၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္ ၁၉ ရက္တြင္ လုပ္ႀကံခံခဲ့ရေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ႏွင့္တကြ အာဇာနည္ ေခါင္းေဆာင္ ႀကီး ၉ ဦး၏ ေနာက္ဆံုး ခရီးျမင္ကြင္းကို ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ ဧၿပီ လထုတ္ ဟံသာဝတီသတင္းစာ အခ်ိဳ႕တြင္ ဖတ္ရသည္။ အာဇာနည္ႀကီးမ်ားအေပၚ ထိုေခတ္ထိုအခါက ျမန္မာႏိုင္ငံသူ ႏိုင္ငံသားမ်ား၏ အေလးအနက္ ထားပံုမ်ားကို ဖတ္ရသည္မွာ ၾကက္သီးေမႊးညင္း ထစရာ။
အာဇာနည္တို႔၏ စ်ာပနကို ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ ဧၿပီ ၁၁ ရက္တြင္မွ က်င္းပခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံေတာ္အဆင့္ စ်ာပန အခမ္းအနား အျဖစ္ စ်ာပနေကာ္မတီ ဖြဲ႕စည္းကာ က်င္းပရာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ က်ဆံုးသြားခဲ့ေသာ အာဇာနည္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး မ်ား၏ ႐ုပ္ကလပ္မ်ားမွာ ဂ်ဴဗလီေဟာတြင္ အမ်ားျပည္သူအား ၾကည့္႐ႈခြင့္ ျပဳထားခဲ့သည္။ အာဇာနည္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး တစ္ဦးျဖစ္သူ မိုင္းပြန္ေစာ္ဘြားႀကီး စဝ္စံထြန္းမွာမူ မီးသၿဂႋဳဟ္ၿပီးျဖစ္ရာ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ ဧၿပီ ၇ ရက္ေန႔တြင္ ေတာင္တန္းဝန္ႀကီး ၅ ဦး၊ ပါလီမန္အမတ္ ၂ဝ ဦးႏွင့္ စ်ာပန ေကာ္မတီ ၃ ဦးတို႔က ရွမ္းျပည္သို႔ သြားေရာက္ကာ အ႐ိုးျပာကို ယူေဆာင္ခဲ့ၾကၿပီး ၁ဝ ရက္ေန႔အေရာက္ ရန္ကုန္သို႔ ျပန္လာခဲ့ၾကသည္။
စ်ာပန က်င္းပမည့္ေန႔ မတိုင္မီ ဟံသာဝတီသတင္းစာမ်ားတြင္ စ်ာပနအခမ္းအနား အတြက္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ပံုမ်ားကို ေဖာ္ျပထားရာ ဖဆပလအဖြဲ႕ခ်ဳပ္၏ ညႊန္ၾကားလႊာမွာ “၁၉၄၈ ခု ဧၿပီ ၁၁ ရက္ မြန္းတည့္ ၁၂ နာရီ အခ်ိန္ ဂ်ဴဗလီေဟာသို႔အေရာက္ အခစား အလုပ္သမားမွန္သမွ် မိမိတို႔၏ အသင္းအဖြဲ႕ အလံေတာ္မ်ားကို တစ္ဝက္လႊင့္ထူၿပီး ပန္းေခြ ၉ ခုက်စီ ယူေဆာင္ကာ လက္ေမာင္းတြင္ အဝတ္နက္မ်ား ပတ္ဆင္၍ အင္တိုက္ အားတိုက္ စု႐ံုးၾကရန္”ဟု ျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ ဆိုရွယ္လစ္ပါတီကလည္း “ျမန္မာတစ္ျပည္လံုးရွိ ဆိုရွယ္လစ္ပါ တီဝင္မ်ားသည္ သက္ဆိုင္ရာ ခရိုင္၊ ၿမိဳ႔နယ္၊ ေက်းရြာတြင္ ဖဆပလ အလံေတာ္ေအာက္ရွိ အဖြဲ႕အစည္း အသီးသီးႏွင့္ ပူးေပါင္းလ်က္ သၿဂႌဳဟ္မည့္ ေန႔တြင္ ၁။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈဟူသမွ် လံုးဝ ရပ္စဲျခင္း ၂။ အလံတစ္ဝက္ လႊင့္ထူျခင္း ၃။ လက္ပတ္အနက္မ်ား ပတ္ဆင္ျခင္း ၄။ ဘာသာ အလိုက္ အလွဴအတမ္း ေကာင္းမႈ ကုသိုလ္မ်ား ျပဳလုပ္၍ အမွ်ေပးေဝျခင္းတို႔ကို ညီညာျဖျဖ ေဆာင္ရြက္ၾကရန္”ဟု ညႊန္ၾကားထားသည္။
ထို႔ျပင္ ဆရာမ်ား သမဂၢ၊ ၾကက္တံဆိပ္ ျပည္သူ႔ေမာ္ေတာ္ယာဥ္၊ အလုပ္သမား အစည္းအ႐ံုး စသည့္ အဖြဲ႕အစည္း အသီးသီးကလည္း စ်ာပနအတြက္ အလားတူ ျပင္ဆင္ၾကသည္။ ေနာက္ထပ္ ဆင့္ဆိုခ်က္တစ္ခုမွာ ဗမာမြတ္ဆလင္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားအဖြဲ႕မွ ျဖစ္ၿပီး “အဖြဲ႕ဝင္မ်ားသည္ တနဂၤေႏြေန႔ နံနက္ ၁ဝ နာရီတိတိ အမွတ္ ၃၄၊ လန္ကစၥတာလမ္း၊ ေဒၚခင္ခင္ႀကီးအိမ္တြင္ လာေရာက္စုေဝးၾကရမည္။ ထိုေနရာမွတစ္ဆင့္ စ်ာပနပို႔ရန္ ဂ်ဴဗလီေဟာသို႔ ဌာနခ်ဳပ္ အမႈေဆာင္မ်ား ႏွင့္အတူ ခ်ီတက္ၾကရမည္”ဟု ဆိုသည္။
ဧၿပီ ၁ဝ ရက္ညက ေဒၚခင္ၾကည္ႏွင့္ သူနာျပဳမ်ားက အေလာင္းမ်ားကို အဝတ္လဲေပးေၾကာင္း သတင္းတိုကို လည္း ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ ဧၿပီ ၁၁ ရက္ထုတ္ ဟံသာဝတီ သတင္းစာတြင္ဖတ္ရသည္။ ေသာကကို ရင္မွာ ပိုက္ထားရခိုက္တြင္ပင္ သူနာျပဳတစ္ဦး၏ တာဝန္ကိုပါပူးတြဲ ထမ္းေဆာင္ခဲ့သည့္ အာဇာနည့္ ကေတာ္ ေဒၚခင္ၾကည္၏ ရဲစြမ္းသတၱိကိုလည္း မွန္းဆမိရသည္။ ေအာ္ အာဇာနည္မ်ိဳးကို ေမြးထုတ္သူ မဟုတ္ပါလား။
၁၃ဝ၉ ကဆုန္လဆန္း ၄ ရက္၊ တနည္း ၁၉၄၈ ခုႏွစ္၊ ဧၿပီ ၁၁ ရက္ တနဂၤေႏြေန႔ နံနက္ စ်ာပန အခမ္းအနား က်င္းပပံု အေသးစိတ္မွာလည္း စိတ္လႈပ္ရွားေၾကကြဲဖြယ္ရာ။
ထိုေန႔နံနက္ ၆ နာရီခြဲတြင္ သံဃာေတာ္အပါး ၁ဝဝ ကို ဂ်ဴဗလီ ေဟာတြင္ သဃၤန္းကပ္ကာ ၉ နာရီ တြင္ သရဏဂံု တင္ၾကသည္။
“နံနက္ ၁ဝ နာရီေက်ာ္ အခ်ိန္ ကစ၍ ျမစ္ဖ်ားခံရာေဒသရွိ စမ္းေခ်ာင္း ကေလးမ်ားပမာ လူအစုလိုက္ အစု လိုက္တို႔သည္ ရက္ကြက္ေလးမ်ားမွ ေျခလ်င္လာၾကသည္ကို ဧၿပီ ၁၁ ရက္တြင္ ျမင္ၾကရ၏”ဟု ဟံသာဝတီ သတင္းက အစပ်ိဳးသည္။ “ေမာ္ေတာ္ ဘတ္စ္မ်ား မထြက္ျခင္းကား ေျခလ်င္ လာေသာလူဦးေရပိုမ်ားေစဖို႔ပင္” ဟု ေနာက္စာပိုဒ္တြင္ ရွင္းျပထားသည္။ ဂ်ဴဗလီေဟာ အတြင္းသို႔ လူထုႀကီး ဝင္ေရာက္အေလးျပဳၾကရာ လူမ်ားလြန္းကာ အားလံုးက တခမ္းတနား လာၾကသျဖင့္ အာဇာနည္ႀကီးမ်ား၏ အေလာင္းမ်ား ရွိေနသည့္တိုင္ ေမႊးႀကိဳင္ေနသည္ဟု ေရးထားသည္မွာ စိတ္ဝင္စားဖြယ္။ “ေရႊသလြန္တြင္ တင္ထားေသာ ေခါင္းမ်ားကို ၁၁ နာရီအခ်ိန္ေလာက္တြင္ ခ်ထားေလၿပီ။ ဂ်ဴဗလီ႐ံုတြင္ သင္းပ်ံ႕ေသာ ေရေမႊးနံ႕ ကေလးတို႔သည္ ပရိသတ္၏ ႏွာေခါင္းတြင္းသို႔ ဝင္လာေတာ့သည္” ဟူ၏။
ဂ်ဴဗလီေဟာမွ အာဇာနည္ကုန္းသို႔ အာဇာနည္ႀကီးမ်ား၏ အေလာင္းမ်ားအား ေန႔လည္ ၁ နာရီတြင္ စတင္သယ္ေဆာင္ကာ စ်ာပန အခမ္းအနားကို စတင္ခဲ့ၾကသည္။ ဟံသာဝတီမွာ “ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ အေလာင္းကို အေျမႇာက္တင္ ေမာ္ေတာ္ကားေပၚသို႔ တင္ရန္ ဂ်ဴဗလီ အေရွ႕ဘက္မွ ေစာင့္ေန၏။ သံခေမာက္ႏွင့္ ဓားတံဆိပ္မ်ား ပခံုးတြင္ တပ္ဆင္ထားေသာ ျမန္မာစစ္သားမ်ားကပါ ေစာင့္ေန၏။ ေခါင္းတိုင္း ေခါင္းတိုင္း တြင္ ျပည္ေထာင္စုအလံ ဖံုးထား၏” ဟု ေရးထားသည္။
ထို႔ေနာက္ ျဖစ္စဥ္မ်ားကို ဆက္လက္တင္ျပထားသည္မွာ “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ႏွင့္တကြ ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို ေနာက္ဆံုး ႐ိုေသျခင္းအျဖစ္ အ႐ိုအေသ ျပဳၾကရပါေတာ့မယ္ ခင္ဗ်ား ဟူေသာ အသံႀကီးသည္ ဂ်ဴဘလီ႐ံုေပၚမွ အသံခ်ဲ႕စက္ႏွင့္ ေျပာေလၿပီ။ ဓာတ္ပံုဆရာ၊ သတင္းေထာက္ကအစ စစ္သားႏွင့္ အရာရွိတို႔ပါ ပုရြက္ဆိတ္ ခဲသလို ခဲေနၾကၿပီ။ အစီအစဥ္ကို သံုးႀကိမ္ဖတ္၏။ ကုန္းတပ္၊ ေရတပ္၊ ေလတပ္တို႔သည္ စစ္၏ ေခၚသံကို ၾကားရဘိသည့္အလား စစ္ဗိုလ္က အမိန္႔ေပးသည့္အခါ အ႐ိုအေသျပဳၾကပံုမွာ လူတိုင္း၏ စိတ္ကို ထိခိုက္ေစ၏။ ဝမ္းနည္းေသာ အထိမ္းအမွတ္ အျဖစ္ ေသနတ္ေျပာင္းဝကို ေဇာက္ထိုးထားရ၏။ ေသနတ္မ်ားကို လက္ေမာင္းေအာက္၌ထား၏။ မသြားခ်င္သြားခ်င္ ေျခေထာက္ကို ဆြဲကာ သြားျခင္းကား Death Match ဝမ္းနည္းဘြယ္ရာ အထိမ္းအမွတ္ပင္ ျဖစ္၏” ဟု ျဖစ္သည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ အေလာင္းတင္ အေျမာက္ရထားေနာက္မွ သခင္ျမ ႐ုပ္ကလပ္ကို သလြန္ေညာင္ေစာင္း ထက္တင္၍ ထီးျဖဴတစ္လက္မိုးကာ ေလာ္ရီကားႏွင့္ တင္ေဆာင္ပံု၊ ယင္းေနာက္မွ ဂ်စ္ကားေပၚတြင္ သခင္ျမ၏ ပံုစသျဖင့္ အေလာင္းႏွင့္ ရုပ္ပံုမ်ားကို အာဇာနည္မ်ားအား လံုးကိုယ္စီအတြက္ စီစဥ္ထားပံု၊ အစဥ္လိုက္အားျဖင့္ ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ိဳ၊ မန္းဘခိုင္၊ မိုင္းပြန္ေစာ္ဘြားႀကီး၊ ဦးရာဇတ္၊ ဦးဘဝင္း၊ ဦးအုန္းေမာင္၊ ကိုေထြးဟု စီစဥ္ထားပံုတို႔ကို ဖတ္ရသည္။
ေန႔လည္ ၂ နာရီ ၁၅ တြင္ အာဇာနည္ကုန္းေပၚသို႔ ေရာက္လာၾကၿပီ။ လိုက္ပို႔သူမ်ားထဲတြင္ သခင္ ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းႏွင့္ သခင္ထိပ္တင္ ကိုယ္ေတာ္ႀကီးတို႔ ပါဝင္သည္။ အခမ္းအနားတြင္ ဗိုလ္မွဴးေအာင္က အဓိ႒ာန္စာတမ္းကို ဖတ္ၿပီး လူထုက လိုက္ဆိုၾကသည္။ အဓိ႒ာန္မွာ အာဇာနည္ႀကီးမ်ား အသက္ေပးကာ အရယူေပးခဲ့သည့္ လြတ္လပ္ေရးကို ခိုင္မာ တည္ၿမဲေအာင္ ႀကိဳးစားမည္ဟု ျဖစ္ၿပီး ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား၏ ဝိဥာဥ္က အဓိ႒ာန္ကို မေဖာက္ဖ်က္ မေသြဖီေအာင္ အလင္းေရာင္ ေပးႏိုင္ၾကပါေစဟု ဆုေတာင္းႏွင့္ အဆံုးသတ္သည္။ အုတ္ဂူမ်ားမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ဂူက အလယ္တြင္ ျဖစ္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဂူ လက္ယာဘက္တြင္ သခင္ျမ၊ ဦးဘဝင္း၊ မိုင္းပြန္ေစာ္ဘြားႀကီး၊ ဦးအုန္းေမာင္၊ လက္ဝဲဘက္တြင္ ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ိဳ၊ မန္းဘခိုင္၊ ဦးရာဇတ္၊ ကိုေထြးတို႔၏ ဂူမ်ား ရွိေနသည္။
ထိုစဥ္က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လူဦးေရ ၆ သိန္းတြင္ ေလးသိန္းခန္႔ စ်ာပနပို႔ ေဆာင္ခဲ့သည္ဟု ဟံသာဝတီက ခန္႔မွန္းသည္။ ထိုစ်ာပနတြင္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ သခင္ႏုက မိန္႔ခြန္းေျပာၾကား သည္။ မိန္႔ခြန္းတြင္ ျပည္သူလူထု အေနျဖင့္ အသည္းႏွလံုး ႀကိမ္မီးအံုးကဲ့သို႔ ပူေဆြးေသာက ေရာက္ေနသည္ကို သိပါေၾကာင္း၊ သို႔ေသာ္ အၿမဲတေစ ငိုေႂကြးၿပီး ပူေဆြး မေနသင့္ပါေၾကာင္း၊ က်ဆံုးသြားေသာ ေခါင္းေဆာင္ ဖခင္ႀကီးတို႔၏ ဂုဏ္၊ေက်းဇူး၊ လုပ္ငန္းစဥ္ ဟူသည့္ ထာဝစဥ္ အေမြအႏွစ္ႀကီးမ်ားကို အၿမဲတေစ သတိရ ေစာင့္ထိန္းၿပီး တည္ၿမဲ တိုးတက္လာေအာင္ ေဆာင္ရြက္ၾကကာ ပူေဆြးမႈကိုု ေျဖေဖ်ာက္ႏွစ္သိမ့္ သြားေစလိုေၾကာင္းႏွင့္ ထိုအေမြအႏွစ္မ်ား ျဖစ္ေသာ မ႑ိဳင္ႀကီး ၅ခုကို ေစာင့္ထိန္းရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္းတို႔ကို ရွင္းျပခဲ့သည္။
သခင္ႏု ေျပာသည့္ မ႑ိဳင္ႀကီး ၅ ခုမွာ သစၥာမ႑ိဳင္၊ ညီညြတ္ေရး မ႑ိဳင္၊ ဒီမိုကေရစီမ႑ိဳင္၊ လြတ္လပ္ေရးမ႑ိဳင္ႏွင့္ ကမၻာ့အာဇာနည္ႀကီးမ်ား၏ က်င့္ႀကံရိုး မ႑ိဳင္တို႔ ျဖစ္ၾကသည္။ သစၥာမ႑ိဳင္အား “ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ သခင္ျမတို႔ အစရွိတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ ႀကီးေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးရာဇ ဝင္တေလွ်ာက္လံုးမွာ ႏိုင္ငံေရးစလိုက္ တဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး အသက္ေသြးေျမ က်ရတဲ့အထိ ဘယ္ကေလာက္ႀကီး က်ယ္တဲ့ ေဘးႀကီး၊ အႏၲရာယ္ႀကီးေတြ ေတြ႔ေတြ႔ နည္းနည္းမွ မတုန္လႈပ္၊ ေဖာက္ျပန္ျခင္း မရွိဘဲ စလယ္ဆံုး ရဲရဲႀကီး ေဆာင္ရြက္ျခင္း”ဟု အနက္ ဖြင့္သည္။ ညီညြတ္ေရးမ႑ိဳင္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ျမန္မာျပည္ ရာဇဝင္ တေလွ်ာက္ အေနာ္ရထာ၊ ဘုရင့္ေနာင္ႏွင့္ အေလာင္းဘုရား လက္ထက္တြင္သာ လက္နက္ႏွင့္ အရသိမ္းခဲ့သျဖင့္ ညီညြတ္ကိန္း ဆိုက္ခဲ့ရေၾကာင္း၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၊ သခင္ျမအစရွိသည့္ ေခါင္း ေဆာင္ႀကီးမ်ား လက္ထက္တြင္မူ လက္နက္မပါ အင္မတန္ ျဖဴစင္သည့္ ေမတၱာျဖင့္သာ ျပည့္ဝခိုင္မာေသာ ညီညြတ္ေရးမ႑ိဳင္ကို သူတို႕သက္တမ္းမ်ား မဆံုးခင္ တည္ေဆာက္ခဲ့ၾကရာ သည္ညီညြတ္ေရးမ်ိဳးမွာ ဥဒါန္း မေၾကမည့္ မ႑ိဳင္ႀကီး ျဖစ္ေၾကာင္း၊ လူထုက ထိုမ႑ိဳင္ႀကီးကို ျမတ္ႏိုးရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာၾကားခဲ့သည္။
တတိယမ႑ိဳင္ျဖစ္သည့္ ဒီမိုကေရစီ မ႑ိဳင္အား ရွင္းျပရာတြင္ “ ႏိုင္ငံအတြင္းမွာ ရွိၾကတဲ့ ျပည္သူလူထု လူမ်ိဳးစု အားလံုးတို႔အေပၚမွာ ထင္တိုင္းက်င့္ရင္ က်င့္လို႔ရတဲ့ ျပည္သူ႔အာဏာကို ခၽြင္းခ်က္မရွိ လက္ဝယ္ေရာက္ေနလွ်က္နဲ႕ မတရား မမွ်တမႈေတြကို ရဲရဲႀကီး သုတ္သင္ ႏွိမ္နင္းၿပီး ႏိုင္ငံသစ္တည္ေထာင္ေရး မွာ ကမၻာက အံ့ၾသခ်ီးက်ဴးလို႔ မကုန္ႏိုင္တဲ့၊ တရားမွ်တတဲ့ အေျခခံႀကီး ေတြကို လူထုဆႏၵအရ အသက္ေသြးေတြ အဆံုးခံၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ယူက်ံဳး မရ ျဖစ္ေလာက္ေအာင္ ကြယ္လြန္သူ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြဟာ တည္ေဆာက္ေပးခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီလို မ႑ိဳင္မ်ိဳး တည္ေဆာက္ႏိုင္တာဟာ နယ္နယ္ရရ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီႏိုင္ငံျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္ႏိုင္ငံျဖစ္ျဖစ္ မ်ားေသာအားျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြ ဟာ အာဏာမရခင္ေတာ့ တရားမွ်တေရးဆိုတဲ့ အေျပာနဲ႕ စခန္းသြားၿပီး အာဏာရၾကေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ကိုယ့္ေဆြမ်ိဳး၊ လူမ်ိဳးအုပ္စုကေလးအတြက္ေသာ္ လည္းေကာင္း က်င့္သံုးၾကတာေတြ ဟာ ေန႔စဥ္နဲ႕အမွ် ရာဇဝင္မွာ အထင္အရွားပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလိုေတြ႔ရခဲတဲ့ တရားမွ်တေရး ဒီမိုကေရစီသစ္ မ႑ိဳင္ႀကီးကိုသာ ဆည္းပူးၾကျမတ္ ႏိုးၾကေပေတာ့”ဟု ဆိုသည္။
စတုတၴမ႑ိဳင္ျဖစ္သည့္ လြတ္လပ္ေရး မ႑ိဳင္ႀကိဳမူ ႏွစ္ေပါင္း ၁ဝဝ ေက်ာ္အတြင္း လြတ္လပ္ေရးအတြက္ အမ်ိဳးမ်ိဳး စေတးခဲ့ၾကေသာ္လည္း သည္ေခါင္းေဆာင္မ်ား လက္ထက္ တြင္မွ ရခဲ့သည့္ လြတ္လပ္ေရးကို ညႊန္းဆိုခဲ့သည္။ ပဥၥမမ႑ိဳင္ႀကီး ျဖစ္သည့္ ကမၻာ့အာဇာနည္ႀကီးမ်ား၏ က်င့္ႀကံ႐ိုးမ႑ိဳင္ကို ရွင္းျပရာ “ျပည္သူလူထုႀကီးအေပၚမွာ ေမတၱာစိတ္ ေတြ လႊမ္းလြန္းလို႔ သူတို႔ရဲ႕အသက္ ေသြးကို သူတို႔ေစာင့္သိခ်င္တဲ့ ဆႏၵ အလ်ဥ္းပယ္ခြာ၍ အာဇာနည္ႀကီး တို႔ရဲ႕ က်င့္ရိုးလမ္းစဥ္အတိုင္း ရဲရဲႀကီး စြန္႔လႊတ္ခဲ့ေပတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီလို စြန္႔ႏိုင္ခဲ က်င့္ႏိုင္ခဲတဲ့ အာဇာနည္ေတြရဲ႕ က်င့္စဥ္မ႑ိဳင္ႀကီးကို ျပည္သူလူထုႀကီးက အျမတ္တႏိုး ဆည္းပူးၾကရန္ ကၽြန္ေတာ္ေလးနက္စြာ တိုက္တြန္းပါတယ္”ဟု ဆိုခဲ့သည္။
ထို႔ေနာက္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေျမာက္ပိုင္းမွ ပ်ံသန္းလာသည့္ ေလယာဥ္ ၄ စင္းေပၚမွ ပန္းမိုးမ်ား ႀကဲခ်ခဲ့ရာ လူထုမွာ လြန္စြာ ေၾကကြဲၾကေၾကာင္း၊ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတ၏ ပန္းေခြကို အတြင္းဝန္ ဦးေရႊေဘာ္က ခ်ၿပီး ဖဆပလကိုယ္စား သခင္ႏုက ပန္းေခြခ်ေၾကာင္း၊ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းကို တီးမႈတ္ကာ အခမ္းအနား ႐ုတ္သိမ္းခဲ့ေၾကာင္းမ်ားကို ဟံသာဝတီမွာ ေဖာ္ျပထားပါသည္။
အာဇာနည္ႀကီးမ်ား၏ ေနာက္ဆံုးခရီးအား အစိုးရႏွင့္ႏိုင္ငံေရးပါတီ မ်ား၊ လူထုအဖြဲ႕အစည္းမ်ားႏွင့္ လူထုမ်ားအပါအဝင္ စီးပြားေရးလုပ္ ငန္းႀကီးမ်ားကပါ ေၾကကြဲေသာက ဂုဏ္ျပဳမႈကို တညီတညာတည္း ျပသ သည့္ ပံုရိပ္မ်ားကို ဖတ္ရသည္မွာ ၾကက္သီးေမႊးညင္း ထစရာပင္။
(အာဇာနည္ေန႔ႏွင့္ ပတ္သတ္သည့္ ၿမိဳ႕မေမာင္ေမာင္ႀကီး၏ ဓာတ္ပံုမ်ားအား အသံုးျပဳခြင့္ ေပးခဲ့ေသာ သားျဖစ္သူ ခင္ေမာင္ေလး(The Picture Man)ႏွင့္ ၁၉၄၈ခုႏွစ္ ဟံသာဝတီ သတင္းစာမ်ား၏ သတင္းမ်ားကို ကိုးကားခြင့္ ေပးခဲ့ေသာ သတင္းစာဆရာႀကီး ဟံသာဝတီ ဦးဝင္းတင္အား ျမန္မာအင္ဒီပဲန္ဒင့္ ဂ်ာနယ္က အထူးေက်းဇူးတင္ရွိပါသည္။) myatlayngon.blogspot & myanmarijမူရင္း ဂ်ာနယ္ မွ ေက်းဇူးတင္လႊာ
Source ;
No comments:
Post a Comment