အ.ထ.က (၂) ေက်ာင္းဝင္းအတြင္းသုိ႔ စစ္စိမ္းေရာင္
ေဖာကားတစ္စင္းဝင္လာသည္။ေက်ာင္းခန္းမ်ားေရွ႕မွျဖတ္၍
ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးရုံးခန္းရွိရာသုိ႔ ဦးတည္ေမာင္းသြား၏။
ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး၏ရုံးခန္းေရွ႕အေရာက္တြင္ကားရပ္သြားၿပီးဆင္းလာသည္ကစစ္သားႀကီးနွစ္ဦး။
တစ္ဦးကလက္ေမာင္းေပၚတြင္အရစ္
သုံးရစ္နွင့္။က်န္တစ္ဦးကတပ္ရင္းနံပါတ္အမွတ္အသားမွတစ္ပါးဘာမွမပါ
စစ္သားႀကီးႏွစ္ဦးေက်ာင္းအုပ္ႀကီးရုံးခန္းသုိ႔ဝင္သြားၿပီးခဏအၾကာတြင္ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးနွင့္အတူ
ျပန္ထြက္လာသည္။ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကဦးေဆာင္၍ ေက်ာင္းခန္းမ်ားရွိရာသုိ႔
ေလွ်ာက္သြားၾက၏။ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးနွင့္ရဲေဘာ္ႀကီးႏွစ္ဦးတုိ႔ျဖတ္ေလွ်ာက္လာစဥ္လိုက္တစ္ထပ္တည္း
လုိက္ပါသြားသည္
ကစာသင္ခန္းထဲမွ
စာသင္လက္စဆရာ၊ဆရာမမ်ား၊ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားတုိ႔၏ေသြးပ်က္တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားေသာမ်က္လုံးမ်ား။
မိမိတုိ႔အခန္းကုိေက်ာ္သြားသည္ႏွင့္သက္ျပင္းေတြၿပဳိင္တူႀကိတ္ခ်မိၾကသည္။မေအာင့္ႏုိင္ေသာေက်ာင္း
သူေက်ာင္းသားအခ်ဳိ႕က
“ေဟးးးးး” ဟုပင္ အသံထြက္သည္အထိေပ်ာ္သြားၾက၏။
ဆ႒မတန္း(A)
ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကအခန္းထဲသုိ႔ဝင္သြားျပီးစစ္သား ႀကီးနွစ္ဦးကအခန္းေရွ႕မွာရပ္ေစာင့္က်န္ေနခဲ့သည္။
အတန္းပုိင္ဆရာမနွင့္ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူတုိ႔ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကုိၾကည့္ေသာမ်က္လုံးမ်ား၏
တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားမႈကသနားစဖြယ္္္။
ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး၏မ်က္နွာေပၚတြင္လည္းျငွိဳးငယ္နာက်င္မႈတုိ႔ျဖင့္မႈန္မႈိင္းလွ်က္။ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးနွင့္
အတန္းပုိင္ဆရာမတုိ႔မ်က္လုံးခ်င္းျဖတ္ကနဲဆုံမိလုိက္ၾကသည္။နွစ္ဦးစလုံးတစ္ဦး၏အၾကည့္ကုိ
တစ္ဦးကမခံရဲဟန္ျဖင့္
ကမန္းကတန္းပင္ မ်က္နွာလႊဲလုိက္မိၾက၏။
ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကဆရာမေဘးတြင္ရပ္၍ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားအားလုံးကုိေဝ့ဝဲၾကည့္လုိက္သည္။
ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားအခ်ဳိ႕ကဆရာႀကီး၏မ်က္လုံးေတြကုိရင္မဆုိင္ရဲဟန္ျဖင့္
ကမန္းကတန္းပင္ ေခါင္းေတြကုိေအာက္သုိ႔ငုံ႕ ခ်ပစ္လုိက္ၾကသည္။ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးထံမွ
ဘာသံမွ်ထြက္မလာေသာအခါ အတန္းတစ္ခုလုံးတိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္မႈကေၾကာက္
မက္ဖြယ္ႀကီးစုိးေန၏။
အတန္ၾကာေတာ့မွေက်ာင္းအုပ္ႀကီး၏ေခ်ာင္းဟန္႕သံမပီမသတစ္ခ်က္ထြက္ေပၚလာခဲ့၏။ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး
၏ေခ်ာင္းဟန္႕သံကလည္ေခ်ာင္း
မရွင္းသျဖင့္ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္မျဖစ္ေသာ္လည္းေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားအခ်ဳိ႕အတြက္
ဗုံးတစ္လုံးေပါက္ကြဲလုိက္သလုိဆတ္ကနဲတုန္သြားသည္အထိ လန္႔ျဖန္႔သြားၾကသည္။
ထုိ႔ေနာက္တြင္မွ
ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး၏တုန္ယင္လႈတ္ခတ္ေသာအသံထြက္ေပၚလာခဲ့ေလသည္။
“မေအးေအးခ်ဳိ”
“အီး…ဟီး…ဟီးးးး”
ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး၏ေခၚသံနွင့္အတူဆက္တုိက္ထြက္ေပၚလာသည္ကေက်ာင္းသူတစ္ဦး၏ဆုိ႕
နင့္ေၾကကြဲစြာေအာ္ငိုလုိက္ေသာအသံ။
အတန္းပုိင္ဆရာမကငုိခ်လုိက္ေသာေက်ာင္းသူဆီသုိ႔
ကမန္းကတန္းေျပးသြားၿပီးပခုံးေပၚမွ အသာေပြ႕ဖက္ေဖးမေပးထားလုိက္သည္။ဆရာမထံမွ
မ်က္ရည္မ်ားကငုိေနေသာေက်ာင္းသူေလး၏ေခါင္းေပၚသုိ႔ ေပါက္ကနဲက်၏။
ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး၏အသံထပ္မံထြက္ေပၚလာျပန္သည္။
“ေမာင္သူရဦး”
“အီး….ဟီး……..ဟီးးး”
ေနာက္ဆုံးတန္းမွေက်ာင္းသားတစ္ဦး၏ငုိသံထြက္ေပၚလာျပန္သည္။ငုိေနေသာေက်ာင္းသားကုိေဘးမွ
သူငယ္ခ်င္းမ်ားကဝုိင္းဝန္းေပြ႕
ဖက္နွစ္သိမ့္ၾကျပန္သည္။နာမည္အေခၚမခံရေသာ္လည္းေက်ာင္းသူအခ်ဳိ႕၏မ်က္နွာေပၚတြင္
မ်က္ ရည္တုိ႔ ဝဲသူအခ်ဳိ႕၊စီးသူအခ်ဳိ႕။
ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး၏ဆုိ႕နင့္ေၾကကြဲစြာေသာအသံမ်ားကဆက္လက္ထြက္ေပၚေနဆဲ။
“မသင္းသင္းႏုိင္”
“မခုိင္ဝါေသာ္”
“ေမာင္ေနႏုိင္”
ေက်ာင္းခန္းတြင္းဝယ္ ငုိသံေတြ တျဖည္းျဖည္းစည္ကားလာသည္။မ်က္ရည္ေတြ
တစစႏွင္႕ ေခ်ာင္းစီးကုန္ျပီ။
× × × × × × ×
“သမီး..ေဖေဖမရွိတုန္းကုိလိမ္လိမ္မာမာေနျပီးစာႀကဳိးစားေနာ္။ေမေမ့ကုိလည္းဆုိင္ကူေရာင္းေပး။
ၾကားလား”
“အီး..ဟီး..ဟီး..”
ဝမ္းနည္းဆုိ႔နင့္ေနမႈေၾကာင့္
ေဖေဖ့စကားကုိျပန္မေျပာႏုိင္ပါ။ေခါင္းမွပင္ျပန္ညိတ္မျပႏုိင္ဘဲမ်က္နွာကုိလက္ဝါ္းႏွင့္အုပ္ၿပီး
ငုိခ်လုိက္မိသည္။
“ဟဲ့..မငုိရဘူးေလ။ေအာ္..ဒီေကာင္မေလးနဲ႔ေတာ့
ခက္ေတာ့တာပဲ။အငယ္ေတြေတာင္မငုိဘဲနဲ႔။”
ေမေမ၏ေဒါသမပါေသာအဆူအေငါက္စကားကုိဂရုမစုိက္ႏုိင္ပါ။ဖခင္ကုိလနဲ႔ခ်ီခြဲရမည့္
သားသမီးတစ္ ေယာက္ကဒီလုိဝမ္းနည္းခြင့္မရွိဘူးလား။ဝမ္းနည္းရင္ ဒီလုိငုိခြင့္မရွိဘူးလား။လနဲ႕ခ်ီခြဲရ၍
ဝမ္းနည္းျခင္းဆုိတာထက္ စိတ္ပူျခင္းဒဏ္ကုိမခံႏုိင္၍ငုိျခင္းဆုိသည္ကပုိမွန္လိမ့္မည္။
မပူဘဲေနပါ့မလား။ဖခင္သြားသည့္ခရီးကရန္ကုန္မဟုတ္။
မႏ
ၱေလးမဟုတ္။ၿမဳိ႕ႀကီးျပႀကီးမဟုတ္။လမ္းမရွိေသာေတာ၊လွ်ဴိ၊ေျမာင္၊ေတာင္ ဘယ္ဟာရယ္လုိ႔
မွန္းဆမရေသာခရီး။ထုိ႔ျပင္
ဖခင္၏အသက္ကုိထုတ္ယူသြားႏုိင္ေသာရန္သူမ်ားရွိသည့္ေရွ႕တန္း။
ဖခင္ကုိမိမိတုိ႔ က်ိန္းေသ ျပန္ေတြ႕ရပါမည္ဟုဘယ္သူကမွ အာမမခံႏုိင္ေသာ
အႏၱရာယ္ကြင္း။
ထုိကဲ့သုိ႔ေသာေနရာမ်ဳိးကုိလနဲ႔ခ်ီၿပီးသြားမည့္ဖခင္အားဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္
ျပဳံးရႊင္စြာ ႏႈတ္မဆက္ႏုိင္ပါ။
“ငါ့သမီးကလည္းကြာ..စစ္သားသားသမီးျဖစ္ၿပီးစိတ္ေပ်ာ့လုိက္တာ။ေဖေဖတစ္ေယာက္တည္းသြားမွာ
မွမဟုတ္ဘဲနဲ႔။က်န္ခဲ့မွာကလည္း
သမီးတုိ႔၊ေမေမတုိ႔တင္မွမဟုတ္္ဘဲနဲ႔။တပ္ရင္းတစ္ရင္းလုံးအတူတူသြားၾကမယ္။သမီးတုိ႔လုိ႔မိသားစုေတြ
အမ်ားႀကီးက်န္ခဲ့မယ္။အဲဒါ ဘာျဖစ္လဲသမီးရဲ႕။ငုိစရာလား”
ေဖေဖကၿပဳံးရႊင္ရယ္ေမာစြာေျပာေလ။ကုိယ္ကငုိခ်င္ေလ။ေဖေဖကမိသားစုနွင့္ခြဲရမွာမုိ႔
ဝမ္းနည္းေနေသာ္လည္း
သမီးျဖစ္သူ၏ပူပင္လြမ္းဆြတ္ေသာ
မ်က္ရည္အတြက္ပီတိျဖစ္ေနသည္ကလည္းသိသာပါသည္။ေဖေဖဒီလုိထြက္
တုိင္းျပန္မွျပန္လာပါေတာ့မလားဟုေတြးပူရေသာစစ္သားသားသမီးဘဝကုိေၾကာက္လြန္းလွျပီ။သုိ႔ေသာ္
ရင္ထဲမွာရွိသည္အတုိင္းေဖေဖတုိက္ပြဲက်မွာစုိးရိမ္လုိ႔ေပါ့ဟု
ႏႈတ္ကဖြင့္မေျပာရဲ။နိမိတ္ဆုိတာကရွိေသးသည္မဟုတ္လား။
သည္ေတာ့….“ဒီတစ္ခါျပန္လာရင္ စစ္သားမလုပ္ပါနဲ႔ေတာ့လားေဖေဖ”
ရႈိက္ငုိသံတစ္ဝက္နွင့္ေျပာလုိက္ေသာမိမိ၏စားအဆုံးတြင္
ေဖေဖကလက္ၾကမ္းႀကီးနွင့္မိမိကုိေပြ႕ဖက္ ေကာက္ခ်ီလုိက္ျပီးတဟားဟားနွင့္ေအာ္ရယ္ေနပါေတာ့သည္
။
“ျဖစ္မွျဖစ္ရေလငါသမီးရယ္..။ေဖေဖ့အတြက္စုိးရိမ္ေနတာလား။မပူနဲ႔သမီးငါ့သမီးတုိ႔ရ္ွိလုိ႕ကုိေဖေဖ့ကေနာက္
တန္းကိုမေရာက္ေရာက္ေအာင္
ျပန္လာမွာ။ၾကားလား။”
“ေဖေဖ………ကတိေနာ္”
“စိတ္ခ်ပါသမီးရဲ႕။ေဖေဖကတိေပးပါတယ္။ေဖေဖျပန္လာမယ့္ရက္ကုိသာေစာင့္ေန။ျပန္လာတဲ့ေန႕က်ရင္
တစ္ မိသားစုလုံးရုပ္ရွင္သြားၾကည့္ၾကမယ္။ဟုတ္ျပီလား”
ေဖေဖ့ကုိေခါင္းညိတ္ျပလုိက္ရင္းကမ်က္ရည္တုိ႔ကုိသုတ္ရသည္။
× × × × × × ×
“ေစာေဝလင္းနဲ႔ေအာင္ထူးက်သြားျပီတဲ့”
ေမေမကကပ္လွ်က္လုိင္းခန္းမွ အန္တီေထြးေထြးကုိလွမ္းေအာ္ရင္
တဘက္ေလးကုိဆြဲယူျပီးကမန္းကတန္းထြက္သြားသည္။ခဏအၾကာအန္တီေထြးေထြးလည္း
တံခါးပိတ္ျပီးသုတ္တီးသုတ္ျပာထြက္သြားျပန္သည္။လုိင္းခန္းတစ္တန္းလုံးေအာ္ဟစ္ငုိယုိသံ
၊ေျပးလႊားစီစဥ္သံတုိ႔
ခ်က္ခ်င္းလႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္သြား၏။
အို…ဦးေစာေဝလင္းနဲ႔ဦးေအာင္ထူးႀကီးတို႔ က်သြားျပီတဲ့။
ေဖ့ေဖ့ရဲ႕တပည့္ေတြလည္းျဖစ္၊မိိမိကုိလည္းခ်ီပုိးထိန္းေက်ာင္းခဲ့ေသာလူေပ်ာ္ႀကိီးေတြကုိမ်က္စိထဲတြင္
ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားေနာက္ေၾကာင္းျပန္ျပသလုိ
ျမင္ေယာင္လာျပီးမ်က္ရည္တုိ႔အလုိလုိက်လာခဲ့သည္။
ေရွ႕တန္းစထြက္မည့္ေန႕က
“ဟဲ့..ေကာင္မေလး..စစ္သားသားသမိီးလုပ္ျပီးဖေအေရွ႕တနး္ထြက္တာကုိငုိရသတဲ့လား။ဘာလဲ
။ေရွ႕တန္းကေနေနာက္
မိန္းမရလာမွာေၾကာက္လုိ႔လား။”
“ဟုတ္တယ္ေစာေဝလင္းရ။မီးမီးကသူ႔အေဖကုိေရွ႕တန္းထြက္တုိင္းမိန္းမရလာမယ္မွတ္ေနတာ။ဒီမွာမီးမီး။
မပူနဲ႔။ညည္းအေဖလုိရုပ္ဆုိးႀကီးမေျပာနဲ႔။ဦးေအာင္ထူးလုိေအာင္ရဲလင္းနဲ႔တူတဲ့သူေတာင္
ေရွ႕တန္းခဏခဏထြက္ေနတာဘယ္ တုန္းကမွ မိန္းမမရခဲ့ဘူး။ၾကားလား”
“ဘယ္ရပါ့မလဲေအာင္ထူးရ။မင္းကေရွ႕တန္းေရာက္ရင္
အျမဲတမ္းမူးမူးၿပိီးေမွာက္ေနေတာ့ မိန္းမပိုးခ်ိန္မွမရွိတာ။ငါတုိ႔ကေတာ့
ပိုးစရာကုိမလုိဘူး။မလုိခ်င္လုိ႔ ရြာထဲကင္းလွည့္ဆုိရင္ေတာင္ လူေျပာင္းေပးဖုိ႔
ဆရာ့ကုိေတာင္းဆုိရတယ္။”
“ဘာလဲ..ရြာထဲကတုိင္းရင္းသူေတြကတဏွာရူးလာျပီဆုိျပီးလန္႔ကုန္မွာစုိးလုိ႕လား”
“ဟား..ဟား…ဟား…..”
စစ္သားဘဝကုိေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးျဖတ္သန္း၍
ေက်နပ္ပီတိျဖစ္ေနတတ္ေသာ၊အခ်ိန္ျပည့္
အေနာက္အရႊတ္စကားမ်ားျဖင့္စကားႏုိင္လုေနတတ္ေသာေဖေဖ့ကုိခ်စ္တဲ့တပည့္နွစ္ေယာက္။အျပီးအပိုင္
ျပန္မလာႏုိင္ေတာ့ဘူးေပါ့။
ရုပ္ကလာပ္မရွိေသာအသုဘအိမ္တြင္စစ္သားဇနီးသည္တုိ႔မ်က္ရည္မ်ားေတြ႕ဆုံပြဲက်င္းပၾကသည္။လင္
သားဆုံးရႈံးသြားေသာဇနီးသည္ကုိအားေပးနွစ္သိမ့္ရင္းဘယ္ေန႔သတင္းဆုိးေရာက္လာမလဲဟုပူ
ပန္ေသာစိတ္ေၾကာင့္
ေသာကမ်က္ရည္ေတြကုိေရာလႊတ္ၾက၏။
× × × × × × ×
ေဖေဖတုိ႔ ယခုထြက္သြားသည့္ေရွ႕တန္းကေလာက္ကုိင္…တဲ့။
ေရွ႕တန္းမွာတုိက္ပြဲေတြဘယ္လုိျဖစ္ေနသည္ေတာ့မသိ။လုိင္းခန္းမ်ားတြင္
ငုိသံေတြရက္စိတ္စိတ္လာခဲ့သည္။ အိမ္ေထာင္ဦးစီးမဲ့ေသာမိသားစုေတြညပင္မအိပ္ႏုိင္ေအာင္
တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားေနေသာအခ်ိန္ကာလ။ငုိသံတစ္ခါထြက္လာတုိင္းကုိယ့္ငုိခ်ိန္ဘယ္ေတာ့က်ပါ့မလဲ
ဟုရင္မေနရေသာအေျခအေန။
ေက်ာင္းတက္ေနရေသာ္လည္းစိတ္ကမေျဖာင့္။ေရွ႕တန္းမွ
အက်အဆုံးစာရင္းဝင္လာခဲ့လွ်င္ တပ္ရင္းမႈးရုံးမွ
မိသားစုကုိအေၾကာင္းၾကားသည္။ထုိသုိ႔အေၾကာင္းၾကားခါနီးလွ်င္
က်ဆုံးေသာရဲေဘာ္၊ဒဏ္ရာရေသာရဲေဘာ္၏သားသမိီး၊ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားရွိေနပါကေက်ာင္းသုိ႔
လိုက္ေခၚျပီးမွ
မိသားစုကုိအသိေပးၾကသည္။
ေန႕စဥ္က်ဆုံး၊ဒဏ္ရာရသတင္းကဝင္ေနေသာအခါ
ေက်ာင္းသုိ႔သက္ဆုိင္ရာေက်ာင္းသူ၊ေက်ာင္းသားကုိလုိက္ေခၚရေသာတပ္ၾကပ္ႀကီးစာေရးနွင့္
စစ္တပ္မိသားစုသုံးေဖာကားႀကီးကေက်ာင္းသုိ႔ေန႔စဥ္
ေရာက္ေနရေတာ့သည္။
ေက်ာင္းတြင္းသုိ႔စစ္ကားစိမ္းစိမ္းႀကီးဝင္လာျပီဆုိလွ်င္ေရွ႕တန္းထြက္ေနေသာစစ္သည္သားသမီးမ်ား
အတြက္ကံစမ္းမဲပင္။တပ္ၾကပ္ႀကီးစာေရးနွင့္ေက်ာင္း
အုပ္ႀကီးတုိ႔ဝင္ေသာအခန္းသည္ခ်က္ခ်င္းအမဂၤလာအခန္းအျဖစ္သုိ႔ေျပာင္းလဲသြာသည္။
ငုိယုိသံေတြခ်က္ခ်င္းဆူပြက္သြားသည္။မ်က္ရည္ေတြခ်က္ခ်င္းေခ်ာင္းစီးကုန္သည္။
ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးပါးစပ္မွထြက္လာေသာေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား၏နာမည္သည္ထုိအမဂၤလာေန႔အတြက္
ကံစမ္းမဲေပါက္သူပင္။နာမည္ေခၚလုိက္သည္နွင့္ ဘာကိစၥဟုထပ္ေမးေနစရာမလုိ။မိမိတုိ႔၏ဖခင္
ေရွ႕တန္းမွာကံၾကမၼာဆုိးေတြ႔ျပီျဖစ္ေၾကာင္းရွင္းျပေနစရာမလုိဘဲအလုိအေလ်ာက္သိရျပီးသား။
ထုိ႔ေၾကာင့္မိိမိတို႔စစ္သည္သားသမီးမ်ားေက်ာင္းဝင္းထဲသုိ႔မိမိတို႔စစ္တပ္ကားႀကီးဝင္လာကတည္းက
တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားတတ္ေနခဲ့ျပီ။ခုဆုိလွ်င္ေဖေဖကေရွ႕တန္းမွာမဟုတ္လား
။ေနာက္ျပီးေတာ့ က်ဆုံး၊ဒဏ္ရာရစာရင္းေတြ ေန႔စဥ္ဝင္လာေနေသာ
ျပင္းထန္လွသည့္ ေလာက္ကုိင္ေရွ႕တန္း။ယခင့္ယခင္အေခါက္မ်ားထက္ေက်ာင္းတြင္းသုိ႔စစ္ကားႀကီးအေရာက္စိတ္လွ
သည့္ေရွ႕တန္း။ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးႏႈတ္
မွမိမိတို႔နာမည္အေခၚမခံရပါေစနွင့္ဟုတထိတ္ထိတ္ဆုေတာင္းေနရသည္။ထုိကံစမ္းမဲကုိမိိမိတုိ႔
စစ္သည္သားသမီးမ်ားမည္သူမွ် မေပါက္ခ်င္ၾကပါ။
ခုလည္းေဖေဖေရွ႕တန္းသြားေနသည္။စစ္ကားႀကီးကားလည္းတစ္ရက္ျခား၊နွစ္ရက္ျခားဆုိသလုိေက်ာင္း
ကုိေရာက္ေရာက္လာသည္။
တပ္ၾကပ္ႀကီးလည္းေက်ာင္းအုပ္ႀကီးနွင့္မိတ္ေဆြျဖစ္သည္အထိရင္းနွီးေနၾကၿပီ။ေဖေဖကျပန္မလာေသး။
ေဟာ..ေျပာရင္းဆုိုရင္းေက်ာင္းထဲကုိစစ္ကားႀကီးဝင္လာျပန္ျပီ။
ဘုရား..ဘုရား…ကၽြန္မကံစမ္းမဲမေပါက္ပါေစနဲ႔ဘုရား။
သက္ဦးေမာင္
