ အာ႐ံုမွာ ျမင္ေနရတဲ့ အထိပါပဲ။ စစ္ေနတဲ့ ခ်ာတိတ္ေတြက က်ေနာ့္ကို ၾကည့္ၿပီး တခြီးခြီး သေဘာက် ရယ္ပါတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ က်ေနာ့္ မ်က္ႏွာဟာ လွ်ပ္စစ္စီးဆင္းမႈေၾကာင့္ တြန္႔လိမ္႐ံႈ႕တြေနတဲ့ၾကားက ႂကြက္သားေတြ တဆတ္ဆတ္ျဖစ္သြားပံုဟာ ေတာ္တာ္ ရီစရာေကာင္းေနပံုရပါတယ္။ အဲဒါကိုပဲ ထပ္ခါထပ္ခါ လုပ္ၿပီး တခြိခြိ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ရွာေဖြေတြ႔ရွိခ်က္ကို ဥကၠ႒ကို ေခၚျပလိုက္ပါ ေသးတယ္။ ၾကည့္ၾကည့္ နည္းနည္းေလး လွည့္ရင္ နည္းနည္းေလး ရြဲ႕တယ္၊ မ်ားမ်ားလွည့္ရင္ မ်ားမ်ားရြဲ႕တယ္ စသည္ျဖင့္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီခ်ိန္ က က်ေနာ့္ကို ႏွိပ္စက္ေနတဲ့ထဲက ဖိုးေႏွာင္းဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးဆိုတာ ကလည္း ၁၈ ႏွစ္ေလာက္ ရွိပါဦးမယ္ဗ်ာ။ တခါက်ေတာ့လည္း က်ေနာ့္ကို ထင္တိုင္း လွိမ့္႐ိုက္ေနရာက သူတုိ႔ တခ်က္႐ိုက္ရင္ က်ေနာ္က ဒူေ၀ေ၀ လို႔ ေအာ္ေပးရမယ္လို႔ ေျပာလာျပန္သဗ်။ အဲဒီေတာ့ က်ေနာ့္လို ေကာင္မွာလည္း ေပါေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ဒူေ၀ေ၀ ရတာေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ေတာ့ နာလြန္းမက နာေတာ့လည္း ဒူေ၀ေ၀တင္မက ဒူေ၀းေ၀း ေ၀းေ၀းထိ ကြန္႔ရတဲ့ထိေပါ့ဗ်ာ။
အဲလို ေထာက္လွမ္းေရး ႏွိပ္စက္ခ်ိန္ကလြဲလို႔ က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြ ကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ေတြဟာ အက်ဥ္းေထာင္တာ၀န္က်တဲ့ အဖြဲ႔ရဲ႕ လက္ထဲမွာပဲ ေနရသဗ်။ အဲဒီ ေထာင္ကုန္းတာ၀န္ခံဆိုတဲ့ အဖြဲ႔ ကလည္း သူတို႔ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းနဲ႔ ေထာက္လွမ္းေရးအဖြဲ႔က အယံုၾကည္ရဆံုးထဲမွာမွ လက္ရဲဇက္ရဲ နာမည္ရသူေတြကို တပ္ဖဲြဲ႕ ဖြဲ႕ေပးထားတာမို႔ ေထာင္လံုျခံဳေရးအဖြဲ႔က ဒုတိယ တန္ခိုးထြားဆုံးေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီလံုျခံဳေရးလက္မွာ က်ေနာ္တို႔အသက္ကို ၀ကြက္အပ္ထားရတာမို႔ သူတို႔ျပဳသလို ႏုရပါတယ္။ သူတို႔ကလည္း သူတို႔ ခန္႔ထားတဲ့ တာ၀န္ နဲ႔ ေလ်ာ္ညီစြာ လက္စြမ္းလက္စ အၿပိဳင္ျပရပါတယ္။ တညမွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကို မ်က္ႏွာေတြ စည္းထားၿပီး အိပ္ရာထဲ လွဲခါနီးမွာ လူကက္ဆက္ အထူးေဖ်ာ္ေျဖေရးအစီအစဥ္ ျဖစ္ေပၚလာပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ မင္းတို႔အထဲက ဘယ္သူ သီခ်င္းေကာင္းေကာင္း ဆိုတတ္သလဲကြတဲ့။ အားလံုး တိတ္ၿပီး ေနပါတယ္။ ဘာမ်ား လုပ္ဦး မလို႔လဲေပါ့ေလ။ လုပ္ပါကြတို႔က ဒီကုန္းေပၚမွာ ေန႔ေန႔ညည ေစာင့္ ေနရတာ။ ပ်င္းစရာႀကီး အပ်င္းေျပ သီခ်င္းဆိုတဲ့ အစီအစဥ္ေလး လုပ္ရေအာင္ဆိုေတာ့ တေယာက္က ကိုေဘာႀကီး ဆိုတတ္တယ္ ဆိုၿပီး က်ေနာ့္ဆီကို က်ေနာ္တို႔ထဲက တေယာက္က ခၽြန္တြန္းလုပ္ လႊတ္လိုက္ပါတယ္။ က်ေနာ္ အဖမ္းမခံရခင္မွာ အူက်သလို ျဖစ္လို႔ ခြဲစိတ္မႈတခု လုပ္ခဲ့ တာကို စြဲၿပီး က်ေနာ့္ကို ဖမ္းတဲ့အခါမွ မင္းလို ေထာက္လွမ္းေရးက မတန္မရာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ငယ္နာမည္ မွည့္ရေကာင္းလားဆိုၿပီး ေနာက္နာမည္ တခုရွိလား ေမးပါတယ္။ အဲဒီမွာ တေယာက္က တေလာေလးက ဒီေကာင္ ေဘာခြဲထားတာ ေဘာႀကီးလို႔ ေခၚရေအာင္ဆိုၿပီး နံႏွိမ္လိုက္ၿပီး တဲ့ေနာက္ က်ေနာ့္နာမည္ဟာ ေဘာႀကီး ျဖစ္လာပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ က်ေနာ္က တတ္သည့္ပညာ မေနသာဆိုသလို ဓႏုျဖဴစိုးသိန္းရဲ႕ လူပ်ဳိႀကီးသီခ်င္းကို ခပ္ေနာက္ေနာက္ေလး ဆိုျပ လိုက္ၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ က်ေနာ္ဟာ ထန္းပင္တက္လက္မွတ္ရတဲ့ လူတေယာက္ျဖစ္သြားၿပီး မၾကာခဏဆိုသလို ဒီသီခ်င္းကို ဆိုျပရတဲ့ဘ၀ ေရာက္ပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ေစာေစာက သီခ်င္းဆိုခိုင္းတဲ့ လူက က်ေနာ့္မ်က္ႏွာနား လာရပ္ၿပီး ပါးစပ္ဟလို႔ ဆိုပါတယ္။ က်ေနာ္ ပါးစပ္ဟလိုက္ေတာ့ သူေသာက္ေနတဲ့ ေဆးေပါ့လိပ္ကို လာတပ္ေပးၿပီး ေသာက္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ဘယ္ေျပာေကာင္းမလဲဗ်ာ က်ေနာ္ဟာ ေနရင္းထိုင္ရင္း လူ ၇၀ ေက်ာ္ေလာက္ထဲမွာ ေဆးေပါ့လိပ္ ပထမဆုံး စေသာက္ခြင့္ရတဲ့ ကံထူးသူ ျဖစ္သြားတာေပါ့။ ေသာက္တယ္ဆိုတာ ကလည္း သူ႔ေစတနာ ရွိသေလာက္ သံုးေလးဖြာေပါ့ဗ်ာ။ လက္ျပန္ႀကိဳး ခ်ည္ထားတဲ့အျပင္ မ်က္လံုးကလည္း စီးထားေသးတာကိုး။ ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္တေယာက္ ေဆးလိပ္ကေလး ေသာက္ခြင့္ရၿပီး ေထာင္ေစာင့္နဲ႔ ေကာင္ေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာသာရတာေလး ၾကားတဲ့အခါ ေနာက္ဘယ္သူ သီခ်င္းဆိုခ်င္ေသးလဲ ဆိုတဲ့အခါ ေနာက္ထပ္ ဖိုးဆိုခ်င္ေလးေတြ ေပၚလာပါတယ္။ တေယာက္က ဆိုေနခ်ိန္မွာ က်န္တဲ့လူေတြက လွဲေနၾကရပါတယ္။ သီခ်င္းဆိုတဲ့သူကပဲ ထထိုင္ၿပီး မ်က္ႏွာစည္းထားရက္က ဆိုျပရပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီညေလးဟာ က်ေနာ္တို႔ဘ၀မွာေတာ့ လက္ရွိခံေနရတဲ့ ဒဏ္ရာေတြ ဒုကၡေတြထဲ ကေန အျပန္အလွန္ ဆိုျပၾကတဲ့ သီခ်င္းေလးေတြထဲ စီဆင္းေမ်ာပါ သက္သာခြင့္ေလး တခဏရခဲ့တဲ့ ညေလးတည အစျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ရာသီဥတုေတြ ေျပာင္းလဲသလိုပဲ က်ေနာ္တို႔ လံုျခံဳေရးတဖြဲ႔ရဲ႕ သေဘာ ထားကလည္း အမ်ဳိးမ်ဳိးေျပာင္းေနတာမို႔ တညမွာေတာ့ လံုျခံဳေရး တာ၀န္ခံတဲ့ အဖြဲ႔ေရာ ေထာက္လွမ္းေရးတာ၀န္ခံတဲ့ အဖြဲ႔ေတြေရာ တပ္ဖြဲ႔ကို ေခါင္းေဆာင္တဲ့ လူေတြပါ ေထာင္ကုန္းေအာက္ တေနရာရာမွာ ေသာက္ၾကၿပီး ေတာ္ေတာ္ေရခ်ိန္ မွန္လာေတာ့မွ တက္လာၾကပါတယ္။ ဒီလိုညမ်ဳိးေတြဟာ က်ေနာ္တို႔ေတြအတြက္ ေတာ့ ၿမိဳင္ရာဇာတြတ္ပီ စကားကို ငွားေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီည ကံမေကာင္းပါလားလို႔ ေျပာရမယ့္ညပါ။ ထံုးစံအတိုင္း တရားခံ ေတြ ထ ဆိုေတာ့ ထထိုင္ေနရၿပီး မ်က္ႏွာေတြ စည္းထားတဲ့ က်ေနာ္ တို႔ေရွ႕က အလာလမ္းေပၚမွာ လူေတြ လမ္းေတြ ေလွ်ာက္ေနၾကသံ ဆဲဆိုႀကိမ္းေမာင္းသံေတြပဲ ၾကားေနရၿပီး သူတို႔ကိုေတာ့ ဘယ္ျမင္ ရမလဲဗ်ာ။ တေယာက္က ဟာ ဒီေကာင္ေတြ သီခ်င္းဆိုေကာင္း တယ္ဗ် ဆိုၿပီး စလာပါေတာ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေထာင္မွဴးလုပ္တဲ့ ေကာင္က အားလံုးနားေထာင္ ခုခ်ိန္ ကစၿပီး မင္းတို႔က လူကက္ဆက္ေတြ လုပ္ရမယ္။ မင္းတို႔ကို ဘယ္ဘက္ပါး ကို ႐ိုက္လိုက္ရင္ အဲဒါ ကက္ဆက္ဖြင့္တာပဲ။ မင္းတို႔ရတဲ့ သီခ်င္းကို ဆိုရမယ္။ ညာဘက္ပါးကို ႐ိုက္လိုက္ရင္ stop ပဲ နားလည္လားလို႔ ေအာ္လိုက္ေတာ့ အားလံုးကလည္း နားလည္ပါတယ္လို႔ ျပန္ေျဖလိုက္ ရတာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီလို ျပန္ေျဖၿပီး သူတို႔ၾကားမွာ ဘယ္ကက္ဆက္ကို စဖြင့္ရင္ ေကာင္းမလဲဆိုတာ နည္းနည္းႀကိတ္ေျပာသံ တိုးတိုးၾကား ေနရၿပီး ေဘာႀကီး၊ ေဘာႀကီး ဆိုတာလည္း ၾကားရသဗ်။ စကၠန္႔ပိုင္း အတြင္းမွာပဲ ျဖန္းကနဲ က်ေနာ့္ဘယ္ဘက္ပါး ပူကနဲ ျဖစ္သြားတာမို႔ ေကာက္ကာငင္ကာနဲ႔ လူပ်ဳိႀကီးသီခ်င္းရဲ႕ အင္ထ႐ိုတီးလံုးေလး ျပာျပာသလဲေကာက္ ပါးစပ္နဲ႔ဆိုရင္း လူကက္ဆက္ဘ၀ အရွင္လတ္လတ္ က်ေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။ ေျပာရရင္ေတာ့ အဲဒီညက က်ေနာ္ကေန အစျပဳၿပီး သီခ်င္းဆိုတတ္ တဲ့ အက်ဥ္းသားရဲေဘာ္ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ လူစင္စစ္ကေန လူကက္ဆက္ဘ၀ ေရာက္သြားခဲ့ရသဗ်။ ပါး႐ိုက္တဲ့ လက္ဆေတြကေတာ့ အမ်ဳိးမ်ဳိးေပါ့ဗ်ာ။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း ဆိုေနရင္းက ညာဘက္ပါးကို ျပင္းျပင္း႐ိုက္ၿပီး ပိတ္လိုက္ေတာ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ဘာဆက္လုပ္ရမယ္ မသိ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ျပန္အိပ္ေတာ့ေလဆိုၿပီး ရင္၀ကို ဖိနပ္နဲ႔ ေဆာင္ကန္ လိုက္တာ ခံရၿပီးမွ လန္က်သြားတဲ့သူေတြလည္း ရွိေပါ့ဗ်ာ။ တကယ္ေစ့ေစ့ေတြးၾကည့္ေတာ့ ဒါဟာ အႀကီးအက်ယ္ ေစာ္ကား တဲ့ကိစၥပါ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ဆိုတဲ့ေကာင္က ဘယ္ေလာက္ထိ ႐ူးသလဲဆိုေတာ့ အဲဒီအစီအစဥ္ကို စေျပာျပေနတုန္းက ေတာ္ေတာ္ ဆန္းျပားတဲ့ စိတ္ကူးေလးပဲ ေတာ္ေတာ္ စိက္ကူးေကာင္းတဲ့ လူလို႔ စိတ္ထဲက ေတြးမိေနေသးဗ်ာ။ ပါး႐ိုက္ခ်လိုက္ေတာ့မွ ဘုရားတ မိတာဗ်။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းက စလို႔ က်ေနာ္တို႔အားလံုးဟာ ဒီလူကက္ဆက္ ေတြအျဖစ္ အေစာင့္ေတြနဲ႔႔ ေထာင္ကုန္းေပၚတက္လာတဲ့ ဗီအိုင္ပီ ေတြကို ေဖ်ာ္ေျဖရတာဟာ အစဥ္အလာတခု ယဥ္ေက်းမႈတခု ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္အတြက္ေတာ့ ေစာေစာကလို လူက ၀မ္းတြင္း႐ူး ျဖစ္ေနေၾကာင့္ လည္းျဖစ္လို ဒီသီခ်င္းသီဆိုတဲ့ အစီစဥ္မွာ ပါ၀င္ရတဲ့ လုံေလာက္တဲ့ ေနာက္အေၾကာင္းတခု ရွိပါတယ္။ သီခ်င္းဆိုခိုင္းတဲ့ လူက က်ေနာ္တို႔ကို ႏွိပ္ကြပ္ေနတဲ့ ေထာင္အာဏာပိုင္တို႔ ေထာက္လွမ္းေရးတို႔ ျဖစ္ေပမယ့္ နားေထာင္ေနတဲ့လူ အမ်ားစုကေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးရဲ႕ ႏွိပ္စက္မႈ ဒဏ္နဲ႔ ေသလုေျမာပါး ျဖစ္ေနရသူေတြ ဘယ္ေန႔ထုတ္ၿပီး သတ္မလဲဆိုတာ တထိတ္ထိတ္ ျဖစ္ေနရတဲ့ ဘ၀တူ ေတာ္လွန္ေရးရဲေဘာ္ေတြ ျဖစ္ေနလို႔ ပါ။ တကယ္လည္း ေန႔ျမင္ ညေပ်ာက္ သြားတာေတြကလည္း မနည္း မေနာကိုးဗ်။ ဒါေၾကာင့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အသက္ရွင္ခြင့္ ရတဲ့အခ်ိန္ေလး တခုမွာ စိတ္ေလးခဏ အႏုပညာေၾကာင့္ သက္သာရာရလည္း မနည္း ဘူးဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ ပါး႐ိုက္႐ိုက္ မ႐ိုက္႐ိုက္ သီခ်င္းဆိုၾကခ်ိန္ေတြတိုင္း အ႐ိုက္ခံၿပီး ၀င္ဆိုခဲ့တဲ့အျပင္ ေနာက္ပိုင္းမွာ တကိုယ္ေတာ္ အၿငိမ့္ ျပက္လံုး အစီအစဥ္ေလးေတြပါ ေဆာင္းၿပီး တင္ဆက္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေလာက္ျဖစ္ေနတဲ့ၾကားမွာ ၀င္ၿပီး ရီစရာ ျပက္လံုးထုတ္ရတာ ေတာ္ေတာ္ အႏၱရာယ္မ်ားသလို စိန္ေခၚခ်က္လည္း မ်ားပါတယ္။ နားေထာင္ေနတဲ့ လူေတြက ကိုယ့္ကိုမွ မျမင္ႏိုင္တာကိုး၊ ထိုင္ေနရင္း ကေန လုပ္ရတာျဖစ္သလို ကိုယ့္မ်က္ႏွာကုိလည္း ပိတ္စႀကီးနဲ႔ စည္းထားတာဆိုေတာ့ ေနာက္ဆံုးမွာ ေရဒီယိုက လာတဲ့ ေရနံေခ်ာင္း ေဖကံေကာင္းဆိုတဲ့ ဦးဓာတ္ဆီ၊ ဦးဓာတ္ဆံတို႔ ျပက္လံုးကို အစအဆံုး ရေနတာမို႔ အဲဒီျပက္လံုးကို အေျခအေနၾကည့္ၿပီး တိုက္႐ိုက္ျပက္တဲ့ အခါ ျပက္၊ နည္းနည္း လစ္ရင္လစ္သလို ကိုယ္ထည့္ေျပာခ်င္တာေလးေ တြကိုလည္း ထည့္နဲ႔ ေထာင္တြင္း ေပ်ာ္ေတာ္ဆက္တေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ သီခ်င္းဆိုဖို႔ ေတာင္းဆိုခံရတဲ့သူအတြက္ တခုေကာင္းတာက သူမ်ားေတြ ေျမေပၚမသက္မသာ လွဲအိပ္ေနရခ်ိန္မွာ သူက ထိုင္ေနခြင့္ရတာ နာေထာင္ ေနတဲ့ အေစာင့္က ေစတနာရွိရင္ ေဆးလိပ္ေလး တဖြာ ႏွစ္ဖြာ ေသာက္ခြင့္ ရတာတို႔ျဖစ္ၿပီး အင္မတန္ အႏၱရာယ္မ်ားတာကေတာ့ မူးၿပီးတက္လာတဲ့ လူေတြရဲ႕ အဓိက ပစ္မွတ္ျဖစ္သြားတတ္ထာ ကိုယ္ေရြးလိုက္တဲ့ သီခ်င္း မွားလို႔ နားေထာင္ေနတဲ့ေကာင္က နားၾကားျပင္းကတ္ၿပီး ေဆာင့္ကန္ တာတို႔ ခံရတတ္ပါတယ္။
ဥပမာ ထူးအိ္မ္သင္ရဲ႕ ညီေလးေရဆိုတဲ့ သီခ်င္းမ်ဳိးေပါ့ဗ်ာ။ ေအာင္မာ ေထာက္လွမ္းေရးက ရာစစ မွန္ရာလုပ္ ဟုတ္တာေျပာဖို႔ မေမ့နဲ႔ လုပ္ ေနေသးတယ္၊ ငါတို႔ကို ရိေနတာေပါ့ ဟုတ္လား ဆိုတဲ့ေနာက္မွာ ႏွစ္ရက္၊ သံုးရက္ေလာက္ အစာေတာင္ ၿမိဳမရတဲ့ အေျခအေနမ်ဳိးကို က်ေရာက္သြားႏိုင္လို႔ပါ။ မွတ္မွတ္ရရကေတာ့ အမရပူရဘက္လာတဲ့ ေအဘီယူဂ်ီေလာက မွာ မုန္တိုင္း ၃ လို႔ သိထားၾကတဲ့ စံလြင္ေလး (ေခၚ) စံစံက ေခတ္ေဟာင္းေတးေတြ ေတာ္ေတာ္ရသလို အသံကလည္း ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္။ သူ မၾကာခဏ ဆိုေလ႔ရွိတဲ့ သီခ်င္း ကေတာ့ ဆရာၿမိဳ႕မၿငိ္မ္း ေရးတဲ့ ေရခ်ဳိးဆိပ္နဲ႔ နပန္းဆံ သီခ်င္းပါ။ ဒါေၾကာင့္ မၾကာခဏ သူ႔ပါးကလည္း လက္၀ါးေတာင္းတတ္ပါတယ္။ ျဖန္းကနဲ ၿပီးတာနဲ႔ လုပ္ပါဦးကြ အိပြဲ႔ အိပြဲ႔ ေျပာလိုက္ရင္ သူက စဆို ပါေတာ့တယ္။ အိပြဲ႔ အိပြဲ႔ ငွက္သမၼာန္ ခတ္သြားတယ္ …။ ကိုစံလြင္ေလးကို စစ္ေဆးတဲ့အခ်ိန္မွာ ဓားေျမာင္ကို မီးဖုတ္ၿပီး ေျခသလံုးထဲ ထိုးထည့္တဲ့ ဒဏ္ရာကို ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ ခံစား ရရွာပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း စခန္းက ထြက္ေျပးၾကတဲ့ထဲမွာ က်ေနာ္ တို႔နဲ႔အတူ ပါလာၿပီး ၁၉၉၈ က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံေရး ျပန္လည္လႈပ္ရွား တဲ့ စြဲခ်က္ေတြနဲ႔ စစ္အစိုးရက ေထာင္ျပန္ခ်ေတာ့လည္း က်ေနာ္တို႔ နဲ႔အတူ ေပ်ာ္ပ်ာ္ႀကီး ပါလာပါတယ္။ ၅ ညနဲ႔ ၇ ႏွစ္ပါ။ မန္းေလး ေထာင္ထဲမွာ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ ဆက္ၿပီး အိပြဲ႔ အိပြဲ႔ သီခ်င္း ဆက္ဆို ၾကပါတယ္။ ခုေတာ့ ေထာင္က ျပန္လြတ္လာၿပီး အထဲမွာ စျဖစ္ခဲ့တဲ့ ခုခံအားနည္းေရာဂါေၾကာင့္ ေတာင္ၿမိဳ႕မွာ ကြယ္လြန္ၿပီလို႔ ၾကားရပါတယ္။
ေနာက္ အဆိုေကာင္းတေယာက္ကေတာ့ စမ္းေခ်ာင္း အေျခခံပညာ သမဂၢ ေက်ာင္းသားေလးဘ၀က ေတာခိုလာတဲ့ ဘိုဘို (ေခၚ) မိုးေက်ာ္သူပါ။ ငယ္ငယ္ေလးနဲ႔ ေတာခိုလာလို႔ လူတကာ ခ်စ္ၾကတဲ့ ဘိုိဘုိ တေယာက္ဟာလည္း အသက္မေသေရးအတြက္ က်ေနာ္ NIP က ပါလို႔ ထြက္ဆိုခ်က္ေပးၿပီး အက်ဥ္းသားျဖစ္လာရရွာပါတယ္။ ဘိုဘုိ ေက်ာင္းသားတပ္ဖဲြ႔က တီး၀ိုင္းမွာ ပင္တိုင္အဆိုေတာ္ျဖစ္ၿပီး အခမ္းအနားေတြမွာ ေတာ္လွန္ေရးသီခ်င္းေတြ အျမဲဆိုရတာမို႔ ေက်ာင္သားတပ္ထဲက ေကအိုင္ေအဘက္က မိသားစုေတြက အစ ခ်စ္ၾကခင္ၾကသူပါ။ သူတပါးကို အျမဲကူညီတတ္ပါတယ္။ သူက အျမဲတမ္း “သဘာ၀ရဲ႕ရင္ေသြးငယ္” သီခ်င္းကို ဆိုတတ္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တညမွာေတာ့ အေစာင့္တာ၀န္က်တဲ့သူက ဘိုိဘိုရဲ႕ သဘာ၀ ရဲ႕ရင္ေသြးငယ္ အၿပီးမွာ ေက်ာင္းသားေတာ္လွန္ေရးတပ္ဖြဲ႔ သီခ်င္းတပုဒ္ ကို ဆိုဖို႔ ေတာင္းဆိုပါတယ္။ ဘိုဘိုက ဒီသီခ်င္းေတာ့ မဆိုပါရေစနဲ႔ အကိုရယ္ဆိုၿပီး ေတာင္းပန္ပါတယ္။ အဲဒီလို အခ်ီအခ် ျဖစ္ေနကတည္း က ဘိုဘုိ႔ ေဘးမွာ ကပ္ၿပီး လွဲအိပ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ျပႆနာ ေတာ့ စၿပီဆိုတာ သိေနပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘိုဘိုဟာ မျငင္း သာေတာ့ဘဲ “ပ်ံသာပ်ံပါ ခြပ္ေဒါင္းနီ” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို လြမ္းလြမ္း ဆြတ္ဆြတ္နဲ႔ စဆိုပါေတာ့တယ္။ ဒီလိုအေျခအေနမ်ဳိးမွာ ထြက္လာတဲ့ ဘိုိဘုိရဲ႕ သီခ်င္းသံေၾကာင့္ ဒဏ္ရာကိုယ္စီနဲ႔ ေျမေပၚမွာ မ်က္ႏွာကို စည္းၿပီး လဲွအိပ္ေနၾကရတဲ့ က်ေနာ္တို႔အားလံုးဟာ စူးနစ္တဲ့ ေ၀ဒနာနဲ႔ အတူ သီခ်င္းစာသားေတြေနာက္မွာ ေမ်ာပါေနပါေတာ့တယ္။
“… ပ်ံသာပ်ံပါ ခြပ္ေဒါင္းနီ မုန္တိုင္း မိုးသက္ခ်ီ …” တဲ့။ က်ေနာ္တို႔ဟာ ခြပ္ေဒါင္းနီသီခ်င္းမွာ သိပ္ၾကာၾကာ မနစ္ေမ်ာလိုက္ ပါဘူး၊ “ဖုန္း .. ခြပ္ .. အင့္” ဆိုတဲ့ အသံနဲ႔အတူ ဘိုိဘုိရဲ႕ တကိုယ္လုံး က်ေနာ့္အေပၚ ပံုက်လာပါတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ သူ သီခ်င္းဆို တဲ့အခ်ိန္မွာ အင္မတန္ လက္ယဥ္ ေသြးဆာတတ္တဲ့ လက္သီးဆိုတဲ့ ေနာက္တန္း လံုျခံဳေရးတာ၀န္က် တေယာက္ဟာ အရက္မူး၀င္လာၿပီး သီခ်င္းဆိုေနတဲ့ ဘိုဘို႔မ်က္ႏွာကို စစ္ဘိနပ္နဲ႔ ေဆာင့္ကန္ခ်လိုက္လို႔ပါ။ ၿပီးေတာ့ ျပန္ထခိုင္းပါတယ္။ ေထာက္လွမ္းေရးက လူပါး၀လို႔ ေက်ာင္းသား ေတာ္လွန္ေရးသီခ်င္း ဆိုရေကာင္းလားဆိုၿပီး ပါလာတဲ့ M22 ေမာင္းျပန္ ေသနတ္ဒင္နဲ႔ ေခါင္းကို ႐ိုက္ခ်လိုက္တဲ့ အေခါက္မွာေတာ့ ဘိုဘို႔ေခါင္း က ေသြးေတြ က်ေနာ္ မ်က္ႏွာေပၚကို ေပါက္ေပါက္ ေပါက္ေပါက္ က်လာပါတယ္။ အဲဒီမွာ မရပ္ေသးဘဲ ျပန္ထခိုင္းလိုက္ ႐ုိက္ခ်လိုက္နဲ႕ အႀကိမ္ႀကိမ္ ထင္တိုင္းၾကဲေနပါေတာ့တယ္။ ခံရတဲ့သူမွာေတာ့ မသိပါဘူး၊ က်ေနာ့္ေစာင္နဲ႔ အက်ႌေတြကေတာ့ ေသြး နဲ႔ ရႊဲနစ္ေနေပမယ့္ က်ေနာ္လည္း မလႈပ္ရဲပါဘူး။ ဘယ္သူ႔ဆီကမွလည္း ဘာအသံမွ ထြက္မလာပါဘူး။ အမွန္တရားကို ခ်စ္လြန္းလို႔ က်ေနာ္တို႕ အားလံုးဟာ ကိုယ့္နားထဲမွာ အတိုင္းသား ၾကားေနရတဲ့ ဒီမတရားမႈႀကီး အတြက္ တားျမစ္ကန္႔ကြက္ဖို႔ ေနေနသာသာ နားရြက္ေတာင္ မခတ္ရဲဘဲ ၿငိမ္စင္းေနရတဲ့အျဖစ္ကို ေစ့ေစ့ျပန္ေတြးၾကည့္တိုင္း မိမိကိုယ္မိမိ စက္ဆုပ္ေအာ့ႏွလံုးနာရပါတယ္။ တႀကိမ္မွာေတာ့ မူးေနတဲ့ လက္သီးဟာ ဘိုဘို႔ကို ျပန္ထခိုင္းၿပီး မ်က္ႏွာ ကို ေသနတ္ေျပာင္းနဲ႔ ေဆာင့္ထိုးခ်လိုက္ပါတယ္။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ေသနတ္ေျပာင္းဟာ ဘိုဘို႔ကို ေခ်ာ္ၿပီး အိပ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္နံၾကားထဲ ကို အရွိန္နဲ႔ တိုး၀င္ေဆာင့္ပါေတာ့တယ္။ နံ႐ိုးေတာ့ က်ဳိးၿပီလို႔ စိတ္ထဲမွာ ခံစားလိုက္ရပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး အားရေအာင္ နွိပ္စက္ေနတဲ့ တခ်ိန္လံုး ဘယ္သူ တဦးတေယာက္ကမွ တားျမစ္ျခင္းမရွိပါဘူး။ တနာရီေလာက္ ၾကာေတာ့ သူနာျပဳအဖြဲ႔ ေရာက္လာၿပီး ေခါင္းက ကြဲေနတာေတြကို အစိမ္းခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ေနၾကတာ အားလံုးနားမွာ ၾကားေနခဲ့ရပါတယ္။
ဒီဘိုဘို (ေခၚ) မိုးေက်ာ္သူဟာ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္ က်ေနာ္နဲ႔အတူ စစ္အစိုးရက ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်တဲ့အထဲမွာ အမႈတြဲျဖစ္ၿပီး က်ေနာ္တို႔က ၅ ည နဲ႔ ၇ ႏွစ္ သာ က်ေပမယ့္ မိုးေက်ာ္သူကို ၁၂၂ ပုဒ္မနဲ႔ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ ခ်လိုက္ပါတယ္။ မန္းေထာင္ရဲ႕ ညခ်မ္းဂီတ ဆည္းဆာေတြဆိုရင္ အျမဲပြဲေတာင္းခံရၿပီး မၾကာ ခဏ “ပ်ံသာပ်ံပါ ခြပ္ေဒါင္းနီ” သီခ်င္းကို ဆိုေလ့ရွိပါတယ္။ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္ မန္းေထာင္ ေထာင္တြင္းတိုက္ပြဲေတြမွာ က်ေနာ္တို႔ကို ႐ိုက္ႏွက္ၿပီး ေျမာင္းျမေထာင္ကို ပို႔လိုက္ခ်ိန္မွာ ဘိုိဘုိတေယာက္က မန္းေထာင္မွာ ဆက္က်န္ေနရၿပီး အဲဒီေန႔က နားကို ပိတ္႐ုိက္ခံလိုက္ ရတဲ့အတြက္ နားေလးသြားတယ္လို႔ ေနာက္ပိုင္းၾကားရပါတယ္။ ဟိုတေလာကေတာ့ ဘိုဘိုတေယာက္ ျပန္လြတ္လာပါတယ္။ အြန္လိုင္း ေပၚမွာ တေန႔က ေတြ႔ေတာ့ ခု ေထာင္က လြတ္လာၿပီး ဘာေတြလုပ္ ေနလဲဆိုေတာ့ ၈၈ က စၿပီး ဒီမိုကေရစီေတာ္လွန္ေရး ႏွစ္ ၂၀ ကာလ အတြင္း ထင္ရွားခဲ့တဲ့ တိုက္ပြဲ၀င္ ေတာ္လွန္ေရးသီခ်င္းေတြကို ခုလူငယ္ ေတြ ၾကားဖူးရေအာင္ ျပန္ဆိုမယ့္ စီးရီးတခုကို လုပ္ေနတယ္။ အခု အတီးပိုင္းၿပီးၿပီ အဆိုေတြပဲ က်န္ေတာ့တယ္တဲ့။ ဘယ္သူဆိုမွာလဲလို႔ ေမးေတာ့ ….. “အဟီး ... က်ေနာ္ပဲေပါ့” … တဲ့။ လူငယ္ ေျပာေလ့ရွိတဲ့ စကားနဲ႔ေျပာရင္ေတာ့ “အင္း… မႏိုင္ပါလား” လို႔ ေတြးမိပါတယ္။ “က်ေနာ္ကေတာ့ ေရနံေခ်ာင္းက ေဖကံေကာင္းကိုးဗ်။ သပိတ္ေမွာက္ရင္း လာခဲ့တယ္ (၀ါးဟားဟား)” “ေလာကလည္တဲ့ တေန႔ေတာ့ မနက္စာကို ညမွ ေပါင္းစားရတယ္ (၀ါးဟားဟားဟား)” “တေန႔ကလည္း လူသံုးေယာက္ က်ေနာ့္ကို ၀ိုင္း႐ိုက္တာ၊ ဘယ္ရ မလဲဗ်။ သူတို႔က ဘူ။ က်ဴပ္က ကုလားသံုးစီး (၀ါးဟားဟား)” “ေသာက္ဆိုလည္း ေသာက္လိုက္တာပဲ။ တေန႔က ပုလင္းဆြဲၿပီး ဂတ္တဲေရွ႕ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားေတာ့ ဌာနာအုပ္က ေမးတယ္ ဘယ္သြားမလို႔လဲတဲ့။ က်ေနာ္ မေၾကာက္ပါဘူး။ ေျပာင္ေျပာင္ပဲ ေျပာလိုက္တယ္။ ေရနံဆီ ၀ယ္သြားမလို႔ပါ (၀ါးဟားဟားဟား)” ဒီျပက္လံုးေတြကိုေတာ့ မဆလေခတ္ ေရဒီယိုေတြကို နားေထာင္ ခဲ့ေလ့ရွိတဲ့ သူေတြကေတာ့ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး မွတ္မိေနပါလိမ့္မယ္။ ဟုတ္ပါတယ္ ေရွးေခတ္ လူရႊင္ေတာ္ႀကီး ဦးဓာတ္ဆီ၊ ဦးဓာတ္ဆံ၊ ဦးၾကင္ခဲတို႔ရဲ႕ နာမည္ႀကီး ေရဒီယိုျပက္လံုးေတြပါ။ ဒီျပက္လံုးေတြကို ေရြးခ်ယ္တင္ဆက္ရတာက က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္ အက်ဥ္းစံေတြအားလံုးဟာ မ်က္ႏွာေတြကို အ၀တ္ေတြ စည္းထားလို႔ဗ်။ ခင္ဗ်ားတို႔ ဖတ္ရတဲ့အတိုင္း မူလျပက္လံုးမွာ ရယ္ရမယ့္ ေနရာေရာက္တိုင္း မ်က္လံုးေတြကို ေသြးညီႇနံ႔ လႊမ္းေနတဲ့ ပိတ္စေတြ စည္းထားတဲ့ လူ ရွစ္ဆယ္ေလာက္ဟာ တ၀ါး၀ါး၊ တဟားဟားနဲ႔ ပြဲက်ေနသဗ်။ သူတို႔ေတြ ထဲမွာ တခ်ိဳ႕က လက္ေကာက္ဝတ္ ျဖတ္တဲ့ေနရာက ပတ္တီးေတြ စည္း ထားသူေတြ၊ ပတ္တီးေတြ စည္းထားတဲ့ အဂၤါမျပည့္၀ေတာ့တဲ့ ေျခေထာက္ ေတြ၊ ထိပ္တံုးရွည္ႀကီးရဲ႕ ခတ္ထားခံရသူေတြ၊ ေခါင္းေတြမွာ ပတ္တီးေတြ ေဖြးေနသူေတြ ပါသဗ်။ ဒီေလာက္ နာက်င္ဖြယ္ေကာင္းတဲ့ အေျခအေနထဲမွာေတာင္ ဒီလူေတြ အားလံုးဟာ တ၀ါး၀ါး၊ တဟားဟားနဲ႔ ပြဲက်ေအာင္ အသံတု ၂ မ်ိဳး၊ ၃ မ်ိဳး ေလာက္နဲ႔ ဖမ္းစားႏိုင္တယ္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္ဟာ ႏုိင္ငံေတာ္အဆင့္ “စည္သူေနမ်ိဳးဗလ အလကၤာေက်ာ္ေခါင္ ဟာသ၀ိဇၨာ” ဆိုတဲ့ ဘြဲ႔မ်ိဳးေတာင္ ရသင့္ေပတယ္လို႔ စာ႐ႈသူ ေတြးမိသြားႏိုင္ပါတယ္။ လူရႊင္ေတာ္ဘ၀မွာ ပြဲတပြဲမွာ ျပက္သမွ် ပရိသတ္က ရယ္ၾကတယ္ဆိုတာမ်ိဳးက အလြန္ ရွားပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္နာမည္ႀကီးတဲ့ လူျပက္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ပရိသတ္က မသိလိုက္ရလို႔ ေရွာ္သြားတဲ့ အလံုးဆိုတာကေတာ့ ရွိစျမဲပဲဗ်။ အခုပြဲ မွာကေတာ့ ပရိသတ္က ရာခိုင္ႏႈန္းျပည့္ အူလိႈက္သည္းလိႈက္ ရီၾက သဗ်။ တခါတေလဆို မရယ္ရမယ့္ ေနရာေတြမွာပါ လိုက္ၿပီး အူလိႈက္ သည္းလိႈက္ ရယ္ၾကသဗ်။ ဘယ္မရယ္လို႔ ရမလဲဗ်ာ။ ေထာင္မွဴးဆိုတဲ့ ယမမင္းလက္သစ္က ဗီအိုင္ပီ ေဖ်ာ္ေျဖေရးပြဲမို႔ အမိန္႔က ႀကိဳထုတ္ၿပီးသားဗ်။ အကုန္ထထိုင္ရမယ္၊ လူရႊင္ ေတာ္ေဘာႀကီးရဲ႕ ျပက္လံုးမွာ ရယ္ရမယ့္ေနရာေရာက္ရင္ ရယ္ရမယ္ဆိုတာ ႀကိဳအမိ္န္႔က ထုတ္ထားဗ်။ ေစာေစာပိုင္း ျပက္လံုး တခုႏွစ္ခုေလာက္ မွာ မသဲကြဲလို႔ သူမ်ုားနဲ႔ ေရာေယာင္မရယ္ဘဲ အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ေနတဲ့ တေယာက္ကို မင္းက ဘာလို႔ မရယ္တာလဲဆိုၿပီး “ဂြမ္း” ကနဲ ေခါင္းကို တခ်က္ေကၽြးလိုက္တဲ့အသံကို အားလံုးၾကားလိုက္ရၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ က်န္ တဲ့သူအားလံုးဟာ က်ေနာ္ တလံုးျပက္ၿပီးတာနဲ႔ “၀ါးကနဲ ... ၀ါးကနဲ” ေရဒီယို ဟာဒယရႊင္ေဆးမွာ ေနာက္က လိုက္ရယ္ေပးတဲ့ လူေတြအတိုင္း လိုက္လိုက္ရယ္လိုက္ၾကတာ တခါတခါ သူတို႔ရယ္သံက ေရွ႕က ျပက္လံုး ျပက္ေနတဲ့ က်ေနာ္ေတာင္ လန္႔လန္႔သြားတဲ့အထိဗ်။ သူတုိ႔ရယ္သံေၾကာင့္ ေနာင္ျပည္တြင္းျပန္ အၿငိမ့္ကျဖစ္ရင္ ေရွ႕က ၀ါးရင္းတုတ္တေခ်ာင္းနဲ႔ ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ ရယ္ဖို႔လံႈ႔ေဆာ္ေပးေနတဲ့ ေမာင္မင္းႀကီးသားကို ေခၚသြားခ်င္စိတ္ေတာင္ ေပၚမိပါသဗ်ာ။
တကယ္ပါ။ ကဗ်ာဆရာ မာေယာေကာ့စကီးနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ေခတ္ရဲ႕ ကဗ်ာဆရာ ကိုေခ်ာ (ေမာင္ေခ်ာႏြယ္) တို႔ စကားလံုးေတြ ငွားသံုးရရင္ ဒါဟာျဖစ္ခဲ့တယ္။ ပါေဂ်ာင္ မွာ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အေရွ႕ ခြန္ႏွစ္ဘ၀၊ အေနာက္ ခြန္နစ္ဘ၀ အႏုပညာမရ တဲ့ေကာင္ေတြအတြက္ ေဖ်ာ္ေျဖေရးမွာ ျဖစ္ခဲ႔တယ္လို႔ ေျပာရပါလိမ့္မယ္။ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ သူတို႔ေနရာကေန ေတြးၾကည့္လိုက္ေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ တခါ က ျမန္မာျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္သြားခဲ့တဲ့ အဂၤလိပ္ဘုရင္ခံေတာင္ မ႐ႈစားခဲ့ရ ဘူးတဲ့ ပါေဖါင္းမင့္ ႐ိႈးမ်ိဳးေပါ့ဗ်ာ။ လက္ေနာက္ျပန္တုပ္၊ မ်က္လံုးေတြ အ၀တ္စည္း၊ ငုပ္္တုပ္ ခစားရင္းက ျပက္လံုးအလိုက္နဲ႔ တ၀ါးတဟားဟား ေအာ္ရယ္ေပးေနရရွာတဲ့ သားေကာင္ေတြေရွ႕မွာ ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ ေလွ်ာက္ရင္း မိမိတို႔ရဲ႕ ငရဲျပည္တမွ် ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ့ စည္းစိမ္ကို ၿမိန္ရည္ရွက္ရည္ ခံစားေနၾကသဗ်။ တခါတခါက်ေတာ့လည္း က်ေနာ္တို႔ကို ဖမ္းဆီးထားတဲ့ ေတာ္လွန္ေရး တပ္ဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ညဘက္ စုၿပီး အရက္ေသာက္ျဖစ္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ေလး ေရခ်ိန္ကိုက္လာၿပီဆိုရင္ တရားခံ ေတြကို သြား႐ိုက္ရေအာင္ဆိုၿပီး အုပ္စုလိုက္ႀကီး တက္လာတတ္ၾကသဗ်။ အဲလိုညမ်ိဳးကေတာ့ က်ေနာ္တို႔အဖို႔ သူတို႔တင္ဆက္တဲ့ ပါေဖာင္းမင့္ကို ခံစားၾကရေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။ အဲလိုမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ “တရားခံေတြ ထၾကစမ္း” ဆိုတဲ့ အသံနက္ႀကီးကို စၾကားရသဗ်။ ညႇင္းဆဲထားလို႔ တုတ္တုတ္မွ မလႈပ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ လူကလြဲလို႔ အားလံုး ေဖးကာ၊ တြဲကာ ထၾကရသဗ်။ လူေတြဟာ ၿဗိတိသွ် ပန္းပုေက်ာ္ ဟင္နရီမိုးစ္ရဲ႕ စစ္အတြင္း လန္ဒန္ ေျမေအာက္ လိုဏ္ေခါင္းထဲမွာ တုံလံုးပက္လက္ လဲေနတဲ့လူေတြကို ဆြဲထားတဲ့ ပန္းခ်ီကားထဲကလိုေပါ့ဗ်ာ။ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ဆဲဆိုႀကိမ္းေမာင္းသံေတြ၊ ဘြတ္ဖိနပ္ေတြ ရွပ္တိုက္ ေရြ႕လ်ားေနသံေတြ ဆူေနတဲ့ၾကားမွာ “ခြမ္း” “ခြမ္း” ဆိုတဲ့ အသံႀကီး ဟာ ထိုင္ေနတဲ့ က်ေနာ္တို႔လူတန္း တဘက္ထိပ္ကေန တေရြ႕ေရြ႕ နီးလာေနသလို အဲဒီေနာက္ကေန “ဟိုတေယာက္ ကြဲသြားၿပီ” စတဲ့ ခပ္အုပ္အုပ္ အခ်င္းခ်င္း ေျပာသံေတြလည္း ၾကားေနရတာမို႔ မိမိေခါင္း ကို ႐ိုက္လာမဲ့ တုတ္နဲ႔ အံကိုက္ေလာက္ျဖစ္ေအာင္ စိတ္မွန္းနဲ႔ ခ်ိန္ၿပီး ေစာင့္ေနလိုက္သဗ်။ အဓိက ရည္မွန္းခ်က္ကေတာ့ ကိုယ့္ေခါင္းက အမာေနရာေပၚ တုတ္က်ၿပီး ပထမတုတ္ခ်က္မွာတင္ ေခါင္းကြဲသြား ဖို႔ဗ်။ ဒီလိုနဲ႔ ခြမ္းကနဲ ကိုယ့္မ်က္စိထဲ ၀င္းကနဲ တခ်က္ျဖစ္ၿပီး လဲအက် “ေဘာႀကီး ေခါင္းကြဲသြားၿပီ” လို႔ ေနာက္က လိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ လူရဲ႕ မွတ္ခ်က္အၿပီးမွာ က်ေနာ့္မ်က္နွာေပၚ ေသြးေတြစီးက်လာတဲ့ေနာက္ စိတ္ထဲမွာ နည္းနည္းေပါ့သြားပါတယ္။ အစိမ္းခ်ဳပ္ခ်ဳပ္မယ့္ သူနာျပဳ ေတြ မၾကာခင္ေတာ့ ေရာက္လာပါလိမ့္မယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ “ေနာက္တစ္ခါ လာျပန္ၿပီေဟး ေ၀းေ၀း” ဆိုတဲ့ မူးမူးနဲ႔ ေႂကြးေၾကာ္ ႐ိုက္ႏွက္ဦးမယ့္ ေနာက္အေက်ာ့ေတြမွာ ကိုယ္လြတ္သြားပါတယ္။ ဒီလို ေစာစာစီးစီး တခ်က္တည္းနဲ႔ ကြဲသြားတဲ့ ကိုယ့္ေခါင္းရဲ႕ ထိလြယ္၊ ကြဲလြယ္မႈအေပၚ ေတာ္ေတာ္ဂုဏ္ယူသြားသဗ်။ ဒီလိုနဲ႔ အက်ဥ္းသားမ်ား ႐ိုက္ႏွက္ျခင္း အႏုပညာလို႔ ေခၚမယ္ဆို ေခၚ လို႔ရတဲ့ အေၾကာင္းမယ္ က်ေနာ္တို႔ အက်ဥ္းက်ေနတဲ့ ဒုကၡိတေတြကို အရက္မူးၿပီး တက္႐ုိက္တဲ့ အက်င့္ဟာ ABSDF (NB) ဆိုတဲ့ ေတာ္လွန္ေရး တပ္ဖြဲ႔ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ေတြၾကားမွာ ယဥ္ေက်းမႈသဖြယ္ ျဖစ္လာပါတယ္။ ဥကၠ႒၊ ရင္းမွဴး၊ ခြဲမွဴး၊ ေထာက္လွမ္းေရးမွဴး၊ တခါတေလ အထူး ဧည့္သည္ေတြေရာေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ မ႐ိုက္ခင္ကတည္းက အကြဲခ်ဳပ္မယ့္ သူနာျပဳ ရဲေမေတြကိုပါ တခါတည္း ေခၚလာတတ္သဗ်။ မုဆိုးစိုင္သင္ဆိုသလိုေပါ့ဗ်ာ။
ဒီျမင္ကြင္းကို ျမန္မာ့စာေပေလာကမွာ သေရာ္စာ အလြန္အေရး ေကာင္းလွတဲ့ ဆရာႀကီးေမာင္ထင္မ်ား ေတြ႔ရင္ ဒီလိုမ်ား ေရးမလား မသိဘူးဗ်။ “မိမိတို႔ႏိုင္ငံအတြက္ အသက္ကိုပင္ မငဲ့ကြက္ဘဲ ေပးလွဴထားေသာ ေတာ္လွန္ေရးေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားပီပီ ရဲစိတ္၊ ရဲမာန္တို႔ကို အခါမလပ္ ျဖစ္ေပၚေနေစေရးအတြက္ အေထာက္အပံ့ေကာင္း အလို႔ငွာ အရက္ေသစာ တို႔ကို ေသာက္ၾက စားၾကရေသာ္လည္း ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားေပၚတြင္ စည္းစိမ္ ယစ္ကာ အေပ်ာ္အပါးၾကား ေမ်ာပါေနသူမ်ားကဲ့သုိ႔ သူရာမူးယစ္ၿပီးခ်ိန္ တြင္ အႏိွပ္ခန္း၊ ကာရာအိုေက၊ ႏိုက္ကလပ္မ်ားသို႔ သြားေရာက္ ကခုန္ ခြင့္မ်ဳိး စိုးစဥ္းမွ် မရႏိုင္ေသာ ဘ၀မ်ိဴးတြင္ ေနရရွာေသာ ေတာ္လွန္ေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ားခမ်ာ မိမိတို႔ ဖမ္းဆီးထားေသာ တရားခံမ်ားအား သြားေရာက္ ႐ိုက္ႏွက္ျခင္းျဖင့္သာ အပန္းေျဖရရွာေလသည္။” လို႔ေလ ...။ အဲဒီေတာ့ ႐ိုက္ႏွက္မႈဟာ ယဥ္ေက်းမႈတရပ္ျဖစ္လာၿပီး သူ႔ထက္ငါ သာေအာင္ လာေရာက္႐ိုက္ႏွက္တဲ့ ဓေလ့ ထြန္းကားေနခ်ိန္မ်ိဳးမွာ အေစာပိုင္းက တင္ျပခဲ့သလို “ကၽြန္မကေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ... ေဒၚၾကင္ ေဒၚၾကင္နဲ႔ … အပ်ိဳႀကီးေပါ႔ရွင္။ ကေလးကို ငါးဆယ္ေက်ာ္ေနၿပီ” လို႔ က်ေနာ္ ေရွ႕က ေျပာသြားတဲ့ ေနာက္မွာ “၀ါးဟားဟား” လို႔ အားရပါးရ ပါတီစီဖင့္လုပ္ရတဲ့ အလုပ္မ်ဳိးေလာက္ကေတာ့ အီးစီးေဂ်ာ့ေပါ႔ဗ်ာ။ အဲဒီအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ခင္ဗ်ားက လာၿပီး “ဒါသက္သက္ လူအခ်င္းခ်င္း ေျခနဲ႔နင္းတဲ့ လူ႔အခြင္႔အေရး ခ်ိဴးေဖာက္မႈႀကီးပဲ” ဆိုၿပီးေတာ့ လာေတာ့ မတားေလနဲ႔။ က်ဳပ္တို႔နဲ႔ပါ ရန္သူျဖစ္သြားႏိုင္သဗ်။ ေစာေစာက ေျပာသလို စိတ္ေျပာင္းၿပီး တုတ္သြားဆြဲေတာ့ ခင္ဗ်ားက ဘာမွတတ္ႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ဒါေၾကာင့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီလိုပဲ ဆူဆူဆဲဆဲ လူကက္ဆက္ညေတြဟာ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ လူသားဘ၀ကို ျပန္ရတဲ့ ညေတြမို႔ ခုလို တကူးတက ေရးျပ ရပါသဗ်။ က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြကေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ ေဖ့ဘြတ္ေပၚမွာ ဖတ္ဖူး ၾကသလို တိရိစၦာန္တမွ် ဘ၀ေတြကိုး။
ပထမဦးဆံုး ကိုေန၀င္း ေရးၿပီး ခိုင္ထူး ဆိုခဲ့တဲ့ “ခတၱာ” သီခ်င္းကို အျမဲ ဆိုေလ့ရွိတဲ့ လူကက္ဆက္ကေတာ့ ကသာၿမိဳ႕ကေန ေတာခိုလာတဲ့ ေမာင္ေမာင္ခင္ (ေခၚ) ဒႆပါ။ နာမည္ရင္းက ေမာင္ေမာင္ခင္။ ေမာင္ေမာင္ခင္ဆိုတဲ့ နာမည္ကလည္း ABSDF (NB) အဖြဲ႔မွာ ႏွစ္ေယာက္ ရွိသဗ်။ အခု ေနာက္ဆံုးထြက္တဲ့ ရမ္ဘိုဇာတ္ကားနဲ႔ The Lady ဇာတ္ကားေတြမွာ နအဖစစ္ဗိုလ္အျဖစ္ ၀င္သ႐ုပ္ေဆာင္တဲ့ ကိုမင္းေဌး (ေခၚ) ေမာင္ေမာင္ခင္ကလည္း ေအဘီေျမာက္ပိုင္းကပဲဗ်။ သူက ကံေကာင္းသြားတာက က်ေနာ္တို႔ ျပႆနာေတြ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ျမစ္ႀကီးနား ဘက္ ေရွ႕တန္းစခန္းတခုကို ေရာက္ေနတယ္လို႔ သူေျပာျပဖူးသဗ်။ ဒီအနိဌာ႐ံုေတြ မၾကံဳလိုက္ရဘူးေပါ႔ဗ်ာ။ က်ေနာ္ ခုေျပာတဲ့ ေမာင္ေမာင္ခင္ က ေနာက္ပိုင္း က်ေနာ္တို႔နဲ႔အတူ ထြက္ေျပး လြတ္ေျမာက္လာတဲ့အထဲမွာ ပါလာၿပီး ခုေတာ့ ကသာမွာပဲ ေနေနတယ္ဗ်။ က်ေနာ္တို႔ ျပန္လြတ္လာတဲ့ အထဲမွာ ဒဏ္ရာအမ်ားဆံုးေပါ႔။ သူ႔ကို ဘယ္ေလာက္႐ိုက္႐ိုက္ “ေက်ာင္းသားကြ ေထာက္လွမ္းေရး မဟုတ္ဘူး” လို႔ပဲ ထြက္ဆိုသတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ကိုယ္တံုး လံုးခၽြတ္ၿပီး ကိုယ္ေပၚကို “ရင္ေပါင္ၾကမ္း” လို႔ေခၚတဲ့ တ႐ုတ္ျပည္ဘက္ အိမ္မိုး ကတၱရာျပားေတြကို မီးရွိဳ႕ၿပီး ကတၱရာစက္ေတြကို ကိုယ္ေပၚ ခ်ေတာ့မွ ကိုယ္ေတာ္က က်ေနာ္နဲ႔ ဘ၀တူ ေထာက္လွမ္းေရး ျဖစ္လာတဲ့ သူပါ။ တကယ္က လူေပ်ာ္ပါ။ ဒုကၡေတြထဲမွာကို တခါတခါ ဟာသ ေျပာတတ္ပါေသးတယ္။ မီးေလာင္ရာေတြကေတာ့ သူ႔ကိုယ္အႏွံ႔ ေသရာပါခဲ့သဗ်။ ထန္းသမားမ်ား အမူးေျပ ထန္းႏို႔ေမာ့ၾကည့္ ဆိုသလို ေတာထဲက ေျပးလာၿပီး ေနာက္ပိုင္း ၁၉၉၅ ေလာက္က စာေပးစာယူ စာေမးပြဲေျဖၾကတဲ့အခ်ိန္ ေက်ာင္းေတြ ပိတ္လိုက္ရတဲ့ လႈပ္ရွားမႈမွာ ဒႆတို႔က ဇာတ္လိုက္တဲ့ဗ်။ သူ႔လိုပဲ “ရင္ေပါင္ၾကမ္း” ဒဏ္ေၾကာင့္ NIP က ေထာက္လွမ္းေရး ဗိုလ္ႀကီးပါလို႔ ထြက္ခ်က္ေပးလိုက္ရသူက ဥကၠ႒ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ ပါ။ ေျမေပၚမွာ ငုတ္ေလးငုတ္႐ိုက္ၿပီးေတာ့ ပက္လက္လွန္ၿပီး လက္ေရာ ေျခေထာက္ကိုပါ တုပ္ၿပီးေတာ့မွ ၀မ္းဗိုက္ေပၚမွာ “ရင္ေပါင္ၾကမ္း” စကို ခင္းၿပီး မီးဖိုခဲ့တယ္လို႔ ေထာက္လွမ္းေရး စစ္ေၾကာေရးတာ၀န္ခံ တပ္ၾကပ္ႀကီး သန္းေဇာ္က က်ေနာ္တို႔ကို လာေျပာလို႔ သိရတာပါ။ ေနာက္ေတာ့ ဖေနာင့္ကေန သံေခ်ာင္းကို မီးတို႔ၿပီး ႐ိုက္ထည့္ပါတယ္။ ဒီေလာက္ထိ ေသြးေအးေအးနဲ႔ ရက္ရက္စက္စက္ လုပ္လို႔သာ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ဟာ သူ႔ကိုယ္သူ ေထာက္လွမ္းေရးပါလို႔ ေျပာခဲ့ ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔နဲ႔အတူ ခ်ဳပ္ထားစဥ္ တေလွ်ာက္လံုး ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ဟာ ၀မ္းဗိုက္က မီးေလာင္ထားတဲ့ ဒဏ္ရာ၊ ေျခသလံုးထိ သံကို ႐ိုက္သြင္း ထားတဲ့ ဒဏ္ရာတို႔ေၾကာင့္ လမ္းေကာင္းေကာင္း မေလွ်ာက္ႏုိင္ေတာ့ ပါဘူး။
ဒီလို ဒဏ္ရာေတြေၾကာင့္ မထႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေနေပမယ့္ လူကက္ဆက္အျဖစ္ ေပ်ာ္ေတာ္ဆက္ရတဲ့ အျဖစ္ကလည္း မလြတ္ခဲ့ပါဘူး။ သူ႔ကိုက ၿငိႇဳးေတးထားေလေတာ့ သီခ်င္းသာ ဆိုရတယ္၊ အဆဲအဆို အကန္အေၾကာက္လည္း ခံရရွာပါတယ္။ အေစာပိုင္းရက္မ်ားမွာ သူ သီဆိုတဲ့ သီခ်င္းကေတာ့ “တိမ္တမာန္” သီခ်င္းပါ။ “မိႈင္းျပာမႈန္ေ၀ ... တိမ္မဲညိဳရိပ္ေတြ ... ေတာင္ျပန္ေလ ...” သီခ်င္းစာသားေတြအတိုင္း သူ လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြး သီဆိုတိုင္း က်ေနာ္တို႔ဟာ သူနဲ႔အတူ လြင့္ပါ ခံစားခဲ့ၾကရပါတယ္။
ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ဟာ ေနာက္ပိုင္းေရာက္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ ေထာင္လံုျခံဳေရးက “ဘယ္သူ သီခ်င္းဆိုျပမလဲ” လို႔ ေမးရင္ကို တခါတရံ မွာ သူ႔သေဘာနဲ႔သူကို ထထိုင္ၿပီး ကိုေန၀င္းရဲ႕ ‘အားလံုးကို ေက်ာ္ျဖတ္ရမယ္’ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို ဆိုေလ့ရွိပါတယ္။ အသတ္ခံရကာနီး ရက္ပိုင္းေတြမွာေတာ့ မင္းမင္းလတ္ရဲ႕ “ယုဇနပင္နဲ႔ ဖဲႀကိဳး၀ါ” သီခ်င္း ကို သီဆိုသဗ်။ ဒီအက်ဥ္းက်ေနတဲ့ ဘ၀နဲ႔ ဒီသီခ်င္းဟာ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ မွာ ဖဲႀကိဳး၀ါေလးေတြ သစ္ပင္မွာ ခ်ည္ၿပီး ေစာင့္ေနမယ့္သူမ်ား ရွိခဲ့ေလသလား လို႔ ေတြးမိေပမယ့္ မေမးသာလို႔ မေမးျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ တႀကိမ္မွာေတာ့ သူနဲ႔က်ေနာ္ မိုးကာစတခုထဲမွာ ထမင္းပံုစားခြင့္ ရခဲ့သဗ်။ သူက ပတ္၀န္းက်င္ကို အသာေလး ခိုးၾကည့္ၿပီး “ကိုေဘာႀကီး က်ေနာ့္ ကိုေတာ့ သူတို႔ အရွင္ဆက္ထားမယ္ မထင္ဘူး။ တကယ္လို႔မ်ား ခင္ဗ်ား ဆက္ၿပီး အသက္ရွင္ခဲ့ရင္ေတာ့ အျဖစ္မွန္ကို အခြင့္သာရင္ ေဖာ္ထုတ္ေပး ပါဗ်ာ” လို႔ တိုးတိုးေလး ကပ္မွာပါတယ္။ စကားေျပာေနတာကို ျမင္ၿပီး ဆဲဆိုသံေတြနဲ႔ ပစ္ေပါက္တာ ခံလိုက္ရတာမို႔ “စိတ္ခ်ပါလို႔” ကမန္းကတန္း သူ႔ကို အေျဖေပးၿပီး ေနာက္မွာ စကားေျပာခြင့္ မသာေတာ့ပါဘူး။ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ရဲ႕ သီခ်င္းေတြအေၾကာင္းကို ဒီေလာက္ ဖြဲ႔ႏြဲ႕ ေနရတာက အေၾကာင္းရွိသဗ်။ သူဆုိတဲ့ပံုက တကယ့္ အဆိုေတာ္ တေယာက္လို ဆိုႏုိင္သလို တလံုးတေလ ယိုင္သြားတာ တိမ္းသြား တာမ်ိဳးကို မရွိပါဘူး။ ဂစ္တာနဲ႔ ကီးဘုတ္ ၂ မ်ဳိးကို ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ တီးနိုင္သလို အေနာက္တိုင္း ဂီတသေကၤတကိုလည္း ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ တတ္ကၽြမ္းတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ သီခ်င္းတပုဒ္ကို ဖြင့္နားေထာင္ၿပီး သေကၤတကို ဒါ႐ိုက္ ေနာက္က လိုက္ေရးႏုိင္သဗ်။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေအဘီတပ္ဖြဲ႔က ရဲေဘာ္၊ ရဲေမတိုင္းက အကိုႀကီးတေယာက္လို ခ်စ္ၾကတာပါ။ က်ေနာ္ အံ့ၾသတာကေတာ့ အင္မတန္ စ႐ိုက္ၾကမ္းတဲ့ တာတီးဆိုတဲ့ လံုျခံဳ ေရးတာ၀န္က်တဲ့ လူက တျခားလူေတြ လစ္ရင္ သူ႔ဆီကို ဂစ္တာကို ၀ွက္ယူလာၿပီး အစ္ကိုႀကီး တပုဒ္ေလာက္ တီးျပပါလို႔ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေတာင္းဆိုတာမ်ိဳး ေတြ႔ဖူးလို႔ပါ။ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ ဂစ္တာကို စိတ္ႀကိဳက္ ႀကိဳးညိႇၿပီး တာတီးအတြက္ စိုင္းထီးဆိုင္ရဲ႕ နာမည္ႀကီးသီခ်င္းတပုဒ္ျဖစ္တဲ့ “ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာနိဗၺာန္ဘံု” သီခ်င္းကို တီးျပတဲ့ ေန႔ကိုေတာ့ ေမ့မရ ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔အေပၚ အဆဲအဆို အကန္အေၾကာက္ နာမည္ႀကီးတဲ့ တာတီးတေယာက္ စကားမေျပာႏိုင္ဘဲ ၿငိမ္ေနၿပီး ေတာ္ေတာ္ ၾကာမွ “ေက်းဇူးပါပဲ အစ္ကိုႀကီးရာ” လုိ႔ ေျပာသြားတာ ၾကားရေတာ့ တကယ့္ကို အ့ံၾသမိပါတယ္။
ေနာက္ပိုင္း က်ေနာ္ အစိုးရရဲ႕ အထူးဧည့္သည္အျဖစ္ မႏၱေလးေထာင္ မွာ စံျမန္းရင္း မႏၱေလး ႏုိင္ငံေရး အသိုင္းအ၀ိုင္းနဲ႔ နီးနီစပ္စပ္ ေနခြင့္ရ ေတာ့မွ သိလာရတာကေတာ့ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔က မႏၱေလးမွာ ေရႊမ်ိဳးအသိုင္းအ၀ိုင္း ေတာ္ေတာ္ ေတာင့္တင္းတယ္လို႔ ဆိုတာပါပဲ။ အထူးသျဖင့္ ဆရာမႀကီး လူထုေဒၚအမာတို႔နဲ႔ ေဆြရိပ္၊ မ်ိဳးရိပ္ မကင္းဘူး ဆုိတာ သိလာရသလို ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔ ညီအစ္ကိုေတြဟာ အိမ္မွာ အေပ်ာ္တမ္းတိီး၀ိုင္းတခု ေထာင္ထားတဲ့အထိ ဂီတ၀ါသနာ ႀကီးတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ရဲ႕ “ယုဇနပင္နဲ႔ ဖဲႀကိဳး၀ါ” သီခ်င္းကို ဂစ္တာနဲ႔ တီးတာကို တႀကိမ္မွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ နားေထာင္ခြင့္ရခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒါ အသတ္မခံရမီ ရက္ပိုင္းအလိုကပါ။ ဒီလို စပယ္ရွယ္ဂစ္တာနဲ႔ ဆိုျပတာကို နားေထာင္ခြင္႔ရတာက နားေထာင္ခ်င္တယ္လို႔ ေတာင္းဆို တဲ႔သူက ဥကၠ႒လုပ္တဲ့ ကိုေအာင္ႏိုင္ ျဖစ္လို႔ပါ။ က်ေနာ္တို႔အားလံုး အစ္ကိုႀကီးက တခုခုမ်ား ျပန္ေျပာလိုက္ေလမလား နားကို အသားကုန္ စြင္႔ထားၾကပါတယ္။ ခဏေလေတာ့ အကိုႀကီး ဂစ္တာလက္ခတ္သံ ညက္ညက္ေလး ထြက္လာပါတယ္။ တိုးလ်ေသာ္လည္း ခြန္အားရွိတဲ့ သူ႕အသံကို ဒီေန႔ထိ နားထဲက မထြက္ပါဘူး။ “အိုး ... ေခါင္းမွာ စည္းတဲ့ ဖဲႀကိဳး၀ါေတြ တပံုႀကီး အမ်ားႀကီး အမ်ားႀကီး ေတြ႔တယ္ ...” ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္လိုပဲ ဂီတမွာ ကၽြမ္းက်င္သူကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အေခၚ မငယ္ (ေခၚ) နန္းေအာင္ေထြးၾကည္ပါ။ မငယ္က ေအဘီတီး၀ိုင္း မွာ သီခ်င္းဆိုရင္ ဂစ္တာကို ကိုယ္တိုင္ တီးဆိုတတ္သလို ကိုယ္တိုင္လည္း ေအဘီတပ္ဖြဲ႔အတြက္ ေတာ္လွန္ေရးသီခ်င္းေတြ ေရးခဲ့သူပါ။ မငယ္က ရန္ကုန္တကၠသိုလ္က စိတ္ပညာအဓိက ေနာက္ဆံုးႏွစ္မွာ ေတာခို လာတာပါ။ မငယ္တေယာက္ NIP က လႊတ္လိုက္တဲ့ အရာရွိပါလို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ထြက္ခ်က္ေပးလာေအာင္ ဘယ္လို ညႇင္းဆဲခံခဲ့ရတယ္ ဆိုတာ မေဖာ္ျပပါရေစနဲ႔။ ေကအိုင္ေအက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဇာ္မိုင္တို႔က ကယ္ထားလိုက္ၿပီး ေနာက္ပိုင္း ၾသစေၾတးလ်ႏိုင္ငံ ဆစ္ဒနီၿမိဳ႕မွာ ဘယ္ျမန္မာအသိုင္း၀ိုင္းကိုမွ အဆက္အသြယ္မလုပ္ဘဲ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ နီးပါး ဇာတ္ျမႇဳပ္ေနတာ ခုထိပါပဲ။ မငယ္က သီခ်င္းဆိုခိုင္းၿပီ ဆိုရင္ ျမန္မာျပည္သိန္းတန္ရဲ႕ “ေတာင္ျပာတန္းက ေမာင္႔အခ်စ္ကို” ဆိုတဲ့သီခ်င္း အျမဲဆိုေလ့ရွိသဗ်။ မငယ္ရဲ႕ ထူးျခားမႈ ေနာက္တခုက သူ႔အလွပါ။
ေအဘီ ရဲေဘာ္ အသိုင္းအ၀ိုင္းတင္မက ေကအိုင္ေအ မိသားစုေတြထဲထိ သူ႔အလွက ေက်ာ္ၾကားပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ထူးျခားတဲ့ အလွေၾကာင့္ပဲ ဒုကၡေတြ႔တာ ေတာ့ ေျပာပါရေစ။ ထံုးစံအတိုင္း အဲဒီညက ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေတာ္ေတာ္ မူးလာၾကသဗ်။ သူတို႔ေရွ႕က ပုလင္းေတြထဲက အရက္ ေတြ တျဖည္းျဖည္း ကုန္လာတာနဲ႔အမွ် သူတို႔ခႏၶာကိုယ္ေတြထဲက ေတာ္လွန္ေရးစိတ္ဓာတ္ေတြဟာလည္း တရိပ္ရိပ္ တက္လာၾကပံုရ ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ႔ က်ေနာ္တို႔ဆီ ေရာက္လာၿပီး လူကက္ဆက္ ေတြထ လုပ္တာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီမွာ မငယ္က သီခ်င္းဆိုရသဗ်။ မငယ္က သီခ်င္းဆိုေကာင္းသလို ႐ုပ္ရည္ကလည္း ေခ်ာေတာ့ တက္လာတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး ေမ်ာသြားပံုရသဗ်။ အဲဒီမွာတင္ သူတို႔ထဲက တပ္ရင္းမွဴး ဦးေအာင္သန္းဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္က အလယ္မွာ ဖိုထားတဲ့ မီးပံုႀကီးထဲက ထင္းစႀကီးတခုကို ေကာက္ယူၿပီး သီခ်င္းဆိုေနတဲ့ မငယ္ရဲ႕မ်က္ႏွာကို ထိုးထည့္ပါေရာဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့လည္း အယုတၱ၊ အနတၱေတြေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္ထင္ပါတယ္၊ ေထာက္လွမ္းေရးမ ဆိုၿပီး ထပ္ထပ္ေခၚေနတာက ဆဲဆို ကန္ေၾကာက္ေနတာထက္ ပိုနာမယ္ ထင္ပါတယ္။ မ်က္နွာျပင္မွာ ေသရာပါ မီးေလာင္ရာႀကီး ပါပါေရာလားဗ်ာ။
ဒီေနရာမွာ ျဖတ္ၿပီး ေျပာလိုတာက လူကက္ဆက္ အပိုင္းတစ္ကို ဖတ္ၿပီး ျပည္တြင္းမွာရွိတဲ့ လူကက္ဆက္ေဟာင္းေတြဆီက ကြန္ပလိန္း တက္လာ တာေလး ေျပာခ်င္သဗ်။ အကိုေရးတဲ့ ေဆာင္းပါးမွာ ကက္ဆက္ဖန္ရွင္ ေတြ က်န္ခဲ့တယ္တဲ့ဗ်။ ဒါေၾကာင့္ ဖန္ရွင္ေတြအေၾကာင္း နည္းနည္းျဖည့္ ပါရေစလား။ ဒီလိုဗ် သူတို႔က ကက္ဆက္အဖြင့္နဲ႔ အပိတ္ ဘယ္လို လုပ္တယ္ဆိုတာ ေရးျပထားေပမယ့္ အသံ အတိုးအက်ယ္စနစ္ကို ဘယ္လိုလုပ္တယ္ဆိုတာ က်န္ေနလို႔ပါ။ အဲဒါကေတာ့ သူတို႔ နားသယ္ ေမႊးကို စုၿပီး ဆြဲလွည့္ၿပီး အတိုးအက်ယ္ သူတို႔လိုတဲ့အတိုင္း လိုက္ သီဆိုရပါသဗ်။ နားသယ္ေမႊးတိတဲ့ လူက်ေတာ့ နားရြက္ေပါ့ဗ်ာ။ မန္းေလးက ေအဘီယူဂ်ီ တာ၀န္ခံ ကိုခ်ိဳႀကီးက မန္းသားပီပီ “ပန္းပုသူဇာ” သီခ်င္းကို ဆိုပါသဗ်။ လူပံုက အရပ္ရွည္ရွည္ အသံက ခပ္ၾသၾသဗ်။ က်ေနာ္ အဖမ္းမခံရေသးခင္ တရက္မွာ ကိုခ်ိဳႀကီးကို ကားစင္ တင္ထားတဲ့အေၾကာင္း သတင္းျပန္ၾကားဌာနမွာ အတူ လုပ္ေနတဲ့ ဖိုးဆန္း (ကသာ) က မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္ လာေျပာလို႔ တဲအျပင္ထြက္ၿပီး စစ္႐ံုးေနာက္က ေတာင္ကုန္းေပၚ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လက္၀ါးကပ္တိုင္မွာ လက္၀ါးႏွစ္ဘက္ကို သံ႐ိုက္ေဖာက္ၿပီး ကားရားႀကီး ျဖစ္ေနတာ မ်က္စိနဲ႔ ေတြ႔ခဲ့ရဖူးပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အက်ဥ္းက် ခံရင္း သူေခါင္းျဖတ္ အသတ္မခံရခင္အထိ အတူေနခဲ့ရပါတယ္။ မႏၱေလးမွာ ေနစဥ္က ကိုခ်ိဳႀကီးက ကိုယ္ခံပညာထဲက (ကရာေတး ထင္ပါတယ္) သင္တန္း ဖြင့္ခဲ့ဖူးတာေၾကာင့္ သူ႔ကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ႏွိပ္စက္တာကို ခံခဲ့ရသဗ်။ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ ကိုခ်ိဳႀကီး လက္ကို ခုတ္ျဖတ္ ခဲ့တာပါပဲ။ လက္ျပတ္သြားၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ ကိုခ်ိဳႀကီးရဲ႕သြင္ျပင္ကို ၾကည့္ရတာ သူ႔ကိုယ္သူ ေသလူလို႔ စိတ္ဒုန္းဒုန္း ခ်လိုက္ဟန္တူပါတယ္။ ပိုၿပီး တည္ၿငိမ္လာတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး သူတို႔ကို ကြက္မ်က္ ခဲ့ပံုကို ျမင္ေတြ႔ဖူးတဲ့ သူေတြ အေျပာအရလည္း တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ေအးေအးေဆးေဆး ေသျခင္းတရားကို ရင္ဆိုင္သြားတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ သူ႔ကိုယ္သူ ေသလူလို႔ သတ္မွတ္လိုက္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းကာလေတြမွာ ကိုခ်ိဳႀကီးဟာ ဒဏ္ရာေတြ ကိုက္ခဲတဲ့ ညေတြကလြဲရင္ ညဘက္ လူကက္ဆက္ဘ၀မွာ စႏၵရားလွထြဋ္ရဲ႕ “ငွက္ေတေလ” သီခ်င္းကိုပဲ ဆိုပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ဒီသီခ်င္းကို မင္းသားႀကီး၀င္းဦး သီဆိုတာကို မၾကာခဏ ၾကားဖူးေပမယ့္ တကယ့္သီခ်င္းရဲ႕ ကဗ်ာ ဆန္မႈကိုေတာ့ ကိုခ်ိဳႀကီး အဆုိေၾကာင့္သာ နက္နက္နဲနဲ ခံစားသိရွိခြင့္ ရခဲ႔ပါတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီသီခ်င္းကို ၾကားရင္ ကိုခ်ိဳႀကီးကို သတိရၿပီး ေက်းဇူးတင္မိရပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ … “ေလကို ဆန္ကာ ေျပးေလသလား ငွက္ငယ္၊ ေျမကို လွန္ကာ ေျပးေလသလား ငွက္ငယ္” ဆိုတဲ့ေနရာနဲ႔ “ညဥ့္လႊာ႐ံု၊ မဲမဲ ထဲ၀ယ္၊ ကဗ်ာေတးမ်ားလည္း မေဖြရွာစမ္းခ်င္ပါနဲ႔ကြယ္၊ အခက္ေပြ ေသးတယ္၊ ငွက္ေတေလကေလးရယ္” … ဆိုတဲ့ ေနရာေရာက္ရင္ ဘ၀အဓိပၸာယ္ျပည့္၀တဲ့ သီခ်င္းတပုဒ္ကို မိတ္ဆက္ေပးခဲ့ၿပီး ေလာက ထဲကေန ေလကိုဆန္ကာ ေျပးထြက္သြားခဲ့တဲ့ ကိုခ်ိဳႀကီးကို အျမဲ အမွတ္ရေနမိပါတယ္။ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔အရင္ အသတ္ခံရသူ ကိုေက်ာ္ေ၀က ကိုေန၀င္း ရဲ႕ “ေမာင့္လျပည့္၀န္း” သီခ်င္းတပုဒ္ထဲကိုပဲ အျမဲဆိုတတ္တာမို႔ ေမာင္႔လျပည္႔၀န္း ေက်ာ္ေ၀လို႔ တြင္တဲ့ထိပါ။ တကယ္က ကိုေက်ာ္ေ၀ က မႏၱေလးဘြဲ႔ရ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီကလို႔ သိရပါ တယ္။ ကိုေက်ာ္ေ၀နဲ႔ က်ေနာ္တို႔အားလံုးၾကား ကြဲျပားမႈတခုကေတာ့ သူ႔လည္ပင္းမွာ ႀကိဳးနဲ႔ ေဖာက္ထားတဲ့ သူ႔ရဲ႕ ေျခသန္းျပတ္ေလးကို အျမဲဆြဲထားရပါတယ္။ အဲဒီေျခသန္း ေပ်ာက္သြားရင္ သတ္မယ္လို႔ ႀကိမ္းထားတာမို႔ သူမေသခင္ထိ လည္ပင္းမွာ ဆြဲထားရတဲ့ ဒီေျခသန္း ကို ျမင္ရတိုင္း က်ေနာ္တို႔မွာ ဘယ္လို နာက်င္ရမွန္းမသိေအာင္ နာက်င္ ခဲ႔ရပါတယ္။ ကိုေက်ာ္ေ၀ဟာ ညႇင္းဆဲမႈေတြေၾကာင့္ သူ႔ကိုယ္သူ ေထာက္လွမ္းေရးပါလို႔ ၀န္ခံထြက္ဆိုခဲ့ရေပမယ့္ ေနာက္ဆံုး သတ္ကာ နီးမွာေတာ့ ... “ေက်ာ္ေ၀ဟာ ေတာ္လွန္ေရးသမား စစ္စစ္ကြ၊ ေက်ာင္းသား စစ္စစ္ကြ” လို႔ ေႂကြးေၾကာ္ၿပီးမွ အသတ္ခံသြားခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ခုေဖ႔ဘြတ္စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ ေရးၾကတဲ့ ေျမာက္ပိုင္းကိစၥေတြမွာ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္နဲ႔ တေန႔တည္း ကြက္မ်က္ခံခဲ့ရတဲ့ မခင္ခ်ိဳဦး အေၾကာင္းကို ဖတ္ရသူတိုင္း အလန္႔တၾကား ျဖစ္ၾကရတာမုိ႔ က်ေနာ္ ထပ္မေရးျပခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ မခ်ိဳဟာ အသက္အရြယ္နဲ႔ မမွ်တဲ့ ေလာကဒဏ္ကို ရင္ဆိုင္သြားခဲ့ရသဗ်။ က်ေနာ္တို႔ထဲမွ မိန္းကေလး အက်ဥ္းသားေတြက အက်ဥ္းသားအားလံုးအတြက္ ထမင္းခ်က္ေကၽြး ရပါတယ္။ ထမင္းခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔က သတ္မွတ္ထားတဲ့ေနရာမွာ ေခါင္းငံု႔ထိုင္ေနခ်ိန္မွာ မခ်ိဳ၊ မငယ္၊ နန္းေစာတို႔က တေပပတ္လည္ ေလာက္ရွိတဲ့ မိုးကာစမွာ ထမင္းေတြ ထည့္ၿပီး လိုက္ခ်ေပးရသဗ်။ ဟင္း လား ဆားေပါ့ဗ်ာ။ မခ်ိဴတို႔က ထမင္းအိုးမွာ ကပ္ေနတဲ့ ခ်ိဳးေလး ေတြကို ခြာၿပီး က်ေနာ္တို႔ကို ထမင္းနဲ႔ တို႔စားရေအာင္ မွ်ေ၀ေပးတတ္ ပါတယ္။ မခ်ိဳကို ၾကည့္ရတာ သီခ်င္းေတြ ဘာေတြဆိုတာ ၀ါသနာရွိ ပံုမရသလို ဆိုလည္း ဆိုဖူးပံုမရပါဘူး။ ဘယ္လိုပဲ ၀ါသနာမပါေပမယ့္ လူကက္ဆက္အျဖစ္ ေရႊနားေတာ္သြင္းဘို႔ ၀ဋ္ေႂကြးတခုအရ အလွည့္ က်လာတဲ့အခါ မခ်ိဳမွာ ဆိုျပရရွာပါတယ္။ သူအျမဲ ဆိုျပတတ္တဲ့ သီခ်င္း ကေတာ့ ဆရာၿမိဳ႕မၿငိမ္းရဲ႕ “မၿပီးေသးေသာ ပန္းခ်ီကား” သီခ်င္းပါ။ နန္းေစာက ဗန္းေမာ္ၿမိဳ႕ကဗ်။ ၁၆ ႏွစ္ေတာင္ မျပည့္ေသးပဲ ေတာခို လာသတဲ့။ ၉ တန္း ေက်ာင္းသူဘ၀ပဲ ရွိေသးသတဲ့။ ငယ္ေပမယ့္ ေတာထဲမွာ ေသနတ္ပစ္ၿပိဳင္ပြဲမွာ ခ်န္ပီယံဆု ရဖူးတယ္ဆိုၿပီး ခုထိ ဂြင္ႀကံဳရင္ ၾကံဳသလို ႂကြားတတ္ပါတယ္။ အဲဒါဟုတ္၊ မဟုတ္ မသိ ေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ ထြက္ေျပးလာၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ ရန္ကုန္မွာ ဘြဲ႔ရတဲ့ထိ ပညာႀကိဳးစားသင္ခဲ့တာတာ့ အသိအမွတ္ျပဳရပါတယ္။
၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးမွာေတာ့ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ ေက်ာ္ကိုကိုရဲ႕ ေနာက္ကြယ္ကေန ပံ့ပိုးမႈေတြ လုပ္ခဲ့တဲ့ အတြက္ ကိုေရႊေထာက္လွမ္းေရးမ်ား လိုက္လို႔ ေျပးရ၊ ပုန္းရပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ နန္းေစာကို မေတြ႔တဲ့အဆံုး သူတည္းေနတဲ့ အိမ္က ဘိုဘို႔ အေမ ေဒၚျမင့္ျမင့္ၾကည္ကို ဖမ္းၿပီး နန္းေစာ ဘယ္မွာလဲ ေမး ကာ ႐ိုက္တဲ့သတင္း မီဒီယာမွာ ပါလာတဲ့ထိပါ။ လူကက္ဆက္လုပ္ တိုင္း သူဆိုတဲ့ သီခ်င္းက ကိုရဲလြင္ ေရးၿပီး ကိုခင္၀မ္း ဆိုခဲ့တဲ့ “ပန္းခရမ္းျပာ” သီခ်င္းပါ။ သိၾကတဲ့အတိုင္း အင္းလ်ားကန္ေဘးက ခရမ္းျပာေဆာင္ေလးမွာ ေနခဲ့တဲ့ ကိုရဲတို႔ ဘ၀ကို ဖြဲ႔ထားတဲ့ ဒီသီခ်င္း နဲ႔ ၉ တန္းနဲ႔ ေတာခိုလာတဲ့ ဗန္းေမာ္သူ ဘယ္လို ဆက္စပ္ၿပီး ေရြးဆို တယ္ ဆိုတာကို ဒီေန႔ထိ စဥ္းစားမရခဲ့ပါဘူး။ ျဖစ္ႏိုင္တာကေတာ့ သူ႔ခမ်ာလည္း ဒီသီခ်င္းတပုဒ္ပဲ အစအဆုံး ရပံုေပါက္ပါတယ္။ မ်ိဳးခ်စ္လူငယ္မ်ားအစည္းအရံုးမွာ ဒု-ဥကၠ႒ လုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ကိုရဲလင္းက “သက္ဆိုင္သူသို႔” သီခ်င္း ဆိုပါတယ္။ ေအဘီ ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္ အျဖစ္ကေန ေထာက္လွမ္းေရးဆိုၿပီး ၀န္ခံခဲ့ရသဗ်။ တညမွာ သီခ်င္း ဆိုေနရင္း တပ္ရင္းမွဴး ေအာင္သန္းရဲ႕ တုတ္ခ်က္ ေတာ္ေတာ္ျပင္းျပင္း ထိသြားၿပီး လံုး၀ သတိလစ္သြားပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ကိုရဲကို ေသၿပီလို႔ ထားရာက ၂ ရက္ေလာက္မွာ သတိလည္လာပါတယ္။ ေနာက္တာ့ ၂ ပတ္ေလာက္ ဘာမွ ေမးလို႔မရဘဲ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္ေနပါေသးတယ္။ ကံေကာင္းလို႔ မေသမေပ်ာက္ပဲ ေျမေပၚျပန္ေရာက္ လာေတာ့မွ သိရတာက သူ႔မွာ ခ်စ္သူ ေက်ာင္းဆရာမေလး တေယာက္က သူ႔ကို ေစာင့္ေနတာပါ။ ဆရာမေလးနဲ႔ ျပန္ဆံုခြင့္ရလို႔မွ မၾကာခင္ ၁၉၉၈ မွာ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ ေထာင္က်ျပန္ေတာ့ ေထာင္တြင္းမွာ ဆက္ၿပီး “သက္ဆိုင္သူသို႔ ပို႔ေမတၱာ ေတးမဏၰာေခၽြ” ရျပန္ပါတယ္။ သူ႔ေမတၱာေၾကာင့္ သစၥာစူးတာကေတာ့ ေက်ာင္းဆရာမေလးဟာ ၇ ႏွစ္တိတိ သူျပန္လာတာကို သစၥာရွိရွိ ေစာင့္ေနတာပါပဲ။
ထူးထူးျခားျခား ခင္ေမာင္တိုးရဲ႕ “ေလာကတလင္းျပင္” ကိုပဲ သီဆို သူက ၀ဏၰေဇာ္ပါဗ်။ ဒီေမာင္က တခ်ိန္က နာမည္ႀကီး မင္းသားႀကီး ေဇာ္ခင္ရဲ႕ သားေတာ္ေမာင္ပါ။ အရပ္ေမာင္းက ေကာင္းေကာင္း ေျပၿငိမ္းတို႔လို ဆိုက္ဂိုက္မ်ိဳးမို႔ ဓာတ္ရွင္မင္းသားဘ၀နဲ႔ ေက်ာ္ၾကားႏိုင္ ပါရက္နဲ႔ ေတာထဲမွာလာၿပီး NIP ကပါလို႔ ထြက္ဆိုရပါတယ္။ သူ ျပန္ေျပာျပတာကေတာ့ သူ႔ကို နွိပ္စက္မႈတေလွ်ာက္လံုးမွာ အမွန္ အတိုင္းပဲ ထြက္ဆိုခဲ့ရင္းကေန မီးဖုတ္ထားတဲ့ ဓားေျမာင္နဲ႔ သူ႔ေျခသလုံး ကို ကပ္တဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးက လႊတ္လိုက္တဲ့ တပ္သားတေယာက္ပါလို႔ လိမ္ညာထြက္ဆိုခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ က်ေနာ္ ရန္ကုန္ကို ျပန္ေရာက္ ပန္းခ်ီဆရာတဦးအျဖစ္ က်င္လည္ရင္း တရက္မွာေတာ့ အရက္ဆိုင္မွာ မင္းသားႀကီး ဦးေဇာ္ခင္နဲ႔ ဆံုပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မိတ္ဆက္ၿပီး ၀ဏၰသူငယ္ခ်င္းပါ။ ေတာထဲမွာ ဆံုဖူးတယ္လို႔ ေျပာေတာ့ မင္းသားႀကီးက တအံ့တၾသ မ်က္လံုးျပဴးၾကည့္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေခါင္းကို သြက္သြက္ခါရင္း “ဆိုးပါတယ္ဗ်ာ။ ဆိုးလြန္းပါတယ္ဗ်ာ” ဆိုတာကိုပဲ ခဏခဏ ေျပာၿပီး ေခါင္းပဲ ခါေနတာ မွတ္မိေနသဗ်။ ခု ေျမာက္ပိုင္းကိစၥေတြကို အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔ ၀တၳဳအသြင္ ေရးခဲ့တဲ့ ဆမား ညီညီ (ေခၚ) ကိုညီညီကလည္း မၾကာခဏ အဖြင့္ခံရတဲ့ လူကက္ဆက္ပဲခင္ဗ်။ ေအဘီအတြက္ ေျမေအာက္လုပ္ငန္းေတြကို မန္းေလးမွာ ေနၿပီး လုပ္ေပးရင္းက ဗဟိုကို ခဏတက္လာရင္း ငွက္သင့္ တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေပါ့ဗ်ာ။ မန္းေလးမွာ ကိုယ္ပိုင္ အဂၤလိပ္စာ သင္တန္းေက်ာင္း ေလးဖြင့္ အသက္ေမြးတယ္ ဆိုသဗ်။ ဒါေၾကာင့္ အီးဂဲလ္ရဲ႕ “ေဟာ္တယ္ ကယ္လီဖိုးနီးယား” သီခ်င္းနဲ႔ “By the rivers of Babylon” “Country Road” စတဲ့ အဂၤလိပ္သီခ်င္းေတြကို ဆိုတတ္တာမုိ႔ အထူးသျဖင့္ ဘိုသီခ်င္းေတြ နားေထာင္ခ်င္တဲ့ ဥကၠ႒ေလးနဲ႔အဖြဲ႔ တက္လာၿပီဆိုရင္ေတာ့ ေထာင္မွဴးလက္၀ါးက ကိုညီညီဆိုတဲ့ ကုလားရဲ႕ ပါးေပၚ (ကိုညီက ဘာသာေရးကိုင္း႐ိႈင္းသူ အစၥလမ္ဘာသာ၀င္ တဦးပါ) က်ေရာက္ပါေတာ႔တယ္။ ကိုညီညီဟာလည္း ျပင္းထန္တဲ့ စစ္ေၾကာေရးဒဏ္ ခံခဲ့ရသဗ်။ သူနဲ႔ ေနာက္ပိုင္း စကားေျပာခြင့္ရေတာ့ သူဟာ ေမာ္ဒန္အႏုပညာကို ထဲထဲ၀င္ နားလည္တဲ့သူ ျဖစ္သလို မႏၱေလးမွာ ပန္းခ်ီခ်မ္းေအး၊ ကဗ်ာဆရာမ ျဖဴမြန္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ ရဲ႕ မိတ္ေဆြ တေယာက္ဆိုတာလည္း သိရသဗ်။ ေခတ္သစ္ပန္းခ်ီေက်ာ္ ခင္၀မ္းက သူ႔ေဖးဖရိတ္တဲ့ဗ်။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာသီခ်င္းဆို ခိုင္းၿပီဆိုရင္ေတာ့ ခင္၀မ္းရဲ႕ ‘ျမားဘုရင္’ သီခ်င္းတပုဒ္ကိုပဲ ေရြးဆိုေလ့ရွိပါတယ္။ ေသေရးရွင္ေရးျဖစ္လာေတာ႔ လူတကိုယ္ သီခ်င္းတပုဒ္ေတာ့ ရဖို႕ ျဖစ္လာတဲ့ ေခတ္ႀကီးမွာ ဘ၀မွာ သီခ်င္းတခါမွ မညဥ္းဖူးတဲ့ ကိုေၾကာင္ (ခ) ေက်ာ္ႏိုင္ဦးလို လူမ်ိဳးလည္း ၾကံဳခဲ့ရဖူးပါတယ္။ သာယာ၀တီ အက်ဥ္းေထာင္ကို ျဖတ္သန္းဖူးတဲ့ အက်ဥ္းသားမွန္ရင္ သာယာ၀တီေစ်း ထဲ ဦးက်ားႀကီးေဆးဆိုင္ကို မသိတဲ့လူ ရွိကို မရွိဘူးလို႔ ေျပာခ်င္သဗ်။ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြကို ကူညီတဲ့အလုပ္ကို ကိုယ့္အသိစိတ္နဲ႔ကိုယ္ သတၱိရွိရွိ လုပ္ခဲ့တဲ့ သာယာ၀တီ အန္အယ္လ္ဒီပါတီ၀င္ ဦးက်ားႀကီးလို လူမ်ိဳး ျမန္မာျပည္မွာ ေတာ္ေတာ္ရွားပါတယ္။ မန္းေလးေထာင္ေလာက မွာ ေဒၚ၀င္းျမျမတို႔ကို မသိဘူးဆိုရင္ မန္းေထာင္ေနခဲ့သူလို႔ ေျပာမရသလိုမ်ိဳး ပါပဲ။ အဲဒီလို ထင္ရွားတဲ့ ဦးက်ားႀကီးသား ကိုေက်ာ္နိုင္ဦးကို NIP က ဗိုလ္ ဆိုၿပီး စြဲခ်က္တင္ စစ္ပါတယ္။ ကိုေၾကာင္ (ခ) ကိုေက်ာ္နိုင္ဦး (ဓာတ္ပံုထဲ အစြန္လူ) ခမ်ာ လူကက္ဆက္ဘ၀မွာ ေနာက္ဆုံး ေတာ္ေတာ္ အက်ပ္႐ိုက္ ရွာပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး နားဆူခ်င္ ဆူေစေတာ့ ပါးပူေတာ့ မခံေတာ့ဘူးလို႔ ဆုံးျဖတ္ၿပီး ကိုေၾကာင္တေယာက္ သူ အစအဆံုး ေကာင္းေကာင္းရတဲ့ သီခ်င္းတပုဒ္ကို ဟဲ ခ်လိုက္ပါတယ္။ “ေရာင္စံု ေဘာလံုး ... ေရာင္စံု ေဘာလံုး ... တလံုး ငါးျပား” ... ပါ။ က်ေနာ္တို႔ကို ၁၉၉၈ ခုမွာ ဖမ္းေတာ့ ကိုေၾကာင္ကို ေထာက္လွမ္းေရးက လိုက္ပါတယ္။ ခုေတာ့ သူ႔ကို လိုက္ခဲ့တုန္းက ေထာက္လွမ္းေရးေတြ လည္း ၂၀၀၄ မွာ ေထာင္ထဲ ေရာက္ကုန္ပါတယ္။ ၂၀၀၅ မွာေတာ့ ေအဘီက ကိုသံေခ်ာင္းကို အစိုးရ ဖမ္းမိၿပီး ေသဒဏ္ခ်လိုက္ၿပီး ကိုသံေခ်ာင္းတေယာက္ သာယာ၀တီေထာင္ ေရာက္လာတယ္ဆိုတာ ကိုေၾကာင္က ေျပာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုသံေခ်ာင္းကို အျပင္ကေန တတ္သေလာက္ ကူညီေပးသင့္တယ္လို႔ ေျပာတဲ့အခါ က်ေနာ္တို႔ထဲမွာ ပစ္ထားလိုက္လို႔ တေယာက္မွ သေဘာထား ေပးမလာတဲ့အတြက္ေတာ့ ဒီေန႔ထိ ေက်နပ္မိပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ သေဘာကေတာ့ ကိုသံေခ်ာင္း ျပဳခဲ့တဲ့ ကံက သူ႔အက်ိဳး သူေပးပါလိ္မ္႔မယ္။ က်ေနာ္တို႔ ၾကံဳခဲ့ရဖူးတဲ့ ငရဲမ်ိဳးက သေဘာထားမ်ိဳးကိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ ဆက္စပ္လာမယ့္ အနာဂတ္မွာ သမိုင္းဘီး ေနာက္တပတ္ ထပ္မလည္ၾကဖုိ႔က အေရးႀကီး ဆံုး ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔က ဦးက်ားႀကီးသား ကိုေၾကာင္ကို “က်ားဆရာ၊ ေၾကာင္” လို႔ ေနာက္ေလ့ရွိပါတယ္။ ငါ႔သားကို ေတာထဲမွာ ရက္ရက္စက္စက္ လုပ္ခဲ့တဲ့ေကာင္ေတြပဲ “ေထာင္ထဲမွာ အခု ခံစမ္း” လို႔ ပစ္မထားတဲ့ ဦးက်ာႀကီးရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ကို ပိုလို႔ ေလးစားမိပါတယ္။ ေျပာေတာ့ ရန္ကုန္သား၊ ဆိုေတာ့ “အေမနဲ႔ ရြာကိုလြမ္းတယ္” လို႔ မၾကာခဏ ေျပာတာခံရသူက စမ္းေခ်ာင္း အ.ထ.က ေက်ာင္းသားမ်ား သမဂၢ ေခါင္းေဆာင္လုပ္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ႔ ဖိုးေက်ာ္ (ခ) ေက်ာ္၀င္းေဆြပါ။ တြံေတးသိန္းတန္ရဲ႕ သီခ်င္းေတြကို တြံေတးသိန္းတန္ ေလသံအတိုင္း ဆိုတတ္ပါသဗ်။ တညမွာေတာ့ တံြေတးရဲ႕ “အသီးတရာ အညႇာတခု” ကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ခၽြဲခၽြဲႏြဲ႔ႏြဲ႔ ဆိုတာမို႔ က်ေနာ္တို႔အားလံုး စာသားအတိုင္း စီးေမ်ာေနၾကပါတယ္။ မၾကာပါဘူး ဖိုးေက်ာ္ဟာ ခၽြဲခၽြဲႏြဲႏြဲ႔ ဆိုေနရာကေန ႐ုတ္တရက္ႀကီး အလန္႔တၾကား ထိုးရပ္လိုက္သလို က်ေနာ္တို႔လည္း သူနဲ႔ အတူ လိုက္ပါေနရာက ရယ္ရမလို ငိုရမလို စိတ္ေမာလိုက္ရသဗ်။ တျခား ေနရာ ဟုတ္ပါ႐ိုးလား။ ၾကည္း ေရ ေလ တပ္မေတာ္တြင္းက သူငယ္ခ်င္း ေတြ ဆိုတဲ့ေနရာေပါ႔ဗ်ာ။ ကံေကာင္းလို႔ အဲဒီညက တုတ္စာ မျဖစ္တာ။ တညမွာေတာ့ ေထာင္မွဴးတာ၀န္က်တဲ့ ကိုလမ်ိဳးေနာင္ဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္က ေတာ္ေတာ့္ကို မူးေနသဗ်။ ထံုးစံအတိုင္း က်ေနာ္တို႔ကို တေယာက္ၿပီး တေယာက္ ထခိုင္းၿပီး စည္းစိမ္ယူေနရာ မႏၱေလးတကၠသိုလ္က ျမန္မာစာ တတိယႏွစ္ေက်ာင္းသား ကိုေအာင္မင္း (ခ) ထိန္လင္း အလွည့္ ေရာက္ လာပါသဗ်။ ကိုေအာင္မင္းက တခါမွ သီခ်င္းဆိုဖို႔ ခိုင္းတာ မခံဖူးရေလ ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ေတြလည္း လွဲေနရာေန ကိုေအာင္မင္း ဘာမ်ားဆိုမလဲ နားစြင္႔ေနၾကသဗ်။ “ကိုယ္ အတန္တန္တားရက္နဲ႔ သြားေတာ့မွာလား ... အို တခါတရံ အမွားအတြက္နဲ႔ အျပစ္ပံုၿပီလား” ဆိုတဲ့ ကိုေန၀င္းရဲ႕ သီခ်င္းစာသားေတြ ကိုေအာင္မင္းဆီက ထြက္လာပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အားလံုး ကိုေန၀င္းရဲ႕ သီခ်င္းစာသားေတြအတိုင္း စီးေမ်ာပါသြားပါတယ္။ ကိုေအာင္မင္းက ကိုေန၀င္းခေရဇီကိုး။ “ကာယကံရွင္ လူကိုယ္တိုင္ အသိထက္ ဘယ္ပိုနိုင္မွာတုန္း ... အမ်ားနဲ႔ တေယာက္ တုဖက္ေျပာရင္ ... အားနည္းတဲ့ တေယာက္က အ႐ံႈးေပါ့ ... မသြားလည္းဘဲ ေရာက္ခဲ့မိၿပီကိုး ...” သီခ်င္းရဲ႕ စာသားေရာ သံစဥ္ပါ အားအေကာင္းဆံုး အလွဆံုးေနရာ အေရာက္မွာ “ဖုန္း” “ဖုန္း” ဆိုတဲ့ အသံနဲ႔အတူ ကိုေအာင္မင္း သီခ်င္းဆိုသံ ထိုးရပ္သြားၿပီး ထပ္ကာထပ္ကာ ဆဲသံနဲ႔ ႐ိုက္သံေတြပဲ ထြက္လာပါတယ္။ “မင္းက အမ်ားနဲ႔ တေယာက္မို႔ ခံရသေလး ဘာေလးနဲ႔ မင္းတို႔ကို ငါတို႔က မတရား စြပ္စြဲဖမ္းထားတယ္လို႔ ဆိုလိုတာေပါ့။ ေအး ... ငါ့ နံခ်ပ္ကူ အစြမ္း ျပရေသးတာေပါ့ကြာ။ မင္းတို႔ကို စစ္ေနတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးေလာက္ေတာ့ ငါလည္း ႐ိုက္တတ္ပါတယ္ကြ” ဆိုတဲ့ စကားေနာက္မွာ တဖုန္းဖုန္း ႐ိုက္သံ ညည္းညဴသံ၊ ဆဲဆိုသံေတြဟာ ဆက္တိုက္ စိတ္မခ်မ္းသာစရာ ထြက္ေပၚလာပါေတာ့တယ္။ ဒီေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ႐ိုက္လိုက္၊ ေမာရင္ ႐ိုက္တာ ရပ္ၿပီး ဆဲဆိုေနလိုက္။ ခဏေနေတာ့ ႐ိုက္လိုက္နဲ႔ စိတ္ရွိသလို ထင္တိုင္းၾကဲေနတာကို ဘယ္သူ တဦးတေယာက္ကမွလည္း လာမတားၾကပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔ လွဲအိပ္ေနတဲ့ လူေတြကလည္း တကယ္က်ေတာ့ အမွန္တရားအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္မယ္လို႔ ေႂကြးေၾကာ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ေတာထဲထြက္ခဲ့ၾကသူေတြပါ။ တကယ့္လက္ေတြ႔မွာေတာ့ ဒီလူတေယာက္ မတားသျဖင့္ ခံေနရတာ ႀကီးကို ၾကားေနပါလ်က္နဲ႔ က်ေနာ္တို႔ လူ ၈၀ ေလာက္ထဲမွာ “ေဟ့လူ ဒီလူ မတရားသျဖင့္ေတာ့ မလုပ္ပါနဲ႔” လို႔ တေယာက္မွ မေျပာ ႏုိင္ခဲ့တာ ခုထိ ရွက္လို႔ မဆံုးပါဘူး။ ကိုေအာင္မင္းကို လိွမ့္႐ိုက္ေနတဲ့ ေထာင္မွဴးက သူဟာ လူ႔အခြင့္အေရး၊ ဒီမိုကေရစီအေရးအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ေနတဲ့ လူလို႔ မူးမူးနဲ႔ ေႂကြးေၾကာ္ရင္း ႐ိုက္ေနခဲ့တာကို ၾကားေနရ တဲ့ ဘ၀ဟာ ကိုေအာင္မင္းအတြက္သာမက က်ေနာ္တို႔အတြက္လည္း ငရဲညပါပဲ။ တိုတိုေျပာရရင္ ေနာက္တေန႔ မနက္လင္းေတာ့ ကိုေအာင္မင္း ေထာင္ အျပင္ကိုထြက္ တန္းမစီႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔ေတြကေတာ့ ထံုးစံ အတိုင္း ေက်ာက္ထု၊ လမ္းခင္း၊ ထင္းသယ္ ... စတဲ့ အလုပ္ၾကမ္းခြင္ ေတြဆီ ထြက္လုပ္ရတာမုိ႔ ကိုေအာင္မင္းကို ထားခဲ့ရပါတယ္။ ညေန အလုပ္ေတြ သိမ္းလို႔ ေထာင္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကိုေအာင္မင္း အသက္ ငင္ေနပါၿပီ။ ေနာက္ပိုင္း ထမင္းခ်က္တာ၀န္နဲ႔ က်န္ခဲ့တဲ့ နန္းေစာတို႔ ေျပာျပလို႔ သိရတာက ေထာင္မွဴးက ညက သူ႐ိုက္ထားလို႔ မထနိုင္တဲ့ ကိုေအာင္မင္းကို ပဲမ်ားၿပီး (ေထာင္စကား အလုပ္မလုပ္ခ်င္လုိ႔ အေခ်ာင္ ခိုသည့္ အဓိပၸါယ္) ေနခဲ့တာမို႔ နံခ်ပ္ကူအသစ္ကို လမိုင္းတင္ရမယ္လို႔ ေျပာၿပီး တေန႔ခင္းလံုး ဆက္႐ိုက္ေနတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ကိုေအာင္မင္း အနားကို ခြင့္ေတာင္းၿပီး ကိုညီညီနဲ႔ ဘိုဘိုတို႔က မွာစရာရွိတာမွာဖို႔ ေမး ေတာ့ ေသြးေတြပဲ ပါးစပ္က ဆက္ထြက္လာၿပီး စကားတလံုးမွ ဆက္မထြက္ လာဘဲ ကိုေအာင္မင္း ကြယ္လြန္ခဲ့ပါတယ္။ ၂၀၀၅ ခုေထာင္က လြတ္လာၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ ၀ိုင္အမ္စီေအက ကိုရဲ (ကိုရဲလြင္) ဆီ မၾကာခဏ ေရာက္ျဖစ္သလို ကိုေန၀င္းနဲ႔လည္း ရံဖန္ရံခါ ေတြ႔ျဖစ္ သူ႔သီခ်င္းေတြအေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုေန၀င္း သီခ်င္းစာသားေတြ သီဆိုရင္း လူ႔ေလာကကို ေက်ာခိုင္းသြားခဲ့ရဖူးတဲ့ ဒီမိုကေရစီဘက္ေတာ္သားတဦး ရွိခဲ့ဖူးတယ္ဆိုမ်ား ကိုေန၀င္း သိခဲ့ရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေၾကကြဲလိုက္မလဲလို႔ စိတ္ထဲက ေတြးမိပါတယ္။ ထုတ္ေတာ့ မေျပာျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ စာဖတ္သူကိုလည္း ကိုေန၀င္းတေယာက္ ကိုေတာ့ ဒီအျဖစ္ကို ျပန္မေျပာမယ့္သူလို႔ ယံုၾကည္ပါရေစ။ ဒါျဖင့္ ႐ိုက္သတ္လိုက္တဲ့ကိစၥအတြက္ ေထာင္လံုျခံဳေရးတာ၀န္ခံ ဘယ္သူကမွလည္း လာၿပီး ေမးျမန္းတာ အေရးယူတာ မလုပ္ခဲ့ပါဘူး။ ကိုေအာင္မင္း ႐ုပ္အေလာင္းကို ညတြင္းခ်င္း ေထာင္အျပင္ ထုတ္ထား လိုက္ၿပီးေတာ့ ကိုလမ်ိဴးေနာင္က သူ႔ လံုျခံဳေရးတပ္ဖြဲ႔ေတြဆီ ေအာ္ေျပာ ပါတယ္။ “အရက္တလံုးနဲ႔ စကား၀ါ တစည္းရမယ္၊ ဘယ္သူေတြ တာ၀န္ ယူခ်င္လဲ” လို႔ ေအာ္ေမးတာလဲ အတိုင္းသား ၾကားရသဗ်။ အဲဒါက ေပါက္ေစ်းပါ။ အဲဒီအခ်ိန္က စစ္ေၾကာေရးေၾကာင့္ ေသတဲ့လူေတြကို ျမႇဳပ္ေပးမယ္ဆိုရင္ ျမႇဳပ္တဲ့အဖြဲ႔က အရက္တလံုးနဲ႔ စကား၀ါ ေဆးေပါ့ လိပ္တစည္း ရပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ ခု ကိုလမ်ိဳးေနာင္ ဘယ္မွာလဲလို႔ ေဆာင္းပါးေအာက္မွာ ေမးလာမယ့္ သူေတြအတြက္လည္း တခါတည္း ေျဖလိုက္ပါမယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ က်ေနာ္အပါအ၀င္ ဖမ္းထားသူတြ ညသန္းေခါင္ ေလာက္ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္သြားတဲ့ ကိစၥအတြက္ သူနဲ႔ ညတာ၀န္ က်တို႔ကို လက္ရွိ ဗဟိုေကာ္မီတီအဖြဲ႔က ေသဒဏ္ေပးၿပီး ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔ကို သတ္ခဲ့တဲ့ ကုန္းေပၚမွာပဲ ေခါင္းျဖတ္ခဲ့တယ္ လို႔ သိရသဗ်။ ကိုလမ်ိဳးေနာင္က သူ႔ကိုမသတ္မီ အရက္အ၀ ေသာက္ခြင့္ ေတာင္းဆိုတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီ တပ္သားရဲေဘာ္ တဦးကို တာ၀န္ေပါ့ေလ်ာ့လို႔သာ ေခါင္းျဖတ္ဖို႔ အမိန္႔ေပးလိုက္ရေပမယ့္ လူ႔အခြင္႔အေရးကို အျပည့္အ၀ ေလးစားလိုက္နာတဲ့ ကိုေအာင္ႏိုင္၊ ကိုသံေခ်ာင္း အပါအ၀င္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားက ခြင့္ျပဳခဲ့တာမုိ႔ ကိုလမ်ိဳးေနာင္ခမ်ာ တပ္ဖြဲ႔ ဘက္ဂ်က္ထဲက ေငြနဲ႔ အရက္မူးေအာင္ ေသာက္သြားခြင့္ ရသြားရွာတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ဟုတ္ကဲ့။ ဒါျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဆိုး၀ါးလွတဲ့အျဖစ္ေတြ က်ေနာ္တို႔ သမိုင္း မွာ ရွိခဲ့ပါတယ္။ တကယ္က က်ေနာ္တို႔ ျဖတ္သန္းခ်ိန္မွာ တာ၀န္ မေက်ႏိုင္ခဲ့ၾကပါဘူး။ မိမိအသက္ကို ငဲ့ၿပီး အမွန္တရားကို မ်က္ကြယ္ ျပဳ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ေရငံုႏုတ္ပိတ္ေနခဲ့ရတာေလာက္ ျပန္ေတြး တိုင္း ရွက္စရာေကာင္းတာ မရွိေတာ့ပါဘူး။ စာကို ဖတ္သူေတြထဲမွာ ကိုေအာင္မင္းနဲ႔ နီးစပ္သူမ်ားရွိခဲ့ရင္ က်ေနာ္တို႔ သူရဲေဘာေၾကာင္မႈ အတြက္ ေတာင္းပန္လိုက္ပါတယ္။ တခါတခါက်ေတာ့လည္း ဘ၀မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားရတာ သူမ်ားကို ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားရတာထက္ အဆတရာ ခက္ခဲတယ္ဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ ၾကံဳေတြ႔ရဖူးသူေလာက္ပဲ နားလည္ ခံစားႏိုင္ပါလိ္မ့္မယ္။
-ပန္းခ်ီ ထိန္လင္း @ ပ်ဳႏိုင္ငံ
