 |
| Photo from Nyi Nyi Htoon |
ပထမဆံုးေက်ာင္းစတက္ရမယ့္ေန ့ ။ ဘဝမွာ တခါမွ သပ္သပ္ရပ္ရပ္မဝတ္စဖူးဝတ္၊ျဖီးလိမ္းျပင္ဆင္ျပီး
လြယ္အိတ္ကိုေကာက္လြယ္လိုက္တယ္။လြယ္အိတ္ဆိုလို ့ၾကြားရဦးမယ္။က်ေနာ္တို ့ခရမ္းသူ ခရမ္းသား
ေတြက ဘယ္တကၠသိုလ္တက္တက္ဘယ္ေဒသေရာက္ေရာက္ အားလံုးဟာ တိုင္ပင္ညွိနွ ုိင္းထားတာလဲမ
ဟုတ္ပဲနဲ"ကဝ"လြယ္အိတ္ကိုစြဲစြဲၿမဲၿမဲလြယ္ေလ့ရွိၾကတာပါပဲ။ဒါကိုလည္းတျခားေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ား
ကသတိျပဳမိၾကတယ္။
တခ်ိဳ ့ဆိုအားက်ၾကတယ္ေပါ့။"ကဝ"လြယ္အိတ္လြယ္္္ထားရင္ခရမ္းသားပဲ။အဲဂလို။ကင္တင္းေရွ့ကလမ္း
ေလးကိုခ်ိဳး dinning room ေဘးကျဖတ္ နွစ္ထပ္ေဆာင္ဆီလာခဲ့တယ္။
အံမယ္ နွစ္ထပ္ေဆာင္ေရွ ့မွာ စိန္ပန္းပင္ နဲ ့ဘာနဲ ့။ က်ေနာ္တက္ရမယ့္ အခန္းေရွ ့ေရာက္ေတာ့ ဆရာ
တစ္ေယာက္စာသင္ေနျပီ။ ဆရာကအရပ္ငါးေပေျခာက္လက္မေလာက္ရွိမယ္။အသားလတ္လတ္။အသက္
ေလးဆယ္စြန္းစြန္းေလာက္ရွိမယ္။ထူးျခားခ်က္က ဦးေခါင္းေနာက္ကဆံပင္ရွည္ေတြကို ေရွ ့ကိုပတ္ေခြျပီး
တင္ထားတာပါ။စာသင္ေနရင္းလည္း ဆံပင္ကို မၾကာၾကာသပ္တင္တယ္။ဆရာဆံပင္သပ္တင္ပံုက
ၾကည့္ေကာင္းတယ္ ေနာက္ကေနဝိုက္ျပီးသပ္တင္တာ။ က်ေနာ္တို ့EC ဌာနမွဴး ဦးထြန္းေအာင္ဦး ပါ။
ဆရာ့ကိုခ်စ္စနိုးနဲ ့အားလံုးကဗိုလ္ဦးထုတ္လို ့ေခၚၾကတယ္။ ဆရာကလည္းအဲဒီလိုေခၚတာသိျပီး ေက်နပ္
ေနပံုပါ။ သူကလည္းအျမဲဦးထုတ္ေဆာင္းထားတာကိုး။ဆရာကသိပ္သေဘာေကာင္းတယ္။က်ေနာ္တို ့လို
လူဆိုးေတြဆိုပိုခ်စ္တယ္။GTI မွာက်ေနာ္အခ်စ္ရဆံုးဆရာပါ။အခုေတာ့ ဆရာလည္းမရွိရွာေတာ့ပါဘူး။
စာသင္ခန္းရဲ ့ေရွ ့ေပါက္ကိုေက်ာ္ေလ်ွာက္ျပီး ေနာက္ေပါက္ဝမွာအရပ္ ဆရာကလွမ္းၾကည့္ေတာ့ က်ေနာ္လည္းေယာင္နနနဲလက္ညိွဳးေလးတစ္ေခ်ာင္းေထာင္ျပလိုက္မိတယ္။စာသင္ခန္းထဲဝင္ပါရေစေပါ့။
ဆရာကေခါင္းဆတ္ျပတယ္။ ဝင္ေပါ့....။ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္ ဟုတ္လို ့။
အရိမဒၵနာေခၚပုဂံျပည္မွာအရည္းႀကီးသာသနာဘုန္းမီးေနလတရွိန္ရွိန္ေတာက္ပေနခ်ိန္ နန္းေတာ္ေရွ ့မွရွင္အရဟံဆိုေသာကိုရင္ေလးဆြမ္းခံႀကြလာတာကိုအေနာ္ရထာဘုရင္ႀကီးနန္းရင္ျပင္ကလွမ္းျမင္လိုက္
တယ္။ငယ္ရြယ္ေပမယ့္တည္ျငိမ္ရင့္က်က္တဲ့ဣေျႏၵေႀကာင့္ဘုရင္က ႀကည္ညိဳျပီးနန္းေတာ္ထဲႀကြခဲ့ဖို ့ပင့္ဖိတ္ခိုင္းလိုက္တယ္။ကိုရင္ေလးနန္းေတာ္ညီလာခံထဲေရာက္။ ကိုရင္ေလးရဲ ့အေျခအ
ေန အေနအထားကိုသိခ်င္တာနဲ ့"သင့္ေလ်ာ္ေလ်ာက္ပတ္မယ့္ေနရာမွာသီတင္းသံုးေတာ္မူပါ "လို ့ ့ေလ်ာက္တင္ေတာ့ ဘုရင့္ရဲ
့ရာဇပလႅင္ေပၚတက္ျပီးသီတင္းသံုးေတာ္မူသတဲ့။အရည္းႀကီးတို ့ရဲ ့ဥေသ်ာင္
ရွင္မထီးေတာင္မ်က္ေစာင္းနဲ ့ေစြမႀကည့္ဝံ့တဲ့ေနရာ။ကိုရင္ေလးကသူ ့ရဲ ့ သီလဂုဏ္ ပညာဂုဏ္ သမာဓိ
ဂုဏ္ ကို ယ ံုႀကည္ျပီးရဲရဲဝံ့ဝံ့ဝင္ထိုင္တာပါ။
အခန္းထဲကိုတစ္ပတ္အျမန္ေဝ့ျပီးက်ေနာ္ႀကည့္လိုက္တယ္။့ေနာက္ဆံုးတန္းကိုလြယ္အိတ္ေလးအသာပိုက္ျပီး
ကုတ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းနဲ ့က်ေနာ္ဝင္သြားလိုက္တယ္အဲဒီမွာေတြ ့တာ။သူတို ့ရဲ ့ပညာဂုဏ္သီလဂုဏ္ တို ့နဲ ့သင့္ေတာ္တဲ့ေနရာကိုေစာေစာစီးစီးေရာက္နွင့္ေနတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေက်ာ္ေတြ။လူေကာင္ေသးေသးသပိတ္ႏုေရာင္
ထေနတဲ့အသားအေရအဝတ္အစားသပ္သပ္ရပ္ရပ္ဝတ္ထားတဲ့သေကာင့္သားနားဝင္ထိုင္လိုက္တယ္။
သူကထြန္းလင္းေအာင္။နာမည္နဲလူနဲမလိုက္ပံုမ်ားဘယ္သူမွသူကိုထြန္းလင္းေအာင္လို့မေခၚၾကပါဘူး။
တစ္ေက်ာင္းလံုးကသူ ့ကို ေတေလ လို ့ပဲေခၚၾကတယ္။ေတေလရဲ ့ဟိုဘက္ေဘးမွာ လူေကာင္ထြားထြား ဆံပင္အရွည္ကေကာက္ေနေသးမ်က္ႏွာခြက္ခြက္မ်က္လံုးမ်က္ဆံေသးေသးႏုတ္ခမ္းကလည္းေသးေသးေလး။
ၿပီးေတာ့သူကငါးဖမ္းပိုက္ကြန္ကိုလြယ္အိတ္လုပ္ျပီးလြယ္ထားတာလြယ္အိတ္ထဲကစာအုပ္ေတြကအတိုင္း
သားျမင္ေနရတယ္။သူကမ်ား သန္ ့ဇင္ေအာင္တဲ့ဘယ္မွာသန္ ့လို ့လဲဗ်ာ။ အဝတ္အစားကလဲ ပိုသီပတ္သီ သူ ့ေခ်ြးနံ ့ကိုတစ္ေယာက္ေက်ာ္ က်ေနာ့္ဆီကေတာင္ရတယ္။ ေနာက္ေတာ့သူလည္း ျပဲႀကီး လို ့အမည္တြင္သြားတာပါပဲ။ၿပဲႀကီးတို ့မ်ား ငါးဖမ္းပိုက္ကြန္လြယ္ျပီး ခိုင္အေဆာင္ေရွ ့ကျဖတ္ေလ်ွာက္သြားျပီဆို ခိုင္အေဆာင္ထဲကေကာင္မေလးေတြကေၾကာက္လိုတဲ့။ေနာက္ေတာ့ျပန္ၾကားရတာပါရုပ္အဲေလာက္
ဆိုးတာပါဆို။
ေနာက္တစ္ေယာက္က BE ။ BE ဘြဲ ့ရထားတာေတာ့မဟုတ္။ ဘီအီးအရက္ေသာက္လြန္းလိုအမည္ပညတ္တြင္ထားတာ။အရပ္ကပုျပတ္ျပတ္ပုဆိုးဝတ္ရင္ တစ္ဖက္တို တစ္ဖက္ရွည္ ေထာင့္တန္း အျမဲဝတ္တာ။လမ္းေလ်ာက္ရင္ ျပာျပာ ျပာျပာနဲ ့။လက္မွာကလည္း လက္ဖ်ံကေနတံေတာင္ဆစ္အထိဥံဳေတြေရာစဓဗဝေတြေရာဘာေတြမွန္းမသိတဲ့စာေတြအျပည့္တက္တူးထိုး
ထားတာ။ေသာက္လိုက္တဲ့ အရက္ကလည္းႏြားငတ္ေရခ်။ သီဟႏိုင္ဆိုတဲ့နာမည္ေပ်ာက္ျပီး BE ျဖစ္သြားတာပဲၾကည့္ေတာ့။ ေရွ ့မွာကအရပ္ေျခာက္ေပဆယ့္တစ္လက္မေလာက္ရွိမယ့္လန္ဘားႏွစ္ေယာက္ ဆန္နီနဲ ့မ်ိဳးကိုကို ေနာက္ျပီးေတာ့ ကိုေဇာ္နဲ ့ ဝင္းျမင့္ ကုလားညီေနာင္။ သူေတာ္ခ်င္းခ်င္းမို ့ သတင္းေလြ ့ေလြ ့ေပါင္းဖက္ေတြ ့ႀကေလသည္ေပါ့။
 |
| Photo by Myat Htike |
မအူပင္ GTI ေက်ာင္းမွာတက္ခဲ့ရေသာသံုးႏွစ္တာကာလသည္အမွတ္ရစရာ သတိရစရာ လြမ္းစရာ
ေတြႏွင့္ျပည့္ေနခဲ့သည္။
အေဆာင္ေရွ့ကေတးသံခ်ိဳခ်ိဳနဲ ့ဂစ္တာသံေတြလြင့္ပ်ံ ့ခဲ့တဲ့ ညေတြကိုလြမ္းတယ္။
ေက်ာင္းဝန္းထဲက ကင္တင္းေလးကိုလြမ္းတယ္။
ေက်ာက္ခဲေတြခင္းထားလို ့မညီမညာျဖစ္ေနတဲ့ေက်ာင္းကိုသြားတဲ့လမ္းႀကမ္းႀကမ္းေလးကိုလြမ္းတယ္။
ခိုင္အေဆာင္ေဘးကစိမ္းျမကန္သာေစတီေလးကိုလြမ္းတယ္။
မအူပင္တံတားႀကီးကိုလြမ္းတယ္။
မအူပင္ကမ္းနားကေဆးေရာင္လြင့္ပ်ယ္ေနတဲ့ႀတိဂံပံုမုဋ္ဦးေလးရယ္
ညလံုးေပါက္ဖြင့္တဲ့ ညစ္ပတ္ဆူညံေနတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးေတြကိုလြမ္းတယ္။
လက္ေရတျပင္တည္းဆိုးတူေကာင္းဖက္ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလြမ္းတယ္။
ေက်ာင္းလမ္းထိပ္ရွိဳင္းအေဆာင္ေဘးက မျဖဴအရက္ဆိုင္ေလးကိုလြမ္းတယ္။
ေရႊခ်ိန္ခြင္လမ္းထိပ္က ဗီဒီယိုရံုေလးကိုလြမ္းတယ္။
စက္ဘီးေလးေတြကိုယ္စီနဲ ့မအူပင္ျမိဳ ့ရဲ ့ လိေမၼာ္ေရာင္ညေနခင္းေတြကိုလြမ္းတယ္။
ဂဠဳန္မင္းအေဆာင္က ရွဴရွဴးနံ ့အျမဲနံေနတဲ့ေရခ်ိဳးခန္းေလးကိုလြမ္းတယ္။
အို...
လြမ္းစရာေတြက တစ္ေထာင့္တစ္ည
ေျပာလည္းမကုန္နိုင္ပါဘူးေလ။
 |
| Photo by Myat Htike |
မိဘေတြနဲ ့ခြဲၿပီး ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးဆီလာတုန္းကေတာ့ ကိုယ္စီ ကိုယ္စီရဲ ့ ရင္ထဲမွာ အနာဂတ္အတြက္
အိပ္မက္ေတြကေရႊအတိ။ဒီေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမွာပဲ တခ်ိဳ ့ကအိပ္မက္ေတြကို အျပည့္အဝအေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။
ဒီေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမွာပဲ
တခ်ိဳ ့က အနာဂတ္အတြက္ ဘဝလက္တြဲေဖာ္ ရွာေဖြေတြ ့ရွိခဲ့တယ္။
တခ်ိဳ ့အသည္းေတြကြဲၿပီးဘဝေတြတစစီျဖစ္သြားခဲ့တယ္။
တခ်ိဳ ့ကဒီေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကေနပဲ သံသရာခရီးကို ထြက္သြားႏွင့္ႀကတယ္။
တခ်ိဳ ့အတြက္ေတာ့ ရင္ဘတ္ခ်င္းတူတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြရသြားႀကတယ္။
ဘာပဲၿဖစ္ျဖစ္ အားလံုးကိုလြမ္းမိတယ္။
ဆရာ ဗိုလ္ဦးထုတ္ကစာသင္ရင္းနဲ ့ေျပာတဲ့စကား က်ေနာ္မွတ္မိေနတာရွိတယ္ " မင္းတို ့အားလံုးဟာ
စာေတာ္လို ့ ဥာဏ္ေကာင္းလို ့ဒီေက်ာင္းကို ေရာက္လာႀကတဲ့သူေတြႀကီးပဲ ညံ့တဲ့ေကာင္တစ္ေကာင္မွမပါ
ဘူး ဒီေတာ့ ရည္မွန္းခ်က္ႀကီးႀကတယ္။ ေက်ာင္းကိုေရာက္ခါစ တစ္လေလာက္ကေတာ့ ငါ roll one ျဖစ္
ရမယ္ လို ့ေက်ာင္းသားတိုင္းစိတ္ထဲကေန ႀကံဳးဝါးႀကတယ္။ သံုးလေလာက္ႀကာေတာ roll one မရလဲ
အဆင့္ တစ္ဆယ္ထဲဝင္ရင္လဲ မဆိုးပါဘူးေလျဖစ္သြားျပီ။ ေဟာ..ေျခာက္လေလာက္လည္းႀကာေရာ ေအာင္ရင္ျပီးတာပဲဆိုျပီး ဝရံုးသံုးကား မႏိုင္မနင္းနဲ ့ စာေတြကို အတင္းလိုက္ရေတာ့တာပဲ " တဲ့ ။ ႏွစ္စ မွာ ဆရာေျပာခဲ့တာပါ။
က်ေနာ္ကေတာ့ေတေလ တို ့ ဘီအီးတို ့ ျပဲႀကီးတို ့နဲ ့အဖြဲ ့က်ျပီး ေသာက္ေတာ္ဗူးရယ္..နဲ အိုမကြာ...အို..မကြာ လုပ္ေနတာနဲ ့ စာဖက္ကို မလွည့္ႏိုင္ဘူး။ဂစ္တာကလည္း မေတာက္တေခါက္တီး
တတ္ေနေတာ့ အေဆာင္ေတြေရွ ့ဂစ္တာလိုက္တီးရေသး။ က်ေနာ္အမ်ားဆံုး ဂစ္တာတီးျဖစ္တဲ့
အေဆာင္ေတြက ခိုင္အဆာင္ ရယ္မိုမိုကို အေဆာင္ရယ္ ေက်ာင္းေဘးက ေမေမ ေဆာင္ အဲဒါေတြက အမ်ားဆံုး တီးျဖစ္တယ္။ ဂစ္တာအတီးေကာင္းလို ့ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးရံုးခန္းေရာက္ခဲ့ပံုေလးေျပာျပဦးမယ္။
 |
| Photo by Nyi Nyi Htoon |
ခိုင္အေဆာင္ေရွ ့မွာ ေပါ့။ အဲဒီညကလမသာေပမယ့္ေကာင္းကင္မွာႀကယ္ေလးေတြကအျပည့္ ။ ရာသီ
ဥတုကလည္းေဆာင္းဝင္စဆိုေတာ့သာယာႀကည္လင္ေနတယ္။က်ေနာ္ရယ္ ခရမ္းသီးႏွစ္လံုး အဲ ဟုတ္ေပါင္
ခရမ္းသားႏွစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ရဲမင္းရယ္ ခ်စ္စမ္းေမာင္ ( ဝါဆို ) ရယ္ျပီးေတာ့ ျပဲႀကီးရယ္ အားလံုးေလး
ေယာက္။ ၿဖတ္ျပီးေျပာရဦးမယ္က်ေနာ္တို ့ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးဦးေအာင္မိုးက စည္းကမ္းႀကီးတယ္
ဗ် ။ ေက်ာင္းသားေတြည ဆယ္နာရီေက်ာ္ရင္ အျပင္မထြက္ရဘူး ။အေဆာင္ေတြေရွ ့ဂစ္တာမတီးရဘူး
သူကိုယ္တိုင္ ကင္းလွည္းျပီးစစ္ေဆးေလ့ရွိတယ္။က်ေနာ္တို ့ေလးေယာက္ခိုင္အေဆာင္ေရွ ့ေရာက္ေတာ့ ညကိုးနာရီခြဲေက်ာ္ျပီေပါ့။ က်ေနာ္ကဂစ္တာတီးတိုင္းျပဳလုပ္ေနက် ျခင္ေဆးေခြေတြ ပတ္ပတ္လည္ထြန္း
လိုက္တယ္။ မအူပင္မွာ ဂစ္တာတီးရင္ ျခင္ေဆးေခြက မပါမျဖစ္ေပါ့။
ခိုင္အေဆာင္ရဲ ့ အေရွ ့ေထာင့္ ျမက္ခင္းေပၚမွာ က်က်နန ထိုင္ျပီး ေလးေယာက္သား ခံစားခ်က္အျပည့္နဲ ့
သီခ်င္းေတြဟစ္ေႀကြးေနတုန္း ဆယ္နာရီေက်ာ္သြားတာ သတိမထားမိႀကဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းအ
ေပါက္ကေန မွိန္တုတ္ မွိန္တုတ္နဲ ့ဝါထိန္ထိန္ ကားမီးေရာင္ေလး လွ ုပ္လွီလွ ုပ္လွဲ ့လာေနတာလွမ္းေတြ ့ရ
တယ္။ ခိုင္အေဆာင္ေရွ ့က လွမ္းႀကည့္ရင္ ေက်ာင္းေပါက္ဝကတန္းေနတာပဲေလ။ နည္းနည္းေတာ့လွမ္း
တာေပါ့။ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးမွာ ႏိုင္ငံေတာ္က ေစတနာသံုးတန္နဲ ့ခ်ေပးထားတဲ့ ေလးဘီးကားေသးေသး
ေလးတစ္စီးရွိတယ္။အဲဒီကားေလးကေျပးလွ လိပ္သာသာ။ သူက ေရမိုင္နဲ ့သြားတာ ။ တစ္နာရီ ကိုးမိုင္။
ဆရာႀကီး ကင္းလွည့္လာျပီ။ ကားက အုတ္ခဲလမ္းႀကမ္းႀကမ္းေပၚေျပးေနရေတာ့ ေရွ ့မီးလံုးဝါက်င့္က်င့္
ေလးႏွစ္လံုးက ဘယ္ညာယိမ္းလိုက္မိုးေပၚေထာင္သြားလိုက္ ေအာက္ကိုစိုက္က်သြားလိုက္နဲ ့ အေဝးကေန
သီခ်င္းဆိုရင္းလွမ္းျမင္ေနရတယ္။က်ေနာ္တို ့မေျပးေသးဘူး။ ၿပဲႀကီးက ေျမွာက္ေပးတယ္။" ငါတို ့ ဆရာ
ႀကီးကားနီးလာမွေျပးမယ္ကြ"။ေလးေယာက္လံုးသေဘာတူတယ္။
( အမည္နာမမ်ားအားလႊဲေရးထားပါသည္။တိုက္ဆိုင္မွ ုရွိက ထိုသူ ့ကိုသာရည္ရြယ္ပါသည္ )
ဆက္စပ္ဖတ္ရွဳရန္
No comments:
Post a Comment