၁၉၆၁ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ၊ ၁၅ရက္ေန႔…
မၾကာမီ တေပါင္းလဆန္းေတာ့မည္။
မိခင္ေလတပ္စခန္းရွိရာ ေမွာ္ဘီၿမိဳ႕၌ ေဆာင္း၏ အေငြ႕အသက္မ်ား
က်န္ေတာ့မည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း ရွမ္းကုန္းျပင္ျမင့္၌ ေဆာင္းေငြ႔မကုန္ေသးပါ။
သို႔ေသာ္ ဒယ္အိုးတစ္ခုသဖြယ္ ေတာင္မ်ား ပတ္လည္၀ိုင္းေနသည့္
က်ိဳင္းတံုၿမိဳ႕ကေလး၌မူ ရာသီဥတု ေနခ်င့္စဖြယ္ ေႏြးေထြးေနသည္။
“ေဟ့ေကာင္
ပီတာ…၊
မင္းအလွည့္ ေရႊ႕ေလကြာ”
ဗိုလ္ခ်စ္ခိုင္က ဒုဗိုလ္ပီတာကို လွမ္းေျပာလိုက္၏ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္သည္
သဲႀကီးမဲႀကီး စစ္တုရင္ကစားေန ၾကသည္။ ေန႔လည္စာ ထမင္းစားၿပီးခ်ိန္ကစျပီး ယခုအထိ ပြဲမသိမ္းႏိုင္ၾကေသးပါ။
အခ်ိန္မွာ ေန႔လည္ႏွစ္နာရီခန္႔ ရွိေလၿပီ။
က်ိဳင္းတံုေလယာဥ္ကြင္းအနီး ေျခလ်င္တပ္ရင္း၏ အရာရွိရိပ္သာအတြင္း
ျဖစ္၏။ ဤအရာရွိရိပ္သာမွာ က်ိဳင္းတံုေလတပ္ဆြယ္သို႔ ေရာက္လာၾကသည့္ ေလသူရဲမ်ား ထိုစဥ္က
အျမဲတည္းခိုရေသာ တည္းခိုေဆာင္ျဖစ္၏။ မလွမ္းမကမ္းမွ ပက္လက္ကုလားထိုင္တစ္လံုးတြင္မူ ေလသူရဲတစ္ေယာက္သည္
သူ႔မ်က္ႏွာေပၚ စာအုပ္တစ္အုပ္ တင္ၿပီး အိပ္ေမာက်ေနသည္။
သူသည္ ဗိုလ္ႀကီး ခင္ေမာင္ျမင့္ ျဖစ္၏။ အမွတ္(၂)အုပ္မွ ေလသူရဲျဖစ္၏။
ဒါကိုတာ ေလယာဥ္မွဴး ျဖစ္၏။
သူတို႔အားလံုးသည္ အေရးေပၚလွ်င္ အဆင့္သင့္ျဖစ္ရန္ ေလယာဥ္ေမာင္း၀တ္စံုျပာႀကီးမ်ားကို
အသင့္၀တ္ ထားၾက၏။ အခ်ိန္မွာ မဲေခါင္စစ္ဆင္ေရးစၿပီး တစ္လေက်ာ္မွ် ရွိေသးေသာ အခ်ိန္ျဖစ္၏။
တ႐ုတ္ျဖဴတပ္ဖြဲ႔မ်ားမွာ ျမန္မာတို႔ ထိုးစစ္စခ်ိန္မွစၿပီး
တဆုတ္တည္း ဆုတ္ေနရ၏။
ရွမ္းျပည္နယ္အတြင္းပိုင္းတြင္ လံုး၀ တပ္မစြဲႏိုင္ၾကေတာ့။
တစုတလံုးတည္းလည္း မရွိေတာ့ဘဲ ျပန္႔က်ဲေနသည္။
ေျပာပေလာက္ေသာ အခိုင္အမာေဒသဟူ၍ နယ္စပ္တေလွ်ာက္တြင္သာ ရွိေတာ့၏။
ဒုဗိုလ္ပီတာတို႔၏ အမွတ္(၁)တိုက္ေလယာဥ္အုပ္မွာ (၄.၁.၆၁)ေန႔မွစ၍
တိုက္ပြဲမ်ား ဆင္ႏႊဲခဲ့ၾက၏။
စစ္ဆင္ေရးစတင္ခ်ိန္၌ အမွတ္(၁)အုပ္၏ တပ္စြဲထားေသာ ေဒသမွာ
နမ့္ဆန္ေလယာဥ္ကြင္းတြင္ ျဖစ္၏။ အမ်ားဆံုးဆင္ႏႊဲခဲ့ေသာ တိုက္ပြဲမ်ားမွာ ေျမျပင္က ရန္သူ႔
အခိုင္အမာစခန္းမ်ားကို ေ၀ဟင္မွ ပစ္ခတ္တိုက္ခိုက္ေပး ျခင္း ျဖစ္၏။
ယခု ရန္သူမ်ား နယ္စပ္ေရာက္ကုန္ၾကေလၿပီ။
က်ိဳင္းတံုမွာ နမ့္ဆန္ထက္ ရန္သူရွိေသာနယ္စပ္ႏွင့္ ပိုနီးေသာ
ၿမိဳ႕ျဖစ္၏။
ထို႔ေၾကာင့္ တိုက္ပြဲ၀င္ရန္ အခ်ိန္ကုန္သက္သာေသာ က်ိဳင္းတံုၿမိဳ႕ကို
(၆.၂.၆၁)ေန႔တြင္ ေလတပ္ တပ္ဆြယ္တစ္ခုလံုး ေျပာင္းေရႊ႕လာခဲ့ၾက၏။
ယေန႔ က်ိဳင္းတံုၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္ေနၾကသည္မွာ ၉ ရက္မွ် ရွိေသး၏
။
ဒု ဗိုလ္ပီတာက သူ႔ ျမင္းကြက္ကို ေနာက္တကြက္ ျပန္ဆုတ္လိုက္၏။
ဗိုလ္ခ်စ္ခိုင္က သူ႔ရထားႏွင့္ ဘုရင့္ေနရာကို လဲယူလိုက္ပါသည္။
“
ကၽြီ”
ရိပ္သာေရွ႕၌ ဂ်စ္ကားတစ္စီး ထိုးဆိုက္သံ ၾကားလိုက္ရပါသည္။
ဒုဗိုလ္စံျမင့္ ၀င္လာ၏။ ဒုဗိုလ္စံျမင့္မွာလည္း အမွတ္(၁)
အုပ္မွ တိုက္ေလယာဥ္ေမာင္း ေလသူရဲတစ္ဦးပင္ ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ယခု က်ိဳင္းတံုတပ္စြယ္၌
အေပါ႔စားခရီးသည္တင္ (ဆက္စနာ) ေလယာဥ္ပ်ံေမာင္းမည့္သူ မရွိ၍ စက္စနာ ေမာင္းေနရ၏။
“
ေဟ့ေကာင္ေတြ လာ…
လာ မင္းတို႔ကို တပ္မွဴး ေခၚေနတယ္”
“
တပ္မွဴးက တာခ်ီလိတ္ သြားေနတယ္ မဟုတ္လား”
ဗိုလ္ခ်စ္ခိုင္က ဘုရင္မ႐ုပ္ကို လက္တဖက္ျဖင့္ လွမ္းကိုင္ရင္း
ကစားေနရာမွ ဒုဗိုလ္စံျမင့္ကို လွမ္းေမးလိုက္၏။
“သူတို႔
ခုနကပဲ ျပန္ေရာက္တယ္၊ ခု ေလယာဥ္ကြင္းမွာပဲ လာ… လာ၊ သိပ္အေရးႀကီးတယ္တဲ့၊
ငါကို လာေခၚခိုင္းလို႔ လာေခၚတာ”
ဗိုလ္ခ်စ္ခိုင္က ခ်က္ခ်င္း ဘုရင္မ႐ုပ္ကို စစ္တုရင္ခံုေပၚ
ခ်လိုက္၏။
“
ေဟ့လူ ေနပါဦးဗ်ာ၊ ၿပီးေတာ့မွာပဲ၊ ခင္ဗ်ား ဒီတပြဲေတာ့ ၿပီးေအာင္ ကစားလိုက္ပါဦး”
ဒုဗိုလ္ပီတာက ခ်စ္ခိုင္လက္ကို လွမ္းဆြဲၿပီး ဆက္ကစားခိုင္းေန၏
။
မွန္သည္။
ကစားပြဲမွာ ဒုဗိုလ္ပီတာ အကြက္ သာေန၏။ ဆက္ကစားလွ်င္ ဒီတစ္ပြဲမွာ
ဒုဗိုလ္ပီတာ ႏိုင္ဖို႔မ်ား၏။
“
ျပန္လာမွ ဆက္ကစားတာေပါ႔ကြာ၊ လာ… လာ၊ ဘာအေရးႀကီးေနၾကမွန္း
မသိဘူး၊ ခဏ သြားရေအာင္”
သူတို႔အားလံုး လာႀကိဳေသာ ဂ်စ္ကားေပၚတက္ၿပီး ေလယာဥ္ကြင္းရွိရာသို႔
ထြက္လာၾက၏။ ရိပ္သာမွ ေလယာဥ္ကြင္းသြားေသာ လမ္းမွာ ေျမနီလမ္းျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကားျဖတ္ေမာင္းသြားေသာအခါ၌
လမ္းတ ေလွ်ာက္မွာ ဖုန္တလံုးလံုး ထေန၏။
ေလယာဥ္ကြင္းသို႔ ေရာက္ေလၿပီ။
ေလဆိပ္အေဆာက္အအံုေရွ႕တြင္ (ဆီးျဖဴရီ)တိုက္ေလယာဥ္(၃)စီးမွာ
တန္းစီရပ္ထား၏။ မလွမ္းမကမ္း တြင္ အမွတ္(၂)အုပ္မွ ဒါကိုတာ ႏွစ္စီးႏွင့္ (ဆက္စနာ)တစီး
ရပ္ထား၏။
ထိုစဥ္က အမွတ္(၁) တိုက္ေလယာဥ္အုပ္၏ အုပ္မွဴးမွာ ဗိုလ္မွဴး
တင္ေမာင္ေအး ျဖစ္၏။
သူသည္ အမွတ္(၁) တိုက္ေလယာဥ္အုပ္၏ အုပ္မွဴးတာ၀န္ကိုလည္းေကာင္း၊
အမွတ္(၅၀၁) ေလတပ္စခန္း၏ တပ္မွဴးတာ၀န္ကိုလည္းေကာင္း ပူးတြဲတာ၀န္ယူေန၏။
ဗိုလ္မွဴးတင္ေမာင္ေအးမွာ (ဆီးျဖဴရီ)ေလယာဥ္ပ်ံတစ္စီးအနီးတြင္
မတ္တပ္ရပ္ေန၏။ သူ႔ေဘးတြင္ ဗိုလ္ေမာင္သိန္းလည္း ရပ္ေနပါသည္။ ဗိုလ္ေမာင္သိန္း လက္ထဲတြင္
ေလေၾကာင္းသံုး ေျမပံုတစ္ခ်ပ္ကို ကိုင္ထား၏။
သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္မွာ ယေန႔ မနက္ ၉ နာရီခန္႔ကမွ တာခ်ီလိတ္သို႔
(ဆက္စနာ)တစ္စီးျဖင့္ ထြက္သြားၾက၏။
တာခ်ီလိတ္ေလယာဥ္ကြင္းတြင္ ေခတၱဆင္း၍ တာခ်ီလိတ္ၿမိဳ႕ကို
တပ္စြဲထားေသာ ေျခလ်င္တပ္ရင္းမွ တပ္ရင္းမွဴးကို ေခၚၿပီး တာခ်ီလိတ္ၿမိဳ႕မွ မလွမ္းမကမ္းရွိ
ရန္သူ႔ ေျမျပင္စခန္းမ်ားကို ေ၀ဟင္မွ ကင္းေထာက္ ပ်ံသန္းခဲ့ၾကၿပီ ျဖစ္၏။ ယခု ဘာေၾကာင့္မ်ား
အေရးေပၚ က်ိဳင္းတံု ျပန္လာခဲ့ၾကသည္ မသိ။
“
ေဟ့ေကာင္ေတြ လာ…
လာ၊ မင္းတို႔ အခု တက္ရမယ္”
“
ဘယ္ကို သြားခ်မွာလဲ ဗိုလ္မွဴး၊ အေဆာက္အအံုေတြလား၊ ကတုတ္က်င္းေတြလား”
ပီတာက ရင္းႏွီးစြာ သူ႔တပ္ရင္းမွဴးကို လွမ္းေမးလိုက္၏။
“ဘာတစ္ခုမွ
မဟုတ္ဘူး၊ မင္းတို႔ အခု သြားပစ္ရမွာက ရန္သူ႔ ေလယာဥ္ပ်ံကြ”
“
ရန္သူ႔ ေလယာဥ္ပ်ံ ဟုတ္လား”
ပီတာေရာ၊ ခ်စ္ခိုင္ပါ ခ်က္ခ်င္း မ်က္ႏွာမ်ား ၀င္း၍သြား၏။
အလြန္ အံ့ၾသသြားၾကပံုရ၏။
“ဘယ္မွာ
ရပ္ထားတာလဲ”
“ရပ္ထားတာ
မဟုတ္ဘူး၊ မင္းတို႔ ေလထဲမွာ လိုက္ခ်ၾကရမွာ၊ ကဲကြာ ရွည္မေနၾကနဲ႔ဦး၊ ငါ အေသးစိတ္ ရွင္းျပမယ္”
(ဆီးျဖဴရီ) ေလယာဥ္ပ်ံတစ္စီး၏ အေတာင္ပံေအာက္တြင္ စုထိုင္လိုက္ၾက၏။
ဗိုလ္မွဴးတင္ေမာင္ေအးက ဗိုလ္ေမာင္သိန္း လက္ထဲမွ ေျမပံုကိုလွမ္းယူၿပီး ေျမႀကီးေပၚ ခင္းခ်လိုက္၏။
“ငါတို႔
ေစာေစာက (၀မ္ပန္ဆန္း)ေပၚ ေရာက္တယ္၊ (၀မ္ပန္ဆန္း)ဆိုတာ မင္းတို႔ သိတယ္ မဟုတ္လား”
“သိပါတယ္”
၀မ္ပန္ဆန္းဆိုသည္မွာ တာခ်ီလိတ္ၿမိဳ႕၏ အေနာက္ေတာင္ဘက္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ရွိ၏။
တ႐ုတ္ျဖဴတို႕ အေျခခံတပ္စြဲထားေသာ စခန္းတစ္ခုျဖစ္၏။
ထိုင္း-ျမန္မာ နယ္စပ္ႏွင့္လည္း မေ၀းပါ။
ေလယာဥ္ပ်ံႏွင့္ နွစ္မိနစ္ခန္႔ေမာင္းလွ်င္ ေရာက္ႏုိင္မည့္ခရီးတြင္
တည္ရွိ၏။
“
အဲဒီစခန္းေပၚေရာက္ေတာ့ တို႔နဲ႔အတူ ပါလာတဲ့ တာခ်ီလိတ္တပ္က တပ္ရင္းမွဴးကုိ ရန္သူစခန္းအေန
အထား မွတ္မိေအာင္လို႔ အနိမ့္ပ်ံၿပီး ၀ဲပတ္ျပတယ္၊ ရန္သူက တို႔ေလယာဥ္ပ်ံကို သူတို႔ ေလယာဥ္ပ်ံလို႔
ထင္ေနၾကတယ္၊ ငါတို႔ကို (ဒီဇက္) ခင္းျပတယ္ကြ”
ဒီဇက္ဆိုသည္မွာ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ (Dropping Zone) ရိကၡာခ်ကြင္းကို
အတိုေကာက္ေခၚေ၀ၚျခင္း ျဖစ္၏။ ေလေၾကာင္းရိကၡာခ်ျခင္းမ်ား၌ ေ၀ဟင္မွ ေလသူရဲမ်ား ျမင္သာေအာင္
ေျမျပင္မွ ခင္းျပရေသာ အခ်က္ျပ အမွတ္အသား ျဖစ္၏။
“ဗိုလ္မွဴးတို႔
ဘာလုပ္ခဲ့သလဲ”
“ဘာလုပ္ရမွာလဲ၊
ခ်က္ခ်င္း ျပန္လစ္ခဲ့ၾကတာေပါ႔ကြ၊ ၾကည့္ရတာ ရန္သူဘက္မွာ သူတို႔ ေလယာဥ္ပ်ံတစ္ စီးလာၿပီး
ရိကၡာခ်ေပးဖို႔ အခ်ိန္းအခ်က္ လုပ္ထားတာ ရွိတယ္ ထင္တယ္”
မွန္သည္။
ရန္သူ႔ေလယာဥ္ပ်ံမ်ား ျမန္မာပိုင္ နယ္နိမိတ္အတြင္းသို႔ က်ဴးေက်ာ္ပ်ံသန္းေနသည့္
သတင္းကို ေျခလ်င္တပ္မ်ားက လွမ္းသတင္းပို႔သျဖင့္ မၾကာခဏ ၾကားေနရ၏။
တေလာကမွ ဗိုလ္ေမာင္သိန္းႏွင့္ ဗိုလ္ခ်စ္ခိုင္တို႔ က်ိဳင္းတံုသို႔(ဆက္စနာ)ေလယာဥ္တစ္စီးျဖင့္
နန္းဆန္တပ္ဆြယ္မွ ေခတၱ ေရာက္လာၾကစဥ္ မဲေခါင္စစ္ဆင္ေရးမွဴး ဗိုလ္မွဴးႀကီးထြန္းစိန္ႏွင့္
ေတြ႕စဥ္ကလည္း “ငါတို႔ပိုင္နက္ထဲက္ုိ တ႐ုတ္ျဖဴ ေလယာဥ္ပ်ံေတြ မၾကာမၾကာ ၀င္ေနၾကတယ္လို႔
ငါ ၾကားတယ္၊ မင္းတို႔ သြားရင္းလာရင္း လမ္းမွာ ေတြ႕ၾကရင္ တစ္စီးစီးေလာက္ရေအာင္ ပစ္ခ်လိုက္ၾကစမ္းကြာ”
ဟုေျပာသည္ကို သတိရမိေလ၏။
“ေသခ်ာတယ္ကြာ၊
ငါ႔ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဒီေန႔ မိုးမခ်ဳပ္ခင္ ရန္သူ႔ ေလယာဥ္တစ္စီးစီးေတာ့ ၀င္လာၿပီး (၀မ္ပန္ဆန္း)ေပၚ
ရိကၡာခ်မွာ ေသခ်ာတယ္၊ မင္းတို႔ သံုးေယာက္ ေလယာဥ္ပ်ံသံုးစီးနဲ႔ တက္သြားၾက၊ (၀မ္ပန္ဆန္း)
အနားမွာ ၀ဲၿပီးေစာင့္ေန၊ ရန္သူ႔ ေလယာဥ္ပ်ံ၀င္လာရင္ တကယ္လို႔ ‘ဒါကိုတာ’လို
သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရး ေလယာဥ္ပ်ံဆိုရင္ ႏွစ္စီး၀ိုင္းညႇပ္ပ်ံၿပီး ေျခာက္ၿပီးဖမ္းလာခဲ့ကြာ၊
ကိုယ့္ကို ရန္ျပဳႏိုင္တဲ့ ဗံုးႀကဲေလယာဥ္ပ်ံတို႔၊ တိုက္ေလယာဥ္ပ်ံတို႔ ျဖစ္ေနရင္ေတာ့
ဖမ္းဖို႔ မႀကိဳးစားနဲ႔ေတာ့၊ ပစ္သာခ်ခဲ့ၾက”
“မေတြ႔ဘူး၊
ရန္သူ႔ ေလယာဥ္ မလာဘူးဆိုရင္ေကာ”
“မလာဘူး၊
မေတြ႔ဘူးဆိုရင္လည္း ျပန္လာခဲ့ၾက႐ံုေပါ႔ကြ၊ မင္းက ဘာလုပ္ခ်င္ေသးလို႔လဲ”
“
ဘာမွ မလုပ္ခ်င္ပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္က ရန္သူ႔ ေလယာဥ္ပ်ံမလာရင္လည္း ေအာက္က ရန္သူ႔စခန္းကိုပဲ
၀င္ပစ္ေပးခဲ့ရမလားလို႔”
“
မပစ္နဲ႔၊ ဒီေန႔ မင္းတို႔ တာ၀န္က ရန္သူ႔ေလယာဥ္ပ်ံကုိ ေစာင့္ၿပီး ပစ္ခ်ဖို႔တာ၀န္၊ ေျမျပင္စခန္းေတြ
တိုက္ဖို႔ တာ၀န္ မဟုတ္ဘူး၊ ေမာင္သိန္းက ေခါင္းေဆာင္ တာ၀န္ယူ၊ ခ်စ္ႏိုင္နဲ႔ ပီတာက နံပါတ္
၂ နဲ႔ ၃ အျဖစ္ လိုက္ၾကေပါ႔၊ ကဲ တက္ဖို႔ျပင္ၾက၊ ကံေကာင္းၿပီး ငါ ေမွ်ာ္မွန္းေနတဲ့ ရန္သူ႔
ေလယာဥ္ပ်ံနဲ႔ မင္းတို႔ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ တိုးၾကပါေစကြာ”
ဗိုလ္ေမာင္သိန္းက (ဆီးျဖဴရီ)တိုက္ေလယာဥ္ပ်ံ အမွတ္ ယူဘီ
၄၇၁ ေပၚသို႔ တက္လိုက္၏။ ဒုဗိုလ္ပီတာႏွင့္ ဗိုလ္ခ်စ္ခိုင္က ယူဘီ ၄၆၆ ႏွင့္ ယူဘီ ၄၆၅
ရွိရာသို႔ ေလွ်ာက္သြားၾက၏။
“ကိုခ်စ္ခိုင္”
“ဘာလဲ”
“ခင္ဗ်ား
ဒီေန႔ နံပါတ္ ၃ လုပ္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ နံပါတ္ ၂ လုပ္ခ်င္တယ္”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“
ကၽြန္ေတာ္က ညာဘက္က လိုက္ခ်င္လို႔ဗ်ာ၊ ဘယ္ဘက္က အၿမဲ လိုက္ေနရၿပီး ဇက္ကို ညာဘက္ အၿမဲ
လွည့္ၿပီး ေမာင္းေနရတာ ေညာင္းလြန္းလို႔ဗ်ာ”
“လိုက္ခ်င္လိုက္ေလ၊
မင္းသေဘာပဲ”
မွန္သည္။
အမွန္ေတာ့ တိုက္ေလယာဥ္ပ်ံမ်ား အုပ္ဖြဲ႕ ပ်ံသန္းၾကရာတြင္
ေလသူရဲမ်ား၏ ၀ါရင့္မႈကို လိုက္ၿပီီး နံပါတ္စဥ္ အႀကီးအေသး ေနရာကို ယူၿပီး ပ်ံသန္းၾက၏။
၀ါအရင့္ဆံုးမွာ နံပါတ္ အငယ္ဆံုးျဖစ္၏။
ယခု ဗိုလ္ေမာင္သိန္းမွာ သူတို႔ သံုးေယာက္ထဲတြင္ ၀ါအရင့္ဆံုး။
ဒါေၾကာင့္ နံပါတ္ တစ္၊ ေခါင္းေဆာင္ ေလယာဥ္ပ်ံ၊ ဗိုလ္ခ်စ္ခိုင္မွာ ဒုဗိုလ္ပီတာထက္ ၀ါရင့္၏။
ထို႔ေၾကာင့္ နံပါတ္ႏွစ္ ျဖစ္ရမည္။
နံပါတ္ႏွစ္မွာ ျမားပံုအုပ္ဖြဲ႕ ပ်ံသန္းရာ၌ ေခါင္းေဆာင္ေလယာဥ္၏
ညာဘက္ေနရာကို ယူရ၏ ။
နံပါတ္သံုးမွာ ေခါင္းေဆာင္ေလယာဥ္ပ်ံ၏ ဘယ္ဘက္၌ ေနရာယူရ၏။
ညာဘက္၌ ေနရာယူၿပီး ပ်ံသန္းရသည္မွာ ေလသူရဲမ်ားအတြက္ ပို၍ လြယ္ပါသည္။ ပို၍ အားရပါသည္။
သို႔ေသာ္ သိပ္ထူးလွသည္ေတာ့လည္း မဟုတ္ပါ။
ေလယာဥ္ပ်ံမ်ား စက္ႏိႈးလိုက္ေလၿပီ။
ဆီးျဖဴရီေလယာဥ္ပ်ံမ်ား စက္ႏႈိးရသည္မွာ ယမ္းအားျဖင့္ ျဖစ္၏။
သို႔ေသာ္ စက္ႏႈိးသည့္ ခလုတ္ကို ႏွိပ္၍ ယမ္းအား ေပါက္ကြဲသံမွာ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ ေလယာဥ္ပ်ံေမာင္းသင္ေက်ာင္းမ်ား၌
သံုးသည့္ ပ႐ိုဗို႔စ္ေလယာဥ္ပ်ံ မ်ားမွ စက္ႏႈိးသံကဲ့သို႔ ဒိုင္းခနဲ မျမည္။ ‘ ဖြန္း’
ဟုသာျမည္၏။
“
ရဲေခါင္ ႏွစ္၊ ရဲေခါင္ သံုး ရဲေခါင္ ေခါင္းေဆာင္ ေခၚေနတယ္၊ အသံ ဘယ္ေလာက္ၾကားလဲ၊ အေၾကာင္းျပန္ပါ၊
ဒါပဲ”
“
ရဲေခါင္ ေခါင္းေဆာင္ ရဲေခါင္ ႏွစ္ ျပန္ထူးေနတယ္၊ အသံ ငါးငါး ဒါပဲ”
ေရဒီယိုုဆက္သြယ္ေရးစက္မ်ား ေကာင္း မေကာင္းကို ဗိုလ္ေမာင္သိန္းက
စမ္းသပ္စစ္ေဆးလိုက္၏။
မက္နီတိုမ်ား ေကာင္းစြာ အလုပ္ လုပ္၊ မလုပ္ တစ္ခုခ်င္း အပိတ္အဖြင့္
လုပ္ၾကည့္လိုက္၏။
ခ်ိဳ႕ယြင္းမႈ မေတြ႔။
အထိန္းေမာင္းတံကို အေနာက္သို႔ အဆံုးဆြဲ၍ စက္အထိန္းခလုတ္က္ို
အနည္းငယ္ျမႇင့္တင္ၿပီး လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားေပး စက္ငယ္ ေကာင္း၊ မေကာင္း စစ္လိုက္၏။
မီးနီေလး ေပ်ာက္သြား၏။
အျပစ္မေတြ႔။
“
က်ိဳင္းတံု ေမွ်ာ္စင္၊ ရဲေခါင္ တိုက္ယာဥ္ အုပ္ေျပးလမ္းထိပ္ သြားခြင့္ျပဳပါ၊ ဒါပဲ”
“
ရဲေခါင္ ေလယာဥ္အုပ္ သြားပါ၊ ေျပးလမ္းရွင္း၊ ေျမျပင္ ေလၿငိမ္၊ ခင္ဗ်ား ႀကိဳက္တဲ့ ေျပးလမ္း၊
ဦးတည္ရပ္ကို သံုးၿပီး တက္ႏိုင္တယ္၊ ဒါပဲ”
တိုက္ေလယာဥ္ပ်ံ သံုးစီးလံုး ေျပးလမ္းထိ္ပ္သို႔ ဘီးလွိမ့္ထြက္သြားၾက၏။
ေျပးလမ္းေပၚ ေရာက္သည္ႏွင့္ ဗိုလ္ေမာင္သိန္း ေရွ႕ဆံုးမွ
ေနရာယူလိုက္၏။
က်ိဳင္းတံု ေျပးလမ္းမွာ အလြန္က်ဥ္းပါသည္။
ေလယာဥ္ပ်ံ သံုးစီးလံုး တၿပိဳင္တည္း အုပ္စုလိုက္တက္၍ မရပါ။
တစီးခ်င္းသာ တက္ႏိုင္၏။
ထို႕ေၾကာင့္ ဗိုလ္ေမာင္သိန္း ေနာက္တြင္ နံပါတ္ ႏွစ္ ျဖစ္ေသာ
ဗိုလ္ပီတာ ေနရာယူလိုက္၏။ သူ႔ ေနာက္တြင္ ဗိုလ္ခ်စ္ခိုင္ ေလယာဥ္ပ်ံ ရပ္လိုက္၏။
စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္း ဗိုလ္ေမာင္သိန္း ေလယာဥ္ပ်ံ ေလထဲ ထိုးတက္လာခဲ့၏။
သူ႔ ေနာက္မွ ဒုဗိုလ္ပီတာႏွင့္ ဗိုလ္ခ်စ္ခိုင္တို႔ ထပ္ၾကပ္မကြာ
လိုက္လာ၏။ မိနစ္၀က္အတြင္းမွာပင္ ျမားဦးပံု အုပ္ဖြဲ႕ ေနရာယူၿပီးၾကေလၿပီ။
တာခ်ီလိတ္ၿမိဳ႕မွာ က်ိဳင္းတံုၿမိဳ႕၏ ေတာင္ဘက္တြင္ တည္ရွိ၏။
သို႔ေသာ္ ဗိုလ္ေမာင္သိန္းမွာ ေရွးဦးစြာ သူ႔ေလယာဥ္အုပ္ကို
ေတာင္အရပ္သို႔ ဦးမတည္ေသးဘဲ က်ိဳင္းတံုၿမိဳ႕ေပၚသို႔ ေပတစ္ေထာင္အျမင့္ခန္႔မွ၀ဲ၍ ေမာင္းလိုက္ေသး၏။
ေလယာဥ္ပ်ံမ်ား အုပ္စုဖြဲ႔ ပ်ံသန္းသည္မွာ ေျမျပင္မွၾကည့္၍
အလြန္ေကာင္းပါသည္။
အထူးသျဖင့္ ဆီးျဖဴရီ တိုက္ေလယာဥ္မ်ားမွာ ေလယာဥ္ဦး ပန္ကာဒလက္မ်ား
ဆံုေသာ ေနရာအလံုးႀကီး တြင္ ရဲရဲေတာက္အနီေရာင္ကို ဆိုးထားသျဖင့္ ေျမျပင္မွ ၾကည့္ရသည္မွာ
အလြန္လွ၏။
က်ိဳင္းတံုၿမိဳ႕သားမ်ားမွာ သူတို႔ ေခါင္းေပၚမွ ေလယာဥ္ပ်ံ
သံုးစီးကို ေမာ့ၾကည့္ေနၾက၏။
အခ်ိဳ႕က လက္လွမ္းျပေနၾက၏။
အခ်ိန္မွာ ညေန သံုးနာရီ ဆယ့္ငါးမိနစ္တိတိ။
က်ိဳင္းတံုၿမိဳ႕ ပတ္၀န္းက်င္ ရာသီဥတုမွာ သာယာလွ၏။
တိမ္လံုး၀ မရွိ။
သို႔ေသာ္ ေတာင္ယာမ်ား ရိတ္သိမ္းၿပီးစအခ်ိန္ ေတာင္ယာမွ ယာအႂကြင္းအက်န္မ်ား
မီး႐ႈိ႕ၿပီးစအခ်ိန္ ျဖစ္ ၏။ ေလထုပတ္၀န္းက်င္မွာ မီးခိုးရိပ္မ်ားႏွင့္ ျပည့္ေန၏။
အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ဤရာသီဥတုမ်ိဳးကို Hazy Weather ဟုေခၚ၏။
ေနေရာင္ေတာက္ေနေသာ္လည္း ေလထဲ၌ ျမင္ကြင္း မေကာင္းလွပါ။
ေတာင္အရိပ္သို႔ ဦးတည္လိုက္ေလၿပီ။
လြယ္ေမြေတာင္ႀကီးမွာ ဗိုလ္ေမာင္သိန္းတုိ႔ ေလယာဥ္အုပ္ေရွ႕တြင္
မားမားႀကီး ရပ္တည္လ်က္ ရွိ၏။
အျမင့္ေပ ခုႏွစ္ေထာင္ ေရာက္ေလၿပီ။
ဗိုလ္ေမာင္သိန္းသည္ သူ႔ေလယာဥ္ပ်ံ၏ စက္အားကို ျပန္ေလွ်ာ့
ခ်လိုက္၏။ ေလယာဥ္ပ်ံ၏ ပန္ကာလည္ႏႈန္းကိုလည္း ျပင္လိုက္၏။ တာခ်ီလိတ္ၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္သည္အထိ
ထိုအျမင့္မွပင္ သူ ဆက္သြားရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ဟန္ရွိ၏။
တာခ်ီလိတ္ၿမိဳ႕ေပၚ ေရာက္ေလၿပီ။
၀မ္ပန္ဆန္းရြာရွိရာသို႔ ဦးတည္လိုက္၏။
ပ်ံသန္းခ်ိန္မွာ ဘာမွ မေျပာပေလာက္ပါ။ က်ိဳင္းတံုမွ ထြက္လာၿပီး
ရန္သူ႔ စခန္းေပၚ ေရာက္သည္အထိ ဆယ့္ငါးမိနစ္သာ ၾကာ၏။
မွန္၏။
ဆီးျဖဴရီမွာ ႐ိုး႐ိုးစက္တပ္ တိုက္ေလယာဥ္ပ်ံမ်ားတြင္ အလြန္ျမန္ေသာ
ေလယာဥ္ပ်ံျဖစ္၏။ သာမန္ ခရီးေ၀းပ်ံႏႈန္းပင္ ေရမိုင္ ၂၁၀ ႏႈန္း ရွိ၏။
အခ်ိန္မွာ ညေန ၃ နာရီခြဲတိတိ။
ဗိုလ္ေမာင္သိန္းမွာ သူ႔ေလယာဥ္အုပ္ကို ၀မ္ပန္ဆန္ရွိ ရန္သူ႔စခန္းကို
ငါးမိုင္အေ၀းခန္႔မွ ပတ္ၿပီး ရြာ၏အေနာက္ဘက္သို႔ ေမာင္းသြား၏။ သူ႔၏ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ရန္သူ႔ေလယာဥ္ပ်ံ၀င္လာက
ရန္သူ႔ ေလသူရဲ၏ ျမင္ကြင္းမွ သူ႔ေလယာဥ္အုပ္ကို ဖံုးကြယ္ရန္ ႀကိဳးစားျခင္းျဖစ္၏။
ေလေၾကာင္းတိုက္ပြဲမ်ား၌ ရန္သူေလသူရဲမ်ား၏ ျမင္ကြင္းမွ တစ္ခုတည္းေသာ
ဖံုးကြယ္ႏိုင္သည့္နည္းမွာ ေန၀န္းႀကီးကုိ ေနာက္ခံထားၿပီး ေနရာယူ ပ်ံသန္းျခင္းျဖစ္၏။
အခ်ိန္မွာ ညေန သံုးနာရီခြဲ အခ်ိန္ျဖစ္၍ ေန၀န္းႀကီးမွာအေနာက္ဘက္တြင္
ရပ္တည္ေနသည္။
ရန္သူ႔ေလယာဥ္ပ်ံမွာ (၀မ္ပန္ဆန္း)ရြာသို႔ လာလွ်င္ တဖက္ႏိုင္ငံမွ
ပ်ံသန္းလာရမည္ျဖစ္၍ အေရွ႕ဘက္မွ ၀င္လာရမည္။ ရြာအေနာက္ဘက္၌ မိမိ ေလယာဥ္ပ်ံမ်ား ၀ဲေနလွ်င္
ရန္သူအေနႏွင့္ အေနာက္ဘက္ မိုးေကာင္းကင္ တြင္ ေပၚေနေသာ ေတာင္ပသည့္ ေန၀န္းႀကီးေၾကာင့္
မ်က္စိစူးၿပီး ဘာမွ်ျမင္ရမည္ မဟုတ္။ မိမိကို မျမင္လွ်င္ ရန္သူကို အငိုက္ဖမ္းႏိုင္မည္မွာ
ဧကန္မလြဲ။
အငိုက္ဖမ္းႏိုင္လွ်င္ ေအာင္ပြဲရရန္ ပထမအဆင့္ ေသခ်ာၿပီ မဟုတ္လား။
“
ရဲေခါင္ ႏွစ္၊ ရဲေခါင္ သံုး ေခါင္းေဆာင္ ေခၚေနတယ္၊ ၾကားလား၊ အေၾကာင္းျပန္ပါ၊ ဒါပဲ
”
“
ရဲေခါင္း ႏွစ္ ၾကားတယ္၊ ဆက္ေျပာပါ ”
“
ရဲေခါင္း သံုး ၾကားတယ္၊ ဆက္ေျပာပါ ”
“
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီမွာပဲ ၀ဲေနၾကမယ္ဗ်ိဳ႕၊ ခင္ဗ်ားတို႔ ခ်ဲၿပီးလိုက္ဗ်ာ၊ ကပ္ပ်ံမေနၾကနဲ႔ေတာ့၊
သိပ္ပင္ပန္းမယ္”
မွန္သည္၊ အုပ္ဖြဲ႕ပ်ံသန္းရာတြင္ တစ္စီးႏွင့္တစ္စီး ပူးကပ္ၿပီး
ပံုမပ်က္၊ ပန္းမပ်က္ ပ်ံသန္းရသည္မွာ ေလသူရဲမ်ားအတြက္ အလြန္ အာ႐ံုစိုက္ရၿပီး ပင္ပန္းလွပါသည္။
ခ်စ္ခိုင္ႏွင့္ ပီတာ ႏွစ္ေယာက္လံုး သူတို႔ ေလယာဥ္အသီးသီးကို
ခ်က္ခ်င္း စက္အားေလွ်ာ့လိုက္၏။ တစ္စီးႏွင့္တစ္စီး တစ္ဖာလံုခန္႔ ခ်ဲလိုက္၏။ တစ္စီးႏွင့္တစ္စီးလည္း
ေရွ႕ေနာက္တန္းၿပီး ေနရာယူလိုက္၏။ နံပါတ္ ႏွစ္ ျဖစ္ေသာ ပီတာ့ေလယာဥ္ပ်ံမွာ အလယ္တြင္ ရွိၿပီးခ်စ္ခိုင္
ေလယာဥ္ပ်ံမွာ ေနာက္ဆံုးတြင္ ရွိ၏။
ဆယ့္ငါးမိနစ္ခန္္႔ ရွိသြားၿပီ။
ညေန ေလးနာရီ ထိုးေတာ့မည္။
“ကိုသိန္း”
“ဘာလဲ”
ပီတာက ေလလႈိင္းမွ ေမာင္သိန္းကို လွမ္းေခၚလိုက္ျခင္း ျဖစ္၏။
“ဆယ့္ငါးမိနစ္ေတာင္
ရွိသြားၿပီဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ား ေလယာဥ္ပ်ံက လာပါ႔ဦးမလား”
“ငါလည္း
ဘယ္ေျပာတတ္မလဲကြ၊ ေန႔လည္က (ဒီဇက္)ခင္းျပတာကေတာ့ အမွန္ပဲ၊ ငါ႔မ်က္စိနဲ႔ အေသအခ်ာ ျမင္တာ၊
ဗိုလ္မွဴးတင္ေမာင္ေအး ထင္သလိုပဲ၊ ဒီေကာင္ေတြ ဒီေန႔ေတာ့ လာေတာ့ လာမွာပဲ၊ အခ်ိန္သာ မေျပာႏိုင္တာ၊
ေစာင့္ၾကည့္ၾကေသးတာေပါ႔ကြာ၊ ေလးနာရီခြဲအထိ ေစာင့္ၾကည့္ၾကဦးမယ္”
ဒုဗိုလ္ပီတာႏွင့္ ဗိုလ္ခ်စ္ခိုင္၏ ရင္ထဲတြင္မူ ထိုေန႔က
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မထားလွၾကပါ။ ေျမျပင္မွ ရန္သူတပ္ဖြဲ႕မ်ားအေနျဖင့္ ေန႔လည္က မိမိတို႔ဘက္မွ
ကင္းေထာက္ (ဆက္စနာ) ေလယာဥ္ပ်ံ လာ၀ဲသည္ကို ျမင္ေတြ႕ၿပီးသည္ႏွင့္ မိမိတို႔ဘက္မွ တိုက္ေလယာဥ္မ်ား
တစ္ႀကိမ္လာႏိုင္ေသးသည္ကုိ ေတြးမိၿပီး သူတို႔ သက္ဆိုင္ရာ စခန္းမ်ားသို႔ ယေန႔ ေလယာဥ္ပ်ံ
အမွန္ လာစရာ ရွိဦး၊ မလာရန္ အေၾကာင္းၾကားၿပီးေလာက္ေပၿပီ။
သူတို႔ ယခု လာေစာင့္ေနၾကျခင္းသည္ အခ်ိန္လာျဖဳန္းေနသည္ဟုသာ
ထင္ေနမိၾက၏။
အက်ိဳးမ်ားလွမည္ဟု မထင္ၾက။
အခ်ိန္မွာ ညေန ေလးနာရီ ငါးမိနစ္။
“ကိုသိန္းေရ
ဟိုမွာ လာေနၿပီဗ်ိဳ႕”
ပီတာက ေရဒီယိုလႈိင္းမွ လွမ္းေအာ္လိုက္၏။
“
ဟုတ္တယ္ေဟ့၊ စက္ေခါင္းေလးလံုးတပ္ ေလယာဥ္ပ်ံႀကီးကြ”
ေမာင္သိန္းက ျပန္ေအာ္လိုက္ျပန္သည္။ သူတို႔အားလံုး အူျမဴးသြားၾကသည္။
ေမွ်ာ္ေနေသာ သားေကာင္ ေရာက္ခဲ့ေလၿပီ။
မွန္သည္။
စက္ေခါင္းေလးလံုးတပ္ ေလယာဥ္ပ်ံႀကီးမွာ အေရွ႕မွအေနာက္သို႔
ဦးတည္ၿပီး ၀မ္ပန္ဆန္းရြာရွိရာသို႔ လာေနသည္။ အေရာင္မွာ အစိမ္းပုပ္ေရာင္ ျဖစ္၏။
“ဘာ
ေလယာဥ္ပ်ံလဲဗ်”
ခ်စ္ခိုင္က ေမာင္သိန္းကို လွမ္းေမးလိုက္၏။
“မသိဘူး
ပီတာ၊ မင္းေရာ သိလား”
“မသိဘူး”
ပီတာမွာ ေလသူရဲ မျဖစ္လာမီဘ၀က ေလတပ္ရဲၫႊန္႔ ပညာသင္အျဖစ္
အဂၤလန္ႏိုင္ငံသို႔ ပညာသင္သြားဖူး ၏။ ႏိုင္ငံျခား အေတြ႕အၾကံဳရွိသူ ျဖစ္၏။ ထိုေၾကာင့္
ေမာင္သိန္းက သူ႔ကို အထင္ႀကီးၿပီး ျပန္ေမးလိုက္ျခင္း ျဖစ္၏။
တျဖည္းျဖည္း နီးလာေခ်ၿပီ။
ဗိုလ္ေမာင္သိန္းသည္ ရန္သူ႕ေလယာဥ္ကို ညာဘက္မွ ခ်ဥ္းကပ္တိုက္ခိုက္ရန္အတြက္
သူ႔ေလယာဥ္ပ်ံကို ဘယ္ဘက္သိုိ႔ ေကြ႔ေမာင္းသြား၏။
ဒုဗိုလ္ပီတာႏွင့္ ဗိုလ္ခ်စ္ခိုင္တို႔က ကိုက္ငါးရာခန္႔စီ
ခ်ဲၿပီး အေနာက္မွ ေရွ႕ေနာက္တန္းၿပီး လိုက္သြားၾက၏။
ဗိုလ္ေမာင္သိန္း ရင္တြင္း၌ ထိုအခ်ိန္ထိ ပစ္ခ်ရမည္လား၊ အရွင္ဖမ္းရမည္လား၊
မဆံုးျဖတ္ႏိုင္ေသးပါ။
ျပႆနာမွာ ယခုထိ ရန္သူ႔ေလယာဥ္ပ်ံမွာ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရး ေလယာဥ္ပ်ံလား၊
ဗံုးႀကဲေလယာဥ္ပ်ံလား မခြဲျခားႏို္င္ေသး။
“ကိုသိန္း
ဗံုးႀကဲေလယာဥ္ႀကီးဗ်၊ ကိုယ္ထည္ အလည္ထိပ္မွာ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္၊ စက္ေသနတ္ႏွစ္ လက္ တပ္ထားတယ္”
ပီတာ၏ အသံျဖစ္၏။
မွန္သည္။
ေနာင္အခါမွ သူတို႔ အတိအက် သိခြင့္ရသည္မွာ သူတို႔ အေရွ႕မွ
ရန္သူ႔ေလယာဥ္ပ်ံႀကီးမွာ B 24 Librator Y2 အမ်ိဳးအစား ဗံုးႀကဲေလယာဥ္ပ်ံႀကီး ျဖစ္၏။
“ေဟ့
ဒါဆိုရင္ ပစ္ခ်မယ္၊ ရဲေခါင္ ႏွစ္၊ ရဲေခါင္ သံုး တိုက္ပြဲ၀င္ရန္ အသင့္ျပင့္”
“ရဲေခါင္
ႏွစ္ အသင့္”
“ရဲေခါင္
သံုး အသင့္”
ေလယာဥ္စက္ခန္း ေသနတ္ခ်ိန္ခြက္ထိန္း ခလုတ္ကို ဖြင့္လိုက္၏။
ေရွ႕ခ်ိန္သီး ေလးေထာင့္မွန္ကေလးေပၚတြင္ ဆႏြင္းမကင္းပံု
ေလးေျမႇာင့္တံုးကေလး ႏွစ္ခု ေပၚလာ၏။ ထိုႏွစ္ခုစလံုးမွာ စက္၀ိုင္းပံုပတ္ေနၿပီး အလည္တြင္
အ၀ါေရာင္အစက္ကေလးကိုလည္း ထင္ရွားစြာျမင္ေနရ၏ ။
ထိုခ်ိန္သီးအတြင္း၌ ရန္သူ႔ေလယာဥ္ပ်ံကို ၀င္ေအာင္ ခ်ိန္ၿပီး
မွန္ေအာင္ ပစ္ရေပမည္။
အမွန္ေတာ့ သူတို႔ သံုးေယာက္စလံုးတြင္ ေလထဲ၌ ေလယာဥ္ပ်ံခ်င္း
တိုက္ခိုက္ေသာ ေလေၾကာင္းတိုက္ပြဲ အေတြ႕အႀကံဳ လံုး၀ မရွိပါ။
မိခင္ေလတပ္စခန္းတြင္ ရွိစဥ္ကလည္း တစ္စင္းႏွင့္ တစ္စင္းလိုက္ၿပီး
စမ္းသပ္ေလ့က်င့္ျခင္းမ်ိဳးကိုလည္း တစ္ႀကိမ္မွ မလုပ္ဖူးပါ။ အားလံုး တိုက္ေလယာဥ္အုပ္ေရာက္စက
အုပ္မွဴးလုပ္သူက ေက်ာက္သင္ပုန္းႀကီးေပၚတြင္ ေလယာဥ္ပ်ံပံုမ်ား ဆြဲၿပီး အနည္းငယ္ ဗဟုသုတအျဖစ္
ေျပာျပဖူး၍ စာေတြ႕သာ သင္ဖူး၏။
ထိုစဥ္က သူတို႔ အမွတ္ ၁ တိုက္ေလယာဥ္အုပ္၏ တာ၀န္မွာ ေျမျပင္ပစ္မွတ္မ်ားက္ို
တိုက္ခိုက္ရန္ ရွိသည္ မဟုတ္လား။ ေျမျပင္ပစ္မွတ္မ်ားကို တိုက္ခိုက္မည့္နည္းကိုသာ သိ၏။
ကၽြမ္းက်င္၏။
ခက္ၿပီ။
တကယ္ေတာ့ ေလယာဥ္ပ်ံအခ်င္းခ်င္း တိုက္ခိုက္ရာ၌ သံုးသည့္
ေသနတ္ခ်ိန္သီးႏွင့္ ေျမျပင္ပစ္မွတ္မ်ားကို ပစ္ခတ္ရာတြင္ သံုးသည့္ ခ်ိန္သီးတို႕မွာ ျခားနားမႈ
ရွိသည္။ ေျမျပင္ပစ္မွတ္မ်ားကို ပစ္ခတ္ရာတြင္ ပံုေသခ်ိန္သီး (Fixed Gunsight)ကိုသံုး၍
ေလယာဥ္ပ်ံအခ်င္းခ်င္း ပစ္ခတ္ရာ၌မူ ဂ်ိဳင္႐ုိခ်ိန္သီး (Gyro Gunsight)ကို သံုး၏။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔
ကမၻာေျမႀကီးတြင္ ဆြဲအား (Gravity) ရွိ၏။
ဤဆြဲအားေၾကာင့္ က်ည္သြားလမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းသြားႏိုင္သည္ကို
ေ၀ဟင္မွ ေျမျပင္သို႔ ေလယာဥ္ပ်ံကို ထိုးဆိုက္ဆင္းၿပီး ပစ္ခတ္ရာ၌ အထူး ထည့္စဥ္းစားစရာ
မလိုေသာ္လည္း ေ၀ဟင္ ေ၀ဟင္ခ်င္း ပစ္ခတ္ရာ၌မူ ကမာၻ႔ဆြဲအားကို ထည့္မစဥ္းစာဘဲ ေသနတ္ခ်ိန္သီးကို
အထူးျပဳျပင္ေပးမထားဘဲ ပစ္၍မရ။
ပစ္မွတ္ထိမည္ မဟုတ္။ ေတာ္ပါေသးသည္။ ထိုေန႔က သူတို႔ေမာင္းေသာ
ဆီးျဖဴရီတိုက္ေလယာဥ္မ်ားတြင္ (ဂ်ိဳင္႐ို) ခ်ိန္သီး ပါသည္။
ရန္သူ႔ေလယာဥ္မွာ ေပငါးေထာင္အျမင့္တြင္ ရွိသည္။
ဗိုလ္ေမာင္သိန္းတို႔ ရဲေခါင္တိုက္ေလယာဥ္အုပ္က ေပခုႏွစ္ေထာင္တြင္
ရွိေနသျဖင့္ အျမင့္ေပ ႏွစ္ေထာင္က အေပၚစီးရေန၏။
ဗိုလ္ေမာင္သိန္းသည္ သူ႔ေလယာဥ္ပ်ံကို ရန္သူ႔၏ ဘယ္ဘက္ စက္ေခါင္းႏွစ္လံုးကို
ခ်ိန္ၿပီး ထိုးစိုက္ဆင္း သြား၏။
စက္ေသနတ္ခလုတ္အဖုံးေလးက္ုိ မ,ဖြင့္လိုက္၏။ ထိုခလုတ္မွာ
ဆီးျဖဴရီတိုက္ေလယာဥ္မ်ားတြင္ ေလယာဥ္ထိန္းေမာင္းတံ အေပၚထိပ္ ေလသူရဲ၏ ညာဘက္လက္မအနီးတြင္
ရွိ၏။
ရန္သူ႔ ေလယာဥ္ပ်ံႏွင့္ ေပသံုးရာမွ် ကြာေတာ့သည္။
ေလယာဥ္ပ်ံတစ္စီးလံုးတြင္ မည္သည့္ အမွတ္အသားတံဆိပ္မွ မေတြ႔ရ။
ေပႏွစ္ရာမွ် ကြာေတာ့သည္။
ဗိုလ္ေမာင္သိန္းသည္ သူ႔စက္ေသနတ္ခလုတ္ကို ႏွိပ္လိုက္၏။ က်ည္ဆန္မ်ား
ေရပိုက္မွ ေရပန္းထြက္လာ သလို ရန္သူ႔ ေလယာဥ္ပ်ံရွိရာသို႔ အရွိန္အဟုန္ျပင္းစြာႏွင့္ ေျပးသြားၾကသည္။
ေနရာအႏွံ႔တြင္ မွန္၏။
ပစ္ခြင့္ရသည့္ အခ်ိန္ သံုးစကၠန္႔၊ ေလးစကၠန္႔ထက္ မပိုပါ။
ေရွ႕မွ ေလယာဥ္ပ်ံႏွင့္ တိုက္လုတိုက္ခင္ အကြာအေ၀းသို႔ ေရာက္သြားၿပီးျဖစ္၍
သူ႔ေလယာဥ္ပ်ံကို အေပၚသို႔ ပန္းၿပီး ဘယ္ဘက္ေကြ႕ ဆြဲတင္သြားရ၏။
ဆီးျဖဴရီတိုက္ေလယာဥ္မ်ား၌ စက္ေသနတ္မွာ ဟစ္ပါႏို(Hispano)အမ်ိဳးအစား
စက္ေသနတ္ ျဖစ္၏။ အေတာင္ပံတစ္ဖက္တြင္ ႏွစ္လက္စီ တြဲတပ္ထား၏။ ထို႔ေၾကာင့္ စုစုေပါင္းေလးလက္
ပါ၏။ က်ည္အရြယ္အစားမွာ ၂၀မီလီမီတာ 20 mm ရွိသျဖင့္ ဤေသနတ္ကို စက္ေသနတ္ဟု မေခၚ၊ စစ္အေျမာက္
Cannon ဟုေခၚ၏။ က်ည္မ်ား အေျမာက္က်ည္ကဲ့သို႔ပင္ ႐ိုး႐ိုးေဖာက္ထြင္းက်ည္္မ်ားသာမက တစ္ဆင့္ေပါက္ကြဲက်ည္မ်ားလည္း
ပါ၀င္၏။ ပစ္ခတ္မႈအားလံုးကို လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားျဖင့္ ထိမ္းခ်ဳပ္မႈ လုပ္၏။ က်ည္သံုးေတာင့္တြင္
တစ္ေတာင့္ သို႔မဟုတ္ က်ည္ငါးေတာင့္တြင္ တစ္ေတာင့္ ေလာင္က်ည္ (Tracer) ပါသျဖင့္ က်ည္သြားလမ္းကို
ေလသူရဲ လွမ္းျမင္ရ၏။
ေမာင္သိန္း ေလယာဥ္ပ်ံ ေက်ာ္သြားသည္ႏွင့္ ပီတာ့ ေလယာဥ္ပ်ံ
ရန္သူ႔ေလယာဥ္ပ်ံ ရွိရာသို႔ ထိုးစိုက္၀င္လာရ၏။
စက္ေသနတ္ ေလးလက္ ေျပာင္း၀မ်ားမွာ ခ်က္ခ်င္း မီးပြင့္လာ၏။
ပစ္ခတ္မႈ စေလၿပီ။
ဗိုလ္ပီတာ ပစ္ခတ္မႈမွာလည္း စကၠန္႔ပိုင္းသာ ၾကာ၏ ။ ငါးစကၠန္႔ထက္
ပိုမည္ဟု မထင္ပါ။
ထိုအခ်ိန္၌ ထူးျခားသည့္ျမင္ကြင္းမွာ ေမာင္သိန္း ေလယာဥ္ပ်ံ
စ,၀င္ပစ္သည့္ အခ်ိန္ႏွင့္ တၿပိဳင္တည္း ေလာက္တြင္ပင္ ရန္သူ႔ေလယာဥ္ပ်ံမွ ပထမအထုပ္ နွစ္ထုပ္
က်သြား၏။
ေလထီးပြင့္သြား၏။
သူတို႔ ေျမျပင္တပ္စခန္းသို႔ ခ်ေပးရန္ ယူခဲ့ေသာ ရိကၡာထုပ္၊
လက္နက္ပစၥည္းထုပ္မ်ား ျဖစ္ဟန္ရွိ၏။
ဗိုလ္ေမာင္သိန္း ေလယာဥ္ပ်ံ ေက်ာ္သြားသည့္ အခ်ိန္၌မူ ရန္သူႏွစ္ေယာက္
ေလထီးျဖင့္ ရိကၡာခ်ေသာ တံခါးေပါက္မွ ခုန္ထြက္သြားသည္ကို ေတြ႕၏။
ေလထီးပြင့္သြား၏။
အစိမ္းေရာင္ထီးမ်ား ျဖစ္၏။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ေလယာဥ္ဗိုက္ေအာက္ ေျမျပင္အေနအထားမွာ ေတာႀကီးျဖစ္ေနသျဖင့္
သူတို႔ အသက္ရွင္စ ရာလမ္းေတာ့ မရွိလွပါ။
ခ်စ္ခိုင္ေလယာဥ္ပ်ံ ထိုးစိုက္၀င္လာျပန္၏။
“ကိုခ်စ္ခိုင္
ဟိုေကာင္ေတြ ျပန္ပစ္တယ္ေနာ္၊ သတိထား… သတိထား”
ပီတာက ခ်စ္ခိုင္ကိုလွမ္းေျပာလိုက္ျခင္း ျဖစ္၏။
မွန္သည္။
ခ်စ္ခိုင္ေလယာဥ္ပ်ံ ရန္သူ႔ေလယာဥ္ပ်ံမွ ေပ ၃၀၀ အနီး ေရာက္သည္ႏွင့္
ရန္သူ႔ေလယာဥ္ပ်ံမွ ဆီးႀကိဳပစ္ ခတ္ေသာက်ည္မ်ား သူ႔ထံ ေျပးလာသည္ကို ေတြ႕ရ၏။
ခ်ိန္သား မမွန္။
သူ႔ေလယာဥ္အမိုးေပၚမွ အားလံုးေက်ာ္ေျပးသြားေနေၾကာင္း သတိထားလိုက္မိ၏။
သတ္ကြင္းသို႔ ေရာက္ၿပီ။
ခ်စ္ခိုင္သည္ သူ႔စက္အေျမႇာက္ခလုတ္ကို လက္ႏွင့္ လွမ္းႏွိပ္လိုက္သည္။
ရန္သူ႔ေလယာဥ္ပ်ံ၏ စက္ခန္းေအာက္ ကိုယ္ထည္ပိုင္းကို ထိထိမိမိ
မွန္သည္ကို ထင္ထင္ရွားရွား ေတြ႕ရ၏။
ထိုအခ်ိန္၌ ရန္သူ႔ေလသူရဲကလည္း သူ႔ေလယာဥ္ပ်ံကို တည့္တည့္မတ္မတ္
ဆက္မပ်ံေတာ့။ တစ္ရာ့ရွစ္ဆယ္ ဒီဂရီေနာက္သို႔ ၀ိုက္ေကြ႔ခ်ၿပီး တဖက္ႏိုင္ငံပိုင္ နယ္ေျမဘက္သို႔
ျပန္လွည့္ေျပးရန္ ႀကိဳးစားသည္။
“ကိုခ်စ္ခိုင္
ခင္ဗ်ား ပစ္တာ မွန္တယ္ဗ်၊ ကၽြန္ေတာ္ ပစ္တုန္းကေရာ မွန္ရဲ႕လား”
ပီတာ လွမ္းေအာ္ေမးျခင္း ျဖစ္၏။
“မွန္တယ္၊
မွန္တယ္”
ခ်စ္ခိုင္သည္ ေရွ႕မွ ေလယာဥ္ႏွစ္စင္းလုပ္သကဲ့သို႔ သူ႔ ေလယာဥ္ပ်ံကို
ရန္သူ႔ ေလယာဥ္အမိုးႏွင့္ ကပ္ေက်ာ္ ျဖတ္ပ်ံၿပီး ေနာက္သို႔ ေထာင္ေကြ႕ခ်လိုက္၏။
ထိုအခ်ိန္၌ ေမာင္သိန္းေလယာဥ္ပ်ံမွာ ပီတာ့ေလယာဥ္ပ်ံမွ ကိုက္ငါးရာခန္႔အကြာတြင္
ထိုးတက္၍ ေနရာယူလိုက္၏။
ပီတာႏွင့္ ေမာင္သိန္းေလယာဥ္ပ်ံမွာလည္း ကိုက္ငါးရာခန္႔ပင္
ကြာေပမည္။
ေမာင္သိန္း ေလယာဥ္ပ်ံမွာ ဒုတိယအသုတ္ ပစ္ၿပီးသြားျပန္ေခ်ၿပီ။
ထိုအခ်ိန္၌ ရန္သူ႔ေလယာဥ္ပ်ံ၏ ဘယ္ဘက္အျပင္ စက္ေခါင္းမွာ
မီးစေလာင္ေန၏။ ေနာက္… ဘယ္ဘက္ အတြင္း စက္ေခါင္း မီးစေလာင္၏။ ေနာက္…
ညာအျပင္ စက္ေခါင္း မီးစေလာင္၏။
“ေဟ့
ျမန္ျမန္ ၀င္ပစ္ၾကေဟ့၊ ဟိုေကာင္ေတြ တဖက္ႏိုင္ငံ နယ္နိမိတ္ထဲ ေရာက္ေတာ့မယ္”
ဗိုလ္ေမာင္သိန္း လွမ္းသတိေပးလိုက္သံ ျဖစ္၏။
မွန္သည္။
ရန္သူ႔ေလယာဥ္မွာ အေရွ႕စူးစူးသို႔ ဦးတည္ၿပီး တဖက္ႏိုင္ငံ
နယ္နိမိတ္ထဲေရာက္ေအာင္ အရွိန္အဟုန္ ျပင္းစြာႏွင့္ ေျပးေန၏။ နယ္နိမိတ္ မ်ဥ္းေၾကာင္းကို
ျဖတ္ေက်ာ္ရန္ တစ္မိုင္ပင္ မေ၀းေတာ့။
ပီတာ့ ေလယာဥ္ပ်ံ ရန္သူ႔ ညာဘက္သို႔ ထိုးကပ္ခ်ဥ္းကပ္သြားျပန္သည္။
သတ္ကြင္းသို႔ ေရာက္ျပန္ေခ်ၿပီ။
ပီတာ့ ေလယာဥ္ပ်ံ စက္အေျမႇာက္ ေလးလက္မွ က်ည္မ်ား ပန္းထြက္ေနသည္ကို
အေ၀းမွ လွမ္းျမင္ ေနရ၏။
ထိုအခ်ိန္၌ ရန္သူ႔ ေလယာဥ္ပ်ံ၏ ေနာက္ဆံုး က်န္ရွိေနေသာ ညာဘက္အတြင္း
စက္ေခါင္းမွာလည္း မီးစ ေလာင္လ်က္ ရွိေလၿပီ။
သို႔ေသာ္ ေျမျပင္သို႔ ထိုးစိုက္မက်သြားေသးဘဲ စက္ေခါင္း
ေလးလံုးစလံုး မီးေလာင္ၿပီး ေရွ႕တူ႐ူသို႔ ပ်ံသန္းေျပးေနဆဲ ျဖစ္၏။
“ဟာ!
ကၽြန္ေတာ္ ထိသြားၿပီးဗ်ိဳ႕”
ပီတာ့အသံ ျဖစ္၏ ။
ခ်စ္ခိုင္သည္ ပီတာ့ အသံကို ၾကားလိုက္ေသာ္လည္း ပီတာ ရွိရာသို႔
လွမ္းမၾကည့္အား။ သူ၏ သတ္ကြင္းသို႔ ေရာက္လုၿပီျဖစ္ေသာ ရန္သူ႔ ေလယာဥ္ပ်ံသို႔သာ စူးစိုက္ၾကည့္ေန၏။
ရန္သူ႔ ေလယာဥ္ပ်ံအတြင္းပိုင္းမွ ေပါက္ကြဲသံအခ်ိဳ႕ ျဖစ္ပြားေန၏။
မွန္မ်ား ပြင့္ထြက္ကြဲထြက္ေနၾကသည္ကို လည္း ေတြ႕ေနရ၏။
ေရွ႕မွ ရန္သူႏွင့္ ေပႏွစ္ရာပင္ မေ၀းေတာ့။
ခ်စ္ခိုင္သည္ သူ႔ ေသနတ္ခ်ိန္သီးကို ရန္သူ႔ေလယာဥ္ဦးပိုင္းကို
အတိအက် ကြက္တိ၀င္ေအာင္ ခ်ိန္တြယ္ လိုက္၏။
ေနာက္… စစ္ အေျမႇာက္ခလုတ္ကို ႏွိပ္လိုက္၏။
ေမွ်ာ္လင့္သလို ထိခ်က္မမွန္။ စက္ခန္းအေနာက္ ကိုယ္ထည္ပိုင္းသို႔သာ
သူ ပစ္သမွ် က်ည္ဆန္ေတြ စံုၿပံဳမွန္သြားသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
ထိုအခ်ိန္၌ ေရွ႕မွ ရန္သူ႔ေလယာဥ္ပ်ံမွာ ဆယ္ေပပင္ မေ၀းေတာ့။
သူ ႐ုတ္တရတ္ ေလယာဥ္ခ်င္း ၀င္ေဆာင့္မိမည္စိုး၍ ေလယာဥ္ထိန္းေမာင္းတံကို
ပင့္တင္ဆြဲလိုက္ရ၏။ စကၠန္႔၀က္မွ် လက္ဦးမႈရွိ သြားသည္ဟု ဆိုရမည္။ ရန္သူ႔ေလယာဥ္ ကိုယ္ထည္အေပၚေလးမွ
သူ႔ေလယာဥ္ပ်ံ ကပ္၍ လြတ္သြား၏။
“ဒုန္း”
သူ႔ေလယာဥ္၏ အၿမီးပိုင္းမွ ထြက္ေပၚလာေသာ အသံ ျဖစ္၏။
အၿမီးပိုင္း ထိသြားၿပီ။
ရန္သူ အနီးကပ္ လွမ္းပစ္ေသာ က်ည္မွန္ျခင္းပင္လား ။ ရန္သူ႔
ေလယာဥ္ပ်ံ၏ အမိုးပိုင္းႏွင့္ သူ႔ေလယာဥ္ အၿမီးမလြတ္၍ ခ်ိတ္မိခဲ့ေလသလား။ သူ မည္သို႔မွ်
ယေန႔တိုင္ပင္ သဲကြဲစြာ ျပန္မေတြးႏိုင္။ စခန္း ျပန္ေရာက္၍ သူ႔ ေလယာဥ္ပ်ံတစ္စီးလံုး ရန္သူ႔
က်ည္ဆံေပါက္ ရွာၾကည့္ေသာအခါ၌လည္း တစ္ေပါက္မွ် မေတြ႕။ သို႔ေသာ္ အၿမီး ပိုင္းတြင္ တခုခုျဖစ္သြားၿပီ
ျဖစ္သည္မွာေတာ့ အမွန္ျဖစ္၏။ ခ်က္ခ်င္း သိ၏။ က်ည္မွန္ျခင္း ျဖစ္ဖို႔ေတာ့ မ်ားပါသည္။
ခ်စ္ခိုင္သည္ သူ႔ေလယာဥ္ပ်ံကို ေနာက္သို႔ တဖန္ျပန္ေကြ႕ခ်လိုက္သည္။
ပါလာသမွ် က်ည္ဆန္မ်ားလည္း ကုန္ေခ်ၿပီ။
သူ အလြန္ အံ့ၾသ၏။
ဆီးျဖဴရီတိုက္ေလယာဥ္တစ္စီး၌ စက္ေသနတ္တစ္လက္တြင္က်ည္ ၁၂၅
ေတာင့္။ ေလးလက္ ရွိသျဖင့္ က်ည္ငါးရာအထိ ပါ၏။ ငါးရာဆိုေသာက်ည္မွာ နည္းသည္ မဟုတ္။ ယခု
သူ ႏွစ္ႀကိမ္သာ ပစ္ရေသးသည္။ တစ္ႀကိမ္ ပစ္မွ သံုးစကၠန္႔၊ ေလးစကၠန္႔သာ ၾကာသည္ဟု ထင္ရ၏။
ပစ္မွတ္ရသည့္အခ်ိန္အတြင္း ပါသမွ် က်ည္ကုန္ ေလၿပီ။ အဘယ္မွ် မဲၿပီး သူ ပစ္ခဲ့ပါလိမ့္။
ထိုအခ်ိန္၌ ေမာင္သိန္း ေလယာဥ္ပ်ံႏွင့္ ရန္သူ႔ေလယာဥ္ပ်ံမွာ
ေပႏွစ္ရာမွ် ကြာေတာ့သည္။
ေမာင္သိန္းသည္ ေပတစ္ရာကြာသည္အထိ ဆက္ခ်ဥ္းကပ္သြား၏။
ပစ္ခတ္မႈ စေလၿပီ။
ခ်စ္ခိုင္သည္ အေ၀းမွ အံ့ၾသစရာျမင္ကြင္း လွမ္းျမင္လိုက္ရပါသည္။
ရန္သူ႔ေလယာဥ္ပ်ံမွာ ေမာင္သိန္း၏ စက္အေျမႇာက္ဒဏ္ေၾကာင့္
အၿမီးပိုင္းတစ္ခုလံုး ျပဳတ္က်သြား၏။ ထို႔ေနာက္ ႐ုတ္ခ်ည္း ထိုးစိုက္ၿပီး ေျမျပင္သို႔
ထိုးက်သြားသည္။
ေအာင္ၿပီ…။
ရန္သူ႔ ေလယာဥ္ပ်ံကို ပစ္ခ်ႏိုင္ခဲ့ၿပီ။
“ရဲေခါင္
ႏွစ္…
ရဲေခါင္ သံုး…
ရဲေခါင္ေခါင္းေဆာင္ ေခၚေနတယ္၊ ၾကားရင္ အေၾကာင္းျပန္ ဒါပဲ”
ေမာင္သိန္းေလယာဥ္ပ်ံမွ လွမ္းေခၚသံ ျဖစ္၏။
ခ်စ္ခိုင္သည္ ေမာင္သိန္းအသံကို ၾကည္လင္စြာ ၾကားရသည္။ သို႔ေသာ္
ေရဒီယိုအဆက္အသြယ္ လုပ္ရာ၌ ေလသူရဲမ်ား လိုက္နာရမည့္ စည္းကမ္းမွာ နံပါတ္ႀကီးစဥ္ငယ္လိုက္
တစ္ေယာက္ ထူးၿပီးမွ က်န္တစ္ေယာက္ ထူးရမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပီတာ့ထူးသံကို သူ ေစာင့္ၿပီး
ၿငိမ္ေန၏။
“ရဲေခါင္
ႏွစ္၊ ရဲေခါင္ သံုး ေခါင္းေဆာင္ေခၚေနတယ္၊ အေၾကာင္းျပန္”
ေမာင္သိန္းက တစ္ႀကိမ္ ထပ္ေခၚျပန္၏။
ပီတာအသံ ေပၚမလာျပန္။
“ကိုခ်စ္ခိုင္”
“ဗ်ာ…”
“ကၽြန္ေတာ့္
အသံ ခင္ဗ်ား ေကာင္းေကာင္း ၾကားလား”
“ၾကားတယ္”
“ပီတာ
ျပန္မထူးပါလားဗ်၊ သူ႔အသံ ခင္ဗ်ား ၾကားလား”
“မၾကားဘူး”
“ရဲေခါင္
ႏွစ္၊ ရဲေခါင္ ေခါင္းေဆာင္ ေခၚေနတယ္၊ ၾကားရင္အေၾကာင္းျပန္ ဒါပဲ”
ပီတာ့အသံ ေလထဲတြင္ ေပ်ာက္ေန၏။
“ပီတာ…
ပီတာ ေဟ့ေကာင္ မင္း ငါ႔အသံ ၾကားလား၊ ၾကားရင္ အေၾကာင္းျပန္ ဒါပဲ”
ေမာင္သိန္းသည္ စိတ္တိုလာဟန္ ရွိ၏။ ေရဒီယိုအဆက္အသြယ္လုပ္မႈကို
စနစ္တက် မလုပ္ေတာ့ဘဲ နာမည္ တပ္၍ လွမ္းေခၚျခင္းကို လုပ္ေတာ့သည္။
“ကိုသိန္း”
ခ်စ္ခိုင္ လွမ္းေခၚျခင္း ျဖစ္၏။
“ဗ်ာ…”
“ပီတာ
ကၽြန္ေတာ္ ဒုတိယအႀကိမ္ ၀င္ပစ္ေနတုန္းက သူ ထိသြားၿပီးလို႔ လွမ္းေအာ္တာ ၾကားမိတယ္၊ ခင္ဗ်ား
မၾကားမိဘူးလား”
“မၾကားဘူး၊
ခင္ဗ်ား ၾကားလိုက္တာေရာ ေသခ်ာလား”
“သိပ္ေသခ်ာတယ္၊
ေသေသခ်ာခ်ာကို ၾကားမိတာ”
“ဒါဆိုရင္
ဒီေကာင္ သြားၿပီထင္တယ္၊ ခင္ဗ်ား အခု ဘယ္မွလဲ၊ ဘာျဖစ္ေသးလဲ”
“ကၽြန္ေတာ္
၀မ္ပန္ဆန္းအေနာက္ဘက္ ေပငါးေထာင္မွာ ခင္ဗ်ားကို လွမ္းျမင္ေနရတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္အၿမီး ကို
က်ည္မွန္ထားတယ္၊ လွမ္းၾကည့္လို႔လည္း ဘာမွမျမင္ရဘူးဗ်၊ ဒါေပမယ့္ တစ္ခုခု ျဖစ္ေနသလိုပဲ”
“ကၽြန္ေတာ့္ကို
ျမင္ေနရတယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္အနား လာခဲ့”
ေမာင္သိန္း၏ ေလယာဥ္ပ်ံမွာ ၀မ္ပန္ဆန္း၏ ေတာင္ဘက္တြင္ ရွိ၏။
ခ်စ္ခိုင္သည္ ေမာင္သိန္း၏ ေလယာဥ္ပ်ံ ရွိရာသို႔ စက္အရွိန္ျမႇင့္ၿပီး ပ်ံသြား၏ ။ ညာဘက္ေတာင္ပံ
အနီးကပ္၍ ေနရာယူလိုက္၏။ ဤေနရာမွာ ပီတာသာ ရွိေသးလွ်င္ ပီတာ ယူရမည့္ေနရာ ျဖစ္၏။
ေမာင္သိန္းသည္ ခ်စ္ခိုင္ေလယာဥ္ပ်ံ၏ အၿမီးပိုင္းကို လွမ္းၾကည့္လိုက္၏။
ေလယာဥ္အၿမီးပိုင္းရွိ ေနာက္ဘီး အံုတစ္ခုလံုးမွာ အစအန မက်န္ေအာင္ ျပဳတ္ထြက္ေနသည္ကို
ျမင္ရ၏။ အၿမီး သံုးပံု တစ္ပံုအရွည္၌ ေအာက္ပိုင္း အၿမီးထုတစ္၀က္ မရွိေတာ့သျဖင့္ ေထာင္ေနေသာ
ပဲ့ႏွင့္ အတက္အဆင္းထိန္းရြက္ရွိေသာ အၿမီးကိုယ္ထည္ပိုင္းမွာ လည္း သူ႔၀န္ကို သူ ဆက္မထိန္းႏိုင္
ျဖစ္ေနဟန္ ရွိ၏။ အထက္ ေအာက္ ယိမ္းခါလ်က္ ရွိေလၿပီ။
ေမာင္သိန္း အလြန္ စိုးရိမ္သြား၏။
“ကိုခ်စ္ခိုင္
ခင္ဗ်ား ေနာက္ဘီးအံုတစ္ခဲလံုး ျပတ္က်န္ေနခဲ့ၿပီးဗ်၊ ခင္ဗ်ား ေမာင္းေနရတာ ဘယ္လိုေနလဲ”
“နည္းနည္းေတာ့
အၿမီးပိုင္းက ခါေနသလိုပဲ”
“ဟုတ္တယ္
ခင္ဗ်ား အၿမီးပိုင္းႀကီးတစ္ခုလံုး အထက္ေအာက္ ခါေနတယ္၊ ခင္ဗ်ား သိပ္ၿပီး ဟိုလႈပ္၊ ဒီလႈပ္
မလုပ္နဲ႔ေတာ့၊ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ညင္ညင္သာသာ ေမာင္း၊ စခန္းျပန္ေတာ့”
“ခင္ဗ်ားကေရာ”
“ကၽြန္ေတာ္
ပီတာကို လိုက္ရွာလိုက္ဦးမယ္”
အံ့စရာ ျဖစ္၏ ။
ထိုေန႔က ဗိုလ္ေမာင္သိန္းမွာ ရန္သူ႔ေလယာဥ္ပ်ံကို သံုးႀကိမ္
အနီးကပ္ ၀င္ပစ္ခဲ့ေသာ္လည္း ရန္သူ႔ ေလယာဥ္ပ်ံမွ လွမ္းပစ္ေသာ က်ည္မ်ားမွာ သူ႔ကို တခ်က္မွ်
လာမမွန္။ ထူးျခားစြာ ကံေကာင္းခဲ့သူ ျဖစ္၏။
“ဟာ…
ဘယ္ျဖစ္မွာလဲဗ်၊ ကၽြန္ေတာ္ က်ိဳင္းတံု မေရာက္ခင္ အၿမီးပိုင္းျပတ္ၿပီး ဟိုတ႐ုတ္ေလယာဥ္ပ်ံလို
ထိုးက်သြားရင္ ကၽြန္ေတာ္ က်တဲ့ေနရာကို ဘယ္သူ စခန္းကို အေၾကာင္းၾကားေပးမွာလဲ၊ ခင္ဗ်ား
လိုက္ခဲ့ပါဦးဗ်၊ ပီတာက ခုေပ်ာက္ေနၿပီပဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို က်ိဳင္းတံုေရာက္ေအာင္ လိုက္ပို႔ၿပီးမွ
ခင္ဗ်ား တေခါက္ လာျပန္ရွာခ်င္ လည္း ရွာေပါ႔”
မွန္သည္။
ေမာင္သိန္း လုပ္သင့္သည္မွာ ခ်စ္ခို္င္ အႀကံေပးသည့္အတိုင္း
ျဖစ္၏။ ေမာင္သိန္းသည္ စိတ္ထဲတြင္ အနည္းငယ္ ပ်ာေနဟန္ ရွိ၏။ ပီတာမွာ လံုး၀ ေပ်ာက္ေနသူ
ျဖစ္၏။ သူ႔ကို ယခုခ်က္ခ်င္း အပူတျပင္း ႀကိဳး စားရွာေန၍ ဘာမွ အက်ိဳးထူးစရာ မျမင္။
“ဟုတ္ၿပီေလ၊
ကၽြန္ေတာ္ လိုက္ခဲ့မယ္၊ ခင္ဗ်ား ေရွ႕ကသြား”
ခ်စ္ခိုင္သည္ သူ႔ေလယာဥ္ပ်ံကို က်ိဳင္းတံုၿမိဳ႕ရွိရာ ေျမာက္အရပ္သို႔
ဦးတည္လိုက္၏။
အခ်ိန္မွာ ၄ နာရီ ၁၅ မိနစ္။
တိုက္ပြဲ ျဖစ္ခဲ့ၾကသည့္အခ်ိန္မွာ ျပန္တြက္ၾကည့္လွ်င္ ငါးမိနစ္
ပိုၾကာခဲ့မည္ မထင္ပါ။
ေပငါးေထာင္အျမင့္မွာပင္ ဆက္ပ်ံခဲ့ၾက၏။
ဆယ္မိနစ္ခန္႔ ရွိသြားေလၿပီ။
သူတို႔ ဘယ္ဘက္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ လြယ္ေမြေတာင္ႀကီးမွာ ေတာင္ထိပ္ကို
တိမ္ဖံုးလ်က္ ရွိ၏။
“က်ိဳင္းတံုေမွ်ာ္စင္
ရဲေခါင္ေလယာဥ္ပ်ံအုပ္ ေခါင္းေဆာင္ ေခၚေနတယ္၊ အသံၾကား အေၾကာင္းျပန္ ဒါပဲ”
“ရဲေခါင္
ေခါင္းေဆာင္ မင္းအသံ ငါ ၾကားတယ္ ၊ ဘယ္ႏွယ့္လဲေဟ့ သားေကာင္ ေတြ႕လား”
ေမွ်ာ္စင္ထိန္း အရာရွိ၏ အသံမဟုတ္။ အမွတ္(၁) တိုက္ေလယာဥ္မွဴး
ဗိုလ္မွဴးတင္ေမာင္ေအးအသံ ျဖစ္၏။
“ဟုတ္ကဲ့
ေတြ႕တယ္၊ ပစ္ခ်ခဲ့ၿပီ၊ နံပါတ္ ႏွစ္ ေပ်ာက္ေနတယ္၊ နံပါတ္ သံုး အၿမီးပိုင္း က်ည္မွန္ထားတယ္၊
အေရးေပၚ ကြင္းဆင္းမယ္”
ဗိုလ္မွဴးတင္ေမာင္ေအးသည္ “ဟုတ္ကဲ့၊ ေတြတယ္၊ ပစ္ခ်ခဲ့ၿပီ”
ဟူေသာ စကားအထိသာ ၾကား၏။
ေနာက္ပိုင္း စကားမ်ားကို သူ မၾကားေတာ့။
၀မ္းသာလြန္ၿပီး ပစ္ခ်စ္ခဲ့ၿပီဆိုေသာ စကားၾကားသည္ႏွင့္ ထခုန္လိုက္ေတာ့၏။
ခ်က္ခ်င္း ေမွ်ာ္စင္အနီးရွိ ေလတပ္ဆြယ္မွ စက္ျပင္ရဲေဘာ္မ်ားထံ
ထိုသတင္းေရာက္သြားၿပီး ထကသူ က၊ ကၽြမ္းထိုး သူက ထိုး၊ ေအာ္သူ ေအာ္ႏွင့္ ဆူညံေနၾက၏။
ထိုအခ်ိန္၌ ေမွ်ာ္စင္အတြင္း ဗိုလ္မွဴးတင္ေမာင္ေအးေဘး၌ ရပ္ေနသူမွာ
အမွတ္(၂) သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရး အုပ္မွ ေလသူရဲဗိုလ္ႀကီး ခင္ေမာင္ျမင့္ ျဖစ္၏။ ဗိုလ္ႀကီးခင္ေမာင္ျမင့္ကမူ
ဗိုလ္မွဴးတင္ေမာင္ေအး မၾကားလိုက္ေသာ ‘နံပါတ္ ႏွစ္ ေပ်ာက္ေနတယ္၊ နံပါတ္ သံုုး အၿမီးပုိင္း
က်ည္မွန္ထားတယ္၊ အေရးေပၚ ကြင္းဆင္းမယ္’ ဟူေသာ ေမာင္သိန္းစကားမ်ားကို
သဲ့သဲ့ၾကားလိုက္၏။
“ဗိုလ္မွဴး
ေနပါဦး၊ ေမာင္သိန္းေျပာတဲ့ စကားထဲမွာ နံပါတ္ ႏွစ္ ေပ်ာက္ေနတယ္၊ နံပါတ္ သံုး က်ည္မွန္ထားတယ္လို႔
ေျပာေနတယ္၊ ျပန္ေမးၾကည့္ပါဦး”
ဗိုလ္ႀကီးခင္ေမာင္ျမင့္ စကားေၾကာင့္ အလြန္ ၀မ္းသာသြားၿပီး
သြားၿဖဲေနေသာ ဗိုလ္မွဴးတင္ေမာင္ေအး မ်က္ႏွာမွာ ခ်က္ခ်င္း ေျပာင္းသြား၏။ စကားေျပာခြက္ကို
လွမ္းကိုင္လိုက္၏။
“ရဲေခါင္
ေခါင္းေဆာင္ က်ိဳင္းတံုေမွ်ာ္စင္”
“ဆက္ေျပာပါ”
“ေမာင္သိန္း
နံပါတ္ ႏွစ္ ေပ်ာက္ေနတယ္၊ နံပါတ္ သံုး က်ည္မွန္ထားတယ္ဆိုတာ ဟုတ္လား”
“ဟုတ္ကဲ့”
ထိုသတင္းမွာလည္း ေမွ်ာ္စင္ပတ္၀န္းက်င္သို႔ ခ်က္ခ်င္း ျပန္႔သြားသည္။
“နံပါတ္
ႏွစ္ ဘယ္သူလဲ”
ထိုေမးခြန္းမွာ လူတိုင္းရင္ထဲတြင္ ခ်က္ခ်င္း ေပၚလာေသာ ေမးခြန္းျဖစ္၏။
အထူး ေတြးေနစရာ မလိုပါ။
ေလယာဥ္အုပ္စုဖြဲ႕ ပ်ံသန္းရာ၌ နံပါတ္စဥ္မွာ ေလသူရဲမ်ား၏
၀ါရင့္က်က္မႈအနည္းအမ်ားကုိ လိုက္ၿပီး ေပးသည္ မဟုတ္လား။
ခ်စ္ခိုင္က ဗိုလ္။
ပီတာက ဒုဗိုလ္။
ခ်စ္ခိုင္ ပို၀ါရင့္သည္။
နံပါတ္ ႏွစ္သည္ ခ်စ္ခိုင္သာ ျဖစ္ရမည္။
“ေတာက္…
ငါ ဖက္တီးမကို ဘယ္လို ျပန္ေျပာရေတာ့မလဲ”
ေမွ်ာ္စင္ေထာင့္တစ္ေနရာမွ ဗိုလ္ခ်စ္ခိုင္ႏွင့္ အလြန္ ရင္းႏွီးေသာ
ဒုဗုိလ္စံျမင့္က ညည္းလိုက္၏။ ဖက္တီး မမွာ ဗိုလ္ခ်စ္ခိုင္၏ ဇနီးအမာကုိ သူငယ္ခ်င္း ေလသူရဲမ်ားက
ေနာက္ျပာင္၍ ေပးထားေသာ နာမည္ျဖစ္၏။
ခ်စ္ခိုင္သည္ အေရးေပၚကြင္းဆင္းရန္ ျပင္ဆင္မႈမ်ားကို စလုပ္၏။
သူ႔ထိုင္ခံုကို ေအာက္သို႔ အဆံုးႏွိမ့္ခ်လိုက္၏။ ေခါင္မိုးျဖဳတ္သည့္ခလုတ္ကို
ႏွိပ္လိုက္၏ ။
အမိုးတစ္ခုလံုး ခ်က္ခ်င္း လြင့္စင္ထြက္သြားပါသည္။
ေရွ႕မွ ျပင္းထန္ေသာေလမ်ား တိုး၀င္လာ၏။
သို႔ေသာ္ ထိုင္ခံုႏွိမ့္ထားၿပီးျဖစ္၍ သူ႔မ်က္ႏွာကို ေလမတိုး။
သူ႔ ေလယာဥ္ေမာင္းမႈကို အေႏွာင့္အယွက္ မျဖစ္။
“က်ိဳင္းတံုေမွ်ာ္စင္
ရဲေခါင္ ေခါင္းေဆာင္”
“ဗိုလ္မွဴး
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆယ္မိုင္အတြင္း ေရာက္လာၿပီ၊ ကြင္းဆင္းခြင့္ျပဳပါ၊ ဒါပဲ”
“ေဟ့
မင္းတို႔ ဘယ္လိုဆင္းမွာလဲ”
“ဗိုလ္နဲ႔
ရွပ္ဆင္းမယ္”
“ဗိုက္နဲ႔
ဆင္းရင္ ေျပးလမ္း ပိတ္သြားမယ္ကြ၊ ေနာက္ဘီးပဲ ျပဳတ္သြားတာပဲ၊ ေရွ႕ဘီးႏွစ္ခု ခ်ၿပီးပဲ
ဆင္းပါ”
“မျဖစ္ဘူး
ဗိုလ္မွဴး၊ သူ႔ ေလယာဥ္ပ်ံ အေနာက္အၿမီးပိုင္းတစ္ခုလံုး ခါေနတာ၊ ျပဳတ္သြားႏိုင္တဲ့ အႏၲရာယ္
ရွိတယ္၊ ေသခ်ာတဲ့ ဗိုက္နဲ႕ရွပ္ဆင္းတဲ့နည္းပဲ ဆင္းမယ္”
“တကယ္လို႔
ေျပးလမ္းေပၚပိတ္ေနရင္ ေမာင္သိန္း ဘယ္လို လိုက္ဆင္းမလဲ”
“ကၽြန္ေတာ္
နန္႔ဆန္ကြင္း သြားဆင္းမယ္”
ေမာင္သိန္းက ၀င္ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္၏။
“ေကာင္းၿပီေလ၊
မင္းတို႔ သေဘာပဲ၊ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ ေျပးလမ္းေဘး ကပ္ဆင္းခဲ့ကြာ၊ စစ္ဆင္ေရးအတြင္း ဆိုေတာ့
ေျပလမ္းပိတ္ထားလို႔ မျဖစ္ဘူး၊ အေရးဆို ခက္မယ္”
ေျပးလမ္းထိပ္မွ တစ္မိုင္ခန္႔သာ လိုေတာ့မည္။
ခ်စ္ခို္င္သည္ ကြင္းဆင္မည့္ ေနာက္ဆံုး ျပင္ဆင္မႈမ်ားကို
အေသးစိတ္ ဂ႐ုစိုက္လုပ္၏။
ဓာတ္ဆီအေျချပ ဒိုင္ခြက္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္၏။
ဓာတ္ဆီအေျမာက္အျမား က်န္ေသး၏။
အေရးေပၚ ကြင္းဆင္းခ်ိန္၌ ဓာတ္ဆီအေျမာက္ျမား က်န္ေနသည္မွာ
မေကာင္းပါ။ မီးထေလာင္မည့္ အႏၲရာယ္ကို ေၾကာက္ရ၏။
ပန္ကာလည္ႏႈန္းကို တစ္မိနစ္ ႏွစ္ေထာင့္ေလးရာႏႈန္းသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕လိုက္၏။
အပိုေတာင္ပံ (Flap)ကို သံုးဆယ္ဒီဂရီ ခ်လိုက္၏။
ေလယာဥ္ပ်ံႏႈန္းမွာ ၁၂၅ မိုင္ႏႈန္းတြင္ ရွိေသး၏။
မိုင္၀က္ခန္႔ လိုေတာ့သည္။ အပိုေတာင္ပံကို ေလးဆယ့္ငါးဒီဂရီသို႔
ခ်လိုက္၏။ ရင္ဘတ္ႏွင့္ ခါးပတ္တြင္ ပတ္ထားေသာ အသက္ကယ္ခါးပတ္ကိုလည္း ခိုင္၊ မခိုင္ စစ္ေဆးၾကည့္လိုက္၏။
ေျပးလမ္းထိပ္သို႔ ေရာက္ေလၿပီ။
ခ်စ္ခိုင္သည္ သူ႔ေလယာဥ္ စက္ထိန္းေမာင္းတံကို အဆံုး ဆြဲခ်လိုက္၏။
ေလယာဥ္ဗိုက္္ႏွင့္ ေျပးလမ္းထိသြားေလၿပီ။
ေရွ႕ပန္ကာ ဒလက္ေလးခုမွာ ေျမႀကီးႏွင့္ခုတ္ၿပီး အတြင္းဘက္သို႔
ေကာက္၀င္သြားၾက၏။
ဗိုက္ႏွင့္ရွပ္ဆင္းျခင္းျဖစ္၍ ေ၀းေ၀းလည္းမေျပးႏိုင္။ ကိုက္တစ္ရာ၊
ႏွစ္ရာခန္႔ ဆန္႔ငင္ဆန္႔ငင္ျဖင့္ ပြတ္တိုက္ေျပးၿပီး ေနာက္ဆံုး ရပ္သြား၏။
ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးမွာ ဖုန္အလိပ္လိပ္ႏွင့္။
ခ်စ္ခိုင္သည္ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္ကို ဘာမွ မျမင္ရပါ။
သူသည္ ခ်က္ခ်င္း ေလယာဥ္စက္ခန္းအတြင္းမွ အျပင္ခုန္ထြက္လိုက္၏။
ေဘးဘယ္ညာ လွည့္ၾကည့္လိုက္၏။ ေလယာဥ္ဓာတ္ဆီတိုင္ကီမ်ား လံုး၀ေပါက္ျခင္း၊ မီးေလာင္ျခင္း
မရွိပါ။
အသက္ကယ္ လူနာတင္ကားႏွင့္ မီးသတ္ကားမ်ားေရာက္လာ၏။
“ဟင္…
ဗိုလ္ႀကီး”
ေလယာဥ္ပ်ံေဘး မလွမ္းမကမ္းတြင္ ရပ္ေနေသာ သူ႔ကို ပထမဆံုး
လာႏႈတ္ဆက္သူမွာ ေလယာဥ္ပ်ံ စက္ျပင္အဖြဲ႕မွ တပ္ၾကပ္ႀကီး(ကင္း) ျဖစ္၏။
(ကင္း)မွာ အဂၤလိပ္-ျမန္မာ ကျပားျဖစ္၏။
“ပီတာေရာ”
ေပ်ာက္ေနသူ နံပါတ္ ၂ မွာ ခ်စ္ခိုင္ဟု ထင္ထားၿပီ ခ်စ္ခို္င္
မဟုတ္။ ပီတာ ေနရာ၌ ခ်စ္ခိုင္ကို ျမင္ေနရသျဖင့္ သူ အလြန္ အံ့ၾသေနပံုရ၏။
“ေဆာရီးပဲ
ကင္း၊ ပီတာ ေပ်ာက္ေနတယ္”
ကင္းမွာ ပီတာႏွင့္ အဂၤလန္ႏိုင္ငံကို ရဲၫြန္႔ပညာသင္ဘ၀က အတူသြားဖက္
ျဖစ္၏။ ႏွစ္ေပါင္းအတန္ၾကာ အတူေနဖူးသူ ျဖစ္၏။ ထိုေၾကာင့္ ခ်စ္ခိုင္က ပီတာေပ်ာက္ေနၿပီဟု
ေျပာသံၾကားလိုက္သည္ႏွင့္ သူ႔မ်က္လံုးအိမ္မွ မ်က္ရည္မ်ား ခ်က္ခ်င္း လိမ့္ဆင္းလာၾက၏။
ပီတာ အသက္ရွင္ ျပန္ေတြ႕ႏိုင္ေခ် ရွိ၊ မရွိကိုလည္း သူ မေမးေတာ့ပါ၊
ေမးစရာလည္း မရွိ။ ဆီးျဖဴရီတိုက္ေလယာဥ္မ်ား ေလထဲက ပ်က္က်သြားၿပီဆိုလွ်င္ ေလသူရဲ ေသသည္သာ
မ်ား၏။
ေလသူရဲမ်ား အေသမ်ားလွသျဖင့္ ပါကစၥတန္ေလတပ္မေတာ္၌ ဤဆီးျဖဴရီ
တိုက္ေလယာဥ္မ်ားကို (Flying Coffin) မိုးပ်ံအေခါင္းႀကီးဟုပင္ နာမည္ေပးထားၾကသည္ မဟုတ္လား။
ခ်စ္ခိုင္သည္ ကင္း၏ မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ၿပီး သူ႔လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ား
တဆတ္ဆတ္ႏွင့္ တုန္လာသည္။ သူလည္း ငိုခ်င္လာ၏။ သို႔ေသာ္ ငို၍လည္း မရ။
ရတနာသစ္မဂၢဇင္း၊ ၁၉၉၄၊ ဇန္န၀ါရီလ။
စာေရးသူ အမွာစာ
ေအာက္ေဖာ္ျပပါ အျဖစ္အပ်က္မွာ (၁၅.၂.၆၁)ေန႔၌ မဲေခါင္စစ္ဆင္ေရးအတြင္း
ျမန္မာ့ေျမေပၚသို႔ က်ဴးေက်ာ္၀င္ေရာက္ခဲ့သည့္ တ႐ုတ္ျဖဴေလယာဥ္ပ်ံအား ပစ္ခ်ခဲ့စဥ္က အျဖစ္အပ်က္မ်ား
ျဖစ္ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္က ျမန္မာသတင္းစာမ်ားတြင္သာမက ကမၻာ့သတင္းစာမ်ားတြင္လည္း အက်ယ္တ၀င့္
ေဖာ္ျပခဲ့ျပီးေလျပီ။ ဗိုလ္ေမာင္သိန္း (ေလ/၁၂၀၁)၊ ဗိုလ္ခ်စ္ခိုင္ (ေလ/၁၂၁၆)ႏွင့္ ဒု-ဗိုလ္ပီတာ
(ေလ/၁၂၉၂)တို႔ (ဆီးျဖဴရီ)တိုက္ေလယာဥ္ သံုးစီးျဖင့္ ပါ၀င္ခဲ့ေသာ ေလေၾကာင္းတိုက္ပဲြ ျဖစ္၏။
ယေန႔ ႏွစ္ေပါင္း သံုးဆယ္ေက်ာ္ ရိွခဲ့ေလျပီ။ ျမန္မာ့ေလတပ္မေတာ္သမိုင္းတြင္ ယေန႔အထိ တၾကိမ္သာ
ျဖစ္ဖူးေသးေသာ ျမန္မာလူမ်ဳိးတို႔ ဇာတိမာန္၊ ဇာတိေသြး တက္ႂကြေစခဲ့သည့္ ေလေၾကာင္းတိုက္ပဲြ
ျဖစ္ပါသည္။ သမုိင္း၀င္တိုက္ပဲြျဖစ္၍ ကၽြန္ေတာ္သည္ ၀တၳဳအျဖစ္ ဖတ္ခ်င္စဖြယ္ ျပန္ေရးထားသည္မွလဲြ၍
အေၾကာင္းအရာအားလံုးကို အျဖစ္မွန္အတိုင္း ေဖာ္ျပထားပါသည္။
အထက္ပါ ၿဖစ္ရပ္မွန္ ကိုယ္ေတြ.အၿပင္ ေလေႀကာင္း၀တၳဳတိုမ်ားဖတ္ရွဳလိုပါက
ဦးလွ၀င္း (ေလသူရဲတစ္ဦး) ေရးသားေသာ တ႐ုတ္ျဖဴေလယာဥ္ပစ္ခ်ခဲ့စဥ္က ႏွင့္ ကိုယ္ေတြ.ေလေႀကာင္း၀တၳဳတိုမ်ား စာအုပ္ ကို
ရတနာပံုစာအုပ္တိုက္
အမွတ္(၄၆)၊ အခန္း(၁)၊ ဗိုလ္ရာၫႊန္႔လမ္း၊ ဒဂံုျမိဳ႕နယ္၊
ရန္ကုန္ျမိဳ႕။
ဖုန္း - ၀၁ ၃၇၃၇၆၁၊ ၀၉ ၂၅၄၀ ၄၁၈၈၇
တြင္ ၀ယ္ယူဖတ္ရွဳႏိုင္ပါသည္ ။
