စစ္ေတြေဆးရုံႀကီး ခြဲစိတ္ခန္းသို ့မဝင္မွီ ရဲတပ္ဖြဲ႕ဝင္တစ္ဦး၏ ေျပာျပခ်က္
အမွတ္(၈)လံုျခံဳေရးရဲတပ္ဖြဲ႕ခြဲက ရဲတပ္ၾကပ္ ေဝၿဖိဳးေအာင္ ဒဏ္ရာအျပင္းအထန္ရလို႔ စစ္ေတြေဆးရံုႀကီးထိ ပို႔ေဆာင္ကုသရတယ္။ အေရးေပၚ ခြဲစိပ္ခန္း ဝင္ခါနီးေလး သူေျပာျပတဲ့ အေၾကာင္းေလး ျပန္ေျပာျပမယ္။
မနက္ ၃နာရီေက်ာ္ေလာက္မွာ ကုလားေတြ အင္အား ၃၀၀၀ နဲ႔ ၅၀၀၀ ၾကားေလာက္႐ွိမယ္။ ညာသံေပးၿပီး က်ေနာ္တို႔ ျမင္းလြတ္စခန္းကို တက္လာၾကပါတယ္။ စပီကာေတြနဲ႔လည္း ကုလားလို ေအာ္ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း ဇာတ္တိုက္ေလ့က်င့္ထားတဲ့အတိုင္း ကိုယ့္ေနရာ ျဖစ္တဲ့ မီးဖိုေဆာင္ေဘးက ကတုတ္က်င္းထဲ ခုန္ခ် လိုက္ပါတယ္။
အဲဒီမွာ ကုလားေတြက အဖြဲ႕ေတြ ခြဲလိုက္ၿပီးေတာ့ ေလးဘက္ေလးတန္းက ဗံုးေတြ၊ ေသနတ္ေတြ၊ ဂ်င္ကလိေတြနဲ႔ ပစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္က ကတုတ္က်င္းထဲမွာဆိုေတာ့ မထိပါဘူး။ အဲအခ်ိန္ အဘေလး ရဲမွဴး ဟိန္းထက္ေက်ာ္က အမိန္႔ေတြ ေပးေနပါတယ္။ ဘယ္သူက ဘယ္ဘက္ကို ပစ္၊ ဘယ္သူ႔ကို ဘယ္သူက ကူပစ္ေပးဆိုၿပီးေတာ့ ေတာက္ေ႐ွာက္ ေအာ္ဟစ္ အမိန္႔ေပးေနပါတယ္။
ေနာက္ပိုင္း ကုလားေတြ ေအာ္သံေရာ ေသနတ္သံေတြေရာ အရမ္းမ်ားလာေတာ့ အဘေလး အသံလည္း မၾကားရေတာ့ပါဘူး။
က်ေနာ္က ေလ့က်င့္ထားတဲ့အတိုင္း ၄၀မမ ရာဘာက်ည္နဲ႔ ၁၅ ခ်က္ေလာက္ပစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မထိေရာက္ပါဘူး။ ထိလည္း ဒဏ္ရာေလာက္ဘဲ ရတာဆိုေတာ့ ကုလားေတြ ပိုဆိုးလာၿပီး အတင္းတက္လာပါတယ္။ က်ေနာ္ပစ္တာ ၂၀ ေက်ာ္ေလာက္ ထိတယ္၊ ဒဏ္ရာရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရာဘာက်ည္ဆိုေတာ့ မေသဘူး။ ဒဏ္ရာဘဲရတာ။ ကုလား တစ္ေထာင္ေလာက္႐ွိတယ္ က်ေနာ့ဘက္က။ အဲေတာ့ က်ေနာ္ ဘီေအ ၉၄ ေသနတ္ကိုဆြဲၿပီး အတြဲလိုက္ ပစ္တယ္။ အဲ့မွာ ထိတာေတြ မ်ားတယ္။ သူတို႔ဘက္က နည္းနည္း တန္႔သြားတယ္။ က်ေနာ့ကိုလည္း ေသနတ္နဲ႔ေရာ ေလးဂြ၊ ဂ်င္ကလိေတြနဲ႔ေရာ ေတာက္ေ႐ွာက္ ပစ္ၾကတယ္။ က်ေနာ္လည္း အဆက္မျပတ္ ျပန္ပစ္တယ္။
အဲလိုနဲ႔ မနက္ ၅နာရီေလာက္ ျဖစ္လာေတာ့ အလင္းေရာင္ေလး ျမင္ရၿပီဆိုေတာ့ က်ေနာ္ ကတုတ္က်င္းက ထြက္လိုက္တယ္။ အဲအခ်ိန္ က်န္တဲ့ သူေတြေရာ ကတုတ္က်င္းက ထြက္လာၾကတယ္။ က်ေနာ္ရယ္၊ သိုက္ထြန္းလင္းရယ္၊ ဝင္းထိုက္ရယ္၊ မင္းေမာင္ေမာင္ထူးရယ္၊ ဇြဲၿဖိဳးေအာင္ရယ္ စခန္းထဲကို ဝင္လိုက္ေတာ့ အဘေလးက ေမွာက္ရက္ လဲက်ေနၿပီးေတာ့ သူ႔ကို ကုလား အေယာက္ ၂၀ ေက်ာ္ေလာက္ ဝိုင္းထားတာ ေတြ႕ရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ၅ ေယာက္ အဘေလးကို ဝိုင္းထားတဲ့ကုလားေတြကို ဝိုင္းပစ္ၾကတယ္။
ဘယ္က ပစ္လိုက္တဲ့ က်ည္ဆံလဲေတာ့မသိဘူး။ က်ေနာ့ေပါင္ကိုလာမွန္ၿပီး က်ေနာ္ ပစ္လဲ သြားတယ္။ အဲအခ်ိန္ က်ေနာ့ကို ကုလားေတြ ဝိုင္းခုတ္ၾကတယ္။ က်ေနာ္လည္း ေသနတ္နဲ႔ ျပန္ပစ္တယ္။ က်ည္မထြက္လို႔ ၾကည့္လိုက္မွ က်ေနာ့မွာ လက္ေခ်ာင္းေတြ မ႐ွိေတာ့ဘူး။ ျပတ္ကုန္ၿပီ။
ဒါနဲ႔ ေဘးမွာ က်ေနတဲ့ ေလးေပေလာက္႐ွည္တဲ့ ဓားႀကီးကို လက္ႏွစ္ဘက္နဲ႔ ေကာက္ယူၿပီး ခုတ္၊ ထိုးနဲ႔ ကုလား ၁၅ ေယာက္ေလာက္ကို ရင္ဆိုင္ ရတယ္။ က်ေနာ္ခုတ္တာ ထိတာေတြ အမ်ားႀကီးဘဲ။ က်ေနာ့ကို ဘယ္ေနရာေတြ ထိလဲေတာ့မသိဘူး။ တစ္ကိုယ္လံုးေတာ့ ပူထူေနတာဘဲ။ က်ေနာ္ ခုတ္ေနတုန္း သိုက္ထြန္းလင္းက က်ေနာ့ဘက္ကို ေသနတ္နဲ႔ လွမ္းပစ္တယ္။ က်ေနာ္လည္း သူလွမ္းပစ္ေတာ့ ကိုယ့္ကို မထိေအာင္ ေျမႀကီးေပၚ ေမွာက္ခ်လိုက္တယ္။
အဲ့အခ်ိန္မွာဘဲ ဝင္းထိုက္ကို ကုလားေတြ ဝိုင္းခုတ္ေနၾကေတာ့ ဝင္းထိုက္ လဲက်သြားတယ္။ ကုလားေတြလည္း သိုက္ထြန္းလင္း၊ ဇြဲၿဖိဳးေအာင္၊ မင္းေမာင္ေမာင္ထူးတို႔ ေသနတ္နဲ႔ ပစ္ေတာ့ ထိသူထိ၊ ေျပးသူေျပး ေျပးၾကတယ္။ က်ေနာ္လည္း မထ,ႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ။ သိုက္ထြန္းလင္းက က်ေနာ့ကို ထမ္းေခၚၿပီး စခန္းေနာက္က ဘန္ကာနားမွာ ခ်ထားတယ္။
သူတို႔က ေနရာျပန္ယူၾကတယ္။ က်ေနာ္က ငါ့ကို ဓားတစ္ေခ်ာင္း ေပးထားအံုး။ ငါ့လက္ေတြ ျပတ္ကုန္လို႔ ေသနတ္ ပစ္မရေတာ့ဘူး။ ငါ့ေသနတ္ကို မင္းတို႔ယူထားလို႔ က်ေနာ္ ေအာ္ေျပာေပမယ့္ သူတို႔ မၾကားၾကပါ။ က်ေနာ္ဘဲ အသံမထြက္ေတာ့တာလား၊ သူတို႔ဘဲ နားေတြ အူေနၾကတာလားမသိပါ။
အဲအခ်ိန္ တပ္က စစ္ကူေရာက္လာတာကို သိလိုက္ၿပီး က်န္တာ ဘာျဖစ္လဲ က်ေနာ္မသိေတာ့ပါ။
ေဆး႐ံုမွာ သတိရေတာ့မွ က်ေနာ့့ လက္ေခ်ာင္းေတြ မ႐ွိေတာ့ဘူး။ ေခါင္း၊ မ်က္ႏွာ၊ ကိုယ္၊ လက္၊ ေျခေထာက္၊ အို တစ္ကိုယ္လံုးမွာ ဒဏ္ရာအျပည့္ဆိုတာ သိလိုက္ရပါတယ္။
မူရင္းတင္ၿပသူ
Kyaw Thein Win
အမွတ္(၈)လံုျခံဳေရးရဲတပ္ဖြဲ႕ခြဲက ရဲတပ္ၾကပ္ ေဝၿဖိဳးေအာင္ ဒဏ္ရာအျပင္းအထန္ရလို႔ စစ္ေတြေဆးရံုႀကီးထိ ပို႔ေဆာင္ကုသရတယ္။ အေရးေပၚ ခြဲစိပ္ခန္း ဝင္ခါနီးေလး သူေျပာျပတဲ့ အေၾကာင္းေလး ျပန္ေျပာျပမယ္။
မနက္ ၃နာရီေက်ာ္ေလာက္မွာ ကုလားေတြ အင္အား ၃၀၀၀ နဲ႔ ၅၀၀၀ ၾကားေလာက္႐ွိမယ္။ ညာသံေပးၿပီး က်ေနာ္တို႔ ျမင္းလြတ္စခန္းကို တက္လာၾကပါတယ္။ စပီကာေတြနဲ႔လည္း ကုလားလို ေအာ္ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း ဇာတ္တိုက္ေလ့က်င့္ထားတဲ့အတိုင္း ကိုယ့္ေနရာ ျဖစ္တဲ့ မီးဖိုေဆာင္ေဘးက ကတုတ္က်င္းထဲ ခုန္ခ် လိုက္ပါတယ္။
အဲဒီမွာ ကုလားေတြက အဖြဲ႕ေတြ ခြဲလိုက္ၿပီးေတာ့ ေလးဘက္ေလးတန္းက ဗံုးေတြ၊ ေသနတ္ေတြ၊ ဂ်င္ကလိေတြနဲ႔ ပစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္က ကတုတ္က်င္းထဲမွာဆိုေတာ့ မထိပါဘူး။ အဲအခ်ိန္ အဘေလး ရဲမွဴး ဟိန္းထက္ေက်ာ္က အမိန္႔ေတြ ေပးေနပါတယ္။ ဘယ္သူက ဘယ္ဘက္ကို ပစ္၊ ဘယ္သူ႔ကို ဘယ္သူက ကူပစ္ေပးဆိုၿပီးေတာ့ ေတာက္ေ႐ွာက္ ေအာ္ဟစ္ အမိန္႔ေပးေနပါတယ္။
ေနာက္ပိုင္း ကုလားေတြ ေအာ္သံေရာ ေသနတ္သံေတြေရာ အရမ္းမ်ားလာေတာ့ အဘေလး အသံလည္း မၾကားရေတာ့ပါဘူး။
က်ေနာ္က ေလ့က်င့္ထားတဲ့အတိုင္း ၄၀မမ ရာဘာက်ည္နဲ႔ ၁၅ ခ်က္ေလာက္ပစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မထိေရာက္ပါဘူး။ ထိလည္း ဒဏ္ရာေလာက္ဘဲ ရတာဆိုေတာ့ ကုလားေတြ ပိုဆိုးလာၿပီး အတင္းတက္လာပါတယ္။ က်ေနာ္ပစ္တာ ၂၀ ေက်ာ္ေလာက္ ထိတယ္၊ ဒဏ္ရာရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရာဘာက်ည္ဆိုေတာ့ မေသဘူး။ ဒဏ္ရာဘဲရတာ။ ကုလား တစ္ေထာင္ေလာက္႐ွိတယ္ က်ေနာ့ဘက္က။ အဲေတာ့ က်ေနာ္ ဘီေအ ၉၄ ေသနတ္ကိုဆြဲၿပီး အတြဲလိုက္ ပစ္တယ္။ အဲ့မွာ ထိတာေတြ မ်ားတယ္။ သူတို႔ဘက္က နည္းနည္း တန္႔သြားတယ္။ က်ေနာ့ကိုလည္း ေသနတ္နဲ႔ေရာ ေလးဂြ၊ ဂ်င္ကလိေတြနဲ႔ေရာ ေတာက္ေ႐ွာက္ ပစ္ၾကတယ္။ က်ေနာ္လည္း အဆက္မျပတ္ ျပန္ပစ္တယ္။
အဲလိုနဲ႔ မနက္ ၅နာရီေလာက္ ျဖစ္လာေတာ့ အလင္းေရာင္ေလး ျမင္ရၿပီဆိုေတာ့ က်ေနာ္ ကတုတ္က်င္းက ထြက္လိုက္တယ္။ အဲအခ်ိန္ က်န္တဲ့ သူေတြေရာ ကတုတ္က်င္းက ထြက္လာၾကတယ္။ က်ေနာ္ရယ္၊ သိုက္ထြန္းလင္းရယ္၊ ဝင္းထိုက္ရယ္၊ မင္းေမာင္ေမာင္ထူးရယ္၊ ဇြဲၿဖိဳးေအာင္ရယ္ စခန္းထဲကို ဝင္လိုက္ေတာ့ အဘေလးက ေမွာက္ရက္ လဲက်ေနၿပီးေတာ့ သူ႔ကို ကုလား အေယာက္ ၂၀ ေက်ာ္ေလာက္ ဝိုင္းထားတာ ေတြ႕ရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ၅ ေယာက္ အဘေလးကို ဝိုင္းထားတဲ့ကုလားေတြကို ဝိုင္းပစ္ၾကတယ္။
ဘယ္က ပစ္လိုက္တဲ့ က်ည္ဆံလဲေတာ့မသိဘူး။ က်ေနာ့ေပါင္ကိုလာမွန္ၿပီး က်ေနာ္ ပစ္လဲ သြားတယ္။ အဲအခ်ိန္ က်ေနာ့ကို ကုလားေတြ ဝိုင္းခုတ္ၾကတယ္။ က်ေနာ္လည္း ေသနတ္နဲ႔ ျပန္ပစ္တယ္။ က်ည္မထြက္လို႔ ၾကည့္လိုက္မွ က်ေနာ့မွာ လက္ေခ်ာင္းေတြ မ႐ွိေတာ့ဘူး။ ျပတ္ကုန္ၿပီ။
ဒါနဲ႔ ေဘးမွာ က်ေနတဲ့ ေလးေပေလာက္႐ွည္တဲ့ ဓားႀကီးကို လက္ႏွစ္ဘက္နဲ႔ ေကာက္ယူၿပီး ခုတ္၊ ထိုးနဲ႔ ကုလား ၁၅ ေယာက္ေလာက္ကို ရင္ဆိုင္ ရတယ္။ က်ေနာ္ခုတ္တာ ထိတာေတြ အမ်ားႀကီးဘဲ။ က်ေနာ့ကို ဘယ္ေနရာေတြ ထိလဲေတာ့မသိဘူး။ တစ္ကိုယ္လံုးေတာ့ ပူထူေနတာဘဲ။ က်ေနာ္ ခုတ္ေနတုန္း သိုက္ထြန္းလင္းက က်ေနာ့ဘက္ကို ေသနတ္နဲ႔ လွမ္းပစ္တယ္။ က်ေနာ္လည္း သူလွမ္းပစ္ေတာ့ ကိုယ့္ကို မထိေအာင္ ေျမႀကီးေပၚ ေမွာက္ခ်လိုက္တယ္။
အဲ့အခ်ိန္မွာဘဲ ဝင္းထိုက္ကို ကုလားေတြ ဝိုင္းခုတ္ေနၾကေတာ့ ဝင္းထိုက္ လဲက်သြားတယ္။ ကုလားေတြလည္း သိုက္ထြန္းလင္း၊ ဇြဲၿဖိဳးေအာင္၊ မင္းေမာင္ေမာင္ထူးတို႔ ေသနတ္နဲ႔ ပစ္ေတာ့ ထိသူထိ၊ ေျပးသူေျပး ေျပးၾကတယ္။ က်ေနာ္လည္း မထ,ႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ။ သိုက္ထြန္းလင္းက က်ေနာ့ကို ထမ္းေခၚၿပီး စခန္းေနာက္က ဘန္ကာနားမွာ ခ်ထားတယ္။
သူတို႔က ေနရာျပန္ယူၾကတယ္။ က်ေနာ္က ငါ့ကို ဓားတစ္ေခ်ာင္း ေပးထားအံုး။ ငါ့လက္ေတြ ျပတ္ကုန္လို႔ ေသနတ္ ပစ္မရေတာ့ဘူး။ ငါ့ေသနတ္ကို မင္းတို႔ယူထားလို႔ က်ေနာ္ ေအာ္ေျပာေပမယ့္ သူတို႔ မၾကားၾကပါ။ က်ေနာ္ဘဲ အသံမထြက္ေတာ့တာလား၊ သူတို႔ဘဲ နားေတြ အူေနၾကတာလားမသိပါ။
အဲအခ်ိန္ တပ္က စစ္ကူေရာက္လာတာကို သိလိုက္ၿပီး က်န္တာ ဘာျဖစ္လဲ က်ေနာ္မသိေတာ့ပါ။
ေဆး႐ံုမွာ သတိရေတာ့မွ က်ေနာ့့ လက္ေခ်ာင္းေတြ မ႐ွိေတာ့ဘူး။ ေခါင္း၊ မ်က္ႏွာ၊ ကိုယ္၊ လက္၊ ေျခေထာက္၊ အို တစ္ကိုယ္လံုးမွာ ဒဏ္ရာအျပည့္ဆိုတာ သိလိုက္ရပါတယ္။
မူရင္းတင္ၿပသူ
Kyaw Thein Win
No comments:
Post a Comment