က်ေနာ္က ယာဥ္ေမာင္း တပ္ဖြဲ႕ဝင္ တစ္ေယာက္ ပါ။ ညနက္ပိုင္းမွာ အဘေလးက အေရးႀကီးေနၿပီ။ အကုန္ ေသနတ္ ထုတ္ထား။ ကင္းေတြကို တစ္ေယာက္စီ ထပ္တိုးဝင္ ေစာင့္ေပး။ ေသနတ္ေတြ အကုန္ က်ည္ထိုးထားၾက။ အေရးၾကံဳရင္ ပစ္မိန္႔မေစာင့္နဲ႔။ ရန္ျပဳလာသူ ဟူသမွ်ကို တစ္ခါတည္း ပစ္။ က်ည္ကို ခ်င့္ခ်ိန္ၿပီး ထိေရာက္ေအာင္သာ ပစ္။
ေက်ာ္ဇင္ထက္ မင္းက ယာဥ္ေမာင္းဆိုေတာ့ ယာဥ္ေပၚမွာ အသင့္ေန။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ မင္း ေသနတ္ မထုတ္ထားနဲ႔အံုး။ အေျခအေနက ဘာမွန္းမသိဘူး။ အေရးၾကံဳရင္ ေသနတ္ ထုတ္မယ္။ ကဲ ဘာမ႐ွင္းတာ႐ွိလဲ။ မ႐ွိရင္ ေနရာ ယူၾကေတာ့။
က်ေနာ္က ရဲမွဴး ဟိန္းထက္ေက်ာ္ရဲ႕ အမိန္႔ အတိုင္း ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ေပၚမွာ ကားေသာ့ေလး ကိုင္ၿပီး အသင့္ေစာင့္ေနခဲ့တယ္။ က်န္တဲ့သူေတြ ကေတာ့ ကတုတ္က်င္းေတြထဲ က်ည္ထိုးသံ၊ က်ည္ျဖည့္သံေတြ ၾကားေနရတာေပါ့။
သိပ္မၾကာလိုက္ခင္မွာဘဲ အၾကမ္းဖက္ အင္အား ေထာင္ေသာင္းခ်ီၿပီး ညာသံေပး တက္လာသံေတြ ၾကားလိုက္ရေတာ့ က်ေနာ္လည္း ကားေသာ့ကို ေသာ့ေပါက္ထဲ ထိုးထည့္လိုက္ တယ္။ ငါ ဘာလုပ္ရမလဲ။ ငါ့ကို အဘေလးက ကားေပၚေနဖို႔ မွာလိုက္တာလား၊ ေသနတ္ထုတ္ဖို႔ မွာလိုက္တာလား စဥ္းစားလို႔ မရဘူးျဖစ္ေနတယ္။
အံုး....ဂ်ိမ္း..... ဒိုင္း..... ဒိုင္း....... ။
ဗံုးကဲြသံလား၊ ေသနတ္ပစ္သံလား၊ ဘာမွန္း မသိေတာ့။ ပတ္ဝန္းက်င္က အေမွာင္အတိ။ ဘာမွ မျမင္ရ။ အဲဒီအခ်ိန္ ကင္းက ဓာတ္မီး ေဝွ႔ယမ္းၿပီး ထိုးလိုက္ေတာ့ အလားလား....။ သေဂါင့္သားေတြ ပုရြက္ဆိတ္အံုႀကီး ၿပိဳလာတဲ့အတိုင္းဘဲ။ ျခံစည္း႐ိုးကို ဖ်က္သူက ဖ်က္၊ ေသနတ္နဲ႔ ပစ္သူက ပစ္၊ ဂ်င္ကလိေတြနဲ႔ ပစ္သူကပစ္။ မေနသာ ေတာ့ၿပီ။
ကင္းအဖြဲ႕က ဓာတ္မီး ေဝွ႔ယမ္းၿပီး အလင္းေရာင္ ရတာနဲ႔ ကင္းသမားေတြရဲ႕ ေသနတ္သံေတြက ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ ေပၚထြက္ လာေတာ့ က်ေနာ္လည္း အလင္းေရာင္နဲ႔အတူ ကားေပၚက ေျပးဆင္းၿပီး နီးစပ္ရာ ကင္းကို သြားေပါင္းလိုက္ရေတာ့တာေပါ့။ ကင္းကို ေရာက္ေတာ့ ထြန္းထြန္းမင္းရယ္၊ ထက္လင္းဆန္းရယ္၊ သင္တန္းဆင္းခါစ, ညီငယ္ေလး တစ္ေယာက္ရယ္၊ သဲသဲမဲမဲ ပစ္ခတ္ ေနၾကတာေပါ့။
က်ေနာ္က ေသနတ္မ႐ွိ။ သင္တန္းဆင္းစ ညီငယ္ေလးကို မင္းေသနတ္ ငါ့ေပး။ မင္းက က်ည္ျဖည့္ေပးေနဆိုၿပီး သံုးေယာက္သား ပစ္ခတ္ၾကတာေပါ့။ အၾကမ္းဖက္ ေတြကလည္း တျဖည္းျဖည္း လက္တစ္ကမ္း ေရာက္လာၿပီ။ က်ည္ဆံသာ ပစ္လို႔ကုန္မယ္။ လူေတြက မကုန္ႏိုင္ဘူး။ သူတို႔က ျဖန္႔ထားတာဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔လည္း ျဖန္႔မွ ရေတာ့မယ္။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္ရယ္၊ ထက္ေနဆန္းရယ္ ႏွစ္ေယာက္က ကင္း႐ံုအေဆာင္ေဘးကေန ေနရာေျပာင္း ပစ္ခတ္ၾကတယ္။
လဝက ၅ ေယာက္က က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ဆီကို လာေပါင္းၾကတယ္။ လဝကေတြမွာ အမ္.၂၂ ႏွစ္လက္ပါလာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ပစ္အား ေကာင္း လာတယ္။ လဝကေတြကလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ ခ်ိန္ပစ္ၾကေတာ့ ထိကုန္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ပစ္တာလည္း ထိကုန္တာ မနည္းဘူး။ လဝကရဲ႕ ပစ္အားကလည္း မေသးဘူးဗ်။
ဘယ္အခ်ိန္က ေရာက္လာမွန္း မသိတဲ့ ကုလား ၃ ေကာင္က ဓား႐ွည္နဲ႔ ဝင္ပိုင္းေတာ့ က်ေနာ္ေ႐ွာင္လိုက္ေပမယ့္ မ်က္ႏွာကို ျဖတ္ခုတ္ခံ ထိတယ္။ ခုတ္တဲ့ေကာင္ကို ေသနတ္နဲ႔ အနီးကပ္ ေတ့ပစ္ေတာ့ ဗိုက္ကိုမွန္ၿပီး လန္က်သြားတယ္။ က်န္တဲ့ႏွစ္ေကာင္ ထြက္ေျပးေတာ့ လွမ္းပစ္တယ္။ ထိေပမယ့္ အဲႏွစ္ေကာင္ မလဲက်သြားဘူး။ ထြက္ေျပးေတာ့ အေမွာင္ထဲမွာ ေပ်ာက္သြားတယ္။
လက္နဲ႔စမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပါးမွာ ဓားခုတ္ရာႀကီးက ဟက္တက္ႀကီး။ ေသြးေတြလည္း ဒလေဟာ စီးက်ေနတယ္။ ဒဏ္ရာကို ဂ႐ုမစိုက္အားဘူး။ ေနရာေျပာင္းၿပီး ထပ္ပစ္ၾကတယ္။ စြပ္က်ယ္အက်ႌကိုခြၽတ္။ ေခါင္းကုိပတ္ၿပီး ဒဏ္ရာကို စည္းလိုက္တယ္။
ပစ္ေနရင္းနဲ႔ အလင္းေရာင္ေလး ရလာၿပီ။ ကုလား ၁၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ က်ေနာ္တို႔ ဘက္မွာ။ က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႕ဝိုင္းပစ္ၾကတယ္။ က်ေနာ္ပစ္တာ ကုလား ၄ ေကာင္ လဲက်သြားတယ္။ ၆ ေကာင္က ထိေပမယ့္ မေသဘူး။ ထြက္ေျပးသြားတယ္။ က်န္တဲ့ဘက္ေတြ ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္ဘူး။
က်ေနာ္တို႔ဘက္က ပစ္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ဘက္က ကုလားေတြ ေနာက္ဆုတ္ သြားၿပီးေတာ့ ျခံစည္း႐ိုး အျပင္ဘက္ကေန အင္အား ထပ္စုေနၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း အလင္းေရာင္ ရၿပီဆိုေတာ့ ေနာက္တစ္ခ်ီအတြက္ ေသနတ္ျပန္စစ္တယ္။ က်န္တဲ့ ဘက္ေတြကလည္း ေသနတ္သံေတြ ၿငိမ္သြားတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာဘဲ ေသနတ္သံေတြ မိုးရြာခ် လိုက္သလို္ ၾကားလိုက္ရတယ္။ ကုလားေတြလည္း ေခြးေျပးဝက္ေျပး ေျပးၾကတယ္။
ေအာ္..... ေနာင္ေတာ္ေတြ ေရာက္လာၾကၿပီ။ က်ေနာ့ ပါးျပင္ေပၚကို မ်က္ရည္ေလး စီးက်လာ မိတယ္။
ကိုယ့္ရဲ႕ ဘီေအ ၆၃ ေသနတ္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကုိင္ရင္း ရင္ထဲက အသံမထြက္ဘဲ အက်ယ္ႀကီး ေအာ္လိုက္မိတယ္။
ငါ့မွာေသနတ္႐ွိတယ္
ကုလားတိုက္လို႔ငါတို႔စခန္းမက်ဘူးကြ
မင္းလြတ္စခန္းမွ ရဲတပ္သား ေက်ာ္ဇင္ထက္၊ ရတဖ(၈)အား ဂုဏ္ျပဳပါသည္။
မူရင္းေရးသားသူ
ရဲခ်စ္သူေလး
No comments:
Post a Comment