ေအးခ်မ္းရိပ္ၿငိမ္ ပညာကုသိုလ္ ၏ ၂၀၁၇ ပညာသင္ႏွစ္ အေၿခခံေက်ာင္းမ်ား လွဳဒါန္းမွဳ မွတ္တမ္း

Management Art of Depend On Situation

အရင္က SS Avenue ( ေအးခ်မ္းရိပ္ၿငိမ္ ပညာကုသိုလ္ ) ၏ အလွဳ ကို ေနာက္အက်ဆံုး ဇူလိုင္တြင္ လုပ္ၿဖစ္ၿမဲၿဖစ္သည္ ။ သို.ေသာ္ ယခုႏွစ္တြင္ ကိုယ္တိုင္က ဘယ္လိုမွမအား သည့္အၿပင္ အေႀကာင္းေႀကာင္းေႀကာင့္ အေတာ္ေနာက္က်ခဲ့ရသည္ ။
ယခုႏို၀င္ဘာ ပိတ္ရက္တြင္ေတာ. မၿဖစ္မေန လုပ္မည္ဆံုးၿဖတ္ၿပီးသားမို. အေတာ္ေလးအားစိုက္လိုက္ရသည္ ။ အခ်ိဳ.က ဟိုးးးအေစာတည္းကထည့္ထားၿပီးသား ၊ အခ်ိဳ.ကိုေတာ. အနားနီးေတာ.မွ ပတ္အလွဳခံ ၊ အခ်ိဳ.ကိုေတာ. ဘဏ္ပိတ္ရက္မ်ား ဆက္ေနသၿဖင့္ အလွဳၿပီးမွ ထည့္ေပးဖို.ေၿပာထားၿပီး အမတစ္ဦးထံ အကူအညီေတာင္း -- ၿဖစ္ေအာင္စီစဥ္ရသည္ ။

ညေနပိုင္းအနည္းငယ္ရသည့္အခ်ိန္ေလးမ်ားတြင္ ပစၥည္းမ်ားလိုက္၀ယ္ ၊ အခ်ိဳ.ကေတာ. ၀ါးခယ္မ မွ မိတ္ေဆြအမမ်ားထံ အကူအညီေတာင္း စီစဥ္ရသည္ ။ သူတို.ကလည္း လိုလိုလားလား အကူအညီေပးတာမို. ေတာ္ေတာ္ေလးအဆင္ေၿပသြားသည္ ။
၂ရက္ေန.ကိုမၿဖစ္မေနလုပ္ရန္ခ်ိန္းလိုက္ၿပီး မွ အရင္၀ါးခယ္မဘက္ၿခမ္းအမာခံအဖြဲ.က ေက်ာင္းႀကီးကထိန္ ဒိုးပတ္ပြဲၿဖစ္ေၿမာက္ေရး တာ၀န္ယူထားရေတာ.သူတို.မွာလည္း မလွဳပ္သာ ၊ အဲ့ဒီေတာ. ကိုယ္.ဘာသာ ဖုန္းတစ္လံုးႏွင့္ ေက်ာင္းခ်ိတ္ဆက္ၿခင္း ၊ ညွိဳႏွိဳင္းၿခင္းတို. လုပ္ရေတာ.သည္ ။

 ၁ရက္ေန.မနက္ ၀ယ္ထားေသာပစၥည္းမ်ား ႏွင့္ ရန္ကုန္ကေန ႀကိဳလႊတ္ထားရသည္ ။ ညေန ကိုယ္.ဘာသာတစ္ေယာက္တည္းၿဖစ္သည့္အၿပင္ အလုပ္ေႀကာင့္ အေစာဆံုး ၅နာ၇ီေနာက္ပိုင္းမွ သြားလို.ရမွာမို. လိုင္းကားနဲ.ပဲသြားဖို.လုပ္ထားၿပီး အေရးႀကီးအလုပ္တစ္ခ်ိဳ.ေႀကာင့္ ၆နာ၇ီေက်ာ္မွ ထြက္ၿဖစ္သည္ ။ ကားက ၇း၃၀ ။ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳး / ရက္မ်ိဳးက ကားပိတ္တတ္သည္မို. ႀကိဳၿပင္ထားေသာ္လည္း အေၿခအေနအရ ႀကိဳမထြက္ၿဖစ္လိုက္ ။သို.ေသာ္ ကိုယ္.ကားဆရာက ကၽြမ္းက်င္သူမို. ဖိေမာင္း ၊ ေက်ာ္ေမာင္း ၊ ေနာက္ဆံုးေတာ. ေရႊၿပည္သာတံတားကတက္ ၊ ထိန္ပင္သုသာန္ႀကားထဲကၿဖတ္ထြက္ႏွင့္ ကားဂိတ္ေရာက္ေတာ. ၇း၄၅ ၊ ဖုန္းဆက္တုန္းကကိုယ္.ကိုအႀကာႀကီး မေစာင့္ဟုေၿပာခဲ့ေသာ ေအာင္ခ်မ္းသာက သူတို.ႀကိဳပို.ကားမေရာက္ေသးလို. ကားေပၚလူေတာင္မတင္ရေသးသၿဖင့္ ကံေကာင္းသြားသည္ ။ ေနာက္အက်ဆံုး ၇း၄၅ ေလာက္ေတာ.ထြက္သည္ဆိုသည့္ ေအာင္ခ်မ္းသာက သူတို.ႀကိဳပို.ကားေရာက္ေတာ. ၉နာရီ ထိုးလုလု ။

ကားေပၚမွပင္ ကိုရဲ ၊ ကိုေဇာ္မင္းတို.ႏွင့္ မနက္ၿဖန္ ကားအတြက္ စီစဥ္ေတာ. အဆင္မေၿပေသး ။ ေနာက္က်ေနသည္မို. အရွိန္ၿပင္းေမာင္းလာသည့္ကားက ၀ါးခယ္မေရာက္ေတာ. ၁၂နာရီ ။
မနက္မိုးလင္းသည္ႏွင့္ ပစၥည္းသယ္သြားဖို.ကား စီစဥ္ေတာ. အဆင္မေၿပေသး ။ ေနာက္ေတာ. ဆရာေတာ္ ဦးဇ၀န ၊ ကိုထြန္းရိတို. စီစဥ္ေပးမွဳၿဖင့္ အဆင္ေၿပသြားသည္ ။ ထိုအခ်ိန္အထိ ပစၥည္းေတြ Final မစစ္ရေသး ။ ထိုစဥ္ အေရွ.ဒရင္း ေက်ာင္းအုပ္စံုတြဲေရာက္လာၿပီး လိုအပ္သည္မ်ား ညွိဳ ႏွိဳင္း ေတာ.မွ စာရင္းရထားၿပီးသားခြဲေက်ာင္း တစ္ခုႏွင့္ ခ်ိတ္ဆက္မရေသးမွန္း ၿပန္သတိရသည္ ။ ေတာ္ေသးသည္ ။ ထိုဆရာမကခ်ိတ္ဆက္ေတာ. ဟိုကအဆင္သင့္ပင္ၿဖစ္ေနၿပီးသား ။

ကိုလွေ႒း ၊ ကိုေဇာ္မင္းတို.ႏွင့္ပင္ ပစၥည္းစစ္ ၊ လိုတာေတြထပ္မွာ ၊ ေက်ာင္းအလိုက္ခြဲ ၊ ၿပင္ဆင္သင့္ေသာ စာရင္းမ်ားလုပ္ ၊ အရင္ႏွစ္မ်ားက လံုေလာက္ေသာအင္အားရွိေသာ္လည္း ခုကေတာ. ရွိတဲ့လူႏွင့္လုပ္ရေတာ. ညွစ္ရုန္းႀကရသည္ ။ အဓိက က အခ်ိန္မွီ အဆင္ေၿပစြာ ၿပီးေၿမာက္သြားဖို.သာ ။
ေနာက္ဆံုးေတာ. ေန.လည္ ၁ နာရီတြင္ ကိုေဇာ္မင္း ၊ ကိုကိုလင္း ၊ ကိုလွေ႒း ၊ အထက္တန္းေက်ာင္းသား ၂ေယာက္ တို.ႏွင့္ စတင္ထြက္လာႏိုင္ခဲ့သည္ ။

အရာရာတြင္ ႀကိဳတင္ၿပင္ဆင္မွဳ ၊ စနစ္တက် စီမံခန္.ခြဲမွဳ တို.က အေရးပါမွန္းသိေသာ္လည္း အေၿခအေနမေပးခ်ိန္တြင္ အစဥ္အလာအတိုင္း မီးစင္ႀကည္.ကရၿခင္း စီမံမွဳ အႏုပညာၿဖင့္သာ ၿပီးေၿမာက္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ႀကရသည္ကို ေၿပာလိုၿခင္းသာၿဖစ္ပါသည္ ။
( တကယ္ေတာ. မီးစင္ႀကည္.ကရၿခင္း စီမံမွဳ အႏုပညာ ဆိုတာ ႀကားေကာင္းေအာင္သံုးတာပါ
ၿဖစ္သလိုႀကည့္လုပ္လိုက္ရေသာ ၿဗဳတ္စဗ်င္းေတာင္း စီမံခန္.ခြဲမွဳ ဟုသံုးလည္းရပါသည္ )

နာသံုးနာ + #@×&*

ပထမဆံုး ေရြးထားသည့္ေက်ာင္းက အေရွ.ဒရင္း ေက်းရြာ မူလတန္းေက်ာင္း
KG မွ ေလးတန္းအထိ ေက်ာင္းသား/သူ ေပါင္း ၇၅ ေယာက္ရွိေနသည္
သူတို.အတြက္ စီစဥ္ထားသည္က ဗလာစာအုပ္ ႏွင့္ ၃ တန္းေလးတန္းတို.အတြက္ ပံုၿပင္စာအုပ္မ်ား ၊ ခ်ိဳ.တဲ့ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ ထီး ၊ မိုးကာ ၊ ဖိနပ္ ၊ ေက်ာင္း၀တ္စံု ၊ KG မ်ားအတြက္ေက်ာင္း၀တ္စံု ႏွင့္ အခ်ိဳရည္ ၊ မုန္. တို.စီစဥ္ထားသည္ ။


သူတို.က ပဲ့ေထာင္ႏွင့္ ဦးနီစု ကလာႀကိဳမည္ဆိုေတာ. ထိုေနရာအေရာက္ကားၿဖင့္သြားႀကသည္ ။ ထို.ေနာက္သူတို.လာႀကိဳေသာ စက္ေလွငယ္ေလးေပၚ ပစၥည္းမ်ား ပါတင္ၿပီး ကားလမ္းေဘး တူးေၿမာင္းမွ ေခ်ာင္းငယ္ေလးအတြင္း သို.၀င္လာခဲ့ႀကသည္ ။ ေၿမာင္းသာသာေခ်ာင္းေလးမို. စိုးရိမ္စရာေတာ.မရွိ ။ မိနစ္ ၂၀ သာသာ ခန္.စီးအၿပီး ထိုရြာသို.ေရာက္ႀကၿပီး လမ္း ၅မိနစ္သာသာခန္.ေလွ်ာက္ႀကရသည္ ။

ေက်ာင္းေလးကေတာ. သပ္သပ္ရပ္ရပ္ရွိသည္ ။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးအမည္က ေဒၚခိုင္ေဆြဦး ၿဖစ္ၿပီး ေက်ာင္း၏ အမည္အၿပည့္အစံုက အမက ၁၀ အေရွ.ဒရင္းၿဖစ္သည္ ။

ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေဒသထြက္ ငွက္ေပ်ာသီး ၊ လဘက္သုပ္ တို.ၿဖင့္ ဧည့္ခံသည္ ။ ေစတနာအၿပည့္ၿဖင့္ ထမင္းပါခ်က္ထားမည္ေၿပာသၿဖင့္ မနည္းတားထားရသည္ ။ ဆင္ဖိုးထက္ ခၽြန္းဖိုးမႀကီးႀကေစခ်င္သလို ကုန္ေစ်းႏွဳန္းေအာက္က ၀န္ထမ္းဘ၀ ကို ဧည့္ခံစရိတ္ၿဖင့္ ဗူးေလးရာ ဖရံုမဆင့္ေစခ်င္ ။ ကိုယ့္အဖြဲ.အလွဳက ကေလးငယ္တို.အတြက္ တစ္ေထာင့္တစ္ေနရာမွသာၿဖည့္စြက္ေပးႏိုင္ေသာအလွဳ ၊ တကယ္ေတာ. ေစတနာၿပည့္၀ေသာ ေတာေက်ာင္းဆရာ/ဆရာမတို.ဘ၀က စာနာခ်င္စရာေကာင္းလြန္းလွသည္ ။


ၿမိဳ.ေက်ာင္းဆရာ/ဆရာမမ်ားလို ေက်ာ.ေက်ာ.ေလး ေန.တိုင္းသြားလို.မရသလို က်ဳရွင္ဆိုသည့္စကားလံုးက သူတို.အတြက္ေတာ. ေ၀ါဟာရအသစ္တစ္ခု ။ ကိုယ္.ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းလာတက္ဖို.အေရးပင္ မနည္းစည္းရံုးေနႀကရသူမ်ားၿဖစ္သည္ ။


မိမိတို.ႏွစ္စဥ္ လွဳဒါန္းခဲ့သမွ် ေက်ာင္းမ်ားတြင္ တကယ္ေစတနာပါေသာ ၊ ကိုယ္.ေက်ာင္းကို ကိုယ္.ေက်ာင္းသားေလးေတြကို တကယ္တိုးတက္ေစခ်င္သူ ဆရာ/ဆရာမအမ်ားအၿပားႀကံဳေတြ.ခဲ့ရသည္ ။ သူတို.လိုသမွ်လည္း ၿဖည့္ဆည္းေပးေစခ်င္စိတ္ လည္းၿဖစ္မိသည္ ။သို.ေသာ္ မိမိတို.သည္ ကိုယ္တိုင္က ရုန္းကန္ေနရဆဲ ။ မိမိတို.တတ္အားသမွ် ေငြေႀကး ၊ လုပ္အား ၊ မိမိတို.၏ လုပ္ရပ္မ်ားအေပၚ သိရွိ နားလည္ လွဳဒါန္းလိုသူမ်ား အကူအညီၿဖင့္သာ လုပ္ေနႀကရၿခင္းၿဖစ္သည္ ။

မိဘဆီ စာအုပ္ဖိုးေတာင္းခ်ိန္ မိဘတို.၏ ( မတတ္သာ၍ ) ၿငင္းပယ္သံမ်ား ႀကားသိရခ်ိန္ ၊ ဖိနပ္မပါပဲေက်ာင္းတက္ေနရေသာ ကေလးငယ္မ်ားေတြ.မိခ်ိန္ ၊ ဖားဥအထပ္ထပ္ ႏွင့္ စုတ္ၿပတ္ေနေသာ
ေက်ာင္း၀တ္စံုေလးမ်ားၿဖင့္ ေက်ာင္းတက္ေနႀကရသည္ကိုေတြ.ရလွ်င္ ၊ မိုးရြာထဲ ပလတ္စတစ္စ အစုတ္ေလးၿခံဳၿပီး ေက်ာင္းသြားေနေသာ ကေလးငယ္မ်ားေတြ.ရခ်ိန္ တိုင္း ကိုယ္.ကိုကိုယ္ အၿပစ္မကင္းသလို ခံစားရသည္ ။ မိတ္ေဆြတို.ကိုယ္တိုင္ ေက်းရြာမ်ား ၊ ႏြမ္းပါးေသာ ေက်ာင္းမ်ားေရာက္လွ်င္ ဤ ၿမင္ကြင္းမ်ားကို သင္သေခ်ာေပါက္ေတြ.ရပါလိမ္.မည္ ။ မိုးတြင္း ဆိုပိုဆိုးေသးသည္ ။ အခ်ိဳ.ေက်ာင္းမ်ားတြင္ ေက်ာင္းဆင္းကာနီး မိုးရြာမည္ေတြ.ရလွ်င္ ကေလးမ်ားမိုးမိမည္စိုးသၿဖင့္ ေက်ာင္းႀကိဳဆင္းေပးေနရသည္ ။ အခ်ိဳ.ထီးပါေသာ ကေလးႏွင့္ ထီးမပါေသာကေလးတြဲၿပီး ၿပန္လႊတ္ရသည္ ။ သို.ေသာ္ ၂ေယာက္လံုးမိုးစိုေတာ. ထီးပိုင္ရွင္အိမ္ကမႀကည္ 

ထို.ေႀကာင့္ ဤသို.ေသာ အလွဳမ်ိဳးကို ႏွစ္စဥ္ မိမိတို.တတ္အားသမွ် ႏွင့္ မိတ္ေဆြတို.၏ ကူညီမွဳမ်ား ပူးေပါင္း လုပ္ေဆာင္ႀကရၿခင္းၿဖစ္ပါသည္ ။


ေက်ာင္း၀တ္စံုကို အနီးစပ္ဆံုး ယူသြားႀကေသာ္လည္း အခ်ိဳ.ကေလးမ်ားက အရြယ္အေတာ္ႀကီးေနသၿဖင့္ ၿပန္လဲေပးရန္ စီစဥ္ခဲ့ရသည္ ။ ေနာက္ေက်ာင္းမ်ားဆက္ရန္ ရွိသၿဖင့္ အခ်ိန္မၿဖဳန္းေတာ.ပဲ ဆက္လက္ထြက္ခြာ၇န္ စီစဥ္ရသည္ ။ အမွတ္တရ အေနၿဖင့္ ထိုေက်ာင္းမွ ဆရာမမ်ား ၊ မိမိတို.အဖြဲ.မ်ား ၊ ေက်းရြာမွတာ၀န္ရွိသူႏွင့္ ကူညီေပးသူမ်ား ၊ ေက်ာင္းသား/သူမ်ား စုေပါင္းအမွတ္တရ ဓါတ္ပံု ရိုက္ႀကသည္ ။

ဆက္သြားမည့္ေက်ာင္းက ယခုေက်ာင္း၏ လက္ေအာက္ခံ အမက ခြဲ ေက်ာင္းၿဖစ္သၿဖင့္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးမွ သူပါဆက္လိုက္ေပးမည့္အေႀကာင္းေၿပာသည္ ။ ဆက္သြားရမည့္ေက်ာင္းမွ ဆရာမ ပါေရာက္ရွိေနၿပီး ပဲ့ေထာင္ပါ ပါလာသည္ဆိုေတာ. အၿမန္ဆက္လက္ထြက္ခြာႀကသည္ ။

အတန္တန္ ၿငင္းသည့္ႀကားက လမ္းတြင္စား၇န္ ဆိုကာ ငွက္ေပ်ာသီးမ်ား ထည့္ေပးလိုက္ေသးသည္ ။ေက်ာင္းေလးမွ ၿပန္ထြက္လာရင္း ေတြးမိသည္က မိမိတို.အဖြဲ.အေနၿဖင့္ တစ္ႏွစ္မွ ၃-၅ ေက်ာင္းသာ လွဳဒါန္းႏိုင္သည္ ။ ၀ါးခယ္မတြင္က ေက်းရြာအုပ္စုတင္၁၂၆ အုပ္စုရွိေနသည္ ။ ထို.ေႀကာင့္ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းဘယ္ေလာက္ႀကာရင္ ဤေက်ာင္းေလးသို.ေနာက္တစ္ေခါက္ ၿပန္ေရာက္ႏိုင္မည္နည္းဟု.........................

ေၿမြမ်ားနဲ. ခရီးသြားၿခင္း

အေရွ.ဒရင္းေက်းရြာ အမက ၿပီးေတာ. ေနာက္သြားရမည့္ေက်ာင္းက အေရွ.ဒရင္း-ေတာင္စု အမက ခြဲေက်ာင္း ၊ လက္ရွိဆရာမက တစ္ဦးသာရွိၿပီး သူငယ္တန္း ၊ ပထမတန္း ၊ဒုတိယတန္း စုစုေပါင္းေက်ာင္းသား /သူ ၁၉ ေယာက္သာရွိသည္ ။


ထိုေက်ာင္းေလးက လက္ရွိ ေက်ာင္း၏ ေက်ာင္းခြဲ တစ္ခုၿဖစ္ၿပီး ဤေက်ာင္းမွ ဆရာမႀကီးကသာ တာ၀န္ယူအုပ္ခ်ဳပ္ေပးေနေႀကာင္းသိရသည္ ။ ေတာင္စုေက်ာင္း တာ၀န္က်ဆရာမေလးကလည္း မူလက ဤအေရွ.ဒရင္းေက်ာင္းမွပင္ၿဖစ္ၿပီး ယခုလည္း ေရာက္ရွိေနၿပီၿဖစ္လွ်က္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးကို သူတို.ေက်ာင္းကိုလိုက္ပါလာေပးဖို.ေၿပာဆိုေနသည္ ။


သူတို.လာေခၚေသာ ပဲ့ေထာင္က ေရမတက္ေသးသၿဖင့္ ေက်ာင္းအနီးအထိ လာလို.မရ ထို.ေႀကာင့္ ပဲ့ေထာင္နားအထိလမ္းေလွ်ာက္ေပးပါရန္ ေၿပာေတာ. ကိုယ္ေတြကေတာင္အားၿပန္နာေနရသည္ ။ေသခ်ာတာက ယခုလွဳဒါန္းသမွ် ဘယ္ဆရာမ မွ တစ္စံုတစ္ခုရသည္မဟုတ္ ။

သူတို.ေက်ာင္းသား/သူေတြအတြက္ အလွဳရ်င္ေတြကို လိုက္လိုက္ေလ်ာေလ်ာ ၊ ခခယယေၿပာႀကရေသာ ရြာေက်ာင္းဆရာ/ဆရာတို.၏ ေစတနာက အထင္းသားထြင္းေဖာက္ၿမင္ေနရသည္ ။

လမ္းေလွ်ာက္ႀကေတာ. ဘယ္သူမွ ထီး ၊ ဦးထုပ္မပါႀက ၊ ေနကအေတာ္ၿပင္းသလို ေလကၿငိမ္ေနေတာ. ေခၽြးကေတာ. အေတာ္ေလးထြက္ႀကသည္ ။ ေနာက္မွအတူပါလာေသာ ေတာင္စုေဒသခံ အမ်ိဳးသမီး ကလည္း သူတို.ရြာေလးက အဘယ္မွ် ခ်ိဳ.တဲ့ေႀကာင္း ေတာက္ေလွ်ာက္ေၿပာလာေနခဲ့သည္ ။ လမ္းေလွ်ာက္ လို.၁၀မိနစ္နီးပါးအေရာက္ ေနာက္ဘက္မွအလန္.တႀကားေအာ္သံႀကားလိုက္ရသည္ ။
ေၿမြ
ေၿမြ
အရွည္ႀကီးပဲ
ပါးၿပင္းလဲေထာင္ေနတယ္
ထိုအသံက လူတန္း၏ေနာက္ဆံုးမွထြက္လာၿခင္းၿဖစ္သည္ ။ အာလံုးရပ္သြားၿပီး ၿပန္လွည့္ႀကည့္ႀကေတာ. ေသခ်ာမၿမင္ရေတာ. ။ ကံေကာင္းသည္က ထိုေၿမြေဘးမွအားလံုးၿဖတ္ေလွ်ာက္လာႀကေသာ္လည္း ဘယ္သူတစ္ေယာက္မွ အႏၱရာယ္မၿဖစ္ႀက ။၁၅မိနစ္ခန္.ေလွ်ာက္ၿပီးေတာ. ပဲ့ေထာင္ကပ္ထားရာေနရာသို.ေရာက္ႀကသည္ ။

ေခ်ာင္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲ ပဲ့ေထာင္ ေမာင္းရသည္မို.အရွိန္တင္ေမာင္းလို.လည္းမရ ။ ထိုး၀ါးတစ္လွည့္ စက္တစ္လွည့္ ၿဖင့္ ေမာင္လာႀကရင္ း တစ္ေနရာအေရာက္ ပါလာေသာအဖြဲ.သားတစ္ဦးက သူ.သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လက္ကို ဆြဲရင္း ေဟ.ေကာင္ေၿမြ ေၿမြ ဟုေအာ္လိုက္သံႀကားရသည္ ။

လူငယ္သဘာ၀ စက္ေလွစီးရင္း ေဘးမွသစ္ပင္ငယ္မ်ားကိုလက္နဲ.ပြတ္ဆြဲလာရင္း ေရေၿမြတစ္ေကာင္က ႀကိဳဆိုေနၿခင္းၿဖစ္သည္ ။ သို.ေသာ္ ဘာမွေတာ. မထိလိုက္ ။ ဤသို..ၿဖင့္ မိနစ္ ၂၀ခန္.ေမာင္းအၿပီး လမ္း၇ွိ ရြာ္တစ္ရြာက တံတားတစ္စင္းအား အနည္းငယ္တိုက္မိအၿပီးမွာေတာ. ဒရင္း - ေတာင္စု ေက်းရြာ အမကခြဲ သို.ေရာက္ခဲ့ႀကသည္ ။


ခ်စ္ႀကေပမယ့္အေရာင္မစြန္းေစလို

ေက်ာင္းေရာက္ေတာ. တကယ့္ကိုသိသိသာသာ မၿပည့္စံုမွန္း ၿမင္ေနရသည္ ။ သူငယ္တန္း ဆိုလွ်င္ လည္း ဘာသင္ေထာက္ကူမွ ေလာက္ေလာက္လားလား မေတြ.ရ ။ ထရံကာ သြပ္မိုး ေက်ာင္းငယ္ေလးအတြင္း ဘာအခန္းမွကာမထားပဲ ကေလးငယ္တို.ကလည္း စုထိုင္ေနေတာ. အအတြက္ ရါယ္ေတြကသိပ္မကြာ ။ ထိုကေလးအားလံုးအတြက္ ထီး ၊ ဗလာစာအုပ္ ၊ ပံုၿပင္စာအုပ္ ( ၁တန္း ၊ ၂တန္း အတြက္ ) စသည္တို.ေပးအပ္ၿပီး တစ္ဦးခ်င္းစီအတြက္ ဖိနပ္မ်ားကို အတိအက်တိုင္းၿပီး ေပးအပ္ႀကပါသည္ ။အထူးႏြမ္းပါးသူမ်ားအတြက္မူ ၀တ္စံုပါ စီစဥ္ေပးႀကပါသည္ ။


ရြာဓေလ့အရ ေက်ာင္းသားမိဘမ်ားကလည္း ေက်ာင္းအတြင္ ၀င္ေနႀကၿပီး အခ်ိဳ.က သူတို.ကေလးမ်ား ပစၥည္းမရလိုက္မွာ စိုးရိမ္စိတ္ၿဖင့္ အနီးကပ္ႀကီးႀကပ္ေပးေနႀကသည္ ။ မိဘတို.၏ ခ်စ္ၿခင္းကိုနားလည္ေသာ္ၿငား စိတ္ထဲ၀ယ္ ထိုမိဘတို.၏ အပူမ်ား ကေ လးမ်ား၏ ႏွလံုးသားထိ စီးေမ်ာသြားမွာ စိုးရိမ္မိသည္ ။ ကေလးငယ္တို. အရာရာ၀ယ္ ေလာဘတႀကီး လိုခ်င္စိတ္ စြဲၿမဲသြားမွာ စိုးရိမ္မိသည္ ။


သမုဒၵရာ ေရ ခ်ိဳႏိုင္ပါ့မလား

အဲ့ဒီလို လွဳဒါန္းႀကရင္းက လူက ၂၀ ၿဖစ္ေနေတာ့ ဆရာမက ကေလးငယ္ေလးတစ္ေယာက္ ကိုၿပရင္း သူကေက်ာင္းေပ်ာ္ပါ ေက်ာင္းအရမ္းတက္ခ်င္လို.ဆိုၿပီး လာေနတာ သူငယ္တန္းနဲ.တြဲထားတယ္ဆိုၿပီး ၿပေတာ.မ်က္လံုးၿပဴးေလးနဲ.ေမာ.ႀကည့္ေနတဲ့ ကေလးမငယ္ေလး ---- ေအးေလ သူမ်ားေတြ ရတယ္ဆိုေတာ. သူလည္း လိုခ်င္ေပမေပါ့ ဆိုၿပီးသူ.အတြက္ပါ လိုတာေတြထည့္ေပးလိုက္သည္ ။ ထိုစဥ္ ေနာက္ထပ္ကေလးငယ္ေလးတစ္ေယာက္ ထပ္၀င္လာၿပန္သည္ ။ ထိုကေလးငယ္အတြက္က်န္တာေတြ ေပးရင္း ထီးက်ေတာ. ေပးစရာ မရွိေတာ. ။ စိတ္မေကာင္းစြာႏွင့္ပင္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနရင္း သူ.ေဘးက ကေလးငယ္က သူ.ကို ေတြ.လား ငါတို.က ထီးပါရတယ္ ။ နင္က ထီးမပါဘူးဟုေၿပာလိုက္ခ်ိန္ ေနာက္ဆံုး ကေလးရဲ. မ်က္ႏွာကို မႀကည့္ရဲ ။ သူစိတ္မေကာင္း ၿဖစ္သြားမွာကို မႀကည့္ရက္ ။

ထိုကေလး ၂၁ေယာက္အတြက္ ေပးေ၀အၿပီး ေက်ာင္း၀ကိုႀကည့္လိုက္ေတာ့ အထဲက ကေလးေတြႏွင့္ မတိမ္းမယိမ္း ကေလးငယ္အခ်ိဳ. ။ တစ္ခ်ိဳ.ကေတာ. ၿဖစ္သလို အ၀တ္အစားႏွင့္ ။ တစ္ခ်ိဳ.ကေတာ. စုတ္ၿပဲေနေသာ အၿဖဴအစိမ္း ၀တ္စံုေလးေတြႏွင့္ ။ ရင္ထဲ မေကာင္းၿဖစ္မိသည္ ။ သူတို.က ေက်ာင္းမတက္ေသးတာလား ၊ ေက်ာင္းမတက္ရေတာ.တာလား ၊ သူတို.လည္း ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္စိတ္ ရွိခ်င္ရွိေနႀကမည္ ။ အထူးသၿဖင့္ ယခုလိုအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ သူတို.ရင္ထဲ ဘယ္လိုရွိေနမလဲ ေတြးမႀကည့္ရဲ ။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ. အထူးသၿဖင့္ အခုလိုအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ ကိုယ္.လုပ္ႏိုင္စြမ္းအေပၚ အားမလို အားမရအေတာ္ၿဖစ္မိသည္ ။ သမုဒၵရာ ေရခ်ိဳဖို. ကိုယ္ထည့္လိုက္တဲ့ သႀကားတစ္ခြက္က ဘယ္မွမေရာက္မွန္းသိေသာ္လည္း ကိုယ္လုပ္ႏိုင္သမွ် ေလာက္သာ လုပ္ေနရတာကို အားမရ ၿဖစ္မိသည္ ။


အားလံုးလွဳဒါန္းၿပီးေတာ့ ပါလာေသာ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးကို ကေလးငယ္မ်ားက ကန္ေတာ.ႀကသလို အလွဳရွင္မ်ားအတြက္လည္း ဆုေတာင္းေပးေနႀကသည္ ။ေက်း၇ြာတာ၀န္ရွိသူတို.ကလည္း လာေရာက္သူမ်ားေရာ ၊ လွဳဒါန္းေပးႀကသူမ်ားကိုပါ ေက်းဇူးတင္ေႀကာင္း အားပါးတရ ေၿပာႀကသည္ ။ ၿပီးေတာ.အားလံုးၿပန္ႀကခ်ိန္ ေက်ာင္းသားငယ္တို.ရဲ. အိမ္အၿပန္က ေပ်ာ္ရႊင္မွဳ ၊ ေက်နပ္ၿခင္း တို.ၿဖင့္ တက္ႀကြစြာ....................

ၿပန္မရႏိုင္ေတာ.တဲ့သုခဘံု

ေတာင္စု အမက မွထြက္ေတာ. ေနက်စၿပဳၿပီ
တာ၀န္ေက်လြန္းေသာ အေရွ.ဒရင္းေက်ာင္းအုပ္က သူ.ေက်ာင္းၿပီးေတာ. ခြဲေက်ာင္း ၊ ခြဲေက်ာင္းၿပီးေတာ. ကားလမ္းမေရာက္သည္အထိ စက္ေလွႏွင့္ လိုက္ပို.ေပးဖို. လိုက္လာသည္ ။ အားလံုးစက္ေလွေပၚေရာက္ႀကေတာ. ကမ္းပါးမွ ဆရာမ ႏွင့္ ေက်းရြာတာ၀န္ရွိသူတို.က ႏွဳတ္ဆက္ေနႀကေသာ ၿမင္ကြင္းအတြင္း လွဳထားေသာ ထီးတစ္လက္က ေတာက္ပလြန္းေနသည္ ။

ပဲ့ေထာင္ေမာင္လာေသာေခ်ာင္းက်ဥၤးေလးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္က ၿခံဳပင္ေတြ ၊ ရိုးၿပတ္လယ္ကြင္းေတြ ၊ တိုင္ေထာင္ႏြယ္ပင္အခ်ိဳ. ၊ သယ္ယူဖို.ပံုထားေသာ စပါးဟုထင္ရသည့္ အိတ္မ်ား စိတ္ထဲဟိုးးးးး ငယ္ဘ၀တစ္ခုစီၿပန္ေရာက္သြားခဲ့သည္ ။


အေဖက သားသမီးကိုအေတာ္ေလးအလိုလိုက္သည့္အထဲပါသည္ ။ အေတာ္ခ်စ္သည့္အထဲပါသည္ ။
ငယ္စဥ္က ကိုယ္ကေရသာမကူးတတ္ေသာ္လည္း ေလွက်ေတာ.စီးခ်င္သည္ ။ ခက္တာက ေလွက ၀ါးခယ္မမွာ စီးဖို.မလြယ္ ။ အေဖကေတာ. ရေအာင္လုပ္ေပးသည္ ။ ေလွတစ္စီးရေအာင္ငွားၿပီး ေစ်းေခ်ာင္းတစ္ေလွ်ာက္ ၊ က်ံဳစိန္ေခ်ာင္းတစ္ေလွ်ာက္ ေလွလိုက္ေလွာ္ေပးသည္ ။သူက အားကစားသမားမို.ေလွေလွာ္ရာတြင္လည္း အေတာ္သန္သန္မာမာေတာ.ရွိသည္ ။ ေခ်ာင္းေဘးရွိ အိမ္မ်ားထဲမွ သူ.အသိအိမ္ေတြ.လွ်င္ လွမ္းႏွုတ္ဆက္ ၊ ဟိုကၿပန္စကားေၿပာ ၊ တံတားအေသးေလးမ်ားေအာက္ေရာက္လွ်င္ ေမွာက္ ၊ မနက္၁၀နာရီ ၁၁နာရီမို. သစ္ပင္ႀကားကဆင္လာတဲ့ေနက သိပ္အရင့္ႀကီးမဟုတ္ ၊ အိမ္ေတြက ထမင္း ၊ ဟင္းခ်က္ရင္း ထြက္လာတဲ့ မီးခိုးေတြက သစ္ပင္ေတြႀကား၀င္ရင္း ထိုအေပၚေနေရာင္က ႀကိဳႀကားႀကိဳႀကား က်ေနေတာ. ခုထိတိုင္ထိုၿမင္ကြင္းကိုၿမင္ေနမိဆဲၿဖစ္သည္ ။တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ၿမစ္ကမ္းေဘးက ေရဖ်ံေလးေတြ ၊ ေခ်ာင္းထဲ အုပ္လိုက္ကူးေနသည့္ ဘဲကေလးေတြကလည္း ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ မလွလွေအာင္ ကူေနသည္ႏွင့္တူသည္ ။ ေရထဲေမ်ာေနသာ ေဗဒါပင္ငယ္အခ်ိဳ. ၊ ကမ္းနားမွေရထဲထိတိုင္ တြဲရရြဲက်ေနေသာ ေညာင္လန္းပင္အၿမစ္မ်ား ၊ ဘယ္လိုမွသံုးမရေသာ္လည္း ႀကည့္လွသည့္ က်ီးအာသီးနီနီရဲရဲမ်ား ကိုၿပန္ၿမင္ေနမိသည္ ။

ေရာက္ၿပီေရာက္ၿပီဆိုေသာ အသံႏွင့္အတူ ကားလမ္းမေဘး ပဲ့ေထာင္ၿပန္ကပ္ေနသည္ ။ နာရီ၀က္ခန္.စီးလာၿပီး အတိတ္က နိဗာန္ဘံုထဲ ေပ်ာ္ေနမိသည့္ စိတ္ ပစၥဳပၸန္ တည့္တည့္ ခုမွၿပန္က်က္မိသည္ ။ လိုက္ပို.ေသာ ဆရာမႀကီးအပါအ၀င္ အားလံုးကိုႏွုတ္ဆက္၍ ကားၿဖင့္ ေရႊေလာင္း စိုက္ကြင္းေကြ.သို.ဆက္ထြက္လာခဲ့ႀကသည္ ။


ကကတိုက္ဆည္ေၿမာင္းေက်ာင္းဆီသို. 

မိနစ္ ၂၀ ၊ နာ၇ီ၀က္ခန္.ကားေမာင္းအၿပီး လာႀကိဳေနႀကေသာ စက္ေလွေတြနားေရာက္ေတာ. သူတို.ကအင္အားေတာင့္တင္းလွသည္ ။ပဲေထာင္က ၃စီးေတာင္ၿဖစ္သည္ ။ လွဳသမွ် ေက်ာင္းတြင္ ဤေက်ာင္းက လူအမ်ားဆံုး ၊ လွဳ ရမည့္ ပစၥည္းအမ်ားဆံုးမို. အားလံုးသယ္ခ်ၿပီးသည္ႏွင့္ အၿမန္ထြက္ခဲ့ႀကသည္ ။ေနေရာင္ကေဖ်ာ.ေဖ်ာ.သာက်န္ေတာ.သည္ ။

ေက်ာင္းေရာက္ေတာ. အေဆာက္အဦးေလးကမဆိုး ။ ေမးႀကည့္ေတာ. NGO အဖြဲ.တစ္ခုကလွဳထားၿခင္းၿဖစ္ၿပီး မူရင္းေက်ာင္းေဆာင္က အၿခားဘက္တြင္ရွိေနေသာ ခပ္ေဟာင္းေဟာင္းအေဆာင္တစ္ခု ။ ေက်းရြာ လူႀကီးမ်ား ၊ ဤေက်ာင္းၿဖစ္ေၿမာက္ေရး ေၿမလွဳသည္မွ အူလေက်ာင္းေဆာင္ရသည္အထိ လက္တြဲလုပ္ေဆာင္ခဲ့ႀကေသာ ၇၄ႏွစ္အရြယ္ အဘတစ္ဦး ႏွင့္ ဆရာေဟာင္းမ်ား လူစံုတက္ေရာက္လာႀကသည္ ။ ဤေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းသား/သူေပါင္း ၈၆ေယာက္ ရွိေနၿပီး အားလံုးအတြက္ ထီး ၊ ဖိနပ္ ၊ ၀တ္စံု ၊ ေက်ာ္ပိုးအိတ္ ၊ ဗလာစာအုပ္ ႏွင့္ ေက်ာင္းစာႀကည့္တိုက္အတြက္ပံုၿပင္စာအုပ္မ်ားၿဖစ္သည္ ။


ထိုေက်ာင္းေလးကို စတင္ခ်ိတ္ဆက္စဥ္တည္းက တစ္ရြာလံုးနီးပါးကစီးပြားေရးသိပ္အဆင္မေၿပႀကေႀကာင္းေၿပာသည္ ။ ယခု အလွဳဴအတြက္ ေက်ာင္းဘက္မွ ခ်ိတဆက္တာ၀န္ယူေပးေနေသာ ဆရာဦး၀င္းေဆြမွာ ထိုေက်ာင္းၿဖစ္ေၿမာက္လာေရးအတြက္ ဦးေဆာင္ပါ၀င္ခဲ့သူတစ္ဦးၿဖစ္ၿပီး ယခုအနားယူသြားသည့္တိုင္သူ.ေက်ာင္းအတြက္ ပူတုန္း ၊ပင္တုန္း ၊ ကိုယ္.ဘက္က ဘ႑ာေရးအေနအထားအရ ဖိနပ္ ၊ ေက်ာပိုးအိတ္ ၊ ၀တ္စံု တို.ကို ခ်ိဳ.တဲ့လြန္းသူမ်ားအတြက္သာရည္ရြယ္ေႀကာင္းသူ.ကိုေၿပာၿပေတာ. သူက ေက်ာင္း၇ွိကေလးမ်ားမွ မိုးတြင္းေက်ာင္းတက္လွ်င္ မိုးကာေ၀းလို. ပလတ္စတစ္စေတာင္ လူေစ့မရွိဆိုေတာ. သက္ၿပင္းခ်မိရင္း အားလံုးအတြက္ စီစဥ္လာခဲ့ရၿခင္းၿဖစ္သည္ ။


တစ္ခုေတာ.ေၿပာစရာရွိသည္ ။ မိုးကုန္ေတာ.မွထီးနဲ.မိုးကာ ဘာလို.လွဳလည္း ဆိုေတာ. သူတို.ေနာက္ႏွစ္ေက်ာင္းအပ္ရာသီတြင္ သူတို.မိဘေတြ စိတ္သက္သာပါေစ၊
၀န္တစ္ခုေပါ့သြားပါေစေတာ.ဟူေသာစိတ္ ၊ ေက်ာင္းစတက္သည္ႏွင့္ မပူပင္ရေအာင္ တစ္ခါတည္းလွဳလိုက္ၿခင္းၿဖစ္သည္ ။ မိမိတို.အေနႏွင့္က တစ္ႏွစ္ ၃ေက်ာင္းမွ ၅ေက်ာင္း သာလွဳ ရသည္မို. ဘယ္ေတာ.မွ ဒီေက်ာင္းၿပန္ေရာက္မည္မသိ ။ ထို.ေႀကာင့္ေရာက္သည့္အခိုက္ တတ္စြမ္းသမွ် ၿဖည္.ဆည္းခဲ့ၿခင္းၿဖစ္သည္ ။


ကိုယ္တိုင္တြန္းလို.ေရြ..ေစခဲ့ႀကသူမ်ား

လွဳခဲ့သမွ် ေက်ာင္းမ်ားထဲ ဤေက်ာင္းကေတာ.အင္ ႏွင့္ အားႏွင့္ ညီညြတ္စြာ ႀကိဳတင္ၿပင္ဆင္မွဳပိုအားေကာင္းပံုရသည္ ။ ဤ သို.ေၿပာေတာ. အၿခားေက်ာင္းမ်ား က အားနည္းသည္လားဆိုေတာ.မဟုတ္ ။ ေက်ာင္းႏွင့္ တိုက္ရိုက္သက္ဆိုင္သူမ်ား၏ ေစတနာ ၊ အားထုတ္မွဳ ႏွင့္ အေလးထားၿခင္းတို.ကမူ အားလံုးအတူုတူပင္ ။ သို.ေသာ္ သူတို.ေက်ာင္းမ်ား၏ မိဘမ်ား ၊ သက္ဆိုင္ရာရြာ ႏွင့္ အၿခားေသာ အေၿခအေနမ်ားေႀကာင့္ သာ ကြာၿခားသြားႀကရၿခင္းၿဖစ္သည္ကို နားလည္ႀကပါသည္ ။ဤေက်ာင္းတြင္ကေတာ. ေက်ာင္းစတင္ၿဖစ္ေၿမာက္ေရး ၉ႏွစ္တိုင္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ႀကသူ ဦး၀င္းေဆြ - ေဒၚလွလွသီ ၊ သူတို.ႏွင့္ လက္တြဲပံ့ပိုးလာခဲ့ေသာ ေက်းရြာတာ၀န္ရွိသူ အသက္ ၇၄ႏွစ္ ရွိ ကိုယ္တိုင္ စာမတတ္ေသာ္လည္း အမ်ားကို စာတတ္ေစခ်င္သူ ဦးပြႀကီး ၊ အစဥ္အဆက္ ေစတနာအၿပည့္ တာ၀န္ယူေပးခဲ့ႀကေသာ ဆရာေဟာင္းမ်ား ၊ လက္ရွိတာ၀န္ရွိေက်းရြာ လူႀကိးမ်ား ၊ ေက်ာင္းတာ၀န္ရွိသူမ်ားပါ အၿပည့္တက္ေရာက္လာေပးႀကသည္ကိုေတြ.ရသည္ ။ေက်ာင္း စတင္စဥ္က ထိုေက်ာင္းႏွင့္ေက်း၇ြာတာ၀န္ရ်ိသူတို.က ကိုယ္ပိုင္ေငြေႀကးပါအသံုးၿပ၍ ေက်ာင္းေဆာင္ၿဖစ္ေၿမာက္ေရး ႀကိဳးပမ္းခဲ့ရေႀကာင္းႏွင့္ ယမန္ႏွစ္ကမွသာ NGO အဖြဲ.အစည္းတစ္ခုက ယခုအခမ္းအနားက်င္းပေနေသာ အေဆာင္ကို တည္ေဆာက္လွဳဒါန္းေပးၿခင္းၿဖစ္ေႀကာင္းနွင့္ အေဆာင္ေဟာင္းကိုလည္း တြဲဘက္ အသံုးၿပဳေနရေသးေႀကာင္းသိရသည္ ။


 ကိုယ္ပိုင္ စာႀကည့္တိုက္ေလးမ်ား

စတင္လွဳဒါန္းမွဳမ်ားမလုပ္ခင္. အခ်ိန္အေနအထားအရ စကားေတာ.အမ်ားႀကီးမေၿပာၿဖစ္ ။ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးၿဖစ္သူ ဥိးစိုးရာဇာေအာင္ က အသက္ ၃၀ခန္. လူလတ္ပိုင္း တစ္ဦးၿဖစ္ၿပီး မိမိတို.လွဳဒါန္းမည့္ ပစၥည္းႏွင့္ အစီအစဥ္ကိုေၿပာၿပၿပီး စာႀကည့္တိုက္ရွိ/မရွိေမးေတာ. မရွိေသာ္လည္း စာအုပ္အခ်ိဳ.ကေလးေတြဖတ္ဖို. စုထားေပးေႀကာင္းေၿပာေတာ. ပါလာေသာ ပံုၿပင္စာအုပ္ ၃၀ေက်ာ္ကို ေက်ာင္းကိုသာလွဳထားခဲ့မည့္အေႀကာင္းေၿပာၿဖစ္သည္ ။ မိမိတို.က ၃တန္းႏွင့္ ၄တန္း ကေလးမ်ားအတြက္ ယဥ္ေက်းလိမ္မာႏွင့္ ရိုးရာ ပံုၿပင္စာအုပ္မ်ား ပါလာၿပီး ၿပီးခဲ့သည့္ေက်ာင္းမ်ားတြင္လည္း တစ္ေယာက္ တစ္အုပ္ လွုေပးထားခဲ့သည္ ။ ကေလးမ်ား စာကို သြက္သြက္ ဖတ္ခ်င္စိတ္ၿဖစ္ေစရန္ ၊ ပါ၀ါရိန္းဂ်ားတို. ႏိုင္ငံၿခား ကာတြန္းဇာတ္ေဆာင္တို.အစား ၿမန္မာ.ဇာတ္ေဆာင္မ်ား ၊ သူရဲေကာင္းမ်ား ကိုသတိၿပဳမိေစရန္ ၊ စာအုပ္မ်ားက မတူသၿဖင့္ တစ္ဦးနွင့္ တစ္ဦး လဲဖတ္ရင္း ကိုယ္တိုင္ေစာင့္ေရွာက္ရေသာ စာႀကည့္တိုက္ေလးသဖြယ္ၿဖစ္ေစရန္ ရည္ရြယ္လွဳဒါန္းၿခင္းၿဖစ္သည္ ။ ဤေက်ာင္းတြင္ေတာ. ေက်ာင္းက စာႀကည့္တိုက္ေလးတစ္ခု အစၿပဳေနသည္ဆိုေတာ. ေက်ာင္းကိုသာလွဳဒါန္းေပးလိုက္သည္ ။


ေၿခေထာက္ႀကိဳးတုတ္၍ လမ္းေလွ်ာက္ႀကသူမ်ား

စမလွဳ ခင္ေလး ေက်ာင္းသားအားလံုးကို တစ္ခုသာေၿပာၿဖစ္သည္ ။ မိမိတို.ကို ယခုလွဳဒါန္းမွဳ အတြက္ ကတိတစ္ခုေပးရမည္ၿဖစ္ေႀကာင္း -ယခုမိမိတို. လွဳဒါန္းသကဲ့သို. ဤေက်ာင္းသားမ်ား အရြယ္ေရာက္လာလွ်င္လည္း ကိုယ္.ရြာ / ကိုယ္.ေဒသအတြက္ ဤအလုပ္မ်ိဳး မၿဖစ္မေန လုပ္ေပးရမည္ၿဖစ္ေႀကာင္း ကတိေတာင္းေတာ. အားပါးတရ ညီညြတ္စြာ ကတိေပးႀကသည္ ။ အခ်ိန္တန္၍ ဤကတိကို ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ၿဖစ္သည္ၿဖစ္ေစ သူတို.ရြာအတြက္ ၊ မိမိတို.ေဒသအတြက္ ေသခ်ာေပါက္ အက်ိဳး ရွိမည္ၿဖစ္သည္။


ပံုမွန္အတိုင္း ဗလာစာအုပ္ ၊ ထီး ၊ မိုးကာ ၊ ၀တ္စံု ၊ ေက်ာပိုးအိတ္ စသည္တို. အစဥ္အတိုင္း တစ္ေယာက္စီလွဳႀကသည္ ။ မိုးကလည္း ခ်ဳပ္စၿပဳေတာ. အၿမန္လုပ္ႀကရသည္ ။ ၿပသာနာက ဖိနပ္ ။ Size ကမွန္းယူလာရၿခင္းၿဖစ္သည္ ။ အမ မတင္တင္၀င္း ကလည္း ေစတနာအၿပည့္ကူညီသည္ ။ ၿဖစ္ႏိုင္သည့္အရြယ္အားလံုး အပိုမ်ားယူလာၿပီး ေတာ္တာ/မေတာ္တာ ၿပန္လဲဖို.စီစဥ္ေပးလိုက္သည္ ။ ဖိနပ္အမ်ားစုက အႀကီးပိုင္းေတြေတာ္ၿပီး အေသးမ်ား လိုေနၿခင္းၿဖစ္သည္ ။ အဲ့ဒီေတာ. တစ္ေယာက္စီတိုင္း ၊ မေတာ္လွ်င္ ၿဖစ္ႏိုင္သည့္ နံပါတ္မွတ္ ၊ ၿပီးမွ ပို.ေပးဖို.စီစဥ္ရသည္ ။

ထိုသို.လုပ္ႀကရင္းက ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္အလွည့္ေရာက္ေတာ. ဖိနပ္တိုင္းသည္ ။ ေတာ္သည္ဆိုေတာ. တစ္ခါတည္းစီးသြားလို.ေၿပာၿပီး ၿပန္လႊတ္လိုက္သည္ ။ ထိုေက်ာင္းသား ၿပန္လွည့္အထြက္ ဘိုင္းကနဲပစ္လဲက်ေတာ. အားလံုးအလန္.တႀကားၿဖစ္သြားၿပီး ေနာက္မွ ၀ိုင္းရီၿဖစ္ႀကသည္ ။ အၿဖစ္က ဖိနပ္ ၂ဖက္တြဲထားေသာ ႀကိဳးမ်ားရွိသည္ ။ တိုင္းၿပီး ေတာ္မွ ထိုႀကိဳးကို ၿဖတ္ေပးလိုက္သည္ ။ မေတာ္လွ်င္ ဒီတိုင္းထားလိုက္သည္ ။သို.မွသာ ဖိနပ္ၿပန္လဲလွ်င္ အဆင္ေၿပရန္ၿဖစ္သည္ ။ ထိုေက်ာင္းသားကို ဆရာႀကီးက ဖိနပ္တိုင္းေပးရင္း ႀကိဳးမၿဖတ္မိၿခင္းၿဖစ္သည္ ။ငိုအားထက္ရယ္အားသန္ႀကရသည္ ။ အခ်ိန္ကလုလုပ္ရေတာ. အမွားအယြင္းရွိႀကသည္ ။ ၿပီးကာနီး တစ္ေယာက္တြင္ ထံုးစံအတိုင္း တိုင္းၿပီးေတာ္ေတာ. ဖိနပ္ စြပ္ေပးလိုက္သည္ ။ သို.ေသာ္ ထိုကေလးက လမ္းေလွ်ာက္တာ ေရွ.မေရာက္ ။ Moon Rock ကသလိုၿဖစ္ေနသည္ ။ ထံုးစံအတိုင္း ဖိနပ္ႀကိဳးၿဖတ္မေပးမိ ၊ သို.ေသာ္ ကေလးက မေၿပာပဲ သူ.ဘာသာေခ်ာ္မလဲေအာင္ေလွ်ာက္ေတာ. ဖိနပ္၂ခုႀကိဳးတုတ္ထားသၿဖင့္ မလဲေအာင္လွမ္းရင္း ေရွ.မေရာက္ၿဖစ္ေနၿဖင္းၿဖစ္သည္ ။ထို.ေနာက္ ႀကိဳးၿဖတ္ေပးလိုက္မွ သူလည္း လြတ္လပ္စြာသြားလာခြင့္ရသြားသည္ ။


ၿမင္သာေသာ ၀ိုးတ၀ါးအၿပံဳးမ်ား 

အားလံုးၿပီးေတာ. မီးမရွိသည့္ေက်ာင္းထဲ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္မၿမင္ရေတာ. ။ ေက်းဇူးတင္၀မ္းေၿမာက္ၿခင္းမွတ္တမ္းကို ေက်ာင္းအုပ္ကေရးေတာ. ဖုန္းမီးၿဖင့္ ဆရာမတစ္ေယာက္က ၿပေပးေနရသည္ ။ ၿပီးေတာ. အၿပင္ထြက္ႀကၿပီး ေက်ာင္းေရွ.တြင္ ေက်ာင္းသားမ်ား ၊ ဆရာ/ဆရာမမ်ား ၊ တာ၀န္ရွိသူမ်ား ၊ မိဘမ်ား ၊ မိမိတို.အဖြဲ.မ်ားစု၍ လေရာင္ဆမ္းေသာ ဓါတ္ပံု စုရိုက္ၿဖစ္ႀကသည္ ။ ကင္မရာေတြက Red Eye Reduce လုပ္မထားေတာ. အခ်ိဳ.ပံုတြင္ မ်က္လံုးေတြက မီး၀င္း၀င္းေတာက္ေနႀကသည္ ။ အေပ်ာ္မီးေတာက္မ်ားသာၿဖစ္လိမ့္မည္ေပါ့ ။ ၿပိးေတာ. အားလံုးကိုႏွဳတ္ဆက္ႀကသည္ ။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ညီညီညြတ္ညြတ္မို. တကယ့္အမွတ္တရ ၿဖစ္ရသည္ .ဓါတ္ပံုရိုက္ၿပီးေတာ့ ကေလးတစ္ခ်ိဳ.က ေက်ာင္းေရွ.ကြက္လပ္တြင္ သူတို.ရထားေသာ ပစၥည္းေလးေတြခ်ၿပီး ခုန္သူခုန္ ၊ ဂၽြမ္းထိုးသူထိုး ၿဖစ္ေနႀကသည္ ။ေပ်ာ္လြန္းလို.တဲ့ ။ သူတို.မိဘမ်ားက ဒါကိုသေဘာအက်ႀကီး က်ေနႀကသည္ ။ ဖန္တီးထားေသာ အလင္းေရာင္တို.မဲ့ရာ ေဒသမို. ထင္ထင္ရွား၇်ား မၿမင္ရေသာ္ၿငား သူတို.၏ အၿပံဳး ၊ သူတို.၏ အေပ်ာ္မ်ားကို မိမိတို.ရင္တြင္း အၿပည့္အ၀ သိမ္းပိုက္ခံစားႏိုင္ခဲ့သည္ ။ အၿပန္မွာ ဤေက်ာင္းတြင္တာ၀န္က်ေသာ ၿမိဳ.ႏွင့္ေရႊေလာင္းမွဆရာမေလးမ်ား ၿပန္လိုက္ပါၿပီး ဤအလွဳအတြက္ ခ်ိတ္ဆက္ေပးၿပီး ယခုတိုင္ေက်ာင္းအတြက္ စိတ္ဓါတ္အၿပည့္၇်ိနေသးေသာ ဦး၀င္းေဆြအပါအ၀င္ တာ၀န္ရ်ိသူမ်ား လိုက္ပို.ႀကသည္ ။ အဘ ဦးပြႀကီးကေတာ. ကမ္းပါးေပၚ လက္ၿပရင္းက်န္ေနခဲ့သည္ ။


လေရာင္ေအာက္က ေရႊခရု

တန္ေဆာင္မုန္းလဆန္း ၁၄ ရက္ညမို.ေခ်ာင္းေရၿပင္ေပၚ လေရာင္က ဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ နီးပါးမွ် ၿဖန္.က်ေနသည္ ။ ခုေနာက္ပိုင္း မီးမရေသာေက်း၇ြာအခ်ိဳ. Solar အားကိုးၿဖင့္ TV ၊ အိမ္မီး ၊ ဖုန္းအားသြင္း စသည္တို.လုပ္လို.ရလာေနႀကသည္ ။ အဲ့ဒီေတာ. ကမ္းပါးစပ္မွ မီးလင္းအိမ္ အခ်ိဳ.ကိုလည္းေတြ.ေနရသည္

ေရနံ.ပါေသာ ေလေအးေအး ၊ လမင္းကိုေနာင္ခံထား၍ အခ်ိဳ. စိုေၿပအံုဖြဲ.ေနေသာ ၊ အခ်ိဳ. သန္မာ၀င့္ထည္ေနေသာ ၊ အခ်ိဳ. အရိုးၿပိဳင္းၿပိဳင္း ထီးတည္းၿဖစ္ေနေသာ သစ္ပင္တို.၏ အရိပ္က ေလာကအတြင္းရွိ အခ်ိဳ.ဘ၀မ်ားကို ထင္ဟပ္ေနေစသည္ ။ တစ္ခုပဲရွိသည္ ။ ဤမွ် ေအးခ်မ္းေသာ ၀န္းက်င္ ၊ ဤမွ် ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ ရွဳခင္းမ်ားႀကားသြားေနရေသာ္ၿငား ဆူညံလွသည့္ ပဲ့ေထာင္စက္သံက အရာရာကိုဖ်က္ဆီးပစ္ေနသလိုၿဖစ္သည္ ။ ဤမွ်ေခာတ္မွီေသာ ကာလ၀ယ္ အဘယ္ေႀကာင့္ အသံတိတ္ ပဲ့ေထာင္စက္မ်ားမတီထြင္ႏိုင္ရသည္ဆိုသည္ကို ေတြးမိၿပီးသိပၸံႏွင့္ တီထြင္ပညာရွင္ဆိုသူတို.အေပၚ မေက်နပ္စိတ္ၿဖစ္မိသည္ ။

ပတ္၀န္းက်င္အလွ ခံစား၍ ၀ေတာ့ ရြာမွတာ၀န္ရွိသူမ်ားႏွင့္ စကားေၿပာၿဖစ္ရင္ းစိတ္၀င္စားစရာ သတၱ၀ါ အေႀကာင္းႀကားရသည္ ။
ေရႊ ခ ရု တဲ့
ေက်းရြာ လယ္ကြင္းေတြမွာသူတို.က်လာလွ်င္ ဧကကြက္ေတြအထိေၿပာင္ေအာင္ စားပစ္သည္တဲ့ ။ စပါးေရာ ၿမက္ပါမေရွာင္ အကုန္တြယ္သည္တဲ့
ႏွိမ္နင္းလို.လည္းမရတဲ့
အိမ္ေအာက္မ်ားရွိ ခရုလံုးမ်ားလိုၿဖစ္ၿပီး သူက အေကာင္ႀကီး၍ ေရႊေရာင္ၿဖစ္သည္တဲ့
ဘာလာလာဆိုေသာ ၿမန္မာပါးစပ္မ်ားလည္းမရတဲ့
သူ.အသားကစားေကာင္းသၿဖင့္ ခ်က္စားသည္ ၊ သုပ္စားသည္ သို.ေသာ္မႏိုင္တဲ့
လယ္တစ္ကြက္ေလာက္ေကာက္လွ်င္ ပီနံအိတ္ႏွင့္ကိုရသည္တဲ့
မႀကာေသးခင္ကမွေရာက္လာႀကၿခင္းၿဖစ္သည္တဲ့
အဲ့ဒီေတာ.ဒီခရုေတြ အသားထုတ္ၿပီး စည္သြတ္ဗူးလုပ္ ၿပည္ပပို.နိုင္လွ်င္ေတာ. အေတာ္အဆင္ေၿပမည္ ။သို.ေသာ္ ၂၀၁၀ စြန္းစြန္းတည္းက ႏိုင္ငံၿခား Company မ်ားႏွင့္ တည္ေထာင္မည့္ ၀ါးခယ္မ စက္မွဳဇံုကလည္း လွ်ပ္စစ္ဓါတ္အားေပးစက္ရံုၿပသာနာ ႏွင့္အၿခားအေႀကာင္းမ်ားေႀကာင့္ ယခုတိုင္ အိမ္မက္သာသာဆိုေတာ. ...................

+-× +-× +-× +-× +-× +-× +-× +-× +-×

မိမိတို.အဖြဲ.အေနၿဖင့္ ေနာင္ႏွစ္မ်ားတြင္လည္း မိမိတို.တတ္အားသမွ်လွဳဒါန္းေနႀကမည္ၿဖစ္ပါ့သည္
မေၿပာပေလာက္ေသာ မိမိတို.အဖြဲ..စြမ္းအားၿဖင့္ ထင္ရ်ားေသာ အေၿပာင္းအလဲ တစ္ခုကို အခ်ိန္တိုအတြင္း ဘယ္လိုမွမရနိုင္မွန္းသိေသာ္လည္း မိမိတို.ႀကိဳးစားေနမည္သာၿဖစ္သည္ ။ မိမိတို. ၿခစ္ထုတ္ခဲ့ေသာ ေက်ာက္ေတာင္နံရံသည္ မိမိတို.ဘ၀မ်ားအဆံုးသတ္ခ်ိန္တြင္ ေဖာက္ထြက္သြားနိုင္ဖို.အထိမေမွ်ာ္လင့္ေသာ္လည္း မိမိတို.ကဲ့သို. ဆက္လက္ေဖာက္ထြက္ေပးမည့္သူမ်ားကိုေတာ. ေမွ်ာ္လင့္ပါေႀကာင္းးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး

လွဳဒါန္းမွဳ မွတ္တမ္း ဓါတ္ပံုမ်ား